พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 216

หลังจากที่ลู่หานถิงมาถึงที่ห้องหนังสือ เขาก็เอื้อมมือออกมากวาดเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะลงบนพื้นด้วยความโมโห

เขาดึงเนคไทที่คอออกจากนั้นก็โยนมันลงบนพื้น เขานั่งลงบนโซฟาเอนหลังอย่างเกียจคร้าน และถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

เขาหลับตา จากนั้นก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำเล็กน้อย

ตอนนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่นะ?

เธอจะร้องไห้หรือเปล่า?

เขามันคนนิสัยไม่ดี เขาใจร้ายจริง ๆ !

ได้โปรดลืมเขาซะ !

ลู่หานถิงรู้สึกว่าตอนนี้สภาพจิตใจของเขาย่ำแย่มาก เขาหายใจแรงราวกับสัตว์ป่าดุร้าย และรู้สึกว่าอาการป่วยของเขากำลังจะกำเริบอีกครั้งแล้ว

ตอนนี้เขาอยากจะรีบกลับไปหาเธอที่ห้องนอน เขารู้สึกไม่ค่อยดี ในหัวของเขาเต็มไปด้วยภาพที่เธอสวมชุดนอนสายเดี่ยวสีแชมเปญ เขาอยากกลับไปขยี้เธอให้แหลก เขาจะได้รู้สึกดีขึ้น

เพราะความคิดที่ชั่วร้ายเหล่านี้ทำให้ลู่หานถิงเหงื่อออกเต็มหน้า ดูเหมือนว่าทุกครั้งที่อาการป่วยของเขากำเริบ เขาอยากจะกลับไปหาเธอและทำร้ายเธอใจแทบขาด

ลู่หานถิงรู้สึกว่าเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว เขาจึงลุกขึ้นไปเปิดลิ้นชัก จากนั้นก็หยิบขวดยานอนหลับออกมา

เมื่อเปิดฝาขวดออก เขาก็เทยานอนหลับ 3 เม็ดลงบนมือ จากนั้นก็นำยาเข้าปากและกลืนมันลงไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเขากินยานอนหลับเข้าไปแล้วเขาก็จะได้ไม่ไปรบกวนเธออีก ทางที่ดีที่สุดคือปล่อยเธอไป ปล่อยให้เธอเกลียดเขาแบบนี้ดีแล้ว

...

เช้าวันรุ่งขึ้น

เซี่ยซีหว่านเดินลงมาข้างล่างและพบกับคุณท่านลู่ หญิงชรายิ้มให้เธอด้วยความรัก และพูดว่า “หว่านหว่าน เธอตื่นแล้วเหรอ...โอ้ไม่นะ ตาของเธอเป็นอะไรไป ทำไมมันถึงบวมขนาดนั้นล่ะ?”

เมื่อคืนเซี่ยซีหว่านร้องไห้เป็นเวลานานจนทำให้ดวงตาของเธอบวมเป่งในตอนเช้า แม้ว่าเธอจะประคบร้อนแล้วก็ตาม แต่ดวงตาก็ยังคงบวมอยู่

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณย่า เมื่อคืนนี้ฉันนั่งเขียนวิทยานิพนธ์จนดึก ทำให้ไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ก็เท่านั้นเองค่ะ”

เซี่ยซีหว่านจับมือคุณท่านลู่อย่างอ่อนโยน และพูดตอบท่านอย่างสุภาพ

“เขียนวิทยานิพนธ์อะไรกันถึงทำให้นอนดึกขนาดนั้น รอเขียนตอนกลางวันไม่ได้เหรอจ้ะ ต่อไปนี้ห้ามนอนดึกแล้วนะ มันไม่ดีต่อสุขภาพ มานี่เร็ว แม่บ้านอู๋เอาไข่ต้มมาให้หว่านหว่านประคบตาเร็วเข้า” คุณท่านลู่พูดบ่นด้วยความรัก

เซี่ยซีหว่านไม่อยากให้คุณย่าต้องรับรู้ถึงปัญหาระหว่างเธอกับคุณชายลู่ ต่อให้เมื่อคืนเขาจะไม่ได้พูดเตือนเธอก็ตาม เธอก็จะไม่มีวันพูดมันออกมา

เหมียว เหมียว

ขณะเดียวกันหยวนหยวนตัวน้อยก็วิ่งเข้ามา

เซี่ยซีหว่านก้มลงกอดหยวนหยวนตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนของเธอ จากนั้นก็ลูบขนอันอ่อนนุ่มของมันเบา ๆ นี่เป็นของขวัญที่คุณชายลู่มอบให้เธอตอนที่เขาเดินทางไปทำธุรกิจที่ต่างประเทศ คิดไม่ถึงเลยว่าความรักและความหลงใหลที่เขามีต่อเธอจะกลายเป็นความเบื่อหน่ายและความรำคาญได้รวดเร็วถึงเพียงนี้

“ใช่สิ หว่านหว่าน ทำไมหานถิงถึงยังไม่ตื่นล่ะ เขาไม่เคยตื่นสายขนาดนี้มาก่อนนะ?” คุณท่านลู่เอ่ยถามเธอ

เขายังไม่ตื่นอีกเหรอ?

ต่อให้ในอนาคตทั้งคู่จะไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว เซี่ยซีหว่านก็ยังคงกังวลเกี่ยวกับอาการป่วยของเขาเป็นอย่างมาก เธอสงสัยว่าในเวลากลางคืนเขาจะนอนหลับได้หรือไม่?

“คุณย่าคะเดี๋ยวหนูจะไปดูคุณชายลู่เองค่ะ”

...

เซี่ยซีหว่านอุ้มหยวนหยวนตัวน้อยขึ้นมา และเดินขึ้นไปชั้นบน เธอเดินไปที่ห้องหนังสือ จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาเคาะประตูห้องหนังสือดัง “ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

ลู่หานถิงยังไม่ตื่น ยานอนหลับที่เขากินไปเมื่อคืนนี้ค่อนข้างเยอะไปหน่อย แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงเคาะประตู เขาก็ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ลุกขึ้น

เมื่อคืนเขานอนบนโซฟา เขาจึงรู้สึกปวดตามเนื้อตามตัวบ้างเล็กน้อย ตอนนี้เขารู้ว่าสภาพของเขาแย่แค่ไหนโดยที่ไม่จำเป็นจะต้องส่องกระจกเลย

ขณะเดียวกันเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง จากนั้นประตูก็เปิดออก ร่างเพรียวบางของเซี่ยซีหว่านปรากฏตัวขึ้นที่ประตู ดวงตาสดใสและเป็นประกายของเธอกำลังมองมาที่เขา

ลู่หานถิงเงยหน้าขึ้นและสบตากับเธอ วันนี้เธอสวมชุดเดรสยาวสีเหลืองอ่อน ผมยาวสีดำขลับของเธอทัดอยู่ที่ใบหูอย่างงดงาม หยวนหยวนตัวน้อยนอนขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเธอ และมองมาที่เขาด้วยดวงตากลมโต

เธอดูเหมือนกับผู้ใหญ่ในร่างเด็ก ในขณะที่ลู่หานถิงยังไม่ทันได้เตรียมตัว ขณะที่เขาทำท่าทางปวดหัวราวกับว่าหัวจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยง ๆ เขาก็เผลอไปสบตากับเธอโดยไม่ทันตั้งตัว

เซี่ยซีหว่านยืนมองเขาอยู่ที่ประตู และไม่ได้เดินเข้ามา เธอพูดว่า “คุณย่าบอกให้ฉันมาปลุกคุณค่ะ”

“เข้าใจแล้ว” ลู่หานถิงเปิดผ้าห่มบนตัวของเขาออก และพบว่าขวดยานอนหลับยังคงอยู่ในมือของเขา เมื่อคืนนี้เขาลืมใส่มันกลับเข้าไปในลิ้นชัก

ขณะเดียวกันเซี่ยซีหว่านก็ก้าวมาข้างหน้า และพูดว่า “คุณ...ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ ช่วงนี้การนอนหลับของคุณปกติไหม ให้ฉันช่วยตรวจชีพจรให้คุณสักหน่อยดีไหมคะ?”

เธอกำลังจะเดินเข้ามา

ลู่หานถิงเบิกตากว้าง จากนั้นก็รีบเอาผ้าห่มปิดขวดยานอนหลับในมือ เขามองเธออย่างเย็นชา และพูดว่า “ออกไปเดี๋ยวนี้ !”

เซี่ยซีหว่านหยุดชะงัก เธอยื่นตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ในขณะที่กำลังอุ้มหยวนหยวนตัวน้อยอยู่

ลู่หานถิงไม่ต้องการให้เธอเห็นขวดยานอนหลับ เขาไม่ต้องการให้เธอตรวจชีพจรให้เขา เขาอยากให้เธอเลิกสนใจเขาสักที การที่เธอทำแบบนี้จะยิ่งทำให้เขาไม่อยากปล่อยเธอไปมากยิ่งขึ้น

“คุณฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องใช่ไหม ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ !” ลู่หานถิงพูดจบก็เขวี้ยงหมอนมาที่เซี่ยซีหว่าน

เซี่ยซีหว่านไม่ได้หลบ เธอถูกหมอนกระแทกเข้าที่ตัวอย่างแรง จริง ๆ แล้วมันไม่รู้สึกเจ็บเลยแม้แต่น้อย แต่ภายในใจเธอกลับรู้สึกราวกับว่าโดนมีดแทงทะลุหัวใจของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ดวงตาที่สดใสของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำอีกครั้ง จากนั้นเธอก็หันหลังและวิ่งออกไป

เธอจากไปแล้ว !

