พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 162

แน่นอนว่าเซี่ยซีหว่านรู้ดีว่าเซี่ยเหยียนเหยียนอยากจะได้คุณชายลู่ของเธอมาโดยตลอด ไม่สิ เซี่ยเหยียนเหยียนเพิ่งชนะการต่อสู้ก็แทบรอไม่ไหวที่จะเข้ามาล่อลวงคุณชายลู่

เซี่ยซีหว่านตอบกลับวีแชทอย่างไม่พอใจว่า “คุณชายลู่ ถ้าอย่างนั้นคุณก็คุยกับสาวน้อยอัจฉริยะคนนั้นสักสองสามคำไหมล่ะคะ?”

ลู่หานถิงตอบกลับว่า “ผมกลัวคุณตบผม”

เซี่ยซีหว่านจึงตอบกลับว่า “คุณมีเวลาส่งข้อความถึงฉัน แต่คุณไม่มีเวลาจัดการเธองั้นเหรอคะ???”

...

ลู่หานถิงที่ได้รับเครื่องหมายคำถามสามอันนั้น ใบหน้าของเขาจึงเผยรอยยิ้มเยาะเย้ยออกมา เขาจินตนาการได้ว่า เจ้าลูกแมวเหมียวสีขาวตัวน้อยของเขากำลังโกรธจัดแค่ไหน

เซี่ยเหยียนเหยียนที่อยู่ข้าง ๆ นั้นกำลังจ้องมองไปที่ลู่หานถิงอย่างเขินอายและรักใคร่ชื่นชม หลังจากที่เธอออกจากสถาบันวิจัยซูมี่ เธอก็เป็นเหมือนนกกระจอกตัวน้อยที่หยิ่งผยอง เธอแทบอดทนรอไม่ไหวที่จะรีบไปหาลู่หานถิง เธอที่เป็นสาวน้อยอัจฉริยะได้สร้างความฮือฮาไปทั่วทั้งเมืองไห่เฉิง ลู่หานถิงต้องเห็นอย่างแน่นอน เธอต้องการแสดงให้เขาเห็นถึงแสงแวววาวที่สวมอยู่บนหัวของเธอด้วยตาของเธอเอง

เซี่ยเหยียนเหยียนรอคอยอย่างยิ่งที่จะได้เห็นลู่หานถิงเสียใจ จนถึงตอนนี้เธอก็เหมือนกับคนอื่น ๆ ที่ยังไม่เข้าใจว่าลู่หานถิงหลงใหลในเด็กบ้านนอกคอกนาอย่างเซี่ยซีหว่านได้ยังไง แต่ตอนนี้เขาน่าจะมีสติแล้ว และการหย่าร้างกับเซี่ยซีหว่านก็คงอยู่ในแผนของเขาแล้ว

“ประธานลู่คะ วันนี้ที่สถาบันหว่านหว่านโกหกว่าเธอเป็นคนช่วยคุณท่านสวี่ แต่หว่านหว่านจบแค่มัธยมศึกษาตอนปลาย เกรงว่าแม้แต่เข็มอันเดียวเธอจะยังถือไม่เป็นเลยค่ะ เมื่อฉันช่วยคุณท่านสวี่ด้วยการปิดผนึกจุดฝังเข็มด้วยเข็มทองคำ หว่านหว่านก็ทำให้ผู้อำนวยการโจวรู้สึกโกรธถึงที่สุด ผู้อำนวยการโจวจึงไล่หว่านหว่านออกจากสถาบันทันที ถึงอย่างไรหว่านหว่านก็เป็นน้องสาวของฉัน ฉันเห็นใจเธอ ฉันคิดว่าเพราะเธอหึงฉันจึงทำให้เธอเสียสติ ฉันจะหาโอกาสขอความเมตตาต่อหน้าผู้อำนวยการโจวแน่นอนค่ะ...”

เซี่ยเหยียนเหยียนยังพูดไม่จบ เธอก็เหลือบไปเห็นลู่หานถิงกำลังถือโทรศัพท์และยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยัน เธอรู้สึกตัวแข็งทื่อทันที เธอพูดเยอะขนาดนี้แล้ว เขากำลังฟังอยู่หรือเปล่า ?

