พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 113

นางแมวเหล่านี้ต่างก็ชื่นชอบและชื่นชมกู้เยี่ยจิ่น พวกเธอล้วนอยากถูกเลือกทั้งนั้น แต่ฮั่วเสวียนกลับก้าวเท้าเข้าไปแล้วข้างหนึ่งในฐานะคนที่โดดเด่นที่สุดในหมู่พวกเธอ และแย่งซีนเอาไว้คนเดียว สำหรับคุณหนูใหญ่ตระกูลฮั่วที่ก้าวร้าวและเอาแต่ใจผู้นี้แล้ว ทำให้พวกเธอค่อนข้างไม่พอใจ

แน่นอนว่าฮั่วเสวียนมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม ในฐานะเทพธิดาของโอตาคุ เธอสามารถเต้นได้ตั้งแต่อายุยังน้อย ตอนนี้เธอเหงื่อชุ่มไปทั่วทั้งตัว ดวงตาคู่งามมองกู้เยี่ยจิ่นเต็มเปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง

เธอรู้สึกว่ากู้เยี่ยจิ่นจะต้องให้คีย์การ์ดห้องกับเธออย่างแน่นอน

ท่ามกลางเสียงโห่ร้องของทุกคน กู้เยี่ยจิ่นมองฮั่วเสวียนแวบหนึ่งอย่างเฉยเมย จากนั้นก็ยกริมฝีปากบางขึ้น

“ผมรู้สึกว่าพวกเธอเต้นไม่ดีเลย”

อะไรกัน?

ฮั่วเสวียนตัวแข็งทื่อ

ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นได้ว่ากู้เยี่ยจิ่นแม้จะรับปากว่าจะเล่นสนุกกับพวกเธอแล้วให้คีย์การ์ดห้องกับคนที่เต้นได้ดีที่สุด แต่ตอนนี้ไม่มีใครที่เต้นดีเลยสักคน ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องให้คีย์การ์ดห้องแล้ว

ความคาดหวังที่เปี่ยมล้นในใจของฮั่วเสวียนหล่นแตกเป็นเสี่ยง ๆ อยู่บนพื้น กู้เยี่ยจิ่นไม่ได้เลือกเธอ!

บรรยากาศกระอักกระอวนเล็กน้อย ทุกคนต่างคิดไม่ถึงว่ากู้เยี่ยจิ่นจะเป็นคนประเภทขวานผ่าซาก อันที่จริงแล้วสำหรับผู้ชายล่ะก็ พูดตามตรงก็คือเขาไม่ชอบผู้หญิงพวกนี้ ไม่สนใจเลย

จากนั้นมีคนออกมาทำให้บรรยากาศราบรื่นขึ้น “สำหรับเพลงนี้ถ้าให้พูดแล้ว แน่นอนว่าคนที่เต้นได้ดีที่สุดก็คือคุณเยี่ยคนสวย”

ทุกคนมองไปที่เยี่ยหลิง “คุณเยี่ยคนสวย คุณชายกู้บอกว่าคนพวกนี้เต้นได้ไม่ดี คุณมาเต้นสักท่อนหน่อยเป็นไง คุณก็ดูคลาสสิคอยู่นะ”

กู้เยี่ยจิ่นยกเปลือกตาอันหล่อเหลาขึ้น ดวงตาดําขลับเย็นชาคู่นั้นจับจ้องไปยังใบหน้าเล็กสวยหยาดเยิ้มของเยี่ยหลิง

เธองมองกู้เยี่ยจิ่นแวบหนึ่ง จากนั้นก็ยกมือเล็กขึ้นจับผมสลวยที่ข้างแก้มทัดไปที่หลังใบหู “ขอโทษที วันนี้ฉันไม่ค่อยสบาย คงเต้นไม่ไหว พวกคุณสนุกกันไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ําก่อน”

จากนั้นเยี่ยหลิงก็เดินออกไป

......

เยี่ยหลิงยืนสูดอากาศอยู่บนทางเดินใหญ่ บรรยากาศในห้องวีไอพีทําให้เธอรู้สึกกดดัน เธอไม่อยากอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว

ตอนนั้นเองลูกเศรษฐีรูปหล่อร่าสูงโปร่งก็เดินเข้ามาหาเธอ “เยี่ยหลิง ใช่เธอหรือเปล่า เธอยังจําฉันได้ไหม ฉันเป็นเพื่อนสมัยมัธยมปลายของเธอ”

เยี่ยหลิงนึกขึ้นได้ว่ามีเพื่อนคนนี้คนหนึ่ง เธอยิ้มอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะ”

“เยี่ยหลิง ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี เธอสวยขึ้นทุกวันเลยจริง ๆ จนฉันไม่กล้าทักเลย ตอนนั้นเธอเป็นดาวโรงเรียนของเรา ไม่คิดเลยว่าตอนนี้เธอจะเป็นดาราดังแล้ว ตอนนี้เธอ...ยังโสดอยู่ไหม ถ้ายังโสดอยู่ อย่างนั้นฉันจะจีบเธอนะ”

เขา...

