พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 188

เมื่อถูกถามเช่นนี้เซี่ยซีหว่านก็ชะงักไปครู่หนึ่ง

ขณะเดียวกันอธิการบดีหลี่เหวินฉิงก็พูดผ่านทางโทรศัพท์ขึ้นมาว่า “หว่านหว่าน...หว่านหว่านคุณกำลังฟังอยู่หรือเปล่า?”

“ท่านอธิการบดีคะ ฉันกำลังฟังอยู่ค่ะ คือว่า...เราต้องไปหารือเกี่ยวกับแผนการผ่าตัดกันที่โรงแรมเหรอคะ?” เซี่ยซีหว่านเอ่ยถาม

“ใช่แล้ว ปกติเราจะหารือเกี่ยวกับแผนการผ่าตัดใหญ่ในห้องสวีทสำหรับคุยธุรกิจของโรงแรม หว่านหว่าน คุณรีบมาที่นี่เถอะ เราจะรอคุณอยู่ที่โรงแรมเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก” อธิการบดีหลี่เหวินฉิง บอกที่อยู่ให้กับเธอ จากนั้นก็กดวางสายในทันที

เซี่ยซีหว่านเก็บโทรศัพท์มือถือของเธอ จากนั้นก็มองไปที่ลู่หานถิงที่ยืนอยู่ข้างประตู และพูดว่า “คุณไม่อยากให้ฉันไปเหรอคะ?”

ดวงตาของลู่หานถิงมืดมนมากจนทำให้ผู้คนไม่สามารถคาดเดาสิ่งที่เขาคิดได้ เมื่อเห็นดวงตาสดใสของหญิงสาวที่มองมาที่เขา เขาจึงส่ายหัว และพูดว่า “ไม่ใช่สักหน่อย ผมรู้ว่าการผ่าตัดในครั้งนี้สำคัญกับคุณมาก อีกอย่างคุณเป็นหมอ ยังมีคนอีกหลายคนที่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ ดังนั้นคุณไปเถอะ”

อันที่จริงแล้วเป็นเรื่องที่พบได้บ่อยมากที่จะหารือเกี่ยวกับแผนการผ่าตัดในห้องสวีทสำหรับคุยธุรกิจของโรงแรม อธิการบดีหลี่เหวินฉิงและลู่จื่อเซียนกำลังรอเธออยู่ เซี่ยซีหว่านเป็นหมอ เธอไม่ได้เป็นของลู่หานถิงเพียงผู้เดียว คุณท่านลี่ต้องการเธอ

เซี่ยซีหว่านเดินไปหาเขา จากนั้นก็เขย่งปลายเท้าและจูบลงบนใบหน้าอันหล่อเหลาของลู่หานถิง แล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปจริง ๆ แล้วนะคะ”

ลู่หานถิงไม่อยากเป็นคนงี่เง่าและทำให้เธอต้องคอยมาเอาใจเขาตลอดเวลา หากเป็นเช่นนั้นเธอจะรู้สึกเหนื่อยมาก ไม่ช้าก็เร็วเธอก็จะรู้สึกเบื่อ เขาจึงเอื้อมมือไปโอบกอดเธอไว้ จากนั้นก็จูบลงบนเส้นผมยาวสลวยของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “คุณนายลู่ คุณคิดว่าผมเป็นคนยังไงครับ ผมรู้ว่าการช่วยชีวิตคนเป็นสิ่งที่คุณรัก ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกไม่สบายใจเมื่อคิดว่าคุณต้องอยู่ในห้องพักในโรงแรมกับผู้ชายคนอื่น แต่ผมก็จะไม่รั้งคุณไว้ ผมจะไม่มีวันให้คุณเลือกระหว่างผมกับการแพทย์ที่คุณรัก”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกอบอุ่นภายในใจ เธอแนบใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอตรงที่ตำแหน่งหัวใจของเขา เธอได้ยินเสียงหัวใจที่กำลังเต้นแรงของเขา นี่เป็นคำพูดที่น่าประทับใจที่สุดที่เธอเคยได้ยินจากเขา

เขารักในสิ่งที่เธอรัก

“แต่ว่าคุณนายลู่ คุณต้องรู้ตัวเองนะว่าคุณเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว คุณต้องรักษาระยะห่างจากผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ผม การที่คุณเอื้อมมือออกไปดึงชายเสื้อลู่จื่อเซียนแบบนั้น ผมยังไม่ได้โวยวายเลย ผมพยายามที่จะเชื่อใจคุณ คุณอย่าคิดว่าผมโง่...”

คำพูดของลู่หานถิงหยุดลงอย่างกะทันหัน เพราะจู่ ๆ เซี่ยซีหว่านก็เอื้อมมือไปโอบรอบคอของเขา และจูบปากเขาอย่างรวดเร็ว

ลู่หานถิงตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะหนึ่ง เขารีบกอดเธอแบบแนบแน่นอย่างรวดเร็ว และจูบเธออย่างดูดดื่ม

เขายังไม่ได้บอกเธอว่าลู่จื่อเซียนมาที่นี่เพื่อตามหาเธอ และลู่จื่อเซียนชอบเธอมาก เขาคิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าเธอไม่รู้เรื่องนี้ เขาไม่อยากให้เธอรู้

เซี่ยซีหว่านผลักเขาออกไป หญิงสาวยิ้มอย่างอ่อนโยน และพูดอย่างอ่อนหวานว่า “คุณชายลู่คะ ฉันจะไปจริง ๆ แล้วนะคะ แล้วเจอกันค่ะ”

เซี่ยซีหว่านหยิบกระเป๋าของเธอ และออกจากห้องพักแห่งนี้อย่างรวดเร็ว

ลู่หานถิงแตะริมฝีปากบางของเขา ดวงตาคมคายของเขาฉายแววยิ้มแย้มเล็กน้อย เมื่อครู่นี้เธอกำลังทำอะไร เธอมาจูบเขาแบบนี้แล้วจากไปอย่างนั้นเหรอ?

ร้ายกาจจริง ๆ !

...

เซี่ยซีหว่านออกไปแล้ว ลู่หานถิงจึงกลับไปที่ห้องทำงานของประธาน เขานั่งบนเก้าอี้และเริ่มตรวจสอบเอกสาร

ขณะเดียวกันเสียงเคาะประตู “ก๊อก ก๊อก ก๊อก” ก็ดังขึ้น เลขาเหยียนอี้เดินเข้ามา และพูดรายงานด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ท่านประธานคะ ฉันได้ส่งคนไปตามลู่อินอินตลอด 24 ชั่วโมงแล้วค่ะ”

ลู่หานถิงเซ็นชื่อของตนเองตรงด้านล่างของเอกสารด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่ได้แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกไป คำพูดยั่วยุของลู่อินอินยังคงติดอยู่ในหัวของเขา อันที่จริงแล้วมันง่ายสำหรับเขามากที่จะทำให้ลู่อินอินออกจากเมืองไห่เฉิง แต่สุดท้ายแล้วลู่อินอินก็เป็นป้าของเขา เขาไม่ต้องการให้คุณย่าที่อยู่ตรงกลางต้องรู้สึกลำบากใจ อีกอย่างคุณย่าก็อายุมากแล้ว

“เข้าใจแล้ว” ลู่หานถิงเอ่ย

“ท่านประธานคะ เมื่อครู่นี้ฉันเพิ่งได้ข่าวว่าลู่อินอินได้ขับรถไปที่โรงแรมเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กค่ะ วันนี้งานแถลงข่าวของอธิการบดีหลี่เหวินฉิงจะถูกจัดขึ้นที่โรงแรมเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กค่ะ”

มือใหญ่ของลู่หานถิงที่กำลังจับปากกาอยู่นั้นหยุดลงอย่างกะทันหัน วันนี้เซี่ยซีหว่านก็ไปที่โรงแรมเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กเช่นกัน ปรากฎว่าเหตุผลที่อธิการบดีหลี่เหวินฉิงเลือกโรงแรมเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กนั้นไม่ใช่แค่เพื่อหารือเกี่ยวกับแผนการผ่าตัดของคุณท่านลี่เท่านั้น แต่เพื่อทำการแถลงข่าวในครั้งนี้ด้วยเช่นเดียวกัน

ตอนนี้เซี่ยซีหว่านกลายเป็นปริศนาบนโลกออนไลน์ แม้ว่าเธอจะเป็นหญิงสาวอัจฉริยะ แต่การศึกษาของเธอยังไม่ถูกเปิดเผย อธิการบดีหลี่เหวินฉิงจัดงานแถลงข่าวอย่างเป็นทางการในโรงแรมเพื่อทำการเปิดเผยความลึกลับของเซี่ยซีหว่าน และทำให้เธอเปล่งประกาย

เห็นได้ชัดว่าอธิการบดีหลี่เหวินฉิงรักและเอ็นดูเซี่ยซีหว่านมากแค่ไหน ลู่หานถิงไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าอธิการบดีหลี่ที่น่าเคารพและน่านับถือเป็นอย่างสูงคนนี้จะให้ความสำคัญกับผู้อื่นมากถึงเพียงนี้

