พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 151

เซี่ยซีหว่านล้มลงไปในอ้อมแขนของลู่จื่อเซียน ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ซีดขาวของเธอแนบลงไปบนหน้าอกอันแข็งแกร่งของเขา ขณะเดียวกันร่างกายของลู่จื่อเซียนก็แข็งทื่อในทันที

หญิงสาวในอ้อมแขนของเขาตัวเบาราวกับไม่มีกระดูก เธอดูดีราวกับว่าสวรรค์สร้างเธอขึ้นมา ความรู้สึกที่ได้สัมผัสผู้หญิงนั้นช่างแตกต่างกับการสัมผัสผู้ชายอย่างสิ้นเชิง เซี่ยซีหว่านสวยราวกับเทพธิดาที่หลุดออกมาจากหนังสือ ลู่จื่อเซียนได้กลิ่นหอมจาง ๆ บนตัวเธอ มันเป็นกลิ่นเดียวกับหญิงสาวที่เดินสวนกันกับเขา ปลายนิ้วที่เรียวยาวของเธอสัมผัสกับปลายนิ้วอันเรียวยาวของเขาบนถนนในมหานครเอมพีเรียลเมื่อสองปีก่อน

ลู่จื่อเซียนก้มลงไปใกล้ ๆ กับใบหน้าสวยของเธอ จากนั้นจึงค่อย ๆ ยกมือของเขาขึ้นมาโอบไหล่ของเธอเอาไว้

ในขณะเดียวกัน ข้างนอกก็มีคน ๆ หนึ่งกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง คน ๆ นั้นคือ เซี่ยเหยียนเหยียน

เซี่ยเหยียนเหยียนตั้งใจที่จะมาหาเซี่ยซีหว่านที่นี่ เธอต้องการแบ่งปันข่าวดีกับเซี่ยซีหว่าน แต่เมื่อครู่นี้เธอกลับเห็นฉากนั้นพอดี เซี่ยซีหว่านถูกชายคนหนึ่งอุ้มไว้ในอ้อมแขนของเขา

เซี่ยเหยียนเหยียนรีบเอามือปิดปากของตนเอง และรีบถอยออกมาอย่างเงียบ ๆ เธอรู้จักลู่จื่อเซียน เขาเป็นหนุ่มหล่อของสถาบันวิจัยซูมี่ เธออยู่ที่นี่มานานแล้ว บรรดาสาว ๆ ต่างก็ชื่นชอบลู่จื่อเซียน

แต่เธอไม่รู้ว่าลู่จื่อเซียนเป็นคนแบบไหน เขาน่าจะไม่ใช่คนรวยในเมืองไห่เฉิง เขาขลุกตัวอยู่แต่ในห้องยา ซึ่งเป็นความจริงที่เขาหล่อมาก แต่เซี่ยเหยียนเหยียนกลับไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย เธอต้องการจะแต่งงานกับลู่หานถิง ดังนั้นลู่จื่อเซียนจึงไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอ

เซี่ยเหยียนเหยียนคิดไม่ถึงว่าเซี่ยซีหว่านจะเป็นชู้กับลู่จื่อเซียนคนนี้

เซี่ยซีหว่านเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว เธอทำแบบนี้หมายความว่าเธอกำลังสวมเขาลู่หานถิง

หัวใจของเซี่ยเหยียนเหยียนเต้นแรง เธอรู้สึกว่าโชคเข้าข้างเธอจริง ๆ อยู่ดี ๆ ก็จับได้ว่าเซี่ยซีหว่านกำลังนอกใจลู่หานถิง

เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาถ่ายรูปลู่จื่อเซียนที่กำลังกอดกับเซี่ยซีหว่าน จากนั้นก็ส่งรูปภาพรูปนั้นให้กับลู่หานถิง

หลังจากทำเรื่องทั้งหมดนี้ลงไปแล้ว เซี่ยเหยียนเหยียนก็แค่รอรับชมการแสดงสนุก ๆ หลังจากนี้

...