ดูเหมือนว่าเวลาที่เธอปรากฏตัว เขาไม่แม้แต่จะเหลียวมองเธอเลย แต่เขากลับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากในกระเป๋ากางเกงราวกับจะส่งข้อความถึงใครสักคน

“ประธานลู่คะ คุณมีงานอะไรที่ต้องจัดการไหมคะ?” เซี่ยเหยียนเหยียนลองเอ่ยถาม

ลู่หานถิงเก็บโทรศัพท์ลง จากนั้นดวงตาอันคมคายของเขาก็จ้องไปที่ใบหน้าอันงดงามของเซี่ยเหยียนเหยียนอย่างเย็นชา

“อ๋อ ไม่มีอะไรครับ ผมแค่กำลังคุยกับคุณนายลู่ของผมครับ”

ใบหน้าของเซี่ยเหยียนเหยียนซีดเผือดทันที เขาส่งข้อความถึงเซี่ยซีหว่านตลอดเหรอ?

ตอนนี้เซี่ยซีหว่านได้ก่อเรื่องอื้อฉาวใหญ่โตขนาดนี้จนเกือบจะกลายเป็นเรื่องตลกตามท้องตลาด เขากลับยังไม่ทิ้งเธอเลยเหรอ?

“ประธานลู่คะ หว่านหว่านคงอารมณ์ไม่ดีหรือเปล่าคะ ทุกคนพูดกันว่า หว่านหว่านไม่กล้าปรากฏตัวอีกต่อไปแล้วเพราะเธอรู้สึกอับอายขายหน้า วันนี้ตลอดทั้งช่วงบ่ายเธอเงียบกริบเลยค่ะ...”

เซี่ยซีหว่านเพิ่งจะออกจากสถาบันวิจัยเมื่อตอนเที่ยง ในช่วงเวลานี้เธอไม่ได้ทำอะไรเลย ข่าวลือข้างนอกลือกันว่าเธอแอบหลบซ่อนตัว ไม่กล้าเจอผู้คน แม้แต่คำว่า “เงียบกริบ” ก็ยังใช้กับเธอไม่ได้

ลู่หานถิงมองไปที่เซี่ยเหยียนเหยียน จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าและประชิดตัวเข้าหาเธอ

ภายในใจของเซี่ยเหยียนเหยียนกำลังเต้นแรง รูปร่างของชายสูงโปร่งปกคลุมชั้นเงาข้างหน้าเธออย่างรวดเร็ว เดิมทีเขาเป็นผู้ชายที่มีพลังอันแข็งแกร่งน่าเกรงขาม ขณะที่เขาประชิดตัวเข้ามาใกล้เซี่ยเหยียนเหยียนก็ถอยห่างออกไปเรื่อย ๆ เธอพ่ายแพ้แต่ไม่เสียเปรียบเมื่อหลังของเธอชนเข้ากับผนัง ใบหน้าอันงดงามของเซี่ยเหยียนเหยียนก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำทั้งหมด

เธอมองไปที่ชายที่อยู่ข้างหน้าเธอ เมื่อมองจากระยะใกล้แบบนี้ หน้าตาขอเขาไม่มีมลทินเลยแม้แต่น้อย ช่างหล่อเหลาและงดงาม เซี่ยเหยียนเหยียนไม่เคยมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเขาขนาดนี้มาก่อน เพราะ ลู่หานถิงไม่เคยเปิดโอกาสเธอเข้าใกล้เลย

ตอนนี้เขาเป็นอะไร?

เซี่ยเหยียนเหยียนรู้สึกตื่นเต้น เธออดคิดไม่ได้ว่า เขาจะเปิดเผยความรู้สึกกับเธอหรือเปล่า?

“ประธานลู่คะ คุณ...คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ?”

ลู่หานถิงหยุดนิ่งด้วยความห่างระยะหนึ่ง เขามองไปที่เซี่ยเหยียนเหยียนด้วยดวงตาอันคมคายของเขา แล้วพูดว่า “ครั้งที่แล้วที่คุณส่งรูปมาให้ ผมยังไม่ได้ขอบคุณคุณเลย”