พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 153

เขากำลังพูดถึงอะไร?

เขาสามารถพูดคำว่า “หย่า” ออกมาได้อย่างง่ายดายถึงเพียงนี้เชียวเหรอ?

เซี่ยซีหว่านที่เพิ่งผ่านการทดลองใช้ยาพิษกำลังรู้สึกอึดอัดไปทั่วทั้งตัว ตอนนี้เขาทำให้เธอเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ดวงตาที่สดใสของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำอย่างรวดเร็วเนื่องจากความคับข้องใจ เธอมองไปที่เขาและพูดว่า “ลู่หานถิง สิ่งที่ฉันเป็นกังวลมาโดยตลอดก็คือร่างกายของคุณ คุณมันเป็นคนไม่มีหัวใจ ถ้าคุณยังไม่มีเหตุผลแบบนี้ต่อไป ฉันจะไม่ชอบคุณแล้ว!”

ลู่หานถิงจับข้อมือเรียวเล็กทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ จากนั้นก็กั้นเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาไม่ให้เธอขยับไปไหนได้ และพูดว่า “ไม่ชอบก็ไม่ต้องชอบสิ คุณคิดว่านอกจากคุณแล้วจะไม่มีผู้หญิงคนไหนมาชอบผมอย่างนั้นเหรอ มีผู้หญิงตั้งมากมายที่สวยกว่าคุณ ดีกว่าคุณ มาชอบผม เพียงแค่ผมส่งสายตาให้ พวกเธอทั้งหมดก็รีบเข้ามาหาผมแล้ว!”

จมูกเล็ก ๆ ของเซี่ยซีหว่านเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง ดวงตาที่สดใสของเธอเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

ลู่หานถิงกั้นเธอไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดว่า “แต่ผมยังไม่เคยทำเรื่องแบบนี้กับคุณให้เสร็จเลย ตอนนี้คุณยังคงเป็นคุณนายลู่ของผม คุณกล้ามีอะไรกับผู้ชายคนอื่นลับหลังหลังผม มาดูกันว่าผมจะจัดการกับพวกคุณอย่างไร!”

เซี่ยซีหว่านพยายามดิ้นให้หลุดและพูดว่า “ลู่หานถิง อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ!”

“เซี่ยซีหว่านตอนนี้ผมอารมณ์ไม่ดี คุณควรเชื่อฟังผมจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะทำอะไรไป หรือว่าคุณไม่ชอบผมแล้วจริง ๆ ถึงได้พยายามดิ้นรนขนาดนี้?” ดวงตาที่คมคายของลู่หานถิงเต็มไปด้วยสีแดง มันดูมืดมน โหดเหี้ยม และกระหายเลือด

อาการป่วยของเขากำเริบอีกแล้วจริง ๆ

เซี่ยซีหว่านรู้ว่าการพยายามดิ้นรนของเธอในครั้งนี้เป็นการเติมเชื้อเพลิงให้กับกองไฟอย่างไม่ต้องสงสัย เธอทำให้เขาโกรธมากขึ้นไปอีก เธอหันใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอออกไปเพื่อไม่มองเขา และน้ำตาในดวงตาของเธอก็ไหลลงมาในทันที

เขาเริ่มจูบผมของเธอ จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งว่า “เซี่ยซีหว่าน คุณต้องจำเอาไว้เสมอว่าคุณเป็นใคร คุณคือคุณนายลู่ของผม ถ้าคุณมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นจริง ๆ ผมก็ไม่ต้องการคุณอีกแล้ว ได้ยินไหม? ผมลู่หานถิงไม่เคยขาดแคลนผู้หญิง อย่าคิดที่จะท้าทายผม!”

หญิงสาวในอ้อมแขนของเขาไม่ได้พูดอะไรออกมา

ลู่หานถิงเงยหน้าขึ้นมองดูเธอ เซี่ยซีหว่านหลับตาอยู่ ใบหน้าเรียวเล็กที่ซีดเซียวของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

ร่างสูงโปร่งของลู่หานถิงแข็งทื่อในทันที เขาจ้องไปยังหญิงสาวที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา เขาผลักเธอไปจนมุม ตอนนี้เธอกำลังกัดฟันแน่นและร้องไห้สะอื้น เธอกัดริมฝีปากบางของเธอจนเลือดออก ท่าทางของเธอดูน่าสงสารถึงขีดสุด

ราวกับโดนน้ำเย็นสาดใส่หน้า เขารู้สึกเจ็บปวด สติของเขาจึงค่อย ๆ กลับมา เขาไม่รู้ว่าเมื่อครู่นี้เขาเพิ่งพูดอะไรหรือทำอะไรลงไป!

เขาเกลียดมัน!

ตอนนี้เธอต้องเกลียดเขามากแน่ ๆ!

เพราะเขาเองก็เกลียดอาการป่วยที่ไม่สามารถควบคุมตนเองได้ของเขาเช่นเดียวกัน!

ลู่หานถิงจ้องมองไปบนข้อมืออันเรียวยาวของเธอ ที่สถาบันวิจัยเขาดึงมือเธออย่างแรง ผิวของเธอบอบบางมาก และตอนนี้มันก็มีรอยแดงบนข้อมือของเธอเต็มไปหมด

มือของเขาหนักมากจนทิ้งร่องรอยไว้เต็มไปหมด อีกทั้งมันยังดูน่าตกใจเป็นอย่างมาก

ลู่หานถิงรีบปล่อยเธออย่างรวดเร็ว หัวใจของเขารู้สึกว่างเปล่า มันเจ็บปวดมาก เขารู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่ยังหายใจ

เขาเอามือปิดริมฝีปากบาง ๆ ของเขา สุดท้ายแล้วเขาก็พูดอะไรไม่ออก ลู่หานถิงยกมือขึ้นและต่อยไปที่กระจกที่อยู่ข้าง ๆ เขา

กระจกแตกเป็นเสี่ยง ๆ ตกลงบนพื้น มือของเขามีเลือดสด ๆ ไหลออกมาไม่หยุด

เขาทำได้เพียงหันหลัง และเดินออกไป

…

ลู่หานถิงไม่ได้ออกไปข้างนอก เขาอยู่ในห้องทำงานของประธาน เขานั่งบนเก้าอี้หนังสีดำและเริ่มสูบบุหรี่ ควันบุหรี่ปกคลุมใบหน้าที่หล่อเหลาและคิ้วที่ขมวดเป็นปมของเขา เขม่าสีแดงเข้มตกลงมาจากปลายนิ้วของเขาเรื่อย ๆ มันเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ทันใดนั้นภายในห้องพักก็มีเสียงอุทานดังขึ้นว่า “อ๊ะ!”

ลู่หานถิงตกใจมาก เขารีบโยนก้นบุหรี่ลงไปในที่เขี่ยบุหรี่ จากนั้นก็รีบเปิดประตูเข้าไปในห้องพัก และพูดว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

เซี่ยซีหว่านร้องไห้มากพอแล้ว ตอนนี้จมูกและดวงตาของเธอกลายเป็นสีแดง ร่างผอมเพรียวสั่นเทา ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา เธอแต่งตัวกลับตามเดิมแล้ว จากนั้นก็ลงจากอ่างล้างหน้า แต่แขนขาของเธอรู้สึกชาเพราะเธอไม่ได้ขยับเป็นเวลานาน เมื่อเหยียบลงบนพื้นก็ทำให้เธอเกือบลื่นล้ม

เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้น เธอเหลือบมองไปมองยังชายคนนั้นที่ยืนอยู่ที่ประตู และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ทำไมคุณยังไม่ออกไปอีกล่ะ?”

ลู่หานถิงคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดกับเขา เธอไม่ชอบเขาแล้ว อีกทั้งยังเกลียดเขาด้วยไม่ใช่เหรอ?

ลู่หานถิงพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “ก็คุณยังอยู่ที่นี่ ผมไม่ไปไหนหรอก ผมไม่กล้าไปไหนด้วยซ้ำ ผมคิดว่า...ผมควรจะอยู่ดูแลคุณ ผมกลัวว่าถ้าผมออกไป คุณก็จะออกไปด้วย และในอนาคต...ผมกลัวว่าผมจะไม่ได้เจอกับคุณอีก”

เซี่ยซีหว่านพ่นลมหายใจออกมา ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกว่าเธอหน้ามืดเหมือนจะเป็นลม ทันใดนั้นร่างกายที่บอบบางของเธอก็ล้มลงไปบนพื้นในทันที

ลู่หานถิงเบิกตากว้าง เขารู้สึกตกใจมาก เขายื่นแขนยาวออกมาเพื่อรับตัวเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาในทันที และพูดว่า “เซี่ยซีหว่าน! เซี่ยซีหว่าน คุณเป็นอะไร?”

เซี่ยซีหว่านลืมตาขึ้น ใบหน้าที่หล่อเหลาของลู่หานถิงปรากฏสู่สายตาของเธอ ตอนนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความกังวล

“ฉันบอกคุณแล้วว่าวันนี้ฉันไม่สบาย คุณก็ไม่เชื่อฉัน” เซี่ยซีหว่านยื่นนิ้วที่เป็นแผลให้เขาดู และพูดว่า “ตอนอยู่ที่สถาบันวิจัยฉันเผลอไปตัดโดนนิ้วของตัวเอง ฉันเสียเลือดมากและรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย คุณเข้าไปเห็นตอนที่ลู่จื่อเซียนกำลังช่วยชีวิตฉันอยู่พอดี คุณชายลู่คุณเชื่อฉันสักครั้งได้ไหมคะ?”

ลู่หานถิงมองดูใบหน้าซีดเผือดของเธอ เมื่อครู่นี้ที่สถาบันวิจัยเขาควรจะสังเกตเห็นสีหน้าที่ผิดปกติของเธอ แต่เขากลับตกอยู่ในอารมณ์หึงหวง และไม่ได้สังเกตเห็นว่าเธอได้รับบาดเจ็บ

ตอนนี้เขาพาเธอกลับมา และทรมานเธออย่างรุนแรง

“ผมเชื่อแล้ว ผมเชื่อแล้ว” ลู่หานถิงพูดและจับมือเรียวเล็กของเธอขึ้นมาแตะบนริมฝีปากของเขา เขาจูบมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า และพูดว่า “คุณนายลู่ ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ ผมเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้มาก”

เซี่ยซีหว่านมองไปที่มุมตาสีแดงของเขา เธอเอื้อมแขนเล็ก ๆ ของเธอขึ้นมาโอบรอบคอของเขา และพูดว่า “ฉันยังรู้สึกเวียนหัวอยู่นิดหน่อย คุณอุ้มฉันไปที่เตียงหน่อยได้ไหมคะ ถ้าได้พักผ่อนอาการของฉันคงจะดีขึ้นค่ะ”

ลู่หานถิงรีบอุ้มเธอขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็วางเธอลงบนเตียงนุ่มขนาดใหญ่

เขาหยิบกล่องยาออกมา และคุกเข่าข้างหนึ่งลงข้างเตียง จากนั้นก็เริ่มปฐมพยาบาลแผลที่นิ้วของเธอ

ท่าทางของเขาดูใส่ใจเป็นอย่างมาก เขาเคลื่อนไหวเบา ๆ อย่างนุ่มนวล และกลัวว่าจะทำเธอเจ็บ หลังจากทำแผลที่นิ้วเสร็จแล้ว เขาก็ทายาที่ข้อมือของเธอ เขาทายาลงบนรอยแดงพวกนั้นอย่างระมัดระวัง

หลังจากทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เขาก็เก็บกล่องยากลับที่เดิม จากนั้นก็ลุกขึ้นไปหยิบไม้กวาดมาเพื่อทำความสะอาด

เซี่ยซีหว่านมองไปที่เขา บาดแผลบนมือใหญ่ของเขายังไม่ได้รับการรักษา อีกทั้งเลือดก็เปื้อนเกรอะกรังเป็นก้อนแล้ว เพียงไม่นานนักเขาก็นั่งลงพร้อมกับหยิบยาเม็ดที่เขาปัดทิ้งไปเข้าปาก และกลืนมันลงไปอย่างเงียบ ๆ …

เซี่ยซีหว่านรู้สึกราวกับว่ามีมือใหญ่กำลังบีบหัวใจเธอไว้แน่น นั่นทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก