พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 145

พวกเขาต่างก็อยู่ในวัยที่กำลังผลิบานมากที่สุดของทุกช่วงวัย ชายหนุ่มและหญิงสาวยืนอยู่ด้วยกัน แม้มองจากที่ไกล ๆ เพียงแวบเดียวก็ดูงดงามราวกับภาพวาดทรายที่ถูกตราตรึงเอาไว้

ลู่หานถิงหยุดอยู่ที่เดิม ดวงตาของเขาเจ็บปวดอยู่ลึก ๆ จากภาพที่เห็นตรงหน้า

เขาไม่คิดว่าเซี่ยซีหว่านจะมา ที่แท้งานเลี้ยงที่เธอจะไปร่วมงานก็คืองานเลี้ยงงานนี้ เมื่อเห็นภาพนี้ตรงหน้า และยังมีลู่หยินหยินที่อยู่ข้าง ๆ ลู่หานถิงก็เข้าใจทั้งหมดแล้ว

ที่แท้สาวน้อยอัจฉริยะคนนั้นที่ลู่หยินหยินชอบก็คือ...เซี่ยซีหว่าน!

คนที่ลู่หยินหยินอยากจะแนะนําให้ลู่จื่อเซียนรู้จัก และให้ลู่จื่อเซียนมาดูตัวก็คือเซี่ยซีหว่าน!

ลู่หานถิงขมวดคิ้วเป็นปมใบหน้าของเขาถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็งที่เย็นเฉียบทันที เขาใช้มือข้างหนึ่งล้วงไปในกระเป๋ากางเกง ยกริมฝีปากบางขึ้นแล้วตะโกนเรียกว่า “คุณนายลู่!”

เสียงทุ้มต่ำที่น่าหลงใหลนี้ดังก้องไปถึงหูของทั้งสามคนอย่างรวดเร็ว เซี่ยซีหว่านหันไปมองเป็นคนแรก ทันใดนั้นเธอก็มองเห็นลู่หานถิง

ลู่หานถิงเพิ่งถอดเสื้อโค้ทออก ตอนนี้บนตัวเขาเหลือแค่เสื้อเชิ้ตและกางเกงขายาวสีดําที่ถูกทักทออย่างดีด้วยมือ เขาตัวใหญ่สูงโปร่ง ภายใต้ผ้าเสื้อเชิ้ตบาง ๆ สามารถมองเห็นหน้าอกหนาแข็งแรงและไหล่แกร่งที่ผายกว้างของเขาได้ราง ๆ เป็นกลิ่นอายของชายที่ภูมิฐานและหล่อเหลา และมีรัศมีที่ทรงพลังแผ่ส่านอบอวลไปทั่ว เขามาที่นี่ได้อย่างไร?

เซี่ยซีหว่านรีบยกชายกระโปรงวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปหาเขา แต่ชายกระโปรงนั้นยาวเกินไป เธอจึงสะดุดไปทีหนึ่งอย่างไม่ทันระวังตัว เมื่อเห็นว่าร่างบอบบางกําลังจะหกล้ม ลู่จื่อเซียนก็ขยับตัวอย่างรวดเร็ว เขากำลังจะก้าวไปข้างหน้า แต่ทว่ามีคนเร็วกว่าเขา

ลู่หานถิงยื่นแขนแข็งแกร่งของเขาออกมาโอบรัดเอวบางนุ่มนิ่มของเซี่ยซีหว่านเอาไว้ แล้วดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง จากนั้นก็กระซิบตําหนิเสียงเบา “ทําอะไรน่ะ ทำไมถึงบุ่มบ่ามขนาดนี้?”

ตอนที่กําลังจะหกล้มเซี่ยซีหว่านตกใจมาก หากใส่ชุดเดรสสวยขนาดนี้แล้วล้มก็คงจะเป็นอะไรที่น่าอายมาก และตอนนี้เธอถูกดึงเข้าไปในหน้าอกแข็งแกร่งและอบอุ่นของลู่หานถิง เธอรีบทรงตัวขึ้นและเงยหน้ามองเขา

“คุณลู่ ฉันไม่คิดว่าคุณจะมาที่นี่ ก็เลยตื่นเต้นน่ะค่ะ คุณมาได้ยังไงคะ?”

ลู่หานถิงหลุบเปลือกตาที่คมคายของเขาลงต่ำมองดวงตาเป็นประกายที่น่าหลงใหลของเธอ จากนั้นก็ใช้แรงทั้งหมดหยิกไปที่เอวบางเล็กของเธออย่างแรง “ลู่หยินหยินคือคุณป้าของผม และลู่จื่อเซียนก็คือน้องชายของผม”

อะไรนะ?

เซี่ยซีหว่านรู้สึกตกใจในทันที ที่แท้อาจารย์ใหญ่ของสถาบันเซิงลี่ก็คือป้าแท้ ๆ คนนั้นที่เขาพูดถึง ส่วนลู่จื่อเซียนที่ชอบฟุบหลับอยู่ในห้องยาก็คือน้องชายของเขา?

ความตกตะลึงของลู่หยินหยินไม่ด้อยไปกว่าเซี่ยซีหว่านในตอนนี้เลย เธอมองภาพที่ลู่หานถิงโอบกอดเซี่ยซีหว่านแล้วตะลึงอ้าปากค้างทันที นี่มันเรื่องอะไรกัน?

เธออยากจะแนะนําเซี่ยซีหว่านให้ลู่จื่อเซียนได้รู้จัก เมื่อครู่ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น แต่การมาของลู่หานถิงทําให้ทุกอย่างพังยับเยินในทันที ลู่หยินหยินจึงพูดขึ้นว่า “ซีหว่านจ๊ะ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ เธอ...เธอกับหานถิงเป็นอะไรกัน หานถิงแต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ?”

เมื่อเอวนุ่ม ๆ ของเซี่ยซีหว่านถูกหยิกแบบนี้ก็รู้สึกเจ็บเอามาก ๆ ขอบตาขาวผ่องของเธอแดงรื้นขึ้นมาทันที ในเวลานี้เธอตระหนักได้ว่าลู่หานถิงอารมณ์ผิดปกติไป เขาดูโกรธแล้ว

เมื่อถูกลู่หยินหยินถามขึ้นมาแบบนี้ เซี่ยซีหว่านก็พูดอย่างกระอักกระอวนว่า “ใช่ค่ะอาจารย์ใหญ่ คุณลู่แต่งงานแล้ว และฉันก็คือคุณนายลู่ของเขาค่ะ”

พระเจ้า!

สองตาของลู่หยินหยินเบิกกว้าง และในหัวของเธอก็รู้สึกราวกับมีเสียงระเบิดดังออกมา

ดวงตาคมเข้มของลู่หานถิงมองไปบนใบหน้าที่ไม่อยากเชื่อของลู่หยินหยิน จากนั้นก็ยกริมฝีปากบางโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “คุณนายลู่ คุณควรเปลี่ยนคําพูดได้แล้ว อย่าเรียกอาจารย์ใหญ่ เรียกคุณป้าสิ”

เซี่ยซีหว่านมองลู่หยินหยินแล้วเรียกเธอด้วยสรรพนามใหม่ “คุณป้าคะ ขอโทษด้วยนะคะที่ได้พบกันในสถานการณ์ที่ไม่ค่อยดีแบบนี้”

ลู่หยินหยินพูดอะไรไม่ออกสักคำ เซี่ยซีหว่านที่เธอชอบมากขนาดนี้กลับแต่งงานกับหลานชายที่เธอไม่ชอบที่สุด แล้วยังมีข่าวลือจากภายนอกอีกว่าคุณนายลู่คนนี้เรียนจบมัธยมปลายอะไรนั่น เมื่อครู่เซี่ยเหยียนเหยียนคนนั้นก็พูดแบบนี้เหมือนกัน ลู่หยินหยินรู้สึกว่าข่าวลือนี้มันช่างไร้สาระจริง ๆ จบมัธยมปลายอะไรกัน สาวน้อยอัจฉริยะที่เรียนจบปริญญาโทสองใบตอนอายุ 15 ปี แต่เธอบอกฉันว่าเรียนจบแค่ชั้นมัธยมปลายเหรอ?

ลู่หยินหยินมองเซี่ยซีหว่านอย่างมึนงง ในใจมีคำที่อยากจะพูดมากมาย เธอรู้ไหมว่าสภาพร่างกายของลู่หานถิงเป็นอย่างไร เขา...เขาคือคนที่ออกมาจากโรงพยาบาลจิตเวช!

สายตาของลู่หานถิงมองลู่จื่อเซียนอย่างเฉยชา เขายกริมฝีปากบางขึ้น “จื่อเซียน ฉันยังไม่ได้แนะนําเธอให้นายรู้จักเลย นี่เซี่ยซีหว่าน ภรรยาของฉัน พี่สะใภ้ของนาย!”

