พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 143

เซี่ยเหยียนเหยียนตะโกนเสียงดัง ทันใดนั้นก็มีรปภ.สองคนเดินเข้ามา “คุณผู้หญิงครับ เกิดอะไรขึ้นที่นี่เหรอครับ?”

เซี่ยเหยียนเหยียนชี้ไปที่เซี่ยซีหว่าน “ผู้หญิงคนนี้ไม่มีบัตรเชิญสีทองแล้วยังคิดจะแอบเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง และยังโกหกว่าอาจารย์ใหญ่อะไรนั่นเชิญเธอมาอีก ฉันว่าเธอคิดจะก่อความวุ่นวายแน่ พวกคุณรีบไล่เธอออกไปเร็วเข้าค่ะ!”

เซี่ยเหยียนเหยียนไม่อยากเห็นเซี่ยซีหว่านที่นี่ งานเลี้ยงแบบนี้เซี่ยซีหว่านไม่มีสิทธิ์มาร่วมงาน อีกอย่างเธอก็ใส่ชุดสวยขนาดนี้ ชุดเดรสสีนู้ดนี้เหมือนถูกจัดเตรียมไว้สําหรับนางเอก เธอไม่อยากให้เซี่ยซีหว่านดึงดูดสายตาใครทั้งนั้น

รปภ.สองคนนั้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเซี่ยซีหว่านอย่างรวดเร็ว “คุณผู้หญิงครับ คุณจะมาก่อความวุ่นวายที่นี่ไม่ได้นะครับ กรุณาออกไปเดี๋ยวนี้ครับ ไม่อย่างนั้นพวกเราคงต้องเชิญคุณออกไปเอง!”

เมื่อเห็นเซี่ยซีหว่านถูกหักหน้า เซี่ยเหยียนเหยียนก็รู้สึกชื่นมื่นสบายอกสบายใจ เธอพูดอย่างลำพองว่า “หว่านหว่าน รีบไปซะสิ!”

ทันทีที่พูดจบ เสียงอันทรงพลังก็ดังขึ้น “พวกคุณมาเอะอะโวยวายอะไรกัน?”

เซี่ยเหยียนเหยียนหันกลับไปมอง อาจารย์ใหญ่ลู่หยินหยินมาแล้ว!

ด้านหลังของลู่หยินหยินยังมีศาสตราจารย์เฉียนเดินตามมาด้วย

เซี่ยเหยียนเหยียนรีบเก็บแววตาที่เจ้าเล่ห์และชั่วร้ายให้หายไปทันที แล้วพูดอธิบายอย่างนุ่มนวลแทน

“อาจารย์ใหญ่คะ ฉันขอแนะนําให้คุณรู้จักสักหน่อย นี่คือเซี่ยซีหว่านน้องสาวของฉันเองค่ะ คืออย่างนี้ค่ะ หว่านหว่านไม่มีบัตรเชิญแต่อยากจะเข้าไปในงาน และยังบอกอีกว่าอาจารย์ใหญ่เป็นคนเชิญเธอมา โกหกแบบนี้ยังไงฉันก็ไม่เชื่อแน่นอน หว่านหว่านเรียนจบแค่ชั้นมัธยมปลาย จะไปรู้จักกับอาจารย์ใหญ่ได้ยังไงคะ ฉันเลยพูดเกลี้ยกล่อมให้เธอไปจากที่นี่ และรปภ.ก็เข้ามาพอดีค่ะ”

ลู่หยินหยินมองเซี่ยเหยียนเหยียนด้วยสายตาแปลกใจ “เธอพูดว่าอะไรนะ เธอบอกว่าเซี่ยซีหว่านเรียนจบแค่ชั้นมัธยมปลายอย่างนั้นเหรอ?”

เซี่ยเหยียนเหยียนยืดหลังตรง มุมปากของเธอยกยิ้มขึ้นแสดงความภาคภูมิใจอย่างเปิดเผย แต่เธอกลับตีหน้าเศร้าและถอนหายใจพูดว่า “ใช่ค่ะอาจารย์ใหญ่ หว่านหว่านถูกส่งตัวไปอยู่ต่างจังหวัดตั้งแต่เด็ก เลยไม่ได้ร่ำเรียนอะไรมาก และระดับการศึกษาก็ไม่ได้สูง คุณอย่าดูแคลนเธอเลยนะคะ”

ศาสตราจารย์เฉียนเองก็ประหลาดใจมากที่เห็นเซี่ยซีหว่านมาที่นี่ “เซี่ยซีหว่าน เธอมาที่นี่ได้ยังไง วันนี้เป็นงานเลี้ยงของผู้ที่มีชื่อเสียงทางการแพทย์ ดังนั้นเธออย่ามาสร้างปัญหาเลย เด็กก็อยู่ส่วนเด็ก ฉันว่าชีวิตแบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกันนะ มีศักดิ์ศรีในตัวเองซะบ้าง อย่าสร้างปัญหาจนทำให้ตัวเองดูน่าเกลียดจนเกินไปเลย”

ศาสตราจารย์เฉียนมีอคติต่อเซี่ยซีหว่านเพราะเธอเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเคยได้ยินมา แต่ทว่าเซี่ยซีหว่านดูเด่นเป็นสง่าอยู่ในชุดเดรส รูปร่างหน้าตาของสาวน้อยคนนี้ดูดีมาก

เซี่ยเหยียนเหยียนรู้สึกว่าแผนของเธอสำเร็จแล้ว เธอมองไปที่เซี่ยซีหว่านอย่างภาคภูมิใจ “หว่านหว่าน รีบไปเถอะ ไม่อย่างนั้นรปภ.จะไล่เธอออกไปจริง ๆ แล้วนะ”

ทันใดนั้นลู่หยินหยินจึงเดินออกมาป่าวประกาศว่า “เซี่ยซีหว่านคือคนที่ฉันเชิญมาเอง มีใครกล้าไล่เธอออกไปอย่างนั้นเหรอ?”

อะไรนะ?

เซี่ยเหยียนเหยียนตัวแข็งทื่อไปทั้งตัว เธอเบิกตากว้างมองลู่หยินหยินเต็มสองตาด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ เมื่อครู่นี้ท่าน...ท่านพูดว่าอะไรนะ?

เซี่ยซีหว่านคือคนที่...ที่ท่านเชิญมาจริง ๆ เหรอ?

ลู่หยินหยินเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเซี่ยซีหว่าน “ซีหว่าน ตอนเธอมาถึงทําไมไม่โทรหาฉันล่ะ ฉันจะได้ออกมารับเธอด้วยตัวเอง”

ดวงตาสดใสของเซี่ยซีหว่านมองไปที่ลู่หยินหยิน “อาจารย์ใหญ่คะ ฉันเองก็เพิ่งมาถึงค่ะ แต่บังเอิญเจอคนรู้จักพอดี ก็เลยอยู่คุยกันสองสามคำค่ะ”

คนรู้จักที่ว่านี้ แน่นอนว่าคือเซี่ยเหยียนเหยียน

สายตาเย็นชาของลู่หยินหยินตวัดมองไปยังใบหน้าเจื่อน ๆ ของเซี่ยเหยียนเหยียนแวบหนึ่งอย่างไม่ค่อยพอใจนัก จากนั้นก็หันไปมองบริกรและรปภ.สองคนนั้น “นี่เป็นแขกผู้มีเกียรติที่ฉันเชิญมา พวกคุณอย่าตาต่ำดูถูกคนอื่นเป็นอันขาด ไปกันได้แล้ว”

“ครับ” ทุกคนถอยออกไปจากตรงนั้น

เซี่ยเหยียนเหยียนรู้สึกเหมือนตัวเองถูกไม้หน้าสามฟาดเข้าที่หน้า เพราะประโยคที่ว่า “ตาต่ำดูถูกคนอื่น” ของลู่หยินหยินนั้นเหมือนกับจะพูดให้เธอฟัง

ลู่หยินหยินดึงมือเล็กของเซี่ยซีหว่านอย่างสนิทสนม แล้วยิ้มอย่างเอ็นดู “ซีหว่าน ฉันรอเธอนานแล้ว กลัวมากว่าเธอจะไม่มาจริง ๆ ชุดเดรสสีนู้ดนี้เป็นชุดที่สะดุดตาฉันตั้งแต่เห็นครั้งแรกเลย ตอนนั้นฉันรู้สึกว่ามันเหมาะกับบุคลิกที่งดงามไร้ที่ติของเธอมาก คืนนี้เธอสวยมากจริง ๆ”

เซี่ยซีหว่านยิ้ม “อาจารย์ใหญ่คะ ฉันชอบชุดเดรสนี้มากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“เธอชอบก็ดีแล้ว ซีหว่าน ไปกันเถอะ ฉันจะพาเธอเข้าไปทําความรู้จักกับใครบางคน” ลู่หยินหยินจูงมือเล็กของเซี่ยชีหว่านเข้าไปด้านใน

เซี่ยเหยียนเหยียนยืนนิ่งอึ้งไปแล้ว เธอพูดอะไรไม่ออกสักคำ นี่ใช่อาจารย์ใหญ่ผู้มากประสบการณ์ที่สง่างามและสูงส่งคนนั้นที่เธอรู้จักหรือเปล่า?

ชุดเดรสของเซี่ยซีหว่านยังเป็นชุดที่อาจารย์ใหญ่มอบให้ อาจารย์ใหญ่เย็นชากับเธอเป็นอย่างมาก แต่เธอมอบชุดเดรสให้กับเซี่ยซีหว่าน ท่าทางก่อนหน้ากับตอนนี้ของเธอช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว

เมื่อครู่เซี่ยเหยี่ยนเหยียนยังรู้สึกภูมิอกภูมิใจมากอยู่เลย แต่ตอนนี้เธอมีแต่ความรู้สึกที่เหมือนกับถูกถังน้ำเย็นสาดซัดลงมาที่ตัว

ทันใดนั้นเองลู่หยินหยินก็หยุดฝีเท้าแล้วมองเธอแวบหนึ่ง “ซีหว่าน นี่พี่สาวเธอเหรอ?”

เซี่ยซีหว่าน “ไม่ใช่ค่ะ เธอเป็นญาติค่ะ”

“ฉันก็ว่าอยู่ ทําไมความสนิทสนมระหว่างพี่สาวกับน้องสาวถึงได้ห่างเหินกันขนาดนี้”

จากนั้นลู่หยินหยินจึงพาเซี่ยซีหว่านเดินเข้าไป

เซี่ยเหยียนเหยียนยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ เธอทําได้เพียงมองดูลู่หยินหยินพาเซี่ยซีหว่านเดินไปภายใต้แสงไฟที่สว่างไสวอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็มีศาสตราจารย์ที่มีชื่อเสียงมากมายเดินมารวมตัวกัน ลู่หยินหยินจึงแนะนําเซี่ยซีหว่านให้ทุกคนได้รู้จักอย่างกระตือรือร้น

ดวงตาหลุบต่ำที่สุขุมสง่างามของเซี่ยซีหว่านเผยรอยยิ้มบาง ๆ อย่างพอเป็นพิธีเมื่อได้รับคําชมและคําเยินยอมากมายนับไม่ถ้วน

ภายในพริบตา เซี่ยซีหว่านก็ราวกับกลายมาเป็นนางเอกของงานเลี้ยงอาหารค่ำของทั้งงานนี้

เซี่ยเหยียนเหยียนสัมผัสได้เลยว่าลู่หยินหยินชื่นชอบเซี่ยซีหว่านมากขนาดไหน แต่ทําไมกัน เธอไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเพราะเหตุใด เซี่ยซีหว่านรู้จักอาจารย์ใหญ่ได้อย่างไร?

วันนี้เธอแต่งตัวอย่างพิถีพิถัน และมีความทะเยอทะยานมาอย่างเต็มเปี่ยม ใครอยากจะลงเอยกับตอนจบที่หดหู่แบบนี้ เธอมองตามเซี่ยซีหว่านที่ตอนนี้กลายเป็นจุดสนใจตาปริบ ๆ โดดเด่นจนออกนอกหน้า!

