พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 114

เมื่อถูกเยี่ยหลิงถีบใส่แบบนี้ กู้เยี่ยจิ่นก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วปล่อยมือจากเธอ

เยี่ยหลิงรีบวิ่งหนีออกไปเดี๋ยวนั้น

ทันทีที่มือเล็กจับไปบนขอบประตู กู้เยี่ยจิ่นก็อุ้มเธอขึ้นมาจากด้านหลัง “ทําอย่างไรดีล่ะ ตอนนี้ฉันหลงเสน่ห์ปีศาจจอมยั่วอย่างเธอเข้าแล้ว”

เขาใช้ฝ่ามือพลิกให้เยี่ยหลิงหมุนไปเผชิยหน้าในอ้อมกอดของเขา เขาดันไหล่หอมของเธอผลักไปที่ประตูแล้วโน้มตัวลงไปจูบเธอ

เยี่ยหลิงหรี่ตาลงเล็กน้อย และผลักเขาออกไปอย่างแรงในทันที

แต่หน้าอกของชายหนุ่มนั้นแข็งแกร่งราวกับกําแพง ไม่ว่าจะผลักหรือตีอย่างไรก็ไม่ขยับเลยสักนิด

กู้เยี่ยจิ่นขมวดคิ้ว เปลือกตาหล่อเหลาฉายแววอํามหิตขึ้นหลายเท่า “ไม่เชื่อฟังแล้วใช่ไหม”

“การแสดงออกแบบนี้ของพี่คืออะไร? กู้เยี่ยจิ่น” เยี่ยหลิงเลิกคิ้วเรียวสวยขึ้นเล็กน้อย “แล้วทําไมฉันจะไม่เชื่อฟังไม่ได้? รอบตัวฉันมีแต่คนของพี่คอยจับตาดูอยู่ตลอดเวลา แม้แต่ยุงตัวผู้ตัวหนึ่งก็ยังไม่ยอมให้เข้ามายุ่ง กู้เยี่ยจิ่น พี่จับชู้ออนไลน์ตลอด 24 ชั่วโมงแบบนี้ เพราะกลัวว่าฉันจะนอนกับผู้ชายคนอื่นแล้วสวมเขาให้พี่ พี่เหนื่อยบ้างไหม?”

เมื่อเผชิญหน้ากับการยั่วยุของเธอ กู้เยี่ยจิ่นก็ยกริมฝีปากบางสีแดงระเรื่อขึ้น “ผ่านมาหลายปีขนาดนั้นแล้ว ทําไมเธอไม่ถามพี่เลยล่ะว่าเหนื่อยไหม พี่ชินกับมันแล้ว ตอนนี้เลี้ยงดูเธอจนโตแล้ว พี่จะให้คนอื่นมาชิงตัดหน้าได้อย่างไร ยกเธอใส่พานให้พวกมันไปอย่างนั้นเหรอ?”

“...... กู้เยี่ยจิ่น ถ้าป่วยจิตก็ไปหาหมอ วิชาแพทย์ของหว่านหว่านก็ไม่เลวนะ ฉันจะไปบอกหว่านหว่านให้ว่า…”

กู้เยี่ยจิ่นตัดบทเธอทันที “หว่านหว่าน หว่านหว่าน ตอนนี้คำพูดของเธอมีแต่เซี่ยซีหว่านอีกแล้ว การที่พวกเธอจับมือไปไหนมาไหนด้วยกันมันทําให้พี่รู้สึกแย่มาก เดี๋ยวนี้จะให้พี่จูบก็ไม่ยอมอ้าปากสักนิด ที่เธอไร้อารมณ์กับพี่แบบนี้ คงไม่ใช่เพราะไปตีฉิ่งกับเซี่ยซีหว่านหรอกใช่ไหม”

“...”

ตีฉิ่ง?

โรคจิต!

ผู้หญิงจับมือกันไม่ได้เหรอ?

ผู้หญิงไม่คู่ควรที่จะใช้ชีวิตหลังจากเดินออกจากชีวิตของผู้ชายเหรอ?

เยี่ยหลิงยื่นมือเล็กออกไปผลักใบหน้าหล่อเหลาของเขาออกไป “จูบก็จูบแล้ว ปล่อยฉันได้ไหม ฉันปวดฉี่”

กู้เยี่ยจิ่นจ้องเธอเขม็ง จากนั้นก็ยัดของชิ้นหนึ่งใส่มือเล็ก ๆ ของเธอ “เอาไป”

เยี่ยหลิงหลุบตาลงมอง สิ่งที่เขาส่งให้เธอคือคีย์คาร์ดห้อง

เมื่อครู่ฮั่วเสวียนกับนางแมวเหล่านั้นต่างเต้นกันอย่างสุดกำลังความสามารถ พวกเธอต่างก็อยากได้คีย์การ์ดห้องของเขา แต่เขากลับไม่ได้ให้ใครเลยสักคน

ตอนนี้เขาดึงเธอเข้าไปในห้องน้ำชาย และยัดคีย์การ์ดห้องของเขาเข้าไปในฝ่ามือของเธออย่างบีบบังคับ

“ฉันไม่ต้องการ!” เยี่ยหลิงคืนคีย์การ์ดห้องให้เขา “เลิกฝันได้แล้ว ฉันจะไม่ไปที่ห้องพี่หรอก!”

“คืนนี้เธอมาเต้นให้พี่ดูที่ห้อง พี่จะควบคุมตัวเองเพื่อไม่ให้ทำอะไรเธอได้อยู่น่ะ”

ไปเต้นให้เขาดูที่ห้อง?

เยี่ยหลิงไม่ใช่เด็กสาวที่ไม่ประสีประสาอีกแล้ว

“ฉันไม่ไป ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ไป กู้เยี่ยจิ่น พี่เป็นพี่ชายฉันนะ!”

“ทําไมพี่ถึงจําไม่ได้ว่าแม่พี่มีน้องสาวให้พี่ล่ะ? พี่ถือเป็นพี่ชายเธอด้วยเหรอ เยี่ยหลิง ตอนนี้เธอโตแล้วนะ เส้นคั่นระหว่างเราก็ควรจะถูกทำลายลงได้แล้ว พี่ไม่อยากเป็นพี่ชายเธอ พี่อยากเป็นผู้ชายของเธอ!”

ตอนนี้เส้นคั่นบาง ๆ ราวกับสายใยระหว่างเขากับเธอถูกทำลายลงแล้วจริง ๆ ต่อไปเขาไม่จําเป็นต้องกังวลอะไรอีกแล้ว

เยี่ยหลิงยกมือขึ้นตบหน้าหล่อเหลาของกู้เยี่ยจิ่นจนหน้าหันทันที

แต่กู้เยี่ยจิ่นจับข้อมือเรียวบางของเธอไว้แล้วกดลงบนกําแพง ริมฝีปากบางจุมพิตริมฝีปากแดงของเธออีกครั้ง น้ำเสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยเตือนอย่างมาดร้ายว่า “เธอไม่มาห้องพี่ก็ได้ พี่จะไปห้องเธอเอง”

เยี่ยหลิงอ้าปากและกัดไปที่ริมฝีปากของเขาอย่างแรง

เลือดสีสดค่อย ๆ ไหลออกมาตามทางจากปากของคนสองคน “กู้เยี่ยจิ่น พี่ตกหลุมรักฉันแล้วใช่ไหม?” เยี่ยหลิงถาม

กู้เยี่ยจิ่นตัวแข็งทื่อ “อะไรนะ?”

“ไม่ใช่หรอกเหรอ ที่พี่อยากนอนกับฉันขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะว่าพี่ตกหลุมรักฉันหรอกเหรอ แต่พี่ไม่กล้ารักฉัน เลยใช้เซี่ยเหยียนเหยียนเป็นข้ออ้าง ใช่ไหม?” เยี่ยหลิงมองลึกเข้าไปในตาเขา

กู้เยี่ยจิ่นค่อย ๆ ปล่อยเธอออก มุมปากของเขายกโค้งขึ้นอย่างเย้ยหยันและร้ายกาจ มือใหญ่ตบเบา ๆ ที่หน้าเล็กงดงามของเธอ “คิดเยอะไปแล้ว ไม่ใช่ว่าแม่เธอชอบปีนขึ้นเตียงของพ่อฉันหรอกเหรอ อย่างนั้นฉันก็จะให้ลูกสาวคนเดียวของเธอปรนนิบัติฉันบนเตียงไปตลอดชีวิต หลิงหลิง เธอว่าแม่เธอจะ...ตายตาหลับไหม?”