นี่เซี่ยซีหว่าน ภรรยาของฉัน พี่สะใภ้ของนาย

คําพูดธรรมดา ๆ ของลู่หานถิงนั้นทั้งดุดันและทรงพลัง เขายืนยันหมดทุกอย่างแล้ว

ลู่จื่อเซียนยืนตัวตรงอย่างสงบเยือกเย็นอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาดําขลับคู่นั้นของเขามองไปบนมือของลู่หานถิง มือของลู่หานถิงยังคงจับเอวนุ่มของเซี่ยซีหว่านเอาไว้ เมื่อครู่เขาเห็นว่าลู่หานถิงหยิกเธอไปทีหนึ่ง

เอวของเซี่ยซีหว่านบางมาก มันอยู่ระหว่างฝ่ามือของลู่หานถิงได้พอดี และรู้สึกว่าลู่หานถิงใช้แรงเพียงน้อยนิดก็สามารถหักเอวนุ่มนิ่มของเธอได้แล้ว

ดวงตาดําขลับของลู่จื่อเซียนหรี่ต่ำลงเล็กน้อย เขามองไปที่ลู่หานถิง รังสีแห่งความอาฆาตแผ่กระจายออกมาระหว่างเทพบุตรผู้สูงส่งทั้งสองคน

เซี่ยซีหว่านเองก็สัมผัสได้ถึงสีหน้าที่เปลี่ยนไปของทุกคนอย่างว่องไว รวมไปถึงบรรยากาศที่แปรเปลี่ยนเป็นความอึดอัด เธอดึงแขนเสื้อของลู่หานถิงเบา ๆ แล้วกระซิบว่า “คุณลู่คะ นี่ก็ดึกมากแล้ว เรารีบกลับบ้านกันเถอะค่ะ”

บนใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงประดับด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “คุณป้าครับ จื่อเซียน พวกเราขอตัวกลับก่อน วันหลังถ้ามีเวลาว่างผมกับหว่านหว่านขอเชิญพวกคุณมาทานข้าวที่บ้านนะครับ”

พูดจบ ลู่หานถิงก็โอบเซี่ยซีหว่านแล้วเดินจากไป

ขณะที่เซี่ยซีหว่านกำลังเดินออกไป เธอก็หันกลับมามองด้านหลังแวบหนึ่ง เธอโบกมือไปมาให้ลู่หยินหยินและลู่จื่อเซียน แล้วพูดเสียงเบาอย่างกระอักกระอวน “ลาก่อนค่ะ”

ลู่หานถิงจับท้ายทอยเธอไว้แล้วบังคับใบหน้าเล็กของเธอให้หันกลับมาในทันที ทั้งสองคนหายลับไปจากสายตาอย่างรวดเร็ว

ลู่หยินหยินยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม เธอหันไปมองลู่จื่อเซียนที่อยู่ข้าง ๆ “จื่อเซียน หลานรู้มานานแล้วใช่ไหมว่าเซี่ยซีหว่านคือภรรยาของลู่หานถิง?”

ลู่จื่อเซียนพยักหน้าเล็กน้อย “ครับ”

“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ป้าชอบซีหว่านมากเลย ตั้งใจอยากจะแนะนําซีหว่านให้หลานได้รู้จัก แต่คิดไม่ถึงว่าหานถิงจะชิงตัดหน้าไปก่อนแล้ว ไม่แปลกใจเลย ในคืนนั้นที่สวนโหย่วหลาน หานถิงกับคุณย่าดูเหมือนปิดบังซ่อนเร้นอะไรไว้บางอย่าง แม้แต่หน้าก็ไม่อยากให้พวกเราเจอ ที่แท้พวกเขาก็ซ่อนสิ่งล้ำค่าเอาไว้จริง ๆ หานถิงแต่งงานกับสาวน้อยอัจฉริยะคนหนึ่งจริง ๆ ด้วย”

ลู่จื่อเซียนเม้มริมฝีปากบางเฉียบเล็กน้อย “คุณป้าครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”

ลู่หยินหยินรีบดึงลู่จื่อเซียนเอาไว้ “จื่อเซียน ซีหว่านรู้เรื่องสภาพร่างกายของหานถิงหรือเปล่า เธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับหานถิงไหม? อีกอย่าง หลานบอกกับป้ามาตามตรงนะ หลานชอบซีหว่านใช่ไหม? ”

ผมหน้าม้าหยักศกบดบังดวงตาดําขลับของลู่จื่อเซียนไว้ เขาไม่ได้พูดอะไร แต่กลับดึงแขนของตัวเองกลับมาแล้วก้าวเท้าออกไป

“จื่อเซียน” ลู่หยินหยินพูดไล่ตามหลังมา “ถึงป้าจะไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างซีหว่านกับหานถิง แต่พวกเขาไม่เหมาะสมกัน ถ้าหลานชอบซีหว่านก็แย่งเธอมาเลย ป้าดูแล้ว จนถึงตอนนี้ซีหว่านยังบริสุทธิ์อยู่”

เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้ ลู่จื่อเซียนก็หยุดชะงักฝีเท้าลงทันที เขาหันกลับไปมองลู่หยินหยิน

ลู่หยินหยินพยักหน้าอย่างมั่นใจ “ป้ามั่นใจว่าซีหว่านไม่เคยถูกหานถิงสัมผัสมาก่อน เธอยังเป็นเด็กสาวที่สะอาดและบริสุทธิ์อยู่!”