พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 111

เยี่ยหลิงมองเซี่ยเหยียนเหยียนเหมือนกําลังมองคนงี่เง่า “สามีสวนโหย่วหลานคนนี้ก็นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอ ทําไมไม่ถามเขาด้วยตัวเองล่ะ?”

ดวงตาสดใสของเซี่ยซีหว่านมองไปที่เซี่ยเหยียนเหยียน “เหยียนเหยียน จะว่าไปเธอกับสามีสวนโหย่วหลานของฉันคนนี้ก็มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันมาก ถ้าก่อนหน้านี้ถ้าไม่ได้ถูกให้สลับการแต่งงาน เธอก็คงจะได้เป็นคุณนายแห่งสวนโหย่วหลานไปแล้ว”

เซี่ยเหยียนเหยียนหน้าถอดสีทันที เธอไม่คิดว่าเซี่ยซีหว่านจะเหน็บแนมเธอแบบนี้ เธอจะถูกดึงเข้าไปเกี่ยวข้องกับสามีป่วยที่สวนโหย่วหลานได้อย่างไร? คนที่เธอจะแต่งงานด้วยคือลู่หานถิงต่างหาก!

“หว่านหว่าน ฉันกับสวนโหย่วหลานไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลยสักนิด ฉันเองก็ไม่ได้แต่งงานเข้าบ้านนั้นด้วยซ้ำ ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบฉัน แต่เธอจะมาทําลายชื่อเสียงของฉันแบบนี้ไม่ได้นะ” เซี่ยเหยี่ยนเหยียนแสดงสีหน้าน้อยใจออกมา

เยี่ยหลิง...อีกเดี๋ยวเธอก็จะได้รู้ว่าเธอพลาดอะไรไป

เซี่ยซีหว่านยกริมฝีปากแดงระเรื่อ ดวงตาเต็มไปด้วยความหยอกเย้าอยู่เล็กหน่อย “อ้อ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ในเมื่อเธอไม่อยากมีสวนเกี่ยวข้องกับสวนโหย่วหลานแม้แต่นิด อย่างนั้นต่อไปเธอก็ไม่ควรถามอีก เธอแค่เงียบปากแล้วไม่ต้องถามอีก”

ใบหน้าของเซี่ยเหยียนเหยียนซีดเผือด เธอพบว่าตัวเองถูกเซี่ยซีหว่านต้อนเข้ามาแล้ว เมื่ออยู่ต่อหน้าเซี่ยซีหว่านที่ปากร้ายคนนี้ ดูท่าเธอจะรับมือไม่ค่อยไหว

เซี่ยซีหว่านคนนี้ร้ายกาจจริง ๆ!

เซี่ยเหยียนเหยียนมองลู่หานถิงอย่างน้อยเนื้อต่ำใจเป็นอย่างมาก “ประธานลู่คะ…”

ลู่หานถิงเงยหน้า ดวงตาเรียวเข้มคู่นั้นมองเซี่ยซีหว่านผ่านม่านควันบุหรี่

หัวใจของเซี่ยซีหว่านเต้นระรัว เธอรู้ว่าเซี่ยเหยียนเหยียนมาเพื่อพิสูจน์ว่าเธอกับลู่หานถิงเลิกกันจริงหรือไม่ เธอกลัวว่าจะเผลอทำพิรุธอะไรออกมา

เธอจึงรีบหลบสายตาของลู่หานถิงทันที และแสร้งทําเป็นห่างเหิน

ลู่หานถิงเห็นเธอหลบ ๆ ซ่อน ๆ แบบนี้ก็ไม่มีอารมณ์สะทกสะท้านอะไร แต่ค่อย ๆ ขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนดูเหมือนเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน เซี่ยเหยียนเหยียนถึงได้รู้สึกสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย

ฮั่วซีเจ๋อมองเซี่ยซีหว่านอย่างสนใจไม่วางตา เขาพบว่าเจ้าสาวที่ถูกสลับมาแต่งงานแทนของพี่รองคนนี้มีพลังเกินต้านอย่างยิ่ง และน่ารักกว่าเซี่ยเหยียนเหยียนที่ชอบเสแสร้งมาก

ตอนนี้บรรยากาศค่อนข้างอึดอัด ฮั่วซีเจ๋อจึงทำลายบรรยากาศนั้นลงอย่างรวดเร็ว “ทุกคนไม่ต้องนั่งแล้ว พวกเรามาเล่นไพ่กันเถอะ คุณเซี่ยคนสวย มาเล่นด้วยกันสองเกมไหม?”

เซี่ยซีหว่านนึกขึ้นมาได้ทันทีว่าตัวเองเคยเล่นไพ่มาก่อน และยังถูกลู่หานถิงหลอกให้ตกหลุมพลางอย่างไม่เป็นท่าอีกด้วย เธอรีบจึงปฏิเสธทันที “ฉันเล่นไม่เป็นค่ะ ฉันไม่เล่นดีกว่า…”

แต่เยี่ยหลิงกลับดึงมือเล็กของเธอไว้ “หว่านหว่าน เล่นไม่เป็นก็ยิ่งต้องเล่นบ่อยขึ้น ไป ไปเล่นไพ่กัน”

เยี่ยหลิงดันเซี่ยซีหว่านลงบนโต๊ะไพ่โดยไม่ปล่อยให้เธอได้ปริปากพูดสักคำ

เซี่ยซีหว่าน “...”

ลู่หานถิงเองก็มาประจำที่โต๊ะไพ่เช่นกัน เขานั่งลงตรงข้ามกับเซี่ยซีหว่านซึ่งก็คือที่หัวโต๊ะไพ่ ตอนนั้นเองเซี่ยเหยียนเหยียนก็เข้ามาร่วมวงแล้วนั่งลงข้าง ๆ ลู่หานถิง “ประธานลู่คะ ฉันขอดูคุณเล่นไพ่นะคะ”

แม้ว่าการเลิกกันจะเป็นแผนการของเซี่ยซีหว่าน แต่เมื่อเซี่ยเหยียนเหยียนอยู่ตรงไหนก็เหมือนกับเห็นปลิงที่ค่อยเกาะติดลู่หานถิงอยู่อย่างนั้น ในใจของเซี่ยซีหว่านรู้สึกหึงหวงไม่น้อย

“เอาล่ะ เกมแรกเริ่มแล้ว เริ่มแจกไพ่ได้”

จากนั้นก็มีคนเริ่มแจกไพ่ และทุกคนก็มีไพ่ที่แจกอยู่ในมือคนละหนึ่งใบ

ต่อมาท่านประธานอีกสองคนที่เล่นไพ่ด้วยกันก็เปิดไพ่ออกมา แต่แต้มไม่สูงเท่าของเซี่ยซีหว่าน ตอนที่เซี่ยซีหว่านเปิดไพ่ก็รู้สึกคุกกรุ่นอยู่เล็กน้อย จึงโยนไพ่ไปข้างมือของลู่หานถิง

ท่านประธานทั้งสองที่อยากจะเอ่ยปากเรื่องซุบซิบมานาน พวกเขาจึงรีบพูดขึ้นทันที

“คุณเซี่ยคนสวย คุณทําอะไรน่ะ คุณกําลังมุ่งเป้าไปที่ประธานลู่อยู่ใช่ไหม?”

“ไม่มีใครในเมืองไห่เฉิงที่ไม่กลัวประธานลู่ ทำไมผมรู้สึกว่าคุณเซี่ยคนสวยกำลัง...รังแกประธานลู่อยู่ล่ะ?”

“เมื่อสองวันก่อนโลกออนไลน์ก็แพร่ข่าวกันออกไปจนเกินงาม คำก็หล่อไม่มีสมอง คำก็เด็กหนุ่มที่ถูกเลี้ยง และยังมีคำว่ามือที่สามอีก... ฟังดูสิ นี่คือภาษามนุษย์เหรอ? ช่างกล้าเอามาพูดถึงประธานลู่ของเรา!”

ลู่หานถิงมองไพ่ที่ถูกโยนไปข้างมือตัวเอง จากนั้นก็เงยหน้ามองเซี่ยซีหว่าน

เซี่ยซีหว่านเลิกคิ้วเรียวสวย แล้วมองกลับไปด้วยสายตาดุร้ายราวกับปีศาจน้อย “แต้มของฉันคือ 9 ตอนนี้แต้มฉันใหญ่ที่สุด ประธานลู่คะ ถึงเวลาแล้วที่คุณจะเปิดไพ่!”

เซี่ยเหยียนเหยียนที่อยู่ข้าง ๆ เริ่มทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว ในความคิดของเธอ เธอมองว่าเซี่ยซีหว่านที่โดนเขี่ยทิ้งนั้นตอนนี้กำลังร้อนรน เธอเผยธาตุแท้ออกมาแล้ว เซี่ยเหยียนเหยียนอยากจะพูดอะไรบ้างอย่าง แต่ในทันใดนั้นลู่หานถิงก็หันหน้ามามองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน “คุณหนูเหยียนเหยียนครับ รบกวนคุณซื้อบุหรี่ให้ผมหน่อย”

นี่คงเป็นสายตาที่อ่อนโยนที่สุดที่ลู่หานถิงมีต่อเธอเท่าที่เคยมีมา แถมยังบอกให้เธอไปซื้อบุหรี่ให้อีก เซี่ยเหยียนเหยียนใจอ่อนยวบ “ประธานลู่คะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

ก่อนที่เซี่ยเหยียนเหยียนจะออกไป เธอมองไปที่เซี่ยซีหว่านแวบหนึ่งด้วยความภูมิอกภูมิใจ

หลังจากไล่คนออกไปแล้ว สายตาของลู่หานถิงก็จับจ้องไปที่ดวงตาดําขลับของเซี่ยซีหว่านอีกครั้ง เขาค่อย ๆ วางไพ่ในมือออกมาอย่างไม่รีบร้อน เป็นไพ่ที่มีแต้ม...10

เซี่ยซีหว่าน “...”

เขาชนะเธออีกแล้ว

ท่านประธานทั้งสองหัวเราะขึ้นอย่างรวดเร็ว

“คุณเซี่ยคนสวย ประธานลู่ชนะแล้ว”

“ตามกติกาแล้ว ประธานลู่สามารถขออะไรคุณก็ได้หนึ่งอย่าง”

เซี่ยซีหว่านช้อนขนตาเรียวยาวเป็นแพขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้า แล้วถามเขาราวกับคนผิดหวัง

“ฉันยอมรับความพ่ายแพ้ค่ะ ไม่ทราบว่าประธานลู่มีข้อเรียกร้องอะไร หรือว่าฉันจะต้องไปซื้อบุหรี่ให้คุณอีกคนคะ?”

ลู่หานถิงได้กลิ่นเปรี้ยวฉุน ๆ เธอหึงเขาอีกแล้ว เขาไม่ได้ทําอะไรเลย แถมยังให้ความร่วมมือกับเธอตลอด

ลู่หานถิงเอนแผ่นหลังแข็งแกร่งพิงพนักเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน ริมฝีปากบางยกโค้งขึ้นยิ้มกรุ่มกริ่ม

“เรียกปะป๊าสิ”

อะไรนะ?

เรียก...ปะป๊าเหรอ?