เยี่ยหลิงรู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งร่าง ราวกับมีมือใหญ่มือหนึ่งยื่นออกมาจากความมืดมิดแล้วผลักเธอลงไปในหุบเหวที่ลึกที่สุด

“ห้ามพูดแบบนั้นกับแม่ฉัน! กู้เยี่ยจิ่น ฉันเกลียดพี่!”

เยี่ยหลิงกําหมัดแล้วจ้องเขาด้วยดวงตาแดงก่ำราวกับอสูรน้อยที่ถูกจองจำ เธอแทบอยากจะกระโจนใส่เขาให้ตายกันไปข้าง

กู้เยี่ยจิ่นมองขอบตาแดงก่ำของเธอที่ค่อย ๆ ก่อตัวเป็นชั้นของหยดน้ำ ขนตางอนยาวเป็นแพกระพริบขึ้นลงไปมาเพื่อกลั้นน้ำตาอยู่สองครั้ง แต่สายธารที่สดใสราวกับไข่มุกในดวงตานั้นกลับสกัดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ น่าสงสารจับใจ

ทุกครั้งที่เขารังแกเธออย่างใจร้าย เธอไม่มีแรงตอบโต้เลยสักครั้ง มันทำให้เธอดูน่าสงสารและน่าเห็นใจมาก

มือใหญ่สองข้างของกู้เยี่ยจิ่นที่ตกอยู่ข้างลำตัวค่อย ๆ บีบเข้าหากันแน่น ในตอนนั้นเองเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ที่ไพเราะก็ดังขึ้น จากนั้นเขาจึงมารับโทรศัพท์

เมื่อหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ก็เห็นว่าเป็นเซี่ยเหยียนเหยียนที่โทรมา

กู้เยี่ยจิ่นมองเยี่ยหลิงแวบหนึ่ง “คืนนี้พี่จะรอเธอ”

พูดจบเขาก็เปิดประตูห้องน้ำเดินออกไป ที่โถงทางเดินยังสามารถได้ยินเสียงที่ถูกแปรเปลี่ยนเป็นเสียงที่สุภาพอ่อนโยนของเขา “ครับ เหยียนเหยียน...ได้ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”

......

ในห้องน้ำหญิง เยี่ยหลิงยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้าและใช้น้ำเย็นตบไปที่หน้าเล็ก

เธอมองไปที่คีย์การ์ดห้องใบนั้นที่วางอยู่ในมือของเธอ ดวงตาทั้งคู่ของเธอเหม่อลอย

ตอนนั้นเองประตูก็ถูกเปิดออก ฮั่วเสวียนเดินเข้ามา

เมื่อฮั่วเสวียนเห็นเยี่ยหลิง ก็เหมือนกับเห็นศัตรูที่ต้องมองด้วยสายตาอาฆาตเมื่อนั้น เธอเอ่ยปากถามอย่างมีเลศนัย “เยี่ยหลิง เมื่อครู่เธออยู่กับพี่เยี่ยจิ่นใช่ไหม แต่พี่เหยียนเหยียนแค่โทรเรียกพี่เยี่ยจิ่นครู่เดียวเขาก็ออกไปแล้ว เกิดมามีใบหน้างดงามไม่มีประโยชน์ไม่พอ พี่เยี่ยจิ่นก็ยังไม่ชอบเธออีกด้วย”

เยี่ยหลิงปิดก๊อกน้ำแล้วยืดตัวตรง เธอมองฮั่วเสวียนแวบหนึ่ง จากนั้นก็ใช้สายตาชี้ไปยังอ่างล้างมือ

“ดูสิว่านี่อะไร”

ฮั่วเสวียนเงยหน้ามอง จากนั้นดวงตาทั้งคู่ก็เป็นประกาย มันคือคีย์การ์ดห้องของกู้เยี่ยจิ่น!

“เยี่ยหลิง ทําไมคีย์การ์ดห้องของพี่เยี่ยจิ่นถึงมาอยู่กับเธอได้?”

เยี่ยหลิงดึงกระดาษทิชชู่ออกมาเช็ดมือด้วยสีหน้าเรียบนิ่งและเฉยเมย “อ้อ นี่คือคีย์การ์ดห้องที่พี่เยี่ยจิ่นของเธอฝากฉันมาให้เธอน่ะ คืนนี้เธอก็สามารถเข้าไปในห้องของเขาได้แล้ว เขากําลังรอเธออยู่”