พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 154

เซี่ยซีหว่านลุกขึ้นและลงจากเตียง เธอกอดเอวบางของเขาจากด้านหลังอย่างเงียบ ๆ

ขณะที่เด็กผู้หญิงตัวนุ่มนิ่มกำลังกอดเขาจากทางด้านหลัง ร่างสูงโปร่งของลู่หานถิงก็แข็งทื่อในทันที เขาหันกลับมาหาเธออย่างรวดเร็ว และพูดว่า “ลุกขึ้นจากเตียงทำไม ผมยังกวาดเศษแก้วบนพื้นไม่เสร็จเลย รีบกลับขึ้นไปบนเตียงซะ ห้ามเดินมาทางนี้”

เซี่ยซีหว่านไม่ยอมปล่อยมือ เธอยังคงกอดเขาแน่น ใบหน้าเรียวเล็กที่ซีดเซียวแต่ยังคงความงดงามเอาไว้นั้นหันไปมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา และพูดว่า “คุณชายลู่ ต่อจากนี้เราอย่าทะเลาะกันอีกเลยได้ไหมคะ?”

ดวงตาของลู่หานถิงฉายแววสับสน เขาจับใบหน้าเรียวเล็กของเธอด้วยมือใหญ่ของเขา จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “คุณนายลู่ ผมขอโทษจริง ๆ เมื่อสักครู่นี้ผมพูดจาทำร้ายจิตใจของคุณมากเลยใช่ไหมครับ?”

“ใช่ค่ะ คุณบอกว่าคุณไม่เคยขาดแคลนผู้หญิง อีกทั้งยังมีผู้หญิงคนอื่นที่สวยและดีกว่าฉัน ถ้าฉันไม่เชื่อฟังคุณ คุณก็จะไม่ต้องการฉันอีกแล้ว และคุณยังพูดอีกว่าฉันไปมีอะไรกับลู่จื่อเซียน ฉันบอกคุณเอาไว้ตรงนี้เลยนะคะว่า ฉันไม่เคยคิดที่จะสวมเขาคุณ คุณคิดไปเองทั้งนั้น คุณยังบอกด้วยว่าให้ฉันไปหาคนอื่นที่ดีกว่าคุณ และคุณต้องการที่จะหย่ากับฉัน...อุ๊บ!”

ลู่หานถิงโน้มตัวลงไปจูบปากเล็ก ๆ ของเธอ

เมื่อครู่นี้เขาถูกควบคุมโดยความชั่วร้ายภายในจิตใจ เขาไม่มีสติ และไม่รู้ว่าตนเองพูดอะไรออกไปบ้าง เมื่อเขาได้ฟังสิ่งที่เธอพูดออกมาทั้งหมดนั้นทำให้เขารู้สึกว่าเขาเป็นคนงี่เง่าคนหนึ่ง

เขาจูบเธออย่างอ่อนโยนราวกับว่ากำลังแสดงความรู้สึกผิด มือเล็ก ๆ ของเซี่ยซีหว่านดึงเสื้อเชิ้ตสีดำของเขาแน่น

ลู่หานถิงค่อย ๆ ปล่อยริมฝีปากสีแดงของเธออย่างช้า ๆ แต่ใบหน้าของเขายังคงแนบอยู่บนจมูกของเธออย่างเสน่หา เขากระซิบด้วยเสียงที่แหบแห้งว่า “ทุกครั้งที่ผมเห็นคุณอยู่กับผู้ชายคนอื่น ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นบ้า ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย ที่สถาบันวิจัยตอนผมเห็นลู่จื่อเซียนกำลังอุ้มคุณอยู่ ตอนนั้นผมอยากจะฆ่าเขาจริง ๆ จากนั้นก็ค่อยฆ่าคุณ ผมอยากจะพังทลายทุกสิ่งบนโลกใบนี้ หว่านหว่านบางครั้งผมก็รู้สึกว่าผมน่ากลัวมาก และผมก็ไม่สามารถรับรองได้ว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะเป็นแบบบนี้ คุณกลัวผมไหมครับ?”

เซี่ยซีหว่านมองเขาด้วยแววตามืดมน จากนั้นเธอก็ยืนเขย่งปลายเท้าพร้อมกับจูบริมฝีปากบางของเขาอย่างรวดเร็ว แล้วพูดว่า “ไม่กลัวค่ะ คุณชายลู่ ฉันเคยพูดไว้นานแล้วนะคะว่าฉันไม่เคยกลัวคุณเลยสักนิดเดียว!”

นัยน์ตาของหญิงสาวเป็นประกายสดใสงดงามมาก อีกทั้งยังไร้ซึ่งความกลัวใด ๆ ต่อเขา เธอจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่สดใสอันเต็มไปด้วยความสุขและความรักที่มีต่อเขา

ลู่หานถิงยื่นมือออกมาดึงตัวเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา เขากอดเธอเอาไว้แน่น ริมฝีปากบางของเขาก้มลงจูบที่หน้าผากของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า และพูดว่า “หว่านหว่าน ผมจะต้องดีขึ้นให้ได้ ผมจะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน!”

เขาพูดว่า หว่านหว่านผมจะต้องดีขึ้นให้ได้ ผมจะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน

เซี่ยซีหว่านรู้สึกซาบซึ้งในใจเป็นอย่างมาก คำพูดของเขาทำให้หัวใจของเธอสั่นไหว เธอตอบกลับเขาภายในใจว่า “ใช่ค่ะ คุณจะต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน เพราะฉันจะรักษาคุณให้หายเอง ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม!”

เซี่ยซีหว่านเอามือเล็กแตะบนหน้าอกของเขา และพูดอย่างแผ่วเบาว่า “คุณชายลู่ คุณสัญญากับฉันนะคะว่า ครั้งหน้า แม้ว่าคุณรู้สึกจะโกรธมากแค่ไหน คุณก็ไม่ได้รับอนุญาตให้พูดคำว่าหย่าออกมา และคุณไม่ได้รับอนุญาตให้พูดว่า คุณไม่ต้องการฉันอีก เรื่องบางเรื่องก็ไม่สามารถเอามาพูดเล่น ๆ แบบนี้ได้ ฉันจะไม่ไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่น นอกจากคุณแล้ว ฉันก็ไม่ต้องการใครอีกค่ะ”

สายตาที่คมคายของลู่หานถิงจ้องมองมาที่เธอ เขาจูบลงบนผมยาวของเธอ และพูดว่า “ผมก็เหมือนกัน นอกจากคุณแล้ว ผมก็ไม่ต้องการใครอีก”

ทั้งสองคนกอดกันอยู่พักหนึ่ง จากนั้นเซี่ยซีหว่านก็ผลักเขาออกไป และพูดว่า “คุณมานี่สิคะ ฉันจะทำแผลที่มือให้คุณเอง”

มือของลู่หานถิงเลือดออกเยอะมากและมีแผลเต็มไปหมด แถมบาดแผลยังลึกมากอีกด้วย ใบหน้าเรียวเล็กของเซี่ยซีหว่านฉายแววทุกข์ใจ ดวงตาที่สดใสและเป็นประกายจ้องไปที่เขาด้วยความโกรธ และพูดว่า “คุณชายลู่ คุณต่อยกระจกแบบนั้น คุณคิดว่าคุณดูหล่อเท่อย่างนั้นเหรอคะ ครั้งต่อไปคุณลองต่อยกำแพงให้ฉันดูหน่อยสิคะ ฉันอยากรู้ว่าคุณจะสามารถเจาะผนังให้เป็นรูใหญ่ได้ด้วยหมัดเดียวหรือเปล่า!”

ลู่หานถิงเลิกคิ้วที่หล่อเหลาของเขาขึ้น จากนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าที่แสนจะเย็นชาของเขา

เซี่ยซีหว่านนำกล่องยาไปเก็บ และพูดว่า “คุณชายลู่ คุณรีบไปอาบน้ำเถอะค่ะ ฉันจะทำความสะอาดตรงนี้เอง”