“อาจารย์คะ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ อาจารย์ใหญ่กับเซี่ยซีหว่านรู้จักกันได้ยังไงคะ?”

ใบหน้าเล็กอันงดงามของเซี่ยเหยียนเหยียนฉายแววสับสน เธอทําได้เพียงหันไปถามขอความช่วยเหลือจากศาสตราจารย์เฉียน

ศาสตราจารย์เฉียนเองก็ตกใจมาก เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น “อาจารย์ใหญ่เคยพูดไว้ว่า เธอบินมาที่เมืองไห่เฉิงครั้งนี้เพื่อเด็กสาวคนหนึ่ง หรือว่า...เด็กสาวคนนั้นก็คือเซี่ยซีหว่าน?”

กรี๊ด

เซี่ยเหยี่ยนเหยียนสูดหายใจเอาอากาศเย็นเข้าปอด อาจารย์ใหญ่มาที่นี่เพื่อเซี่ยซีหว่านเหรอ?

เซี่ยเหยี่ยนเหยียนมีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง เธอรู้สึกว่าเซี่ยซีหว่านดูเหมือนกับมีความลับบางอย่างซ่อนอยู่!

...

ภายในห้องจัดเลี้ยง ลู่หยินหยินพาเซี่ยซีหว่านไปพบปะผู้คนจนทั่ว จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ซีหว่าน ที่จริงคืนนี้ฉันยังมีคนสําคัญอีกคนหนึ่งที่อยากให้เธอได้เจอ”

“อาจารย์ใหญ่คะ ใครเหรอคะ?” เซี่ยซีหว่านเอ่ยถาม

ลู่หยินหยินพูดอย่างมีเลศนัย “เก็บเป็นความลับก่อนนะ เอ๊ะ คน ๆ นั้นยังไม่มาเลย ซีหว่านเธอรอก่อนนะ เดี๋ยวฉันโทรไปเร่งสักหน่อย”

ลู่หยินหยินมองไปรอบ ๆ ก็ยังไม่เห็นคนของลู่จื่อเซียน ลู่จื่อเซียนไม่สนใจที่จะมาดูตัวกับเด็กสาวอัจฉริยะคนนี้เลยสักนิด คืนนี้เขาจึงไม่ได้มาที่งานเลย

ลู่หยินหยินเดินหลีกไปด้านข้างแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงกดโทรออกหาลู่จื่อเซียน

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ที่ไพเราะจากปลายสายดังขึ้นรอบหนึ่ง จากนั้นก็มีคนรับสาย เสียงเย็นชาของลู่จื่อเซียนดังขึ้น “คุณป้าครับ คืนนี้ผมไม่ไปแล้วนะครับ”

ลู่หยินหยินส่งเสียงฮึดฮัด “หลานนี่จริง ๆ เลย พอพูดไม่ถูกใจก็จะไม่มาซะอย่างนั้น จื่อเซี่ยน สาวน้อยอัจฉริยะคนนั้นมาแล้ว หลานรีบมาเร็วเข้า!”

“คุณป้าครับ ผมไม่อยากไปครับ”

“จื่อเซียน ป้ารู้ว่าหลานน่ะมีมาตรฐานที่สูงมาก ไม่ชอบผู้หญิงแบบทั่ว ๆ ไป แต่ผู้หญิงคนนี้แตกต่างออกไปจริง ๆ หลานมาดูก็จะรู้เองว่าซีหว่านน่ะสุดยอดมาก ป้ารับประกันเลยว่าเธอคือผู้หญิงในแบบที่หลานชื่นชอบ…”

ลู่หยินหยินยังพูดไม่ทันจบก็ถูกลู่จื่อเซียนพูดขัดจังหวะขึ้นมาทันที “คุณป้าครับ คุณป้าพูดว่าใครนะครับ เซี่ยซีหว่านเหรอครับ?”