พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 155

คำพูดของเขาทำให้เซี่ยซีหว่านหน้าแดงก่ำ เธอรู้สึกเขินอายจนอยากจะมุดตัวหนีไปที่ไหนสักแห่ง

ดวงตาทอันสดใสก็มองไปที่ชายคนนั้น

เดิมทีลู่หานถิงอยากจะแกล้งเธอเฉย ๆ แต่ตอนนี้เธอมองมาที่เขาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำและท่าทางเขินอายราวกับว่าเธอต้องการจะปฏิเสธคำพูดของเขาผ่านทางสายตา

ทั้งตัวของลู่หานถิงเต็มไปด้วยหยดน้ำ เขาเหลือบมองไปที่เธอ และพูดว่า “คุณนายลู่ คุณรีบออกไปเถอะ”

เซี่ยซีหว่านหันหลังกลับ และเดินออกไป แต่เมื่อเธอเดินไปถึงที่ประตู ฝีเท้าของเธอก็หยุดลง เธอเอื้อมมือออกไปปิดประตู

เธอหันกลับมา และเดินมาที่ประตูกระจกฝ้า

ลู่หานถิงรีบกระชับผ้าเช็ดตัวให้แน่น และผูกมันไว้กับเอวบางของเขา เขาเปิดประตูกระจกออกมา ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าเรียวเล็กขนาดเท่าฝ่ามือของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “คุณนายลู่ คุณจะทำอะไร? คุณพูดออกมาเลยดีกว่า ถ้าคุณกล้าแกล้งผม และทำให้ผมเป็นตัวตลก มาดูกันว่าผมจะจัดการกับคุณอย่างไร!”

หัวใจของเซี่ยซีหว่านเต้นแรง เธอต้องการให้เขารู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่กับเธอ

นอกจากนี้เธอเป็นคุณนายลู่ของเขา และทุกอย่างถูกต้องตามกฎหมาย

ร่างผอมเพรียวของเซี่ยซีหว่านสั่นไหวเบา ๆ แล้วพูดว่า “คุณชายลู่ คุณอยากให้ฉัน...ช่วย...ถูหลังให้ไหมคะ?”

ทันทีที่เธอพูดจบ มือใหญ่ของลู่หานถิงก็เอื้อมไปคว้าแขนที่เรียวยาวของเธอแล้วดึงเธอเข้ามา

ลู่หานถิงวางมือขวาที่พันผ้าพันแผลเอาไว้บนผนัง เขาจับใบหน้าเรียวเล็กของเธอด้วยมือใหญ่อีกข้าง เขาหลับตาลงและจูบภรรยาของเขา จากนั้นก็ถามเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ทำไมวันนี้คุณเอาใจผมมากขนาดนี้ล่ะ?”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกประหม่ามาก ร่างผอมเพรียวของเธอแนบชิดกับผนังด้านหลังอย่างแข็งทื่อ มือเรียวเล็กของเธอกุมกำแพงไว้แน่น เธอไม่กล้าที่จะขยับหรือมองไปรอบ ๆ เธอพูดด้วยน้ำเสียงติด ๆ ขัด ๆ ว่า “หลิงหลิงเคยบอกไว้ว่า...การทะเลาะกันระหว่างสามีและภรรยาควรจบลงด้วยการ…”

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากบางของเขาพร้อมกับหัวเราะอย่างมีความสุข แล้วพูดว่า “อย่างน้อยเพื่อนสนิทของคุณคนนี้ก็ได้สอนบางสิ่งที่ถูกต้องให้กับคุณแล้ว”

เซี่ยซีหว่านกอดเขาอย่างอ่อนโยน

ลู่หานถิงหอมแก้มเธอ และพูดว่า “ตรงสเปคคุณไหม พอใจหรือเปล่า?”

เซี่ยซีหว่านรู้ว่าเขากำลังล้อเลียนตนเองอยู่ เพราะตอนที่อยู่ที่สวนโหย่วหลานเขาเคยได้ยินบทสนทนาของเธอและเยี่ยหลิงมาก่อน ตอนนั้นเธอพูดอย่างไม่อายว่า ในอนาคตเธอจะหาผู้ชายที่มีซิกแพคมาเป็นแฟนให้ได้

“พอใจค่ะ” เซี่ยซีหว่านซุกใบหน้าสีแดงของเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความเขินอาย เธอพูดเสริมอย่างนุ่มนวลว่า “ฉันชอบคุณมากที่สุดแล้วค่ะ”

ลู่หานถิงจูบปากของเธอ และพูดว่า “คุณนายลู่ ทำไมคุณปากหวานขนาดนี้ล่ะ?”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกได้ถึงความห่วงใยและความเอาใจใส่ของเขา หัวใจของเธอพองโตราวกับว่าเธอโดนราดด้วยน้ำผึ้งหวาน ๆ มือเรียวเล็กของเธอกอดเขาเอาไว้แน่น

“คุณชายลู่ ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ชอบเวลาที่ฉันอยู่กับคุณป้าและลู่จื่อเซียน คุณมีอะไรที่จะสารภาพกับฉันอีกไหมคะ?”

ขณะเดียวกันเซี่ยซีหว่านก็รู้สึกว่าเขาตัวแข็งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เธอจึงเปลี่ยนคำพูดของเธอทันทีว่า “ถ้าคุณไม่อยากที่จะพูดถึงมัน ถ้าอย่างนั้นคุณก็ลืมมันไปเถอะค่ะ”

ลู่หานถิงไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา เขายังคงกอดเธอไว้ในอ้อมแขน จากนั้นก็ลูบท้ายทอยของเธอด้วยมือใหญ่ของเขา เขาค่อย ๆ หลับตาอันคมคายของเขาลงและพึมพำด้วยเสียงที่สามารถได้ยินกันเพียงแค่สองคนว่า “จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรหรอก ผมไม่ได้มีความรู้สึกกับพวกเขามากนัก นั่นก็คือ...หลังจากที่แม่ของผมเสียชีวิต หลังจากที่แม่ของผมกระโดดลงทะเล ผมก็มีสภาพอารมณ์ที่ไม่มั่นคง วันนั้นเป็นงานศพของแม่ผม เนื่องจากไม่พบร่างของท่าน ดังนั้นจึงมีเพียงป้ายบูชาบรรพบุรุษ…”

“อยู่มาวันหนึ่งมีอุบัติเหตุเกิดขึ้น ป้ายบูชาบรรพบุรุษของแม่ผมถูกไฟไหม้ ตอนที่ผมพบมัน มันเป็นเพียงกองขี้เถ้า เพียงแค่ลมพัดมา มันก็ปลิวหายไปแล้ว…”

“ผมโกรธมากจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ทำให้มีผู้บาดเจ็บสองสามคน ตอนนั้นเหตุการณ์ค่อนข้างรุนแรง โรงพยาบาลวินิจฉัยว่าผมเป็นโรคทางจิต ต่อมา ต่อมาในภายหลัง...”

ลู่หานถิงหลับตาที่แดงก่ำของเขาลง บาดแผลทางจิตใจในอดีตถูกเปิดเผยออกมาอีกครั้ง และเขายังคงรู้สึกเจ็บปวดกับมันอยู่

ทันใดนั้นก็มีมือเรียวเล็กคู่หนึ่งกอดเขา เธอโอบคอเขาแน่น เซี่ยซีหว่านยืนเขย่งปลายเท้า จากนั้นก็จูบใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา และพูดว่า “คุณชายลู่ คุณไม่ต้องพูดแล้วค่ะ เรื่องมันผ่านไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้คุณไม่ได้อยู่เพียงลำพังแล้วนะคะ เพราะฉันจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไปค่ะ”

ลู่หานถิงโอบเอวเล็กคอดของเธอ เขาลืมตาขึ้นจ้องมองเธอด้วยดวงตาคมคายสีแดงก่ำ และพูดว่า “หว่านหว่านผมขอสารภาพกับคุณตรงนี้เลยว่า ก่อนที่ผมจะรู้จักคุณ ผมมีอดีตที่เลวร้าย นั่นเป็นช่วงเวลาที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตของผม คุณป้าของผม และลู่จื่อเซียน...ล้วนเป็นพยานในตอนนั้น ผู้คนจะค่อย ๆ เติบโตขึ้นอย่างช้า ๆ เมื่อคุณแข็งแกร่งจนมีเกราะป้องกัน พวกเขาก็จะไม่สามารถทำร้ายคุณได้อีกต่อไป ตอนนี้นอกจากคุณแล้ว ผมก็ไม่สนใจสายตาของใครทั้งนั้น ผมไม่อยากให้คุณรู้อดีตของผมในตอนนั้น ดังนั้นผมจึงอยากจะขอร้องให้คุณอยู่ให้ห่าง ๆ จากคุณป้าและลู่จื่อเซียน”

“หว่านหว่านผมสารภาพกับคุณไปหมดแล้ว ในอนาคตถ้ามีใครพูดถึงอดีตของผมกับคุณ คุณก็อย่าไปสนใจพวกเขาเลยนะ ได้โปรดหันหลังแล้วเดินจากไปได้ไหม?”

ดวงตาอันสดใสของเซี่ยซีหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างกะทันหัน เดิมทีคุณชายลู่ป่วยอยู่แล้ว การตายของแม่ของเขาได้ไปกระตุ้นอารมณ์ของเขามากยิ่งขึ้น อีกทั้งยังเกิดอุบัติเหตุขึ้นที่งานศพซึ่งทำให้คุณชายลู่ใจสลาย มีคนจงใจที่จะกระตุ้นเขาเพื่อที่จะทำให้เขาโกรธและทำร้ายผู้คน จากนั้นเขาก็ได้ใบรับรองแพทย์จากทางโรงพยาบาลว่าเป็นผู้ป่วยอาการทางจิต

ใครเป็นคนวางแผนเรื่องทั้งหมดนี้ เป็นแผนของคน ๆ เดียวหรือหลายคนกันแน่?