พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 222

พี่ชายใหญ่...

สามคํานี้ได้ปลุกความทรงจําที่ถูกฝังลึกอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจของลู่หานถิงในตอนที่เขากำลังยืนอยู่บนขอบของความตายขึ้นมาทันใด หญิงสาวผู้อบอุ่นอ่อนโยนโอบกอดเขาเอาไว้แน่น และเอ่ยเรียกที่ข้างหูเขาไม่หยุด “พี่ชายใหญ่ พี่ต้องรอดนะคะ ฉันจะช่วยพี่เองค่ะ !”

นัยน์ตาของลู่หานถิงหรี่เล็กลง จากนั้นนิ้วมือเรียวยาวของมืออันแข็งแกร่งก็ค่อย ๆ คลายออกจากกัน

หลายปีที่ผ่านมานี้ เขาไม่เคยลืมผู้หญิงในถ้ำคนนั้นเลย

ตอนนี้ เขาไม่สามารถลงมือกับเซี่ยเหยียนเหยียนได้

เมื่อได้สัมผัสกับอากาศบริสุทธิ์ เซี่ยเหยียนเหยียนก็สูดหายใจเข้าออกอย่างรวดเร็ว เมื่อครู่นี้เธอเกือบจะตายแล้ว การกล้าท้าทายผู้ชายคนนี้ก็เท่ากับกล้าเผชิญหน้ากับอันตรายจากความตาย

แต่ทว่า เธอชนะการเดิมพันนี้แล้ว

ช่วงที่ผ่านมาเธอได้ก่อเรื่องเอาไว้มากมาย และได้ทำให้ลู่หานถิงรู้สึกรังเกียจไปเรียบร้อยแล้ว หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นคงได้หายสาบสูญจากเมืองไห่เฉิงไปนานแล้ว

แต่ลู่หานถิงกลับอดทนกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เหตุก็เพราะความทรงจํานั้นอย่างเดียวเท่านั้น

เซี่ยเหยียนเหยียนลูบลำคอที่แดงเถือกของตัวเองไปมา จากนั้นเธอก็โผเข้ากอดเอวบางของลู่หานถิงอย่างใจกล้า “พี่ชายใหญ่คะ ฉันรู้ว่าในหัวใจพี่มีฉันอยู่ในนั้น คืนนี้ให้ฉันเป็นผู้หญิงของพี่เถอะนะคะ”

อุณหภูมิในร่างกายของลู่หานถิงถูกแผดเผาจนร้อนเป็นไฟ เพื่อให้แน่ใจว่าครั้งนี้จะไม่มีอะไรผิดพลาด เซี่ยเหยียนเหยียนจึงเลือกซื้อยาที่แรงที่สุดมาอย่างพิถีพิถัน กล้ามเนื้อทั่วร่างของลู่หานถิงเริ่มแข็งเกร็งในทันที

ตอนนี้เซี่ยเหยียนเหยียนเรียกเขาว่า “พี่ชายใหญ่” ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อปลุกปั่นความอ่อนโยนในก้นบึ้งของหัวใจเขา จากนั้นสายตาที่เขามองเซี่ยเหยียนเหยียนก็เริ่มพร่ามัวขึ้นมา

“พี่ชายใหญ่คะ ฉันรักพี่ค่ะ” เซี่ยเหยียนเหยียนเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อจูบไปที่ริมฝีปากบางของลู่หานถิงอย่างอดใจไม่ไหว

เมื่อกลิ่นน้ำหอมเทียมของเซี่ยเหยียนเหยียนลอยเข้ามาทางจมูกของลู่หานถิงอีกครั้ง เขาก็เบือนหน้าหนีหลบเลี่ยงในทันที

เซี่ยเหยียนเหยียนจึงไม่ได้จูบเขา

ลู่หานถิงผลักเธอออกห่างอย่างแรง เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ในหัวของเขาเต็มไปด้วยใบหน้าเรียวเล็กงดงามขนาดเท่าฝ่ามือของเซี่ยซีหว่าน เขาคิดถึงร่างกายที่อบอุ่นและอ่อนโยนของเธอ คิดถึงกลิ่นหอมบนตัวเธอ ราวกับว่าเธอคือผู้หญิงคนนั้นที่เขาตามหามาโดยตลอด “พี่ชายใหญ่…”

ลู่หานถิงมองไปที่เซี่ยเหยียนเหยียนแล้วส่ายหน้าไปมา จากนั้นเขาก็เอ่ยออกมาสามคําว่า “ไม่ใช่คุณ…”

ไม่ใช่คุณ

สามคํานี้มีพลังมากพอที่จะดังกึกก้องไปทั่วโสตประสาทของเซี่ยเหยียนเหยียน เขารู้เห็นอะไรบางอย่างแล้วใช่ไหม หัวใจที่บีบแน่นของเซี่ยเหยียนเหยียนเต้นโครมคราม

ทันใดนั้นเองเสียงเคาะประตู “ก๊อกก๊อกก๊อก” ก็ดังขึ้น เสียงอันสดใสของเซี่ยซีหว่านดังขึ้นอย่างร้อนรนจากด้านนอก

“คุณลู่คะ คุณอยู่ข้างในหรือเปล่าคะ รีบเปิดประตูเร็วเข้า !”

เซี่ยซีหว่าน !

แววตาของเซี่ยเหยียนเหยียนหม่นหมองลงทันที ลู่จื่อเซียนไม่ได้ฉวยโอกาสนี้เอาไว้ เขาปล่อยเซี่ยซีหว่าน

ร่างกายสูงใหญ่อันสง่างามของลู่หานถิงชะงักค้างในทันใด เขาหมุนตัวเดินไปที่ประตู เขาอยากไปหาเซี่ยซีหว่าน

ตอนนี้ร่างกายของเขารู้สึกย่ำแย่มาก ทั้งในหัวและในใจของเขามีแต่เธอเต็มไปหมด ตอนนี้เมื่อเขาได้ยินเสียงเธอ ทั่วทุกอณูบนร่างกายของเขามันก็เรียกร้องแค่เธอ !

“ลู่หานถิง !” เซี่ยเหยียนเหยียนดึงเขาเอาไว้ และพูดเตือนสติเขาว่า “อย่าบอกนะว่าคุณลืมเรื่องที่เซี่ยซีหว่านโดนยาพิษไปแล้ว คุณไม่อยากหย่ากับเซี่ยซีหว่านแล้วเหรอคะ? ถ้าคุณเปิดประตูออกไปตอนนี้ แล้วเห็นเธอ คุณจะทำอะไรได้อีกเหรอ คุณทําอะไรไม่ได้เลย สู้ใช้โอกาสนี้ผลักเธอออกไปดีกว่า ต้องให้เธอไปที่มหานครเอมพีเรียลกับลู่จื่อเซียนเท่านั้น เธอถึงจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ !”