พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 222

พี่ชายใหญ่...

สามคํานี้ได้ปลุกความทรงจําที่ถูกฝังลึกอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจของลู่หานถิงในตอนที่เขากำลังยืนอยู่บนขอบของความตายขึ้นมาทันใด หญิงสาวผู้อบอุ่นอ่อนโยนโอบกอดเขาเอาไว้แน่น และเอ่ยเรียกที่ข้างหูเขาไม่หยุด “พี่ชายใหญ่ พี่ต้องรอดนะคะ ฉันจะช่วยพี่เองค่ะ !”

นัยน์ตาของลู่หานถิงหรี่เล็กลง จากนั้นนิ้วมือเรียวยาวของมืออันแข็งแกร่งก็ค่อย ๆ คลายออกจากกัน

หลายปีที่ผ่านมานี้ เขาไม่เคยลืมผู้หญิงในถ้ำคนนั้นเลย

ตอนนี้ เขาไม่สามารถลงมือกับเซี่ยเหยียนเหยียนได้

เมื่อได้สัมผัสกับอากาศบริสุทธิ์ เซี่ยเหยียนเหยียนก็สูดหายใจเข้าออกอย่างรวดเร็ว เมื่อครู่นี้เธอเกือบจะตายแล้ว การกล้าท้าทายผู้ชายคนนี้ก็เท่ากับกล้าเผชิญหน้ากับอันตรายจากความตาย

แต่ทว่า เธอชนะการเดิมพันนี้แล้ว

ช่วงที่ผ่านมาเธอได้ก่อเรื่องเอาไว้มากมาย และได้ทำให้ลู่หานถิงรู้สึกรังเกียจไปเรียบร้อยแล้ว หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นคงได้หายสาบสูญจากเมืองไห่เฉิงไปนานแล้ว

แต่ลู่หานถิงกลับอดทนกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เหตุก็เพราะความทรงจํานั้นอย่างเดียวเท่านั้น

เซี่ยเหยียนเหยียนลูบลำคอที่แดงเถือกของตัวเองไปมา จากนั้นเธอก็โผเข้ากอดเอวบางของลู่หานถิงอย่างใจกล้า “พี่ชายใหญ่คะ ฉันรู้ว่าในหัวใจพี่มีฉันอยู่ในนั้น คืนนี้ให้ฉันเป็นผู้หญิงของพี่เถอะนะคะ”

อุณหภูมิในร่างกายของลู่หานถิงถูกแผดเผาจนร้อนเป็นไฟ เพื่อให้แน่ใจว่าครั้งนี้จะไม่มีอะไรผิดพลาด เซี่ยเหยียนเหยียนจึงเลือกซื้อยาที่แรงที่สุดมาอย่างพิถีพิถัน กล้ามเนื้อทั่วร่างของลู่หานถิงเริ่มแข็งเกร็งในทันที

ตอนนี้เซี่ยเหยียนเหยียนเรียกเขาว่า “พี่ชายใหญ่” ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อปลุกปั่นความอ่อนโยนในก้นบึ้งของหัวใจเขา จากนั้นสายตาที่เขามองเซี่ยเหยียนเหยียนก็เริ่มพร่ามัวขึ้นมา

“พี่ชายใหญ่คะ ฉันรักพี่ค่ะ” เซี่ยเหยียนเหยียนเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อจูบไปที่ริมฝีปากบางของลู่หานถิงอย่างอดใจไม่ไหว

เมื่อกลิ่นน้ำหอมเทียมของเซี่ยเหยียนเหยียนลอยเข้ามาทางจมูกของลู่หานถิงอีกครั้ง เขาก็เบือนหน้าหนีหลบเลี่ยงในทันที

เซี่ยเหยียนเหยียนจึงไม่ได้จูบเขา

ลู่หานถิงผลักเธอออกห่างอย่างแรง เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ในหัวของเขาเต็มไปด้วยใบหน้าเรียวเล็กงดงามขนาดเท่าฝ่ามือของเซี่ยซีหว่าน เขาคิดถึงร่างกายที่อบอุ่นและอ่อนโยนของเธอ คิดถึงกลิ่นหอมบนตัวเธอ ราวกับว่าเธอคือผู้หญิงคนนั้นที่เขาตามหามาโดยตลอด “พี่ชายใหญ่…”

ลู่หานถิงมองไปที่เซี่ยเหยียนเหยียนแล้วส่ายหน้าไปมา จากนั้นเขาก็เอ่ยออกมาสามคําว่า “ไม่ใช่คุณ…”

ไม่ใช่คุณ

สามคํานี้มีพลังมากพอที่จะดังกึกก้องไปทั่วโสตประสาทของเซี่ยเหยียนเหยียน เขารู้เห็นอะไรบางอย่างแล้วใช่ไหม หัวใจที่บีบแน่นของเซี่ยเหยียนเหยียนเต้นโครมคราม

ทันใดนั้นเองเสียงเคาะประตู “ก๊อกก๊อกก๊อก” ก็ดังขึ้น เสียงอันสดใสของเซี่ยซีหว่านดังขึ้นอย่างร้อนรนจากด้านนอก

“คุณลู่คะ คุณอยู่ข้างในหรือเปล่าคะ รีบเปิดประตูเร็วเข้า !”

เซี่ยซีหว่าน !

แววตาของเซี่ยเหยียนเหยียนหม่นหมองลงทันที ลู่จื่อเซียนไม่ได้ฉวยโอกาสนี้เอาไว้ เขาปล่อยเซี่ยซีหว่าน

ร่างกายสูงใหญ่อันสง่างามของลู่หานถิงชะงักค้างในทันใด เขาหมุนตัวเดินไปที่ประตู เขาอยากไปหาเซี่ยซีหว่าน

ตอนนี้ร่างกายของเขารู้สึกย่ำแย่มาก ทั้งในหัวและในใจของเขามีแต่เธอเต็มไปหมด ตอนนี้เมื่อเขาได้ยินเสียงเธอ ทั่วทุกอณูบนร่างกายของเขามันก็เรียกร้องแค่เธอ !

“ลู่หานถิง !” เซี่ยเหยียนเหยียนดึงเขาเอาไว้ และพูดเตือนสติเขาว่า “อย่าบอกนะว่าคุณลืมเรื่องที่เซี่ยซีหว่านโดนยาพิษไปแล้ว คุณไม่อยากหย่ากับเซี่ยซีหว่านแล้วเหรอคะ? ถ้าคุณเปิดประตูออกไปตอนนี้ แล้วเห็นเธอ คุณจะทำอะไรได้อีกเหรอ คุณทําอะไรไม่ได้เลย สู้ใช้โอกาสนี้ผลักเธอออกไปดีกว่า ต้องให้เธอไปที่มหานครเอมพีเรียลกับลู่จื่อเซียนเท่านั้น เธอถึงจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ !”

ลู่หานถิงชะงักฝีเท้าอยู่กับที่ ตอนนี้เขาอยู่ห่างจากประตูเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น เธออยู่ในที่ที่ใกล้พอที่เขาจะสามารถเอื้อมมือออกไปถึงตัวเธอได้ แต่เท้าของเขากลับหนักอึ้งจนไม่สามารถก้าวเท้าออกไปได้อีก

ใช่แล้วล่ะ เขาไม่สามารถทําอะไรได้ เขาไม่สามารถมองเห็นเธอได้ ไม่สามารถกอดเธอและไม่สามารถจูบเธอได้ ตอนนี้ความรักที่ดีที่สุดของเขาที่มีต่อเธอคือการอดทนและปล่อยเธอไป

“ลู่หานถิง คุณได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่าคะ ทําไมคุณไม่เปิดประตู ฉันไม่ชอบให้คุณอยู่ในห้องเดียวกับเซี่ยเหยียนเหยียน ฉันจะคิดฟุ้งซ่านนะคะ !”

“ลู่หานถิง ฉันเคยบอกคุณแล้วว่า ฉันควบคุมความคิดของตัวเองไม่ได้ คุณห้ามแตะต้องเซี่ยเหยียนเหยียนนะคะ ถ้าคุณสกปรกไปแล้วล่ะก็ ต่อให้เจ็บปวดแค่ไหนฉันก็ไม่ต้องการคุณแล้ว ฉันจะกำจัดคุณออกจากใจฉันซะ”

น้ำเสียงของหญิงสาวเต็มไปด้วยเสียงสะอึกสะอื้น เธอใช้มือทุบและเตะประตูอยู่ด้านนอก ทําให้เกิดเสียงดังโครมคราวไม่หยุดหย่อน ลู่หานถิงรับรู้ได้ว่าเธอกำลังหวาดกลัว

ตอนนี้เธอกำลังรู้สึกกลัวมาก

ลู่หานถิงกํามือเข้าหากันแน่นจนข้อต่อกระดูกมือเกิดเสียงดัง “กร๊อบ” ภายในเบ้าตาอันเฉี่ยวคมมีเส้นเลือดสีแดงกระจายซึมไปทั่ว นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกว่าเขาทําอะไรไม่ได้เลย

ผู้หญิงของเขา เขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

คุณนายลู่ของเขา เขาไม่รู้ว่าควรจะทําอย่างไรกับเธอดี

“ลู่หานถิงคะ อย่าออกไปนะคะ ปล่อยเธอไปเถอะ ให้ฉันอยู่กับคุณนะคะ ฉันจะอยู่กับคุณตลอดไป คุณคิดว่าฉันเป็นเซี่ยซีหว่านก็ได้ค่ะ”

ลู่หานถิงมองไปที่เซี่ยเหยียนเหยียนด้วยดวงตาแดงก่ำ จากนั้นใบหน้าของเซี่ยเหยียนเหยียนที่อยู่ตรงหน้าของเขาก็ถูกแทนที่ด้วยใบหน้าของเซี่ยซีหว่านทันที

“หว่านหว่าน”

…

ทางด้านนอก เซี่ยเจิ้งกั๋วมองเซี่ยซีหว่านที่กำลังจะแหลกสลายอยู่รอมร่อ เขาจึงฝืนใจเดินเข้าไปเกลี้ยกล่อมว่า “ซีหว่าน อย่าใจร้อนไปเลย ไม่แน่ว่าเหยียนเหยียนกับประธานลู่อาจจะกำลังคุยกันเรื่องดวงดาวกับดวงจันทร์ในห้องก็ได้นะ”

เซี่ยเจิ้งกั๋วเล่นมุกตลกฝืดอย่างไม่รู้จักกาลเทศะ

หลี่ยู่หลานออกจากห้องมาแล้ว ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าลูกสาวของเธอมีแผนอะไร เธอรีบยกยิ้มขึ้นอย่างภาคภูมิใจว่า “เซี่ยซีหว่าน เธอเอะอะโวยวายเสียงดังขนาดนี้ ประธานลู่ก็ยังไม่เปิดประตูให้เธอเลย งั้นก็แสดงว่าประธานลู่ไม่อยากเปิดประตูยังไงล่ะ เรื่องระหว่างชายกับหญิง ถ้าประธานลู่ไม่ต้องการ เหยียนเหยียนจะบังคับเขาได้ยังไง?”

จากนั้นเสียงหวานออดอ้อนของเซี่ยเหยียนเหยียนก็ดังขึ้นมาจากในห้องทันที “หานถิงคะ…”

ใบหน้าของเซี่ยซีหว่านซีดเผือด ขอบตาของเธอแดงก่ำ จากนั้นน้ำตาเม็ดโตก็พากันไหลลงมาอาบแก้มของเธอ เธอใช้เล็บจิกไปที่บานประตูจนมีรอยเลือดออกมาหลายรอย “ลู่หานถิง คุณรีบออกมาเดี๋ยวนี้นะ คุณไม่ต้องการฉันแล้วจริง ๆ เหรอ คุณเป็นของฉัน คุณจะไปเป็นของเซี่ยเหยียนเหยียนไม่ได้ ฉันรู้สึกขยะแขยง ฮือฮือ…”

เซี่ยซีหว่านพูดพึมพำประโยคเหล่านี้ซ้ำไปซ้ำมา เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าน้ำตาเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ที่สุด แต่ตอนนี้เธอร้องไห้คร่ำครวญสะอึกสะอื้นออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ จากนั้นร่างกายของเธอก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรงและเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดหวัง

เธอรู้สึกราวกัหัวใจเธอกำลังถูกฝ่ามือใหญ่บีบรัดเอาไว้ จนทําให้เธอหายใจไม่ออก เธอเปิดประตูไม่ได้ และลู่หานถิงก็ไม่ยอมออกมา

ประตูบานเดียวได้แยกโลกออกเป็นสองใบ วันนี้เขาและเธอได้เดินมาถึงทางตันแล้ว

ไม่ว่าเธอจะร้องไห้คร่ำครวญและขอร้องอ้อนวอนอย่างไรก็ตาม

ลู่จื่อเซียนที่ยืนมองดูหญิงสาวที่น้ำตาไหลนองเต็มใบหน้าอยู่ด้านข้างนั้น การบอกให้เธอไปจากลู่หานถิงมันจะทำให้เธอเจ็บปวดและไม่เต็มใจขนาดนี้เลยเหรอ?

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว จากนั้นเสียง “แอ๊ด” ก็ดังขึ้น ประตูห้องถูกเปิดออก ลู่หานถิงเดินออกมาแล้ว

เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว บนตัวของลู่หานถิงสวมเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงขายาวสีดําธรรมดา แต่ตอนนี้บนเสื้อผ้าของเขากลับมีรอยยับยู่ยี้เต็มไปหมด แล้วขอบตาของเขาก็แดงก่ำ

สายตาของเซี่ยซีหว่านจับจ้องเข้าไปภายในห้องอย่างรวดเร็ว บนพื้นห้องมีเสื้อผ้าหลุดลุ่ยกองอยู่บนพื้น เตียงใหญ่ยับเยินไปหมด บนผ้าปูที่นอนสีขาวนั้นมีจุดสีแดงสดเปื้อนเด่นสะดุดตา