เธอจากไปจริง ๆ แล้วสินะ !

ลู่หานถิงกำมือเข้าหากันแน่น

เหมียว เหมียว เหมียว

ทันใดนั้นเสียงร้องของหยวนหยวนตัวน้อยก็ดังขึ้น ลู่หานถิงมองหยวนหยวนตัวน้อยที่กำลังจ้องมองเขาราวกับว่าอยากจะกระโจนเข้าใส่เขาในทันที

หยวนหยวนตัวน้อยตัวนี้ถูกซื้อโดยเขา แต่หัวใจของมันกลับอยู่ที่เซี่ยซีหว่าน เมื่อมันเห็นเขารังแกนายหญิงของมัน หยวนหยวนตัวน้อยก็มีท่าทีที่ดุร้ายไม่ต่างจากนายหญิงของมันเลยแม้แต่น้อย

...

เซี่ยซีหว่านพยายามสงบสติอารมณ์ของเธอ จากนั้นเธอก็เดินทางไปโรงพยาบาลเพื่อพบคุณปู่เซี่ย

ตอนนี้คุณปู่เซี่ยนอนอยู่บนเตียง ท่านยังไม่ฟื้นขึ้นมา

เซี่ยซีหว่านใส่น้ำลงในกะละมังพลาสติกขนาดเล็กและเช็ดตัวให้กับชายชราด้วยผ้าขนหนูอุ่น ๆ จากนั้นก็พูดว่า “คุณปู่คะ คุณปู่รีบฟื้นขึ้นมาเร็ว ๆ สิคะ ในเมืองไห่เฉิงแห่งนี้หนูมีแค่คุณปู่คนเดียวเท่านั้นที่เป็นญาติของหนูนะคะ”

ชายชรารักและเอ็นดูเซี่ยซีหว่านมาก ตอนที่เธอยังเป็นเด็ก ท่านให้เซี่ยซีหว่านขี่บนไหล่ของท่านเสมอ ตอนที่ท่านเป็นผู้จัดการเรื่องราวภายในตระกูลเซี่ย หลี่ยู่หลานไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในบ้าน เซี่ยเหยียนเหยียนก็ไม่ได้รับอนุญาติให้รู้จักบรรพบุรุษเช่นเดียวกัน นั่นเป็นเพราะว่าชายชรารักและเอ็นดูเซี่ยซีหว่านจริง ๆ

ขณะเดียวกันเยี่ยหลิงก็เดินเข้ามา และพูดว่า “หว่านหว่าน อย่ากังวลไปเลย ฉันเชื่อว่าคุณปู่จะต้องตื่นขึ้นในไม่ช้าแน่นอน”

“อื้ม” เซี่ยซีหว่านพูด จากนั้นก็จับมือเยี่ยหลิง

“หว่านหว่าน ดูนั่นสิ !” เยี่ยหลิงตะโกนออกมา

เซี่ยซีหว่านหันไปมอง ตอนนี้คุณปู่เซี่ยกำลังขยับนิ้ว จากนั้นท่านก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา

คุณปู่เซี่ยฟื้นแล้ว !

เซี่ยซีหว่านรอวันที่คุณปู่ฟื้นขึ้นมาโดยตลอด แต่เมื่อคุณปู่ฟื้นขึ้นมาจริง ๆ เธอก็ยังคงรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เธอพูดว่า “คุณปู่คะ ในที่สุดคุณปู่ก็ฟื้นแล้ว !”

เป็นเวลา 10 กว่าปีแล้วที่คุณปู่เซี่ยนอนเป็นเจ้าชายนิทรา ดวงตาขุ่นมัวของท่านดูสับสน และมึนงงเล็กน้อย แต่เมื่อท่านเห็นเซี่ยซีหว่าน ดวงตาของท่านก็ค่อย ๆ มองเห็นอย่างชัดเจนขึ้น ท่านเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มลึกอย่างแผ่วเบาว่า “คุณหนู...”

ดวงตาที่มีความสุขของเซี่ยซีหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เธอบีบมือของคุณปู่เอาไว้แน่น และพูดว่า “คุณปู่คะ หนูไม่ใช่คุณหนูอะไรทั้งนั้น หนูคือหว่านหว่านหลานสาวของคุณปู่เองค่ะ”

คุณปู่เซี่ยจับมือเล็ก ๆ ของเซี่ยซีหว่าน และพูดว่า “คุณหนูก็คือหว่านหว่าน และหว่านหว่านก็คือคุณหนูของปู่”