ทันใดนั้นรถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอมสุดหรูก็จอดลงอย่างเงียบ ๆ อยู่นอกประตูสถาบันวิจัยซูมี่ในตอนกลางคืน ลู่หานถิงมารับเซี่ยซีหว่านกลับบ้าน

เมื่อคืนนี้ลู่หานถิงไม่ได้นอนทั้งคืน หนวด และเคราจึงขึ้นบนใบหน้าของเขาเล็กน้อย วันนี้เขาสวมเสื้อคอเต่าสีดำไว้ด้านในคลุมทับด้วยสูทสีดำด้านนอก ทั้งตัวของเขาเป็นสีดำสนิท เขามีท่าทางทีเย็นชา และไม่น่าเข้าใกล้สักเท่าไหร่

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา จากนั้นก็เปิดไปที่บัญชีวีแชทของเซี่ยซีหว่าน

เธอเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวในวีแชทของเขา

วันนี้เขาอยู่ที่บริษัททั้งวัน เขาเอาแต่ดูมือถือ และรอเธอส่งข้อความวีแชทมาหาเขา แต่หลังจากรอเธอทั้งวัน เธอกลับไม่ได้ติดต่อเขามาเลย

เธอกำลังทำอะไรอยู่?

เขาโทรไปที่สวนโหย่วหลาน คุณย่าบอกกับเขาว่าเธอยังไม่กลับมาที่บ้าน

นี่มันก็ดึกมากแล้ว ทำไมเธอถึงยังไม่กลับบ้านอีก?

ลู่หานถิงอยากจะสูบบุหรี่อีกครั้ง เมื่อครู่นี้คุณย่าพูดและหัวเราะเยาะเขาทางโทรศัพท์ว่า “หลานก็เป็นไม่ใช่เหรอ เวลาหลานโกรธหลานก็จะไม่กลับบ้านเหมือนกัน หลานก็ควรจะสงบสติอารมณ์ก่อน ถ้ายังโกรธอยู่ก็อย่าเพิ่งโทรไปหาคนอื่น หว่านหว่านยังไม่ได้กลับมาที่นี่ ย่าว่าหลานควรจะระวังภรรยาของหลานให้ดีก่อนจะถูกคนอื่นลักพาตัวไปนะ!”

ริมฝีปากของลู่หานถิงกระตุก เขาหัวเราะออกมาเล็กน้อย ใช่สิ เขาเป็นคนที่โกรธ แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกกลัว เขากลัวมากว่าเธอจะหนีไปกับคนอื่น

ลู่หานถิงกำลังจะโทรหาเซี่ยซีหว่าน แต่ทันใดนั้นก็มีเสียง “ติ๊ง” ดังขึ้น มีคนส่งข้อความมาหาเขา

เขาคลิ๊กไปที่ข้อความนั้น และเห็นภาพที่ถูกส่งมาจากเซี่ยเหยียนเหยียน

ลู่หานถิงหรี่ตามองรูปภาพรูปนั้นหลายต่อหลายครั้ง ร่างสูงโปร่งของเขาแข็งทื่อในทันที

เขาดูรูปภาพนั้นซ้ำไปซ้ำมาหลายต่อหลายครั้ง ในภาพคือคุณนายลู่ของเขา และตอนนี้คุณนายลู่ของเขาอยู่ในอ้อมแขนของลู่จื่อเซียน!

...

ภายในห้องยาอันเงียบสงัด ลู่จื่อเซียนกอดเซี่ยซีหว่านเอาไว้อย่างหลวม ๆ เซี่ยซีหว่านค่อย ๆ รู้สึกตัวขึ้นหลังจากเวียนหัวและเป็นลมล้มลงไป

พิษของดอกลำโพงรุนแรงเกินไป แม้ว่าเธอจะคุ้นชินกับบรรดาสมุนไพรต่าง ๆ ตั้งแต่ตอนที่ยังเป็นเด็ก แต่ร่างกายของเธอก็แทบจะต้านทานพิษของมันไม่ไหว ถ้าเป็นคนอื่นคงจะตายตั้งแต่แรกเป็นแน่

การทดสอบพิษในครั้งนี้ล้มเหลวไม่เป็นท่า เธอต้องทำการทดสอบพิษเป็นครั้งที่สอง

ร่างผอมเพรียวสั่นเทา เซี่ยซีหว่านต้องการจะลืมตาขึ้น แต่เธอมองเห็นเพียงแค่ความมืดเท่านั้น

ขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกว่ามีมือใหญ่กดลงบนหัวไหล่ของเธอ และเสียงของลู่จื่อเซียนก็ดังขึ้นเหนือหัวของเธอว่า “เธอเป็นอะไรไหม?”

เมื่อเรียกสติกลับมาได้ เซี่ยซีหว่านก็ตระหนักได้ว่าเธอกำลังพิงแขนของลู่จื่อเซียนอยู่ เธอตกใจมาก เธอล้มลงไปในอ้อมแขนของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอจึงรีบเอื้อมมือผลักเขาออกไป

แต่ทว่าร่างกายของเธอกลับไม่มีแรงขึ้นมาซะอย่างนั้น มือเรียวเล็กทั้งสองข้างของเธอกดลงบนหน้าอกของเขาเบา ๆ เพื่อที่จะสื่อว่าให้เขาปล่อยตัวเธอ

ในขณะเดียวกันเสียงทุ้มต่ำอันเยือกเย็นก็ดังก้องอยู่ในหูของเธอว่า “คุณทำให้ผมได้รับชมการแสดงที่ดีจริง ๆ !”

เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว สายตาของเธอก็ค่อย ๆ กลับมาสว่างอีกครั้ง เธอเห็นร่างสูงโปร่งยืนอยู่ข้างประตู ลู่หานถิงมาที่นี่!

ลู่หานถิงมีท่าทางเย็นชา ดวงตาคมคายเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเล็กน้อย เขาจ้องมาที่เธอด้วยความโกรธเคือง สายตาของเขาดูเหมือนน้ำแข็งที่ใช้ดับพิษ เซี่ยซีหว่านเพิ่งเห็นสายตาที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้เป็นครั้งแรก เธอเห็นเจตนาฆ่าที่รุนแรงในแววตาของเขา

“คุณชายลู่...”

เซี่ยซีหว่านเรียกเขา ขณะเดียวกันลู่หานถิงก็เดินเข้ามา ด้วยการแต่งกายของเขาทำให้เขาดูทรงพลังและน่าเกรงขาม เขาเดินเข้ามา จากนั้นก็คว้าคอเสื้อของลู่จื่อเซียน หมัดหนักต่อยลงไปที่ใบหน้าของลู่จื่อเซียนหนึ่งครั้ง

ลู่จื่อเซียนที่โดนต่อยล้มลงกับพื้นและมีเลือดเปื้อนที่มุมปากของเขา

ลู่หานถิงต่อยเขาอีกหนึ่งหมัด จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งในลำคอของเขาว่า “ลู่จื่อเซียน นายรู้ไหมว่าเธอเป็นใคร? เธอเป็นภรรยาของฉัน และเป็นพี่สะใภ้ของนาย!”

ใบหน้าที่หล่อเหลาของลู่จื่อเซียนเปลี่ยนสีอย่างรวดเร็ว เขาใช้หลังมือเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก ดวงตาสีดำขลับอันเยือกเย็นมองไปที่ลู่หานถิง ดวงตาของเขาเผยประกายไฟออกมาเล็กน้อย แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นเธอก็ต้องรู้สิว่านายเป็นสัตว์ประหลาดที่หนีออกมาจากโรงพยาบาลบ้า?”

ลู่หานถิงเลียริมฝีปากที่แห้งบางของเขาด้วยปลายลิ้น เขาสบถออกมา จากนั้นก็ต่อยลู่จื่อเซียนอีกหลายต่อหลายครั้ง

เซี่ยซีหว่านรู้สึกตกใจกลัวมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นลู่หานถิงต่อยตีกับผู้อื่นเช่นนี้ เธอพยายามประคองร่างกายที่อ่อนล้าของเธอขึ้นมาจากพื้นอย่างยากลำบาก จากนั้นก็รีบวิ่งไปกอดเอวของลู่หานถิงจากทางด้านหลัง และพูดว่า “คุณชายลู่พอได้แล้วค่ะ อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ!”

มีคนกอดลู่หานถิงจากด้านหลัง นั่นทำให้เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ เขายืดหลังขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ปล่อยผม ได้ยินไหม”

“ฉันไม่ปล่อยคุณหรอกค่ะ คุณชายลู่คุณเข้าใจผิดแล้ว เมื่อครู่เราไม่ได้มีอะไรกัน อย่าทำร้ายคนอื่นเลยนะคะ อย่าทำแบบนี้เลย!”

เซี่ยซีหว่านไม่กล้าปล่อยมือเพราะเธอรู้ว่าหากเขาควบคุมสติไม่ได้ อาการป่วยของเขาก็จะกำเริบขึ้นอีกครั้ง

ลู่หานถิงหายใจแรงราวกับสัตว์ร้าย เขาหลับตาลงเพื่อสงบสติอารมณ์ จากนั้นก็ค่อย ๆ คลายกำปั้นอย่างช้า ๆ

เขาหันกลับมาจับข้อมือของเซี่ยซีหว่าน และลากเธอออกไป

ขณะเดียวกันลู่จื่อเซียนก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาคว้าข้อมืออีกข้างหนึ่งของเซี่ยซีหว่านไว้

เธอถูกชายสองคนคว้าข้อมือเอาไว้ในเวลาเดียวกัน