พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 147

มันเป็นเรื่องที่ไม่มีอะไรซับซ้อนเลยจริง ๆ เซี่ยซีหว่านไม่รู้ว่าทําไมทุกคนถึงได้มีปฏิกิริยาใหญ่โตกันขนาดนี้

หญิงชราตะลึงงันไปเล็กน้อยและยอมรับในทันทีว่าเรื่องนี้เกินความคาดหมายไปมาก แต่พอคิดอย่างถี่ถ้วนด้วยเหตุและผลแล้ว ลูกสาวของหลินสุ่ยเหยาจะเป็นคนธรรมดาไปได้อย่างไร?

คุณท่านตบมือเล็กของเซี่ยซีหว่านอย่างทะนุถนอม “นี่หว่านหว่าน หนูทําให้ย่ารู้สึกทึ่งจริง ๆ หนูยังมีเรื่องอื่นปิดบังย่าอยู่อีกไหม?”

เซี่ยซีหว่านแลบลิ้นออกมาเล็กน้อย แล้วออดอ้อนด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ “คุณย่าคะ หนูไม่รู้ว่าคุณย่าได้ยินอะไรกันมาบ้าง หนูกับคุณป้าไม่สนิทกันจริง ๆ และหนูก็ไม่ได้ไปเรียนที่สถาบันเซิงลี่ด้วย เลยไม่มีอะไรที่จะต้องพูด อีกอย่างเรื่องก็เป็นเรื่องของคนอื่น หนูคิดว่าไม่มีความจําเป็นอะไรที่จะต้องพูดค่ะ”

เธอพูดมาแบบนี้ คุณท่านจึงรู้แล้วว่าตัวเธอต้องมีเรื่องอื่น ๆ อีกแน่นอน บางทีสําหรับการออกมาพูดของเทพธิดาสวรรค์ผู้นี้แล้วก็เหมือนกับไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องพูดเหมือนที่ลู่หยินหยินทำ แต่กลับเป็นความลับในสายตาของคนอื่น

ทันใดนั้นหญิงชราก็มองเห็นรัศมีที่เปล่งออกมาจากร่างของหญิงสาวคนนี้ได้ทันที เซี่ยซีหว่านลูกสาวของหลินสุ่ยเหยานั้นเปรียบเสมือนกับไข่มุก เพราะตั้งแต่อายุยังน้อย ๆ เธอก็เริ่มส่องแสงแล้ว

หญิงชรากุมมือเล็กของเซี่ยซีหว่านไว้แน่นพลางเอ่ยปากชมเชยไม่หยุด “จุ๊จุ๊ อายุ 15 ปีก็ได้เป็นมหาบัณฑิตน้อยแล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทําไมลู่หยินหยินถึงบอกว่าหนูทําลายสถิติของประวัติศาสตร์วงการแพทย์ทั้งหมด วิสัยทัศน์หยินหยินของฉันสูงมาก หนูน่าจะเป็นเด็กสาวคนแรกที่เธอชอบ”

ขณะพูดหญิงชราก็พลางหันไปมองลู่หานถิง แล้วพูดอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ว่า “หานถิง เจ้าเด็กดื้อนี่โชคดีจริง ๆ หว่านหว่านเพียบพร้อมขนาดนี้ ต่อไปหลานต้องดีกับหว่านหว่านให้มากขึ้นอีกเท่าตัวเลยนะ”

เซี่ยซีหว่านเงยหน้ามองลู่หานถิง ขาเรียวยาวของชายหนุ่มยืนตระหง่านอยู่ในห้องนั่งเล่นได้สักพักแล้ว เขากําลังหลุบตาลงปลดกระดุมสีเงินที่อยู่บนแขนเสื้อเชิ้ต ด้วยท่าทางที่ไม่ใส่ใจนัก เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาคมเข้มมองไปที่เธอ

ทั้งสองคนสบตากัน ไม่นานลู่หานถิงก็ละสายตาไป “คุณย่าครับ ผมขอไปจัดการเอกสารในห้องทำงานสักหน่อยนะครับ”

ลู่หานถิงก้าวขายาวขึ้นชั้นบนไป

เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของเขาหายไปจากสายตา เซี่ยซีหว่านก็ก้มหน้าพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงว่า “คุณย่าคะ หนูเองก็จะขึ้นไปข้างบนเหมือนกันค่ะ”

“ได้ ไปเถอะ ไปอาบน้ำแล้วลงมาทานมื้อเย็น วันนี้อู๋หม่าทําอาหารที่หนูชอบทานทั้งนั้นเลย”

หญิงชราพูดด้วยรอยยิ้มอย่างรักใคร่เอ็นดู

...

ภายในห้องทำงาน

ลู่หานถิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ นิ้วเรียวยาวทั้งสองคีบบุหรี่เอาไว้หนึ่งม้วน ขณะที่เอกสารกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะทำงาน แต่เขากลับไม่ได้จัดการอะไรกับมันเลย กลับกันแววตาที่หม่นหมองกําลังเหม่อลอยออกไป

ไม่นานก้นบุหรี่ก็ถูกขยี้ลงไปบนที่เขี่ยบุหรี่ ลู่หานถิงลุกขึ้นยืนเดินออกจากห้องไป และมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องนอน

มือใหญ่วางไปบนประตูคิดจะผลักเปิดออก แต่จู่ ๆ เขาก็หยุดชะงักการกระทำลง ลู่หานถิงยืนอยู่นอกประตูเงียบ ๆ ครู่หนึ่ง ก่อนจะถือเสื้อโค้ทและออกจากบ้านไป

หญิงชราที่อยู่ในห้องนั่งเล่นเห็นก็รีบเรียกเขาไว้ “หานถิง มืดขนาดนี้แล้วหลานจะออกไปไหน?”

ลู่หานถิงปิดเปลือกตาคมคายลง เสียงทุ้มต่ำที่น่าหลงใหลของเขาทำให้คาดเดาไม่ได้ว่าตอนนี้อารมณ์เปลี่ยนไปอย่างไร “ในบริษัทมีเรื่องด่วนต้องจัดการครับ คุณย่าครับ คืนนี้ผมจะไม่กลับมาแล้ว”

“คืนนี้หลานจะไม่กลับมาที่บ้านแล้วก็ไม่ต้องบอกย่าหรอก หลานบอกเซี่ยซีหว่านหรือยัง?”

ลู่หานถิงเม้มปากเล็กน้อย และไม่พูดอะไร

“จื่อเซียน...ถูกใจหว่านหว่านเข้าแล้วใช่ไหม?” คิดว่าหญิงชราผู้นี้เป็นใคร แค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติระหว่างคนสองคนนี้ เพียงแค่คิดทบทวนดูก็เดาออกแล้ว