พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 152

ลู่หานถิงหยุดชะงัก เขามองลู่จื่อเซียนอย่างเย็นชา และพูดว่า “ปล่อย!”

ลู่จื่อเซียนไม่ปล่อยมือ แล้วพูดว่า “นายควรจะปล่อยมากกว่า! ถ้าฉันปล่อยให้นายพาเธอกลับไป นายจะควบคุมตัวเองไม่ให้ทำร้ายเธอได้ไหมล่ะ?”

ลู่จื่อเซียนรู้จักลู่หานถิงดี เพราะเขาเคยเห็นรูปลักษณ์ที่แย่และน่ากลัวของลู่หานถิงมาแล้ว อีกอย่างเขาเป็นหมอ ดังนั้นเขาจึงรู้ได้ทันทีว่าอาการป่วยของลู่หานถิงกำลังจะกำเริบอีกครั้ง

ใบหน้าที่หล่อเหลาของลู่หานถิงเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เคร่งขรึมขึ้นพร้อมกับดึงมือของเซี่ยซีหว่านออกมาอย่างแรง

เซี่ยซีหว่านถูกชายสองคนดึงมือเอาไว้ ตอนแรกเธอแค่รู้สึกไม่สบายใจ แต่ตอนนี้หน้าของเธอซีดลงราวกับกระดาษ ลู่หานถิงดึงมือของเธอแรงมาก เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดในทันที

ลู่จื่อเซียนพูดอย่างจริงจังว่า “ลู่หานถิงพอได้แล้ว นายกำลังทำให้เธอเจ็บ!”

เมื่อเห็นว่าเซี่ยซีหว่านกำลังเจ็บปวด ลู่หานถิงก็ชะงักไปครู่หนึ่ง เขาเม้มริมฝีปากบาง ๆ ของเขาเป็นเส้นโค้ง และพูดว่า “ที่เธอเจ็บแบบนี้ก็เพราะนาย ถ้านายปล่อยมือเธอตั้งแต่ตอนนี้ เธอก็จะไม่เจ็บปวดอีกต่อไป”

ลู่จื่อเซียนพูดอย่างเย็นชาว่า “ลู่หานถิงเวลาอาการของนายกำเริบ นายได้ทำร้ายเธอหรือเปล่า ครั้งก่อนในงานเลี้ยงฉันเห็นนายบีบเอวเธอ ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว นายควรจะยอมรับความจริงสักทีว่านายเป็นบ้า!”

ทันใดนั้นดวงตาที่คมคายของลู่หานถิงก็ฉายแววไม่พอใจเป็นอย่างมาก ราวกับว่ามีขุมนรกเล็ก ๆ ที่น่าสะพรึงกลัวกำลังปะทุอยู่ภายใน เขาจึงยื่นมือออกไปดึงมือของเซี่ยซีหว่านด้วยความโมโห

ลู่จื่อเซียนยอมแพ้ หากเขายังดื้อดึงที่จะดึงมือของเธอแบบนี้ต่อไป คนที่ต้องเจ็บปวดที่สุดก็คือเซี่ยซีหว่าน เขากลัวว่าเซี่ยซีหว่านจะได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นเขาจึงรีบปล่อยมือเธอ

ร่างผอมเพรียวของเซี่ยซีหว่านล้มลงไปในอ้อมแขนของลู่หานถิงในทันที ลู่หานถิงกอดเอวที่อ่อนนุ่มของเธอไว้แน่น เขามองลู่จื่อเซียนด้วยแววตาที่มืดมน และพูดว่า “นายจำเอาไว้นะ แม้ว่าฉันจะป่วย เธอก็ยังจะเป็นภรรยาของฉันอยู่ดี ฉันทำให้เธอเจ็บ เธอทำได้เพียงอดทนเท่านั้น และนายไม่ควรที่จะเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้!”

ลู่หานถิงพาเซี่ยซีหว่านออกไป

ลู่จื่อเซียนยังคงยืนอยู่ตรงนั้น เขามองไปยังทิศทางที่คนสองเดินจากไป มือใหญ่ทั้งสองข้างที่ห้อยอยู่ข้าง ๆ ลำตัวของเขาค่อย ๆ กำหมัดแน่นขึ้น

เซี่ยเหยียนเหยียนซ่อนตัวอยู่ข้างนอกเพื่อแอบดู เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยที่เห็นชายสองคนต่อสู้เพื่อแย่งชิงเซี่ยซีหว่าน สิ่งที่เธออยากเห็นมากที่สุดคือลู่หานถิงที่โดนสวมเขาให้บทเรียนที่รุนแรงกับเซี่ยซีหว่าน จากนั้นก็หย่าร้างกับเธอ แต่ลู่หานถิงกลับลากเซี่ยซีหว่านออกไป นั่นทำให้เธอมองไม่เห็นอะไรต่อจากนั้นแล้ว

