พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 187

ติ่งหูสีขาวราวกับหิมะของเซี่ยซีหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว ในเวลาแบบนี้เขายังกล้าหยอกล้อเธออีกเหรอ!

แม้ว่าเธอจะรู้สึกอายจริง ๆ เพราะว่าเธอรู้สึกอายและวิตกกังวลมากจนเกินไป ทำให้เธอเอื้อมมือออกไปคว้ามันไว้ และตอนนี้ยังโดนเขาล้อเลียนอีก เซี่ยซีหว่านอยากจะมุดดินหนีจริง ๆ

เซี่ยซีหว่านเหยียบเท้าของเขาอย่างแรงเพื่อระบายความโกรธของเธอ

ลู่หานถิงโอบเอวบางของเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่น และพูดว่า “มันเจ็บนะ...คุณนายลู่ไว้ชีวิตผมด้วย ครั้งต่อไปผมจะไม่ทำอีกแล้ว!”

ผู้ชายคนนี้แม้ว่าเธอจะเหยียบเท้าของเขาอย่างแรงแล้วก็ตาม แต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดของเธอนั้นแทบจะทำอะไรเขาไม่ได้เลย แต่เขากลับตะโกนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เซี่ยซีหว่านพยายามดิ้นเพื่อที่จะหลุดออกจากอ้อมกอดของเขา แล้วพูดว่า “ถ้าคุณทำแบบนี้อีกครั้ง ฉันจะไม่สนใจคุณแล้วจริง ๆ ด้วย!”

ลู่หานถิงกักขังเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา ริมฝีปากบางของเขาจูบผมยาวสีดำขลับของเธออย่างแผ่วเบา และพูดว่า “คุณนายลู่ ผมไม่รู้เรื่องนี้จริง ๆ นะ ผมโดนปรักปรำ ผมขอสาบานกับคุณเลยว่าผมลู่หานถิง ไม่ได้เป็นพวกยั่วยวนผู้หญิง”

เขาสาบานและเกลี้ยกล่อมเธออย่างอดทน อารมณ์ของเซี่ยซีหว่านดีขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี เมื่อคิดว่าผู้หญิงคนนั้นสามารถเข้าออกห้องของเขาได้อย่างสบาย ๆ เธอเป็นเหมือนนางสนมต๋าจี่ที่เอาแต่ใจในตำนาน เธอพูดว่า “ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ฉันไม่ชอบแม่บ้านทำสะอาดคนนั้น คุณไล่เธอออกเดี๋ยวนี้ ไม่ใช่คนนี้เท่านั้น แต่คนต่อไปและคนต่อไปก็เช่นเดียวกัน คุณไม่ได้รับอนุญาตให้หาสาวสวยมาเป็นแม่บ้านทำความสะอาดค่ะ!”

สาวสวยเหล่านี้จะมาทำงานเป็นแม่บ้านทำความสะอาดได้อย่างไร พวกเธอมาที่นี่ตามคำสั่งของลู่หานถิงทั้งนั้น

ลู่หานถิงจูบลงบนใบหน้าขาวนวลของเธอ แล้วพูดว่า “แล้วแต่คุณเลย ผมไม่ได้สนใจเรื่องนี้สักนิด เดี๋ยวผมจะให้คนที่ดูแลเรื่องนี้เป็นคนจัดการ ผมจะไล่เธอออก และหาผู้หญิงที่มีอายุสักหน่อยมาทำแทน ส่วนคนใช้ที่สวนโหย่วหลานคุณย่าเป็นคนจัดการ ห้องนอนของเรามีเพียงแม่บ้านอู๋เท่านั้นที่สามารถเข้าไปทำความสะอาดได้ นี่เป็นความผิดของผมเอง คุณนายลู่อย่าโกรธผมเลยนะ”

ทันใดนั้นอารมณ์ของเซี่ยซีหว่านก็สงบลงเพราะลู่หานถิงพูดเกลี้ยกล่อม เรื่องส่วนตัวเช่นนี้ คุณย่าซึ่งมาจากตระกูลร่ำรวย และมีอำนาจย่อมรู้ดีว่าสาวสวยเหล่านั้นต่างก็ต้องการปีนขึ้นไปบนเตียงของเจ้านาย ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ชายที่มีเสน่ห์อย่างลู่หานถิง...จะให้สาวน้อยเหล่านั้นเข้าไปทำความสะอาดได้ที่ไหน?

เซี่ยซีหว่านแค่ไม่ชอบก็เท่านั้นเอง

“ถ้าคุณเชื่อฟังฉัน ฉันก็จะยกโทษให้คุณสักครั้งก็แล้วกันค่ะ”

ลู่หานถิงพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “คุณนายลู่ คุณไม่ต้องกลัวไปหรอกครับ มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ นอกจากคุณแล้วผมก็ไม่ไปหลงเสน่ห์ผู้หญิงคนอื่นหรอกครับ”

“คุณจะทำอะไรคะ นี่มันเวลากลางวันนะคะ อีกทั้งยังอยู่ในบริษัทด้วย อย่าทำตัวแบบนี้นะคะ!”

ลู่หานถิงไม่ยอมปล่อยเธอไป เขากอดเธอแน่นและพูดว่า “นี่คือบริษัทของผม และคุณก็เป็นของผม ใครจะไปสนใจว่าผมจะทำตัวแบบไหน คุณนายลู่คุณก็รู้ว่าด้านนอกมีจิ้งจอกมากมาย ดังนั้นคุณต้องกอดผมไว้ให้แน่นนะ”

“...”

ทันใดนั้นก็มีการเคลื่อนไหวอยู่ข้างหลังเขา มีใครบางคนเปิดประตูห้องอาบน้ำและเดินเข้ามา

มีใครบางคนบุกเข้ามาที่นี่ เซี่ยซีหว่านซึ่งอยู่ในสภาพที่ไม่เรียบร้อยจึงกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ จากนั้นเธอก็หลบซ่อนตัวอยู่ในอ้อมแขนของลู่หานถิง

ลู่หานถิงรีบโอบตัวเธอไว้ในทันที เขาปกปิดร่างกายของเธอเอาไว้ จากนั้นก็หันไปมองที่ประตู

ตรงหน้าประตูคือผู้หญิงที่เพิ่งถูกเซี่ยซีหว่านไล่ออกไป

ผู้หญิงคนนั้นได้ยินว่าลู่หานถิงกลับมาแล้วจึงรีบวิ่งมาดู เธอไม่คิดว่าจะได้เห็นฉากนี้ที่หน้าประตู

ผู้หญิงคนนั้นยืนตัวแข็งทื่อ เธอเงยหน้าขึ้นและสบตาเข้ากับดวงตาคมคายของลู่หานถิงที่ฉายแววเย็นชา เธอตกใจมากจึงพูดอย่างติด ๆ ขัด ๆ ว่า “ประ...ประธานคะ…”

ลู่หานถิงยื่นมือออกไปคว้าของบางอย่าง จากนั้นก็โยนกระแทกไปที่ประตู เสียงดัง “เพล้ง” หินฝนหมึกราคาแพงแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ แล้วเขาก็ตะคอกด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ไสหัวออกไป!”

เศษหินฝนหมึกสาดกระเซ็นเข้าใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นอย่างรุนแรงด้วยความเกลียดชัง หญิงสาวรู้สึกเจ็บปวดบนใบหน้าของเธอ เพราะเธอโดนเศษหินฝนหมึกบาดจนเลือดออก

เธอไม่สามารถต้านทานความโกรธของชายคนนั้นได้ เธอรู้สึกกลัวมาก เธอจับใบหน้าที่มีเลือดออกของเธอเอาไว้ และวิ่งออกไปในทันที

ลู่หานถิงรู้สึกโกรธมาก เขาเคยเจอเรื่องแบบนี้มาบ้างแล้ว แต่กับพนักงานเหล่านี้ เขาพบได้น้อยมาก เขาจึงยกมือขึ้นลูบผมยาวของหญิงสาวในอ้อมแขนของเขาอย่างแผ่วเบา จากนั้นก็จูบลงบนหน้าผากของเธอ และพูดว่า “ไม่ต้องกลัวนะครับ ไม่ต้องกลัวนะ ผมไล่เธอออกไปแล้ว และผมจะไล่เธอออกไปจากเมืองไห่เฉิงด้วย”

เซี่ยซีหว่านซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เธอไม่ยอมเงยหน้าขึ้น เธอทุบลงไปบนอกของเขาเบา ๆ สองสามครั้ง และพูดว่า “มันเป็นความผิดของคุณทั้งหมด ต่อไปฉันจะกล้าออกไปเจอหน้าผู้อื่นได้ยังไง ฉันไม่สนใจคุณแล้ว!”

...

ลู่หานถิงเกลี้ยกล่อมเธออยู่ภายในห้องพักเป็นเวลานาน แต่คุณนายลู่กลับไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย ลู่หานถิงจึงจำเป็นต้องออกมาก่อนเพื่อจัดการกับผู้หญิงคนนั้น ผู้ช่วยของเขารีบจัดหาแม่บ้านทำความสะอาดคนใหม่ที่มีอายุและซื่อสัตย์อย่างรวดเร็ว ตอนนี้แม่บ้านทำความสะอาดคนใหม่เข้าไปทำความสะอาดภายในห้องพักเรียบร้อยแล้ว

เซี่ยซีหว่านยังคงอยู่ในห้องพัก เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ตอนนี้เธอสวมใส่เสื้อสายเดี่ยวลายลูกไม้สีขาวด้านใน คลุมด้วยเสื้อคลุมคาร์ดิแกนสีม่วงสไตล์แชนแนลด้านนอก และกางเกงยีนส์เอวสูง เธอไม่ได้คลุมผ้าปิดหน้า ริมฝีปากของเธอแดงก่ำ ความสดใสและไร้เดียงสาของหญิงสาวทำให้เธอดูเหมือนดอกบัวที่ลอยอยู่ในน้ำ

ลู่หานถิงนำอาหารเช้าแสนอร่อยและของหวานต่าง ๆ ที่เธอชอบมาให้ เพื่อชดใช้ความผิดที่เขาทำลงไป แต่เซี่ยซีหว่านก็ยังคงเพิกเฉยต่อเขา

ขณะเดียวกันเสียงโทรศัพท์มือถืออันไพเราะก็ดังขึ้น มีคนโทรเข้ามา อธิการบดีหลี่เหวินฉิงโทรหาเธอ

อธิการบดีโทรมาเพื่อวางแผนการผ่าตัดของคุณท่านลี่อย่างแน่นอน การผ่าตัดของคุณท่านลี่จะต้องดำเนินการหลังจากสองวันนับจากนี้ ซึ่งระยะเวลาก็ใกล้เข้ามาแล้ว

เซี่ยซีหว่านกดปุ่มรับสายอย่างรวดเร็ว แล้วพูดว่า “สวัสดีค่ะท่านอธิการบดี”

“หว่านหว่าน” อธิการบดีหลี่เหวินฉิงพูดด้วยน้ำเสียงใจดี แล้วพูดเสริมว่า “คุณมีเวลามาที่โรงแรมตอนนี้ไหม ผมจองห้องสวีทสำหรับพูดคุยธุรกิจเอาไว้ จื่อเซียนมาที่นี่แล้ว ขาดเพียงแค่คุณ พวกเรามาศึกษาแผนการผ่าตัดของคุณท่านลี่กันสักหน่อยน่าจะดีกว่า”

เซี่ยซีหว่านยังไม่ได้พูดตอบอะไร ขณะเดียวกันลู่หานถิงก็เดินเข้ามาจากทางด้านหลังของเธอด้วยท่าทางสุขุม

ลู่หานถิงได้ยินเนื้อหาการโทรศัพท์ในครั้งนี้อย่างชัดเจน ใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา เขาแค่มองดูเธอด้วยท่าทีที่สงบ จากนั้นก็เม้มริมฝีปากบางของเขา และพูดว่า “สถาบันวิจัยของพวกคุณจะไปหารือเกี่ยวกับแผนการผ่าตัดที่โรงแรมอย่างนั้นเหรอ?”