ลู่หานถิงรู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อย เขาจึงวางปากกาในมือลง

เหยียนอี้รู้สึกได้ว่าท่านประธานของเธอกำลังอารมณ์ไม่ดี เธอจึงพูดว่า “ท่านประธานคะ ถ้าอย่างนั้นคุณลองไปที่โรงแรมเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กก็ได้นะคะ หลังจากวันนี้คุณนายก็จะไม่เป็นเหมือนเดิมอีกต่อไป คุณนายจะได้เปิดประสบการณ์ชีวิตครั้งใหม่ ในเวลาเช่นนี้จะปล่อยให้ลู่จื่อเซียน และลู่อินอินอยู่กับคุณนายได้อย่างไรคะ ในเวลาเช่นนี้คุณควรจะเป็นคนที่อยู่เคียงข้างเธอนะคะ”

ลู่หานถิงรู้ดีกว่าใครว่าหลังจากงานแถลงข่าวในครั้งนี้เซี่ยซีหว่านจะเป็นดั่งอัญมณีล้ำค่า ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนก็จะกลายเป็นจุดสนใจ

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงครั้งแรกที่เขาและเซี่ยซีหว่านพบกันบนรถไฟ เมื่อดวงตาสว่างสดใสและเป็นประกายของหญิงสาวมองมาที่เขา เขารู้ได้ในทันทีว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดา

แต่เขาไม่เคยคิดว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่น่าทึ่งมากเช่นนี้

ลู่หานถิงยกมือขึ้นแล้วปลดกระดุมเสื้อของเขาออก ขณะเดียวกันเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น มีสายโทรเข้ามา

เขาเงยหน้าขึ้นและมองดู ปรากฏว่าเซี่ยซีหว่านเป็นคนโทรมา

ลู่หานถิงกดรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว แล้วพูดว่า “คุณออกไปแล้วไม่ใช่เหรอครับ คุณโทรมามีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ?”

“คุณชายลู่คะ ฉันออกมาแล้วค่ะ ฉันเรียกรถแท็กซี่อยู่ด้านล่างนานมากแล้ว แต่ฉันก็ยังเรียกรถแท็กซี่ไม่ได้ ที่นี่ไม่ให้รถแท็กซี่เข้ามาเหรอคะ?” เซี่ยซีหว่านพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและแสร้งทำเป็นถอนหายใจออกมา

ดวงตาคมคายที่ฉายแววเย็นชาของลู่หานถิงเมื่อครู่นี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นดวงตาที่มีรอยยิ้มเหมือนพระจันทร์เสี้ยวอย่างรวดเร็ว เด็กขี้โกหก ที่นี่เป็นศูนย์กลางความเจริญรุ่งเรืองที่สุดในเมืองไห่เฉิง อีกทั้งยังมีการจราจรที่หนาแน่นหน้าประตู เป็นไปได้อย่างไรที่จะเรียกรถแท็กซี่ไม่ได้?

ลู่หานถิงยกริมฝีปากบางของเขาขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำและนุ่มนวลพร้อมกับรอยยิ้มว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณนายลู่จะให้ผมทำยังไงดีล่ะครับ?”

“คุณชายลู่ช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ คุณช่วยพาฉันไปที่โรงแรมเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กได้ไหมคะ?”

ลู่หานถิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย หัวใจของเขาเต้นระรัว แต่น้ำเสียงยังคงเหมือนเดิม เขาพูดว่า “อ่อ ถ้าอย่างนั้น คุณรอผมสักครู่นะครับ”

เขาลุกขึ้นหยิบกุญแจรถด้วยมือข้างเดียว จากนั้นก็เดินออกไป

เหยียนอี้ยังคงยืนอยู่ที่เดิม เมื่อครู่นี้เธอดูเหมือนจะเห็นสิ่งที่เรียกว่าความรัก ความรักที่ดีที่สุดในโลกใบนี้น่าจะเป็นความรู้สึกที่ว่า “เมื่อคุณรู้สึกกลัว เธอก็ยื่นมือออกมาพอดี”

...

ลู่หานถิงเดินออกจากประตูของบริษัทลู่กรุ๊ป เขายืนอยู่ข้างรถโรลส์-รอยซ์ แฟนธอม และมองหาร่างเพรียวบาง

ขณะเดียวกันสองมือเล็ก ๆ ก็กอดเขาจากทางด้านหลังอย่างฉับพลัน