พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 223

เซี่ยซีหว่านรู้ว่านั่นคืออะไร

จากนั้นมือของเธอที่กำเข้าหากันแน่นมาตลอดก็คลายออกในทันทีราวกับว่าสิ่งที่สําคัญที่สุดในชีวิตได้หลุดลอยไปแล้วอย่างน่าใจหาย

ทันใดนั้นเองเซี่ยเหยียนเหยียนที่อยู่ในชุดนอนชุดใหม่ก็เดินออกมา ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ ท่าทางการเดินของเธอเชื่องช้ามาก และริมฝีปากก็ประดับไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

“เหยียนเหยียน เมื่อครู่นี้ลูกกับประธานลู่ทําอะไรกันน่ะ” หลี่ยู่หลานรีบวิ่งไปหาเซี่ยเหยียนเหยียนอย่างตื่นเต้น และจงใจถามเสียงดัง

“แม่คะ เมื่อครู่นี้หนูกับประธานลู่...หนูเป็นผู้หญิงของประธานลู่แล้วค่ะ”

เซี่ยเหยียนเหยียนพูดพลางเดินมาหยุดอยู่ข้างกายเซี่ยซีหว่าน เธอจับมืออันเย็นเฉียบของเซี่ยซีหว่านขึ้นมาอย่างสนิทสนม และพูดว่า “หว่านหว่