พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 151

เซี่ยซีหว่านล้มลงไปในอ้อมแขนของลู่จื่อเซียน ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ซีดขาวของเธอแนบลงไปบนหน้าอกอันแข็งแกร่งของเขา ขณะเดียวกันร่างกายของลู่จื่อเซียนก็แข็งทื่อในทันที

หญิงสาวในอ้อมแขนของเขาตัวเบาราวกับไม่มีกระดูก เธอดูดีราวกับว่าสวรรค์สร้างเธอขึ้นมา ความรู้สึกที่ได้สัมผัสผู้หญิงนั้นช่างแตกต่างกับการสัมผัสผู้ชายอย่างสิ้นเชิง เซี่ยซีหว่านสวยราวกับเทพธิดาที่หลุดออกมาจากหนังสือ ลู่จื่อเซียนได้กลิ่นหอมจาง ๆ บนตัวเธอ มันเป็นกลิ่นเดียวกับหญิงสาวที่เดินสวนกันกับเขา ปลายนิ้วที่เรียวยาวของเธอสัมผัสกับปลายนิ้วอันเรียวยาวของเขาบนถนนในมหานครเอมพีเรียลเมื่อสองปีก่อน

ลู่จื่อเซียนก้มลงไปใกล้ ๆ กับใบหน้าสวยของเธอ จากนั้นจึงค่อย ๆ ยกมือของเขาขึ้นมาโอบไหล่ของเธอเอาไว้

ในขณะเดียวกัน ข้างนอกก็มีคน ๆ หนึ่งกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง คน ๆ นั้นคือ เซี่ยเหยียนเหยียน

เซี่ยเหยียนเหยียนตั้งใจที่จะมาหาเซี่ยซีหว่านที่นี่ เธอต้องการแบ่งปันข่าวดีกับเซี่ยซีหว่าน แต่เมื่อครู่นี้เธอกลับเห็นฉากนั้นพอดี เซี่ยซีหว่านถูกชายคนหนึ่งอุ้มไว้ในอ้อมแขนของเขา

เซี่ยเหยียนเหยียนรีบเอามือปิดปากของตนเอง และรีบถอยออกมาอย่างเงียบ ๆ เธอรู้จักลู่จื่อเซียน เขาเป็นหนุ่มหล่อของสถาบันวิจัยซูมี่ เธออยู่ที่นี่มานานแล้ว บรรดาสาว ๆ ต่างก็ชื่นชอบลู่จื่อเซียน

แต่เธอไม่รู้ว่าลู่จื่อเซียนเป็นคนแบบไหน เขาน่าจะไม่ใช่คนรวยในเมืองไห่เฉิง เขาขลุกตัวอยู่แต่ในห้องยา ซึ่งเป็นความจริงที่เขาหล่อมาก แต่เซี่ยเหยียนเหยียนกลับไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย เธอต้องการจะแต่งงานกับลู่หานถิง ดังนั้นลู่จื่อเซียนจึงไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอ

เซี่ยเหยียนเหยียนคิดไม่ถึงว่าเซี่ยซีหว่านจะเป็นชู้กับลู่จื่อเซียนคนนี้

เซี่ยซีหว่านเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว เธอทำแบบนี้หมายความว่าเธอกำลังสวมเขาลู่หานถิง

หัวใจของเซี่ยเหยียนเหยียนเต้นแรง เธอรู้สึกว่าโชคเข้าข้างเธอจริง ๆ อยู่ดี ๆ ก็จับได้ว่าเซี่ยซีหว่านกำลังนอกใจลู่หานถิง

เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาถ่ายรูปลู่จื่อเซียนที่กำลังกอดกับเซี่ยซีหว่าน จากนั้นก็ส่งรูปภาพรูปนั้นให้กับลู่หานถิง

หลังจากทำเรื่องทั้งหมดนี้ลงไปแล้ว เซี่ยเหยียนเหยียนก็แค่รอรับชมการแสดงสนุก ๆ หลังจากนี้

...

ทันใดนั้นรถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมสุดหรูก็จอดลงอย่างเงียบ ๆ อยู่นอกประตูสถาบันวิจัยซูมี่ในตอนกลางคืน ลู่หานถิงมารับเซี่ยซีหว่านกลับบ้าน

เมื่อคืนนี้ลู่หานถิงไม่ได้นอนทั้งคืน หนวด และเคราจึงขึ้นบนใบหน้าของเขาเล็กน้อย วันนี้เขาสวมเสื้อคอเต่าสีดำไว้ด้านในคลุมทับด้วยสูทสีดำด้านนอก ทั้งตัวของเขาเป็นสีดำสนิท เขามีท่าทางทีเย็นชา และไม่น่าเข้าใกล้สักเท่าไหร่

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา จากนั้นก็เปิดไปที่บัญชีวีแชทของเซี่ยซีหว่าน

เธอเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวในวีแชทของเขา

วันนี้เขาอยู่ที่บริษัททั้งวัน เขาเอาแต่ดูมือถือ และรอเธอส่งข้อความวีแชทมาหาเขา แต่หลังจากรอเธอทั้งวัน เธอกลับไม่ได้ติดต่อเขามาเลย

เธอกำลังทำอะไรอยู่?

เขาโทรไปที่สวนโหย่วหลาน คุณย่าบอกกับเขาว่าเธอยังไม่กลับมาที่บ้าน

นี่มันก็ดึกมากแล้ว ทำไมเธอถึงยังไม่กลับบ้านอีก?

ลู่หานถิงอยากจะสูบบุหรี่อีกครั้ง เมื่อครู่นี้คุณย่าพูดและหัวเราะเยาะเขาทางโทรศัพท์ว่า “หลานก็เป็นไม่ใช่เหรอ เวลาหลานโกรธหลานก็จะไม่กลับบ้านเหมือนกัน หลานก็ควรจะสงบสติอารมณ์ก่อน ถ้ายังโกรธอยู่ก็อย่าเพิ่งโทรไปหาคนอื่น หว่านหว่านยังไม่ได้กลับมาที่นี่ ย่าว่าหลานควรจะระวังภรรยาของหลานให้ดีก่อนจะถูกคนอื่นลักพาตัวไปนะ!”

ริมฝีปากของลู่หานถิงกระตุก เขาหัวเราะออกมาเล็กน้อย ใช่สิ เขาเป็นคนที่โกรธ แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกกลัว เขากลัวมากว่าเธอจะหนีไปกับคนอื่น

ลู่หานถิงกำลังจะโทรหาเซี่ยซีหว่าน แต่ทันใดนั้นก็มีเสียง “ติ๊ง” ดังขึ้น มีคนส่งข้อความมาหาเขา

เขาคลิ๊กไปที่ข้อความนั้น และเห็นภาพที่ถูกส่งมาจากเซี่ยเหยียนเหยียน

ลู่หานถิงหรี่ตามองรูปภาพรูปนั้นหลายต่อหลายครั้ง ร่างสูงโปร่งของเขาแข็งทื่อในทันที