พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 146

บนรถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมสุดหรู ลู่หานถิงกําลังขับรถอยู่ เขาไม่ได้พูดอะไรเลยมาตลอดทาง

เซี่ยซีหว่านรู้แล้วว่าเขาโกรธ เธอหันหน้าเล็กไปมองเขาด้วยสีหน้าเง้างอน “คุณลู่ คุณกำลังโกรธเหรอคะ?”

ลู่หานถิงใช้มือใหญ่สองข้างกดตรึงลงบนพวงมาลัย แล้วพูดโดยไม่มองหน้าเธอ “คุณถามผม ทั้งที่รู้อยู่แล้วน่ะเหรอ?”

“...คุณลู่ เรื่องนี้ฉันอธิบายได้นะคะ ฉันไม่รู้ว่าอาจารย์ใหญ่ของสถาบันเซิงลี่คือคุณป้าของคุณ และฉันก็ไม่รู้ว่าลู่จื่อเซียนเป็นน้องชายคุณด้วย เรื่องวันนี้เป็นแค่เหตุบังเอิญเท่านั้นค่ะ”

ลู่หานถิงมองเธอแวบหนึ่ง “จื่อเซียนเป็นเพื่อนร่วมงานกับคุณเหรอ?”

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลู่จื่อเซียนมาที่เมืองไห่เฉิง และก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาเข้าไปทำงานที่ซูมี่และกลายเป็นเพื่อนร่วมงานกับเซี่ยซีหว่าน ถึงอย่างไรก็ตามลู่จื่อเซียนก็เป็นนักวิชาการแห่งมหานครเอมพีเรียล และยังเป็นคนที่มีฝีมือระดับปรมาจารย์ เขาจะมาที่เมืองไห่เฉิงทำไม?

เซี่ยซีหว่านพยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา “ใช่ค่ะ ตอนที่ฉันเข้าไปที่ซูมี่เขาก็อยู่ที่นั่นแล้ว”

“พวกคุณสนิทกันมากเลยเหรอ?”

“ไม่สนิทเลยค่ะ เมื่อครู่ฉันเพิ่งจะรู้ชื่อเขาเอง…”

“ไม่มีอะไรอย่างอื่นใช่ไหม?”

“คุณอยากได้ยินแบบไหนล่ะคะ ลู่จื่อเซียนเขา...เขาเคยช่วยฉันมาหลายครั้ง…”

เซี่ยซีหว่านยังพูดไม่ทันจบ ลู่หานถิงก็ใช้ลิ้นดุนไปที่กระพุ้งแก้มขวาของเขา แล้วเสียงหัวเราะทุ้มต่ำที่น่าสะพรึงกลัวก็ดังลอดออกมาจากลําคอ ลู่จื่อเซียนในความทรงจําของเขาไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเลยต่างหาก ในทางตรงกันข้ามเขากลับเย็นชาและไม่ชอบสุงสิงกับใครเลย และยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาไม่สนิทกันจนถึงขนาดเพิ่งจะรู้ชื่อกัน แล้วเขาจะยื่นมือมาช่วยเธอทําไม?

ลู่หานถิงใช้มือใหญ่กดพวงมาลัยแล้วหักเลี้ยวอย่างแรง รถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วราวกับลูกธนู

อ้าย!

ความเร็วระดับนี้ก็เหมือนกับการแข่งรถ เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่าตัวเองกําลังจะถูกเหวี่ยงออกไปด้านนอก เธอตกใจจนหน้าซีด “คุณลู่คะ คุณขับช้าลงหน่อย ขับแบบนี้มันอันตรายมากนะคะ”

หว่างคิ้วที่หล่อเหลาของลู่หานถิงขมวดเป็นปมราวกับถูกปกคลุมด้วยหมอกหนาทึบ เขาไม่ได้ลดความเร็วลงแม้แต่น้อย แต่กลับเหยียบคันเร่งลงไปจนมิด

เซี่ยซีหว่านรู้สึกวิงเวียนอยากจะอาเจียนออกมา “คุณลู่ ถ้าคุณยังพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้อีกล่ะก็ ฉันก็เริ่มจะโกรธขึ้นมาแล้วเหมือนกัน ฉันขอถามคุณบ้าง ลู่หยินหยินเป็นป้าของคุณ แล้วคุณใช้ความเป็นป้าหลานเพื่อเป็นทางผ่านส่งเซี่ยเหยียนเหยียนเข้าไปที่สถาบันเซิงลี่ใช่หรือเปล่า ตัวคุณเองยังมาจ้องจับผิดฉันโดยที่ไม่มีหลักฐาน ฉันไม่เข้าใจว่าคุณโกรธเรื่องอะไร ฉันขออธิบายอีกรอบ คุณจะไม่เชื่อก็ตามใจ ฉันกับลู่จื่อเซียนไม่ได้มีอะไรกันทั้งนั้น!”

เซี่ยซีหว่านยืดตัวตรง เบือนหน้าเล็กออกไปยังนอกหน้าต่างอย่างโกรธเคืองและไม่สนใจเขาอีก

รถยนต์หรูหราที่เงียบสงัดพลันตกอยู่ในบรรยากาศที่อึดอัดทันที นี่นับว่าเป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนทะเลาะกันอย่างจริงจัง

ลู่หานถิงยกมือขึ้นปลดกระดุมสองเม็ดบนเสื้อเชิ้ตออก เหมือนกับว่าทำแบบนี้แล้วเขาถึงจะได้พักหายใจ แล้วจะไม่ให้เขาโกรธได้อย่างไร งานเลี้ยงอาหารค่ำครั้งนี้จริง ๆ แล้วก็คืองานเลี้ยงดูตัว ป้าแท้ ๆ ของเขาถูกใจคุณนายลู่ของเขา และอยากจะแนะนําคุณนายลู่ให้รู้จักกับลู่จื่อเซียนน้องชายของเขา

เขาไม่ชอบความรู้สึกเวลาที่เธอถูกคนอื่นคิดถึง

ไม่ชอบเลยแม้แต่น้อย

ลู่หานถิงชําเลืองมองเธอแวบหนึ่ง ตอนนี้ใบหน้าของหญิงสาวซีดเผือดราวกับแผ่นกระดาษ ความเร็วระดับนี้ทําให้เธอเครียดเกร็งและรู้สึกไม่สบาย สองมือเล็กของเธอจับชุดเดรสของตัวเองไว้แน่น และไม่พูดไม่จา เธออดทนอยู่เงียบ ๆ

ไฟโทสะที่ลุกโชนอยู่ในใจของลู่หานถิงราวกับถูกถังน้ำเย็นสาดซัดลงมาจนดับมอด ในฐานะผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่และมีเหตุผล แน่นอนว่าเขารู้ว่าการเหยียบคันเร่งจนสุดและแล่นอย่างรวดเร็วบนถนนนั้นอันตรายแค่ไหน แต่เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาไม่สนใจแม้กระทั่งความรู้สึกของเธอและพาเธอทําเรื่องที่โล่ดโผนขนาดนี้

ลู่หานถิงเหงื่อออกจนชื้นมือ ไม่เคยมีช่วงเวลาไหนที่ทําให้เขาตระหนักได้อย่างชัดเจนว่าตัวเองที่ไม่สามารถควบคุมได้นั้นน่ากลัวแค่ไหน

เขาลดความเร็วลงทันที และจอดรถที่ข้างทาง

เซี่ยซีหว่านรีบเปิดประตูรถข้างคนขับอย่างรวดเร็ว เธอมองหาถังขยะข้างทางแล้วโก่งตัวอาเจียนออกมา