พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 150

เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหล่อเหลาฉายชัดขึ้นในสายตาของเธอ ลู่จื่อเซียนมาแล้ว!

เขามาที่นี่ได้อย่างไร?

ลู่จื่อเซียนหลุบเปลือกตาสวยและมองไปที่เธอแวบหนึ่ง จากนั้นสายตาที่เย็นชาก็ไปหยุดอยู่บนขวดเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยพิษดอกลำโพง “สิ่งนั้นคืออะไร?”

เซี่ยซีหว่านกระพริบตาปริบ ๆ เธอรีบเอื้อมมือไปหยิบขวดเล็ก ๆ นั่นไปซ่อนไว้ในกระเป๋าของเธอ “ไม่...ไม่มีอะไรค่ะ แค่ของเล่นที่ซวงซวงเอามาให้ฉันน่ะค่ะ”

หญิงสาวไม่สามารถโกหกได้เลยจริง ๆ แม้ว่าตอนนี้เธอจะพยายามทําตัวให้สงบและเป็นปกติมากแค่ไหนก็ตาม แต่คิ้วที่งดงามของลู่จื่อเซียนยังคงขมวดเป็นปม “ทำไมผมถึงเห็นเหมือนยาพิษเลยล่ะ?”

“......”

เซี่ยซีหว่านนึกขึ้นได้ว่าลู่จื่อเซียนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้เป็นถึงบุตรแห่งสวรรค์และยังเป็นนักวิชาการผู้เก่งกาจที่มีอายุน้อยที่สุดของมหานครเอมพีเรียล การที่คิดจะปิดบังเขานั้นยากเกินไป เขาน่าจะมองอะไรบางอย่างออกแล้ว

เซี่ยซีหว่านอยากจะตบหัวตัวเอง แต่ทําไมเธอถึงไม่ระวังจนถูกเขาจับได้ขนาดนี้ แต่เขามักจะทําตัวลับ ๆ ล่อ ๆ แบบนี้เสมอ ขนาดเวลาเดินยังไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

“จื่อเซียน นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน คุณไม่ต้องสนใจหรอกค่ะ ยังไงซะฉันก็เป็นพี่สะใภ้ของคุณ ฉันเลยจะขอร้องคุณเรื่องหนึ่ง คุณอย่าบอกเรื่องนี้กับพี่ชายคุณเด็ดขาดนะคะ”

เมื่อเห็นความร้องขอในดวงตาของหญิงสาว ลู่จื่อเซียนจึงไม่ได้พูดอะไร

ทันใดนั้นเซี่ยซีหว่านก็ตระหนักได้ว่าข้อมือของเธอยังถูกเขาจับไว้ที่กลางฝ่ามือ เธอจึงรีบขยับตัว คิดจะดึงมือของตัวเองกลับมา

แต่ดึงกลับมาไม่ได้ เพราะลู่จื่อเซียนจับไว้ไม่ยอมปล่อย

เรื่องที่ลู่หานถิงโกรธ เซี่ยซีหว่านคิดทบทวนดูอย่างละเอียดแล้ว เธอรู้สึกว่าคุณชายลู่คิดมากเวลาที่เธอพูดคุยหรือติดต่อกับคุณป้าและน้องชายของเขา ถึงแม้เธอจะยังไม่รู้สาเหตุ แต่ต่อให้คุณชายลู่กับคุณป้าและน้องชายแท้ ๆ ของตัวเองคนนี้ไม่ได้มีความรู้สึกรักใคร่อะไรต่อกันมากมาย แต่ก็ไม่น่าจะต้องต่อต้านหรือแม้กระทั่งระแวดระวังกันขนาดนี้เลยนี่

เธอมักจะรู้สึกว่าคุณชายลู่เหมือนมีเรื่องอะไรปิดบังเธอ

แต่สิ่งที่คุณย่าพูดมานั้นถูกต้อง บางทีเธออาจจะไม่ได้ทำให้คุณชายลู่รู้สึกปลอดภัยเท่าที่ควรจริง ๆ ไม่ว่าเหตุผลของคุณชายลู่คืออะไร แต่เมื่อเธอรู้ชัดตั้งแต่แรกแล้วว่าคุณชายลู่ไม่ชอบ เธอก็ควรจะรักษาระยะห่างจากคุณป้าและน้องชายคนนี้ของเขาไว้ก่อน

ทว่าเซี่ยซีหว่านชะงักไปทันที ลู่จื่อเซียนรั้งเธอไว้ทําไม?

“คุณมาหาฉัน มีธุระอะไรเหรอคะ?” เซี่ยซีหว่านมองเขาด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไรครับ” ลู่จื่อเซียนค่อย ๆ คลายข้อมือเรียวบางของเธอออก จากนั้นก็หยิบเสื้อโค้ทของตัวเองออกมา เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ได้ยินว่าเมื่อตอนเช้าตรู่วันนี้เซี่ยเหยียนเหยียนช่วยหญิงชราคนหนึ่งเอาไว้ แถมยังใช้เข็มทองคำปิดผนึกจุดฝังเข็มอีก?”

เซี่ยซีหว่านพยักหน้า “ดูเหมือนว่าจะใช่ค่ะ”

ลู่จื่อเซียนไม่ได้หันกลับไปมอง แต่พูดเสียงเรียบว่า “ผมเคยเห็นผู้หญิงคนหนึ่งปิดผนึกจุดฝังเข็มด้วยเข็มทองคำแบบนี้มาก่อน นั่นคือบนถนนใหญ่ที่มหานครเอมพีเรียล”

ความทรงจําของเซี่ยซีหว่านหวนย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อนในทันใด ตอนที่เธอไปที่มหานครเอมพีเรียลในครั้งนั้น เธอเคยช่วยชีวิตผู้ป่วยอาการหนักคนหนึ่งบนถนนใหญ่ ตอนนั้นยังมีคนอีกหนึ่งคน คน ๆ นั้นมีมือสองข้างที่สวยงามมาก พร้อมกับถือมีดผ่าตัดเอาไว้ เธอกับเขาทำการผ่าตัดผู้ป่วยคนนั้นกลางถนน

ดวงตาของเซี่ยซีหว่านจับจ้องไปที่มือทั้งสองข้างของลู่จื่อเซียน เขากำลังจับเสื้อโค้ทของตัวเองไว้ นิ้วที่โค้งสวยทั้งห้าเรียวยาวและมีสีขาวราวกับงานศิลปะ

เซี่ยซีหว่านค่อย ๆ หรี่ตาลง เธอนึกออกแล้ว คนที่ถือมีดผ่าตัดคนนั้นก็คือ...เขา!

คือ ลู่จื่อเซียน!

“เป็นคุณอย่างนั้นเหรอคะ?” เซี่ยซีหว่านเผยสีหน้าตกตะลึงออกมา

ลู่จื่อเซียนหันกลับไปมองเธอ พยักหน้ารับแล้วพูดเสียงเบาว่า “ครับ ผมเอง”

เซี่ยซีหว่านคาดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าจะเป็นลู่จื่อเซียน ตอนนั้นเธอมัวแต่จดจ่ออยู่กับการช่วยคน ไม่ได้ให้ความสนใจเขาเลยด้วยซ้ำ หลังจากกลับมาที่เมืองไห่เฉิง เธอก็ลืมเรื่องนี้ไปเลย

โลกใบนี้จะกลมเกินไปแล้ว ที่แท้เขาเคยเจอเธอเมื่อสองปีก่อนแล้ว และได้ช่วยกันทำการผ่าตัดที่น่าตกตะลึง

เซี่ยซีหว่านยกริมฝีปากแดงระเรื่อขึ้น “ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็มีวาสนาต่อกันจริง ๆ…”

ริมฝีปากของลู่จื่อเซียนเองก็โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มจาง ๆ เช่นกัน ใช่แล้ว...

จากนั้นก็ได้ยินเซี่ยซีหว่านพูดเสริมขึ้นมาว่า “คุณดูสิ ตอนนี้ฉันกลายเป็นพี่สะใภ้ของคุณไปแล้ว บุญวาสนานี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ”

แน่นอนว่าคำต่อไปนี้เซี่ยซีหว่านคิดในใจ พี่สะใภ้คนนี้รู้สึกกระอักกระอวนมาก คุณชายลู่กับน้องชายคนนี้มีพ่อคนเดียวกัน ที่สําคัญคือคุณชายลู่ยังชอบหึง เขาสงสัยเธอกับน้องชายคนนี้ได้อย่างหน้ามืดตามัว

รอยยิ้มจาง ๆ ที่ประดับอยู่บนริมฝีปากของลู่จื่อเซียนหายไปอย่างรวดเร็ว เขาหยิบเสื้อโค้ทและหันหลังเดินจากไป

เขาเดินจากไปแบบนี้เลยเหรอ?

เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่าสองพี่น้องตระกูลลู่นี้มีนิสัยแปลก ๆ แต่เขาไปแล้วก็ดี แม้ว่าลู่จื่อเซียนจะเคยช่วยเธอ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาช่างน่าอึดอัดใจจริง ๆ เธอควรรักษาระยะห่างไว้สักหน่อย เพื่อไม่ให้คุณลู่โกรธอีกจะดีกว่า

...

ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อย ๆ ด้านนอกไม่มีคนแล้ว เซี่ยซีหว่านกลัวว่าจะมีคนมา จึงล็อคประตูห้องยาไว้ทันที จากนั้นเธอก็หยิบหลอดทดลองออกมา แล้วฉีดเข็มเรียวยาวเข้าไปในเส้นเลือดที่แขนของเธอ

เธอมองเห็นหยดพิษดอกลำโพงที่สวยจนเกือบจะน่าหลงใหลที่กำลังไหลเวียนเข้าไปในร่างกายของเธอ

อาการป่วยของคุณชายลู่ไม่สามารถยื้อเวลาได้อีกต่อไป เธอรู้ว่าคุณลู่ใส่ใจกับอาการป่วยนี้ของตัวเองมาก เขากลัวว่าตัวเองจะอาการกำเริบ และยิ่งกลัวว่าเมื่ออาการกำเริบเขาจะทําร้ายเธอ

ดังนั้นคุณย่าถึงบอกว่าเขาอยากจับเธอเอาไว้ในกลางใจแน่น ๆ แต่ก็กลัวว่าจะจับเธอจนเจ็บ

เซี่ยซีหว่านวางเข็มลง ตอนนี้ในหูเงียบสงัดไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เธอสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าพิษดอกไม้หยดนั้นแพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเธออย่างรวดเร็ว

เพียงไม่นานเธอก็รู้สึกว่าราวกับมีมดตัวเล็ก ๆ ไต่อยู่เต็มไปหมดในเส้นเลือดทั่วร่างกายของเธอ มดตัวน้อยเหล่านั้นกําลังฝังเคี้ยวกัดเธออยู่จนรู้สึกเจ็บเสียดไปถึงกระดูกดำ

เซี่ยซีหว่านรู้สึกเจ็บปวดจนมีเหงื่อเย็นผุดออกมาจากหน้าผาก เธอหยิบเข็มเงินออกมาแทงเข้าไปในจุดฝังเข็มของตัวเอง จากนั้นหยดพิษของดอกไม้ก็ค่อย ๆ ไหลออกมาจากปลายนิ้วของเธอ

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงดังแว่วเขามาในหู มีคนมาแล้ว

เซี่ยซีหว่านสะดุ้งตกใจ “ใครคะ?”

“ผมเอง”

เสียงของลู่จื่อเซียน

เขากลับมาอีกทำไม?

เซี่ยซีหว่านอยากจะลุกขึ้น แต่ทันใดนั้นเสียงแหลมแสบแก้วหูก็ดังลอดเข้ามาในแก้วหูอย่างฉับพลัน ร่างกายที่บอบบางของเธอล้มลงไปกองกับพื้นทันที

มือเล็กทั้งสองปิดหูของตัวเองเอาไว้ แล้วขดตัวเข้าหากันด้วยความเจ็บปวด

ลู่จื่อเซียนที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงแปลก ๆ จากด้านใน เพราะเธอล็อคประตูแล้วมันดูผิดปกติมาก “เซี่ยซีหว่าน คุณทําอะไรอยู่ข้างใน รีบเปิดประตู ไม่งั้นผมจะพังประตูเข้าไป”

ลู่จื่อเซียนยกเท้าขึ้นและถีบประตูให้เปิดออก

เซี่ยซีหว่านล้มลงไปกองอยู่กับพื้น หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น ๆ

“คุณเป็นอะไรไป?” ลู่จื่อเซียนรีบเดินเข้าไปแล้วย่อตัวลง เขากุมมือเล็กของเซี่ยซีหว่านเอาไว้ จากนั้นจึงนำปลายนิ้วที่มีหยดเลือดของเธอมาจ่อที่ปลายจมูกแล้วสูดดม “พิษดอกลำโพง? คุณไปเอาดอกลำโพงมาจากไหน คุณสกัดพิษดอกไม้เพื่อทดสอบพิษไปทําไม เซี่ยซีหว่าน คุณไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม?”

ดวงตาของเซี่ยซีหว่านขุ่นมัว และพูดอย่างอ่อนแรง “ฉันไม่เป็นไรค่ะ…”

ลู่จื่อเซียนหยิบมีดคมกริบเล่มหนึ่งออกมา และกรีดปลายนิ้วของเธอเป็นรูป “十” เล็ก ๆ จากนั้นกดจุดฝังเข็มของเธอเพื่อช่วยให้เธอล้างพิษได้เร็วขึ้น

เมื่อพิษหยดสุดท้ายถูกล้างออกไป ดวงตาของเซี่ยซีหว่านก็ปิดลงและล้มลงกับพื้นทันที

“เซี่ยซีหว่าน”

ลู่จื่อเซียนเอื้อมมือออกไปรับเธออย่างรวดเร็ว เซี่ยซีหว่านจึงล้มลงในอ้อมแขนของเขาอย่างนุ่มนวล