เขาเองก็รุกหนักจนเกินไป เยี่ยหลิงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย “ฉัน…”

เยี่ยหลิงยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงทุ้มต่ำน่าหลงใหลก็พูดขัดจังหวะเธอ แล้วตอบลูกเศรษฐีคนนั้นว่า

“เธอมีแฟนแล้ว”

ลูกเศรษฐีเงยหน้า ก็เห็นกู้เยี่ยจิ่นเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างกายเยี่ยหลิง

เขาหน้าถอดสีทันที ในฐานะเพื่อนร่วมห้องของเยี่ยหลิง แน่นอนว่าเขาจะไม่มีวันลืมพี่ชายคนนี้ของเยี่ยหลิง พี่ชายคนนี้ไม่ชอบให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้เยี่ยหลิง

ในตอนนั้นไม่ว่าจะเป็นงานเลี้ยงสังสรรค์หรืองานเชื่อมสัมพันธ์ กู้เยี่ยจิ่นก็จะอยู่เป็นเพื่อนเยี่ยหลิงตลอด บางครั้งเขาก็จะพาเลขาส่วนตัวของตัวเองไปนั่งทำงานดูเอกสารอยู่ที่มุมห้อง ตอนที่ลูกเศรษฐียังเป็นเด็กชาย ทุกการกระทำของกู้เยี่ยจิ่นจะส่งกลิ่นอายของชายหนุ่มที่ทั้งแข็งแกร่งและเย็นชาออกมา กลิ่นอายแบบนี้ไม่มีใครสามารถต้านทานได้

ตอนนี้ลูกเศรษฐียังกลัวกู้เยี่ยจิ่นอยู่เล็กน้อย เขาจึงยิ้มเจื่อน ๆ แล้วพูดว่า “คุณ...คุณชายกู้ สวัสดีครับ เยี่ยหลิง ฉันยังมีธุระต้องไปทํา ขอตัวก่อนนะ”

ลูกเศรษฐีวิ่งหนีไปแล้ว

เยี่ยหลิงเหลือบตา แล้วเลิกคิ้วมองใบหน้าหล่อเหลาของกู้เยี่ยจิ่น “คนเป็นพี่ชายเขาทำแบบนี้กันเหรอ ฉันมีแฟนตั้งแต่เมื่อไร พี่สร้างข่าวลือแบบนี้ได้อย่างไร”

กู้เยี่ยจิ่นยกริมฝีปากบางขึ้น สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าเล็กที่สวยตรึงใจของเธอ “พี่จะสร้างหรือไม่สร้างข่าวลือ เธอจะมีหรือไม่มีแฟน เธอรู้ดีกว่าใครทั้งนั้น”

เยี่ยหลิงกระพริบขนตางอนยาวเป็นแพเล็กน้อย “ฉันลืมไปแล้ว”

ดวงตาดําขลับของกู้เยี่ยจิ่นจ้องมองบนริมฝีปากแดงสวยอวบอิ่มของเธอ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรงอย่างรชั่วร้าย “ถ้าอย่างนั้นจะให้พี่ช่วยเตือนความจำเธอสักหน่อยไหม?”

เยี่ยหลิงกระพริบขนตาบางสวยเล็กน้อย “พี่ตามมาทําไม แค่จะต่อปากต่อคำกับฉันไม่กี่ประโยคน่ะเหรอ?”

กู้เยี่ยจิ่นกลืนน้ำลายลงคอ “แล้วของขวัญวันเกิดพี่ล่ะ?”

“ขอโทษค่ะ ช่วงนี้ฉันยุ่งมาก ไม่มีเวลาเตรียมของขวัญวันเกิดให้พี่หรอก”

เธอไม่มีของขวัญวันเกิด

กู้เยี่ยจิ่นยกยิ้มมุมปากขึ้น แล้วหัวเราะเบา ๆ

หึ

“พี่ไม่มีความสุขเหรอ? เมื่อครู่ฉันเห็นของขวัญที่กองเป็นภูเขาอยู่ในห้องวีไอพี และทุกชิ้นก็เพื่อมอบให้พี่ พี่ยังขาดของขวัญของฉันไปชิ้นหนึ่งเหรอ? ถ้าอย่างนั้นพี่ก็บอกฉันมาสิว่าพี่ชอบอะไร ฉันจะให้ผู้ช่วยของฉันไปซื้อให้พี่เดี๋ยวนี้”

ดวงตาคู่สวยของกู้เยี่ยจิ่นเหม่อลอยฉายแววความดำมืด เขามองไปที่เยี่ยหลิง “พี่ชอบอะไรเธอไม่รู้หรอก หากเธออยากให้พี่พูดออกมา ถ้าอย่างนั้นพี่จะบอกเธอเดี๋ยวนี้ คืนนี้เธอมาที่พี่ห้อง พี่จะรอ”

เยี่ยหลิงมองเขาอยู่หลายวินาที “กู้เยี่ยจิ่น พี่ขาดผู้หญิงเหรอ ทำไมพี่ถึงได้ตามตื๊อฉันไม่เลิก?”

“พวกเราลืมเรื่องในอดีตไปแล้ว ต่อไปนี้ไม่ต้องพูดถึงมันอีกได้ไหม? ฉันต้องการมีชีวิตที่ดี ตอนนี้ฉันยังเด็กมาก ฉันเพิ่งจะอายุแค่ 20 ปี ชีวิตเพิ่งเริ่มต้น ฉันไม่อยากถูกทําลายคามือพี่ พี่เลือกแต่งงานกับภรรยาที่น่ารักสักคนจากผู้หญิงที่มีชื่อเสียงเหล่านั้นเถอะ ฉันเองก็จะได้มีความรัก ได้พบรักและแต่งงานมีลูกกับผู้ชายที่ฉันชอบและเขาก็ชอบฉัน พวกเราจะได้มีช่วงเวลาที่ดีไม่ใช่เหรอ?”

กู้เยี่ยจิ่นมองเธอ แล้วค่อย ๆ ยกริมฝีปากบางที่เป็นเส้นโค้งพูดขึ้น “ข้ามศพพี่ไปก่อนเถอะ ขอเพียงแค่พี่ยังอยู่ในตําแหน่งนี้ ก็ไม่มีผู้ชายหน้าไหนกล้าคิดที่จะมายุ่งเธอ และก็ไม่มีผู้ชายหน้าไหนกล้าแต่งงานมีลูกกับเธอด้วย”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องคุยกันแล้ว ฉันไปล่ะ”

เยี่ยหลิงหมุนตัวตรงไปที่ห้องน้ำ

แต่เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูห้องน้ำชาย ทันใดนั้นก็มีมือใหญ่มือหนึ่งยื่นออกมาคว้าแขนเรียวยาวของเธอและดึงเธอเข้าไป เยี่ยหลิงชนเข้ากับแผงอกที่แข็งแรงและอบอุ่น พอเงยหน้ามอง ใบหน้าหล่อเหลาดุจหยกของกู้เยี่ยจิ่นก็เด่นชัดขึ้นในสายตาของเธอ

“พี่ลากฉันเข้ามาในห้องน้ำชายทําไม กู้เยี่ยจิ่น พี่คงไม่โรคจิตพอที่จะให้ฉันดูพี่ฉี่หรอกนะ?”

เยี่ยหลิงรีบดันหน้าอกเขาแล้วผลักออกไปทันที

มือของกู้เยี่ยจิ่นวางลงบนเอวของเธอ ริมฝีปากบางยกโค้งขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “ฉี่? นี่คือสิ่งที่เธอได้เรียนรู้จากวงการบันเทิงในช่วงสองปีที่ผ่านมาเหรอ?”

“ถ้าไม่ใช่ฉี่แล้วจะให้พูดว่าอะไร ฉันลืมไปว่าพี่ชอบเซี่ยเหยียนเหยียน ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งแห่งเมืองไห่เฉิงจะพูดคำว่าฉี่ได้ไพเราะ และสง่างามขนาดไหน”

กู้เยี่ยจิ่นกอดเธอไว้ในอ้อมแขน ริมฝีปากบางกดจูบลงบนผมลอนสีน้ำตาลเข้มของเธอ เมื่อสองปีก่อนตอนที่เธอจากไปเธอยังผมตรงอยู่ ราวกับเด็กน้อยคนหนึ่ง ตอนนี้เธอผมลอนแล้ว กลายเป็นสาวน้อยแล้ว เธอโตมากแล้วจริง ๆ

ความตระหนักนี้ทําให้กู้เยี่ยจิ่นกระชับแขนแกร่งให้แน่นขึ้น “ทําไมเธอเอาแต่พูดถึงเหยียนเหยียนตลอดเวลา เหยียนเหยียนย่อมไม่เหมือนเธออยู่แล้ว...ปีศาจจอมยั่วก็มักจะยั่วยวนผู้ชาย”

เยี่ยหลิงยกเท้าขึ้นแล้วถีบน่องที่แข็งแรงของเขาอย่างแรง “ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ไปหาเซี่ยเหยียนเหยียนสิ เธอน่ะใสซื่อบริสุทธิ์ พี่ยังจีบเธอไม่ทันติดเลยก็มาอารมณ์เสียใส่ฉัน พี่มันห่วยแตก!”