อย่างไรก็ตามเป้าหมายของเธอสำเร็จแล้ว ผู้ชายที่แข็งแกร่งและมีอำนาจอย่างลู่หานถิงไม่สามารถยอมรับการนอกใจของผู้หญิงได้ เซี่ยซีหว่านและลู่จื่อเซียนได้เสียบหนามคมไว้ภายในใจของเขาแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะรักกันมากแค่ไหน แต่การแต่งงานในครั้งนี้เริ่มฉายแววความร้าวฉานแล้ว

นอกจากนี้เซี่ยเหยียนเหยียนได้รับรู้ถึงข้อมูลสำคัญ ทำไมลู่จื่อเซียนถึงบอกว่าลู่หานถิงเป็นบ้า?

ลู่หานถิงยังหนุ่มยังแน่น อีกทั้งยังแข็งแรง และเต็มไปด้วยอำนาจ มีผู้คนมากมายชื่นชอบเขา เขาจะเป็นบ้าได้อย่างไร?

ไม่ได้การแล้ว เธอต้องตรวจสอบเรื่องนี้ให้แน่ชัด บางทีมันอาจจะเป็นการค้นพบเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่งก็เป็นได้!

อีกอย่างเซี่ยซีหว่านก็เป็นชู้กับลู่จื่อเซียน หากเรื่องนี้ถูกเปิดเผย ก็รอรับชมการแสดงที่ดีได้เลย

เซี่ยเหยียนเหยียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอรู้สึกราวกับว่าโชคกำลังเข้าข้างเธอจริง ๆ !

...

ขณะที่รถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมกำลังวิ่งไปอย่างรวดเร็วบนท้องถนน ลู่หานถิงลดหน้าต่างฝั่งคนขับลง ลมหนาวจากด้านนอกพัดเข้ามาในทันที ทำให้เสื้อคลุมบนตัวของเขาพลิ้วไหวตามแรงลม

เซี่ยซีหว่านมองไปที่เขา และพูดอธิบายว่า “คุณชายลู่ เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้มันเป็นเพียงอุบัติเหตุเท่านั้น คุณช่วยฟังฉันอธิบายสักนิดได้ไหมคะ?”

ริมฝีปากบางของลู่หานถิงกระตุกขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดว่า “ได้สิ คุณอธิบายมา ผมจะฟัง คุณควรอธิบายให้ผมฟังดีกว่าว่าทำไมดึกขนาดนี้แล้วคุณถึงยังไม่กลับบ้านอีก แล้วคุณเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของลู่จื่อเซียนได้อย่างไร ถ้าคุณไม่สามารถอธิบายให้ผมฟังได้ คืนนี้ผมจะไม่มีวันจบเรื่องนี้แน่!”

เธอไม่กลับบ้านก็เพราะว่าต้องทำการทดสอบพิษ และเธอเป็นลมหลังจากลองใช้ยาพิษ ลู่จื่อเซียนน่าจะช่วยเธอเอาไว้…

แต่เธอจะอธิบายสิ่งเหล่านี้ให้เขาฟังได้อย่างไรกัน?

“ฉัน...วันนี้ฉันรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย ลู่จื่อเซียนช่วยฉันไว้ เราไม่ได้มีอะไรกันอย่างที่คุณคิด...”

เมื่อมองไปที่ดวงตาที่เปล่งประกายของหญิงสาว ลู่หานถิงก็รู้ได้ในทันทีว่าเธอกำลังโกหก เธอกำลังโกหก!

“เซี่ยซีหว่านคุณช่วยพูดความจริงจะได้ไหม คุณกำลังให้คำอธิบายที่ไร้ซึ่งเหตุผลแก่ผม ในสายตาของคุณผมดูโง่มากใช่ไหม?”

เซี่ยซีหว่านเอื้อมมือไปจับแขนเสื้อของเขา และพูดว่า “คุณชายลู่ คุณเชื่อใจฉันหน่อยได้ไหมคะฉันกับลู่จื่อเซียนเราไม่ได้มี…”

ลู่หานถิงสะบัดมือของเธอออกไปอย่างเย็นชา จากนั้นก็เหยียบคันเร่งเพื่อเร่งความเร็ว

เซี่ยซีหว่านรู้สึกเวียนหัวมากจนอยากจะอาเจียนออกมา เธอรู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก แต่ทำได้เพียงกุมหน้าอกของตนเองไว้

ลู่หานถิงสังเกตเห็นว่าเธอรู้สึกไม่ดีที่เขาขับรถเร็ว อีกทั้งยังอยากจะอาเจียนออกมา เขาบีบพวงมาลัยแน่น และพยายามระงับอารมณ์รุนแรงภายในใจที่กำลังจะระเบิดออกมา จากนั้นก็ค่อย ๆ ลดความเร็วลง

เขารู้สึกแย่มาก ลู่หานถิงมองออกไปนอกหน้าต่าง เขารู้สึกว่าตอนนี้เขารู้สึกแย่มากจริง ๆ

...

รถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมจอดอยู่ด้านนอกของบริษัทลู่กรุ๊ป ลู่หานถิงลากเซี่ยซีหว่านขึ้นไปชั้นบนและเข้าไปในห้องทำงานของประธาน

เขาเดินเร็วมาก ทำให้เซี่ยซีหว่านต้องรีบเดินตามเขาให้ทัน เมื่อถึงห้องทำงานของประธาน เขาก็เปิดประตูห้องพัก และโยนเธอเข้าไปด้านใน

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เซี่ยซีหว่านมาที่นี่ เธอพยายามทรงตัวให้มั่นคง อีกทั้งยังพยายามพูดเอาใจลู่หานถิงว่า “คุณชายลู่ พวกเราอย่าทะเลาะกันได้ไหมคะ ตอนนี้คุณอารมณ์ไม่คงที่ เมื่อวานคุณก็ไม่ได้กินยา ดังนั้นวันนี้คุณรีบกินยาก่อนดีไหมคะ”

เซี่ยซีหว่านพูดพร้อมกับยื่นยาให้เขา

ลู่หานถิงยื่นมือออกไปปัดยาลงบนพื้น และพูดว่า “ผมไม่อยากกินยา ผมไม่ใช่ผู้ป่วย!”

เซี่ยซีหว่านก้มลงหยิบเม็ดยาอย่างรวดเร็ว แล้วพูดว่า “คุณชายลู่ คุณอย่าดื้อสิคะ คุณกินยาเม็ดนี้ไปก่อน ตอนนี้ฉันกำลังเร่งพัฒนายาชนิดใหม่อยู่ ฉันจะต้องรักษาคุณให้ได้ค่ะ!”

เซี่ยซีหว่านกำลังจะหยิบเม็ดยาขึ้นมา แต่ลู่หานถิงกลับอุ้มเธอขึ้นมา เขากอดเอวที่อ่อนนุ่มของเธออย่างอ่อนโยน จากนั้นก็วางตัวเธอลงบนขอบของอ่างล้างหน้า

เขายกมือขึ้นถอดเสื้อคลุมสีดำของเขาออกพร้อมกับหลับตาลง จากนั้นก็เดินไปถอดกางเกงของเธอออก

เซี่ยซีหว่านเบิกตาโต เธอจับมือใหญ่ของเขาไว้อย่างรวดเร็ว และพูดว่า “คุณชายลู่ คุณกำลังจะทำอะไรคะ?”

ดวงตาที่คมคายของลู่หานถิงกลายเป็นสีแดงเข้ม มือใหญ่กุมใบหน้าขนาดเล็กของเธอไว้ จากนั้นก็พูดว่า “ถ้าคุณไม่สามารถให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลได้ ถ้าอย่างนั้น ผมคงจะทำได้เพียงตรวจสอบมันด้วยตัวเองเท่านั้น ผมถึงจะรู้ได้ว่าพวกคุณสวมเขาผมไปถึงขั้นไหนกันแล้ว พวกคุณเคยนอนด้วยกันไหม”

ดวงตาของเซี่ยซีหว่านเบิกกว้าง มือเล็ก ๆ ของเธอทุบลงไปบนหน้าอกของเขา แล้วพูดว่า “ลู่หานถิง คุณอย่าเป็นแบบนี้สิค่ะ คุณกำลังทำร้ายคนอื่นอยู่นะคะ!”

ร่างสูงของลู่หานถิงไม่ขยับเขยื้อนราวกับว่าเขาเป็นกำแพงเหล็ก เขาพูดเยาะเย้ยด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ผมชอบทำร้ายคนอื่น ผมป่วยบ่อย ผมอารมณ์ไม่ดี อยู่กับผมคุณคงจะรู้สึกเหนื่อยมากสินะ ตอนนี้คุณมีทางเลือกที่ดีกว่าแล้ว ในที่สุดคุณก็รู้ว่าผมไม่ได้มีดีอะไร ดังนั้นอย่าทนอีกต่อไปเลย คุณหย่ากับผมแล้วไปคบกับคนอื่นเถอะ”