พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 216

หลังจากที่ลู่หานถิงมาถึงที่ห้องหนังสือ เขาก็เอื้อมมือออกมากวาดเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะลงบนพื้นด้วยความโมโห

เขาดึงเนคไทที่คอออกจากนั้นก็โยนมันลงบนพื้น เขานั่งลงบนโซฟาเอนหลังอย่างเกียจคร้าน และถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

เขาหลับตา จากนั้นก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเล็กน้อย

ตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่นะ?

เธอจะร้องไห้หรือเปล่า?

เขามันคนนิสัยไม่ดี เขาใจร้ายจริง ๆ !

ได้โปรดลืมเขาซะ !

ลู่หานถิงรู้สึกว่าตอนนี้สภาพจิตใจของเขาย่ำแย่มาก เขาหายใจแรงราวกับสัตว์ป่าดุร้าย และรู้สึกว่าอาการป่วยของเขากำลังจะกำเริบอีกครั้งแล้ว

ตอนนี้เขาอยากจะรีบกลับไปหาเธอที่ห้องนอน เขารู้สึกไม่ค่อยดี ในหัวของเขาเต็มไปด้วยภาพที่เธอสวมชุดนอนสายเดี่ยวสีแชมเปญ เขาอยากกลับไปขยี้เธอให้แหลก เขาจะได้รู้สึกดีขึ้น

เพราะความคิดที่ชั่วร้ายเหล่านี้ทำให้ลู่หานถิงเหงื่อออกเต็มหน้า ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่อาการป่วยของเขากำเริบ เขาอยากจะกลับไปหาเธอและทำร้ายเธอใจแทบขาด

ลู่หานถิงรู้สึกว่าเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว เขาจึงลุกขึ้นไปเปิดลิ้นชัก จากนั้นก็หยิบขวดยานอนหลับออกมา

เมื่อเปิดฝาขวดออก เขาก็เทยานอนหลับ 3 เม็ดลงบนมือ จากนั้นก็นำยาเข้าปากและกลืนมันลงไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเขากินยานอนหลับเข้าไปแล้วเขาก็จะได้ไม่ไปรบกวนเธออีก ทางที่ดีที่สุดคือปล่อยเธอไป ปล่อยให้เธอเกลียดเขาแบบนี้ดีแล้ว

...

เช้าวันรุ่งขึ้น

เซี่ยซีหว่านเดินลงมาข้างล่างและพบกับคุณท่านลู่ หญิงชรายิ้มให้เธอด้วยความรัก และพูดว่า “หว่านหว่าน เธอตื่นแล้วเหรอ...โอ้ไม่นะ ตาของเธอเป็นอะไรไป ทำไมมันถึงบวมขนาดนั้นล่ะ?”

เมื่อคืนเซี่ยซีหว่านร้องไห้เป็นเวลานานจนทำให้ดวงตาของเธอบวมเป่งในตอนเช้า แม้ว่าเธอจะประคบร้อนแล้วก็ตาม แต่ดวงตาก็ยังคงบวมอยู่

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณย่า เมื่อคืนนี้ฉันนั่งเขียนวิทยานิพนธ์จนดึก ทำให้ไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ก็เท่านั้นเองค่ะ”

เซี่ยซีหว่านจับมือคุณท่านลู่อย่างอ่อนโยน และพูดตอบท่านอย่างสุภาพ

“เขียนวิทยานิพนธ์อะไรกันถึงทำให้นอนดึกขนาดนั้น รอเขียนตอนกลางวันไม่ได้เหรอจ้ะ ต่อไปนี้ห้ามนอนดึกแล้วนะ มันไม่ดีต่อสุขภาพ มานี่เร็ว แม่บ้านอู๋เอาไข่ต้มมาให้หว่านหว่านประคบตาเร็วเข้า” คุณท่านลู่พูดบ่นด้วยความรัก

เซี่ยซีหว่านไม่อยากให้คุณย่าต้องรับรู้ถึงปัญหาระหว่างเธอกับคุณชายลู่ ต่อให้เมื่อคืนเขาจะไม่ได้พูดเตือนเธอก็ตาม เธอก็จะไม่มีวันพูดมันออกมา

เหมียว เหมียว

ขณะเดียวกันหยวนหยวนตัวน้อยก็วิ่งเข้ามา

เซี่ยซีหว่านก้มลงกอดหยวนหยวนตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนของเธอ จากนั้นก็ลูบขนอันอ่อนนุ่มของมันเบา ๆ นี่เป็นของขวัญที่คุณชายลู่มอบให้เธอตอนที่เขาเดินทางไปทำธุรกิจที่ต่างประเทศ คิดไม่ถึงเลยว่าความรักและความหลงใหลที่เขามีต่อเธอจะกลายเป็นความเบื่อหน่ายและความรำคาญได้รวดเร็วถึงเพียงนี้

“ใช่สิ หว่านหว่าน ทำไมหานถิงถึงยังไม่ตื่นล่ะ เขาไม่เคยตื่นสายขนาดนี้มาก่อนนะ?” คุณท่านลู่เอ่ยถามเธอ

เขายังไม่ตื่นอีกเหรอ?

ต่อให้ในอนาคตทั้งคู่จะไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว เซี่ยซีหว่านก็ยังคงกังวลเกี่ยวกับอาการป่วยของเขาเป็นอย่างมาก เธอสงสัยว่าในเวลากลางคืนเขาจะนอนหลับได้หรือไม่?

“คุณย่าคะเดี๋ยวหนูจะไปดูคุณชายลู่เองค่ะ”

...

เซี่ยซีหว่านอุ้มหยวนหยวนตัวน้อยขึ้นมา และเดินขึ้นไปชั้นบน เธอเดินไปที่ห้องหนังสือ จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาเคาะประตูห้องหนังสือดัง “ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

ลู่หานถิงยังไม่ตื่น ยานอนหลับที่เขากินไปเมื่อคืนนี้ค่อนข้างเยอะไปหน่อย แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงเคาะประตู เขาก็ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ลุกขึ้น

เมื่อคืนเขานอนบนโซฟา เขาจึงรู้สึกปวดตามเนื้อตามตัวบ้างเล็กน้อย ตอนนี้เขารู้ว่าสภาพของเขาแย่แค่ไหนโดยที่ไม่จำเป็นจะต้องส่องกระจกเลย