พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 144

เมื่อได้ยินลู่จื่อเซียนเอ่ยชื่อ “เซี่ยซีหว่าน” ลู่หยินหยินจึงนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง “จื่อเซียน หลานรู้จักเซี่ยซีหว่านด้วยเหรอ? ใช่แล้ว สาวน้อยอัจฉริยะทางการแพทย์คนนี้ก็คือเซี่ยซีหว่าน ป้าอยากจะแนะนําพวกเธอได้รู้จักกันยังไงล่ะ”

“คุณป้าครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ!” ลู่จื่อเซียนวางสายทันที

เด็กคนนี้!

ลู่หยินหยินวางโทรศัพท์ลง ภายในใจเธอก็เกิดความสงสัย หรือว่าจื่อเซียนกับซีหว่านจะเป็นคนเคยรู้จักกันมาก่อน?

เมื่อครู่จื่อเซียนยังบอกว่าจะไม่มาแล้วอยู่เลย แต่พอได้ยินชื่อเซี่ยซีหว่านก็เปลี่ยนคําพูดทันที แถมยังรีบตามมาที่นี่อีก นี่ดูเหมือนจะอธิบายอะไรบางอย่างได้แล้วล่ะ

…

เซี่ยซีหว่านหยิบแก้วทรงสูงขึ้นมาจิบไวน์แดง จากนั้นเซี่ยเหยียนเหยียนก็เดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าคร่ำเครียด แล้วถามคาดคั้นเสียงเบาว่า “หว่านหว่าน เธอรู้จักกับอาจารย์ใหญ่ได้ยังไง เธอมีเรื่องอะไรปิดบังฉันอยู่ใช่ไหม?”

เซี่ยซีหว่านรู้ว่าเซี่ยเหยียนเหยียนรู้สึกแย่มากราวกับมีหนามทิ่มแทงเข้าที่อก เพราะอย่างไรแล้วการศึกษาและการแพทย์เป็นสิ่งที่เซี่ยเหยียนเหยียนภาคภูมิใจมากที่สุด และเป็นสิ่งสำคัญหนึ่งเดียวในชีวิตเธอ หากวันใดเธอสูญเสียเครื่องประดับที่เปรียบดังแสงสว่างนี้ไป เมื่อถึงวันนั้นเธอก็จะไร้ค่า

“เซี่ยเหยียนเหยียน สิ่งที่เธอให้ความสำคัญมากที่สุดคืออะไร เธอจงสนุกไปกับวิธีการของฉันเถอะนะ เพราะฉันจะแย่งทุก ๆ สิ่งที่เธอรักเอามาให้หมด และให้เธอได้ลิ้มรสชาติที่ฉันสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปเมื่อสิบปีก่อนและถูกทุกคนบนโลกนี้ทอดทิ้ง”

ความรู้สึกของเซี่ยเหยียนเหยียนจมดิ่งลงอย่างไม่รู้ว่าจะไปสิ้นสุดที่ตรงไหน เซี่ยซีหว่านรู้จักอาจารย์ใหญ่ เธอคิดว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น เพราะยังมีเรื่องที่น่ากลัวอีกมากที่กำลังจะตามมา

เซี่ยเหยียนเหยียนกําหมัดแน่น “หว่านหว่าน งั้นเรามาคอยดูกัน!”

ทันใดนั้นเองลู่หยินหยินก็เรียกเธอขึ้นจากด้านข้าง “ซีหว่าน มานี่หน่อยสิจ๊ะ”

ลู่หยินหยินกำลังเรียกเธอ เซี่ยซีหว่านรีบวางแก้วไวน์ลงอย่างรวดเร็ว เธอมองเซี่ยเหยียนเหยียนด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “ขอโทษด้วยนะ ฉันขอตัวก่อนล่ะ”

เซี่ยซีหว่านเดินไปหาลู่หยินหยิน แล้วลู่หยินหยินก็จูงมือเล็กของเธอเดินจากไป

เซี่ยเหยียนเหยียนมองตามทางที่ทั้งสองคนค่อย ๆ เดินหายลับจากไป ภายในใจก็อิจฉาจนแทบจะกระอักเลือดออกมา เมื่อครู่ลู่หยินหยินไม่ได้ปลายตามองเธอเลยแม้แต่น้อย ในสายตาของเธอมีเพียงเซี่ยซีหว่านเท่านั้น!

เซี่ยเหยียนเหยียนไม่ชอบความรู้สึกที่ถูกปฏิบัติอย่างเย็นชาและถูกเมินเฉยมากที่สุดในชีวิตของเธอ เหมือนกับเมื่อหลายปีก่อนที่เธอคอยตามหลังเป็นเงาของเซี่ยซีหว่านและเยี่ยหลิง เธอเป็นเหมือนกับตัวประกอบที่ส่งเสริมให้หว่านสาวงามแห่งทิศใต้และหลิงสาวงามแห่งทิศเหนือดูโดดเด่นก็เท่านั้น ไม่มีได้ตัวตนอะไรให้คนพูดถึง แถมยังถูกหัวเราะเยาะว่าเป็นทาสรับใช้ที่คอยตามติดเหมือนเงาตามตัวและคำอื่น ๆ อีกมากมาย

...

เซี่ยซีหว่านเดินตามลู่หยินหยินไป เธอถามขึ้นอย่างสงสัย “อาจารย์ใหญ่คะ คุณจะพาฉันไปที่ไหนคะ ไปพบกับคนสําคัญคนนั้นหรือเปล่าคะ?”

ลู่หยินหยินพยักหน้ารับและพูดว่า “ใช่แล้วจ๊ะซีหว่าน ฉันกำลังจะแนะนําคนคนนี้ให้เธอรู้จัก! นั้นไง เขามาแล้ว!”

เมื่อเซี่ยซีหว่านเงยหน้ามอง สายตาก็ปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่หล่อเหลาร่างหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามา ลู่จื่อเซียนมาถึงแล้ว

ลู่จื่อเซียนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ดูมีกลิ่นอายของความสะอาดและเยือกเย็นในเวลาเดียวกัน และในมือของเขาถือเสื้อเบสบอลสีดําเอาไว้ตัวหนึ่ง เขาเพิ่งจะกลับมาจากข้างนอก ไม่นาน เขาก็หยุดฝีเท้าลงอย่างรวดเร็ว

เมื่อทั้งสองคนสบตากัน ขนตาที่เรียวยาวเป็นแพของเซี่ยซีหว่านก็สั่นระริก เธอไม่คิดว่าบุคคลสําคัญที่อาจารย์ใหญ่พูดอย่างมีเลศนัยจะเป็นเขา

ลู่จื่อเซียนมองเห็นเซี่ยซีหว่านที่อยู่ด้านหน้าในทันที หญิงสาวยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ภายใต้แสงไฟระยิบระยับ ดวงตาสดใสคู่นั้นมองเขาด้วยความประหลาดใจอยู่หลายเท่า

เมื่อสองปีก่อนเธอไปที่มหานครเอมพีเรียล เด็กสาวที่อายุยังไม่ครบ18 ปีบริบูรณ์ดูอ่อนเยาว์และไร้เดียงสามาก แต่ก็ไม่สามารถปกปิดกลิ่นอายของความงดงามไร้ที่ติได้ ลู่จื่อเซียนยังจําได้ว่าวันนั้นเธอใส่เสื้อยืดและกางเกงยีนส์สีดำ ท่าทางเหมือนสาวน้อยที่มีหน้าตาสวยงามและอ่อนเยาว์

เขาและเธอรักษาชีวิตผู้ป่วยที่มีเลือดออกอย่างรุนแรงบนถนนใหญ่ในมหานครเอมพีเรียล นิ้วเรียวนุ่มของเธอเคยสัมผัสผ่านปลายนิ้วเรียวยาวและนิ้วทั้งสิบของเขา กดลงบนหัวใจของผู้ป่วยเพื่อทำการปั๊มหัวใจไปพร้อมกัน