ใช่เลย เซี่ยซีหว่านรู้ว่าเขาต้องแก้แค้นเธอคืนแน่ ๆ เมื่อครู่ทุกคนยังหัวเราะเยาะว่าเขาหล่อแต่ไม่มีสมองและคำอื่น ๆ อีก เขาเลยอยากทวงศักดิ์ศรีกลับคืนมา เซี่ยซีหว่านแอบเตะเขาใต้โต๊ะไปหนึ่งที

ลู่หานถิงไม่หลบแต่เขากลับยอมให้เธอเตะ ตอนนี้บนกางเกงขายาวของเขามีรอยเท้าเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นมา เขามองดวงตาดำขลับลุกวาวเพราะความโกรธของเธอ มันดูมีชีวิตชีวาและสวยงามเป็นพิเศษ

“ฮ่าฮ่า คุณเซี่ยคนสวย ต่อไปนี้ให้คุณรังแกประธานลู่อีกเลยนะ เพราะไม่รู้ว่ามีผู้หญิงอีกกี่คนที่อยากให้ประธานลู่เป็นปะป๊าคนเก่งของพวกเธอ”

“ประธานลู่ ผมคิดว่าคุณเซี่ยคนสวยคงจะอายที่จะพูดออกไป หรือจะเปลี่ยนเป็นคำอื่นดี?”

แววตาของลู่หานถิงฉายแววตามใจและเอ็นดูอยู่ไม่น้อย เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำน่าหลงใหลว่า

“ก็ได้ อย่างนั้นก็เปลี่ยนคำแล้วกัน เซี่ยซีหว่าน เรียกผมว่าคุณสามี!”

เรียก...คุณสามี?

ติ่งหูขาวราวหิมะของเซี่ยซีหว่านแดงระเรื่อขึ้นทันที แม้ว่าเขาจะเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธอ แต่เธอไม่เคยเรียกเขาว่า “คุณสามี” มาก่อนเลย

ตอนนี้เขาเฝ้ามองเธออย่างใจจดใจจ่อ เห็นได้ชัดว่าเขากำลังแกล้งเธอและดูเธอทำอะไรตลก ๆ อยู่ จากนั้นเซี่ยซีหว่านก็รีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว “ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ”

ท่านประธานทั้งสองเอะอะโวยวายขึ้นทันที

“คุณเซี่ยคนสวย เมื่อยอมรับความพ่ายแพ้แล้ว คุณจะหนีไปได้อย่างไร?”

“คุณเซี่ยคนสวยนี่ไม่มีสัจจะในวงไพ่เอาซะเลย ต่อไปไม่ต้องให้เธอเล่นอีก”

ลู่หานถิงมองตามแผ่นหลังอันงดงามของเซี่ยซีหว่านที่กำลังเดินออกไป เขาค่อย ๆ ยกริมฝีปากบางขึ้น จากนั้นก็ลุกขึ้น “พวกคุณเล่นไปก็แล้วกัน ผมขอออกไปสูดอากาศสักหน่อย”

......

เซี่ยซีหว่านกับลู่หานถิงเดินตามกันออกไปทีละคน ๆ เยี่ยหลิงจึงรีบตัดบทขึ้น “ประธานลู่กับเซี่ยซีหว่านไปแล้ว ฉันจะเล่นกับพวกคุณเอง”

“คุณเยี่ยคนสวย พวกเราไม่กล้าเล่นกับคุณหรอก ถ้าหากแพ้แล้วใครจะรับผิดชอบ?”

เยี่ยหลิงตบตัวเองเบา ๆ “อะไรกัน ดูถูกฉันเหรอ ถ้าแพ้ก็ถือว่าเป็นความรับผิดชอบของฉันไง”

“ไม่มีใครในเมืองไห่เฉิงที่ไม่รู้จักน้องสาวคนโปรด ที่คุณชายกู้สุดหวง ถ้าคุณเยี่ยคนสวยแพ้ คุณชายกู้จะต้องเป็นคนจ่ายเงินให้อย่างแน่นอน”

ทันใดนั้นเสียงทุ้มละมุนก็ดังขึ้นเหนือศีรษะ “พูดถึงฉันอยู่เหรอ?”