พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 145

พวกเขาต่างก็อยู่ในวัยที่กำลังผลิบานมากที่สุดของทุกช่วงวัย ชายหนุ่มและหญิงสาวยืนอยู่ด้วยกัน แม้มองจากที่ไกล ๆ เพียงแวบเดียวก็ดูงดงามราวกับภาพวาดทรายที่ถูกตราตรึงเอาไว้

ลู่หานถิงหยุดอยู่ที่เดิม ดวงตาของเขาเจ็บปวดอยู่ลึก ๆ จากภาพที่เห็นตรงหน้า

เขาไม่คิดว่าเซี่ยซีหว่านจะมา ที่แท้งานเลี้ยงที่เธอจะไปร่วมงานก็คืองานเลี้ยงงานนี้ เมื่อเห็นภาพนี้ตรงหน้า และยังมีลู่หยินหยินที่อยู่ข้าง ๆ ลู่หานถิงก็เข้าใจทั้งหมดแล้ว

ที่แท้สาวน้อยอัจฉริยะคนนั้นที่ลู่หยินหยินชอบก็คือ...เซี่ยซีหว่าน!

คนที่ลู่หยินหยินอยากจะแนะนําให้ลู่จื่อเซียนรู้จัก และให้ลู่จื่อเซียนมาดูตัวก็คือเซี่ยซีหว่าน!

ลู่หานถิงขมวดคิ้วเป็นปมใบหน้าของเขาถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็งที่เย็นเฉียบทันที เขาใช้มือข้างหนึ่งล้วงไปในกระเป๋ากางเกง ยกริมฝีปากบางขึ้นแล้วตะโกนเรียกว่า “คุณนายลู่!”

เสียงทุ้มต่ำที่น่าหลงใหลนี้ดังก้องไปถึงหูของทั้งสามคนอย่างรวดเร็ว เซี่ยซีหว่านหันไปมองเป็นคนแรก ทันใดนั้นเธอก็มองเห็นลู่หานถิง

ลู่หานถิงเพิ่งถอดเสื้อโค้ทออก ตอนนี้บนตัวเขาเหลือแค่เสื้อเชิ้ตและกางเกงขายาวสีดําที่ถูกทักทออย่างดีด้วยมือ เขาตัวใหญ่สูงโปร่ง ภายใต้ผ้าเสื้อเชิ้ตบาง ๆ สามารถมองเห็นหน้าอกหนาแข็งแรงและไหล่แกร่งที่ผายกว้างของเขาได้ราง ๆ เป็นกลิ่นอายของชายที่ภูมิฐานและหล่อเหลา และมีรัศมีที่ทรงพลังแผ่ส่านอบอวลไปทั่ว เขามาที่นี่ได้อย่างไร?

เซี่ยซีหว่านรีบยกชายกระโปรงวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปหาเขา แต่ชายกระโปรงนั้นยาวเกินไป เธอจึงสะดุดไปทีหนึ่งอย่างไม่ทันระวังตัว เมื่อเห็นว่าร่างบอบบางกําลังจะหกล้ม ลู่จื่อเซียนก็ขยับตัวอย่างรวดเร็ว เขากำลังจะก้าวไปข้างหน้า แต่ทว่ามีคนเร็วกว่าเขา

ลู่หานถิงยื่นแขนแข็งแกร่งของเขาออกมาโอบรัดเอวบางนุ่มนิ่มของเซี่ยซีหว่านเอาไว้ แล้วดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง จากนั้นก็กระซิบตําหนิเสียงเบา “ทําอะไรน่ะ ทำไมถึงบุ่มบ่ามขนาดนี้?”

ตอนที่กําลังจะหกล้มเซี่ยซีหว่านตกใจมาก หากใส่ชุดเดรสสวยขนาดนี้แล้วล้มก็คงจะเป็นอะไรที่น่าอายมาก และตอนนี้เธอถูกดึงเข้าไปในหน้าอกแข็งแกร่งและอบอุ่นของลู่หานถิง เธอรีบทรงตัวขึ้นและเงยหน้ามองเขา

“คุณลู่ ฉันไม่คิดว่าคุณจะมาที่นี่ ก็เลยตื่นเต้นน่ะค่ะ คุณมาได้ยังไงคะ?”

ลู่หานถิงหลุบเปลือกตาที่คมคายของเขาลงต่ำมองดวงตาเป็นประกายที่น่าหลงใหลของเธอ จากนั้นก็ใช้แรงทั้งหมดหยิกไปที่เอวบางเล็กของเธออย่างแรง “ลู่หยินหยินคือคุณป้าของผม และลู่จื่อเซียนก็คือน้องชายของผม”

อะไรนะ?

เซี่ยซีหว่านรู้สึกตกใจในทันที ที่แท้อาจารย์ใหญ่ของสถาบันเซิงลี่ก็คือป้าแท้ ๆ คนนั้นที่เขาพูดถึง ส่วนลู่จื่อเซียนที่ชอบฟุบหลับอยู่ในห้องยาก็คือน้องชายของเขา?

ความตกตะลึงของลู่หยินหยินไม่ด้อยไปกว่าเซี่ยซีหว่านในตอนนี้เลย เธอมองภาพที่ลู่หานถิงโอบกอดเซี่ยซีหว่านแล้วตะลึงอ้าปากค้างทันที นี่มันเรื่องอะไรกัน?

เธออยากจะแนะนําเซี่ยซีหว่านให้ลู่จื่อเซียนได้รู้จัก เมื่อครู่ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น แต่การมาของลู่หานถิงทําให้ทุกอย่างพังยับเยินในทันที ลู่หยินหยินจึงพูดขึ้นว่า “ซีหว่านจ๊ะ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ เธอ...เธอกับหานถิงเป็นอะไรกัน หานถิงแต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ?”

เมื่อเอวนุ่ม ๆ ของเซี่ยซีหว่านถูกหยิกแบบนี้ก็รู้สึกเจ็บเอามาก ๆ ขอบตาขาวผ่องของเธอแดงรื้นขึ้นมาทันที ในเวลานี้เธอตระหนักได้ว่าลู่หานถิงอารมณ์ผิดปกติไป เขาดูโกรธแล้ว

เมื่อถูกลู่หยินหยินถามขึ้นมาแบบนี้ เซี่ยซีหว่านก็พูดอย่างกระอักกระอวนว่า “ใช่ค่ะอาจารย์ใหญ่ คุณลู่แต่งงานแล้ว และฉันก็คือคุณนายลู่ของเขาค่ะ”

พระเจ้า!

สองตาของลู่หยินหยินเบิกกว้าง และในหัวของเธอก็รู้สึกราวกับมีเสียงระเบิดดังออกมา

ดวงตาคมเข้มของลู่หานถิงมองไปบนใบหน้าที่ไม่อยากเชื่อของลู่หยินหยิน จากนั้นก็ยกริมฝีปากบางโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “คุณนายลู่ คุณควรเปลี่ยนคําพูดได้แล้ว อย่าเรียกอาจารย์ใหญ่ เรียกคุณป้าสิ”