พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 20

เมื่อ 10 ปีที่แล้วที่เมืองไห่เฉิงไม่เพียงแต่มีตำนานของหว่านสาวงามแห่งทิศใต้และหลิงสาวงามแห่งทิศเหนือเท่านั้น แต่ยังมีตำนานของเซี่ยซีหว่านและซูซีคู่รักกิ่งทองใบหยกด้วย

ดังนั้นทุกคนตรงนั้นต่างก็รู้ว่าเซี่ยซีหว่านเคยเป็นคู่หมั้นของซูซี แต่ความรู้สึกของผู้ชายก็เหมือนกับการพลิกหน้าหนังสือ มันเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ตอนนี้เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยกลายเป็นคู่หมั้นของซูซีและยังเป็นอนาคตคุณนายตระกูลซู ทุกคนจึงรีบปรับตัวไปตามสถาณการณ์ “อดีตก็คืออดีต”

เดิมทีเมื่อครู่นี้เซี่ยซีหว่านได้พลิกกลับสถานการณ์ภายในห้องโถงได้อย่างสวยงามแล้ว แต่เมื่อเห็นซูซีที่ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัวนั้น แม้ว่าเหล่าคนรวยพวกนี้จะเห็นอกเห็นใจเธอ แต่ร่างกายของพวกเขากลับยืนอยู่ข้างเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยอย่างเห็นได้ชัด

ทันใดนั้นสมาชิกทั้งสามคนของตระกูลเซี่ยต่างก็เชิดหน้าชูคอ

เซี่ยซีหว่านยืดร่างกายผอมเพรียวของเธอขึ้น เธอทั้งสวยและมีเสน่ห์ แล้วเธอก็ค่อย ๆ ยิ้มออกมาต่อหน้าของทุกคน “แม้ว่าจะเป็นเรื่องน่าขบขับที่ได้เห็นสิ่งที่ฉันทิ้งไปถูกหยิบขึ้นมาเป็นสมบัติของใครบางคน แต่ฉันก็ยังหวังว่าพวกคุณจะรักกันยืนยาว เพราะพวกคุณคือคู่แท้ที่ช่างเหมาะสมกันเสียจริง”

หลังจากพูดจบเซี่ยซีหว่านก็เดินจากไป

ทุกคน...

เธอเปรียบซูซีเป็นของที่เธอใช้เสร็จและโยนทิ้ง ซีหว่านคนนี้กล้าที่จะพูดจริง ๆ

ใบหน้าของผู้ได้รับชัยชนะอย่างเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยก็ชาเช่นกัน เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะภูมิใจหรือไม่

...

เซี่ยซีหว่านออกจากโรงแรมหรูระดับหกดาวดอร์เซตต์ ขณะเดียวกันซูซีและเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยก็เดินออกมาเช่นกัน เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยรีบคว้าแขนซูซีพร้อมกับทำตัวออดอ้อนราวกับเด็กแล้วพูดว่า “พี่ซูซีคะ ดูสิเซี่ยซีหว่านน่าสงสารจังไม่เห็นจะมีรถมารับเธอเลยสักคัน ไม่เช่นนั้นเราสงเคราะห์เธอด้วยการไปส่งเธอสักหน่อยดีไหมคะ”

ซูซีเหลือบมองเซี่ยซีหว่าน “ในเมื่อเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยพูดขนาดนี้แล้ว งั้นคุณก็ขึ้นรถเถอะเดี๋ยวผมไปส่ง”

เซี่ยซีหว่านปฏิเสธ “ไม่จำเป็นค่ะ”

“ทำไมล่ะ?” เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยรู้สึกว่าเธอเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยจริง ๆ เมื่อได้อยู่กับซูซี ดังนั้นเธอจึงหันกลับไปมองเซี่ยเจิ้งกั๋วและแสร้งแสดงท่าทีเสียใจออกมา “พ่อคะ หนูหวังดีอยากให้ซีหว่านขึ้นรถกลับด้วยกัน แต่เธอกลับปฏิเสธ อีกเดี๋ยวหนูกับพี่ซูซียังจะต้องไปดินเนอร์ใต้แสงเทียนกันอีก ซีหว่านจงใจที่จะทำแบบนี้หรือเปล่า”

เซี่ยเจิ้งกั๋วปฏิบัติต่อเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยราวกับว่าเธอเป็นเจ้าหญิง เพราะเขาต้องการคนร่ำรวยอย่างซูซีมาเป็นลูกเขย ความต้องการของเขาต่อลูกสาวคนนี้ก็คือการที่ลูกสาวของเขาได้แต่งงานกับสี่ตระกูลมั่งคั่งแห่งเมืองไห่เฉิง การแต่งงานครั้งนี้จะไม่มีใครสามารถมาทำลายมันได้ โดยเฉพาะเซี่ยซีหว่าน

เซี่ยเจิ้งกั๋วพูดด้วยเสียงโทนต่ำว่า “ซีหว่าน เธออย่าเป็นคนเจ้าอารมณ์นักเลย รีบขึ้นรถเร็ว ๆ เข้า อย่าทำให้ซูซีและเสี่ยวเตี๋ยเสียเวลา!”

หลี่ยู่หลานภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก เธอยิ้มและพูดว่า “ซีหว่าน ที่นี่คือโรงแรมระดับหกดาวดอร์เซตต์ เธอไม่สามารถเรียกแท็กซี่ที่ประตูทางเข้าได้หรอก ไม่ต้องกลัวเสียหน้านะ ให้คุณชายซู และเสี่ยวเตี๋ยไปส่งเธอเถอะ”

เซี่ยซีหว่านคิดว่าคนในตระกูลนี้แปลกจริง ๆ เธอยิ้มและมองเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยครู่หนึ่ง “แม้ว่าฉันจะไม่สามารถหาเช็คจำนวนห้าแสนได้ แต่ฉันยังมีปัญญาที่จะกลับบ้านได้ด้วยตัวเอง ฉันแนะนำว่าเราควรแยกกันไปจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นฉันจะ...”

สีหน้าของเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน จู่ ๆ เซี่ยซีหว่านก็เอาเรื่องเช็คครึ่งล้านออกมาพูด!

หากซูซีและพ่อแม่ของเธอรู้ว่าเธอเอาเช็คไปครึ่งล้านเพื่อขอเลี้ยงเด็กหนุ่มของเซี่ยซีหว่าน แต่ทว่าไม่ใช่เพียงล้มเหลว เธอกลับยังถูกพวกอันธพาลทำให้อับอายขายขี้หน้าอีกด้วย หากพวกเขารู้เธอคงจะโชคร้ายไม่เบา

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยยอมรับว่าเธอหลงใหลในใบหน้าของหนุ่มคนนั้น แต่เธอหลงรักซูซีตั้งแต่ตอนที่เธอยังเป็นเด็ก เธอสาบานว่าจะต้องแต่งงานกับซูซีและกลายเป็นนายหญิงตระกูลซูให้ได้

ซูซีคือเป้าหมายสูงสุดของเธอ

เมื่อเซี่ยซีหว่านเริ่มหาเรื่องยุ่งให้เธอ เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยทิ้งความเย่อหยิ่งของเธอไปอย่างรวดเร็ว เธอดึงแขนซูซีและพูดว่า “พี่ซูซีคะ พวกเราไปกันเถอะค่ะ”

ขณะเดียวกันผู้จัดการโรงแรมดอร์เซตต์ก็เดินออกมา เขาถามอย่างสุภาพว่า “ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าท่านไหนคือคุณเซี่ยครับ?”

จู่ ๆ ผู้จัดการโรงแรมดอร์เซตต์ก็ออกมา ทุกคนต่างก็ตกตะลึง

ทุกคนต่างรู้ดีว่าโรงแรมดอร์เซตต์แห่งนี้เป็นอุตสาหกรรมของตระกูลลู่ ตระกูลลู่เป็นตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองไห่เฉิงและยังเป็นตระกูลในตำนานที่ค่อนข้างลึกลับ สำหรับโรงแรมดอร์เซตต์แห่งนี้แม้แต่บุคคลสำคัญของเมืองไห่เฉิงก็ยังต้องจองล่วงหน้า โรงแรมนี้เป็นโรงแรมที่ทันสมัย และให้บริการระดับสากล น้อยคนมากที่จะได้พบกับผู้จัดการของโรงแรมแห่งนี้

หลี่ยู่หลานเป็นคนแรกที่ตอบสนอง เธอดึงเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยไว้อย่างรวดเร็ว “สวัสดีค่ะผู้จัดการ คุณเซี่ยอยู่ที่นี่แล้วค่ะ!”

เพราะมันเกี่ยวข้องกับตระกูลลู่ เซี่ยเจิ้งกั๋วจึงตื่นเต้นมาก “ใช่ ใช่ ใช่ คุณเซี่ยอยู่ที่นี่ครับ ผู้จัดการ คุณตามหาลูกสาวของผม มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”

ผู้จัดการของโรงแรมดอร์เซตต์มองไปยังซูซีและเซี่ยเสี่ยวเตี๋ย เขากล่าวทักทายซูซีอย่างสุภาพว่า “คุณชายซู สวัสดีครับ”

ผู้จัดการแสดงท่าทางที่นิ่งสงบ แม้กระทั่งตอนอยู่ต่อหน้าซูซีนั้นเขากลับไม่ได้แสดงการเยินยอใด ๆ ออกมาเลยราวกับคนที่เห็นโลกมาเยอะแล้ว

ซูซีล้วงมือข้างหนึ่งเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและพยักหน้ารับ

ผู้จัดการจ้องไปที่ใบหน้าของเซี่ยเสี่ยวเตี๋ย และพูดว่า “ขอโทษนะครับ คุณคือคุณเซี่ยใช่หรือเปล่าครับ?”

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยไม่รู้ว่าทำไมวันนี้เธอถึงได้โชคดีถึงเพียงนี้ แม้แต่ผู้จัดการของโรงแรมดอร์เซตต์ยังมาหาเธอด้วยตนเอง เธอเหลือบมองเซี่ยซีหว่านอย่างเย้ยหยัน จากนั้นก็มองไปยังผู้จัดการอย่างอ่อนหวาน “ผู้จัดการ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเซี่ยเสี่ยวเตี๋ย”

“เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยเหรอ?” ผู้จัดการส่ายหัว “ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตามหาคุณ แต่ผมกำลังตามหาคุณเซี่ย เซี่ยซีหว่านครับ”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทุกคนต่างเงียบ

เขากำลังตามหา...เซี่ยซีหว่านอย่างนั้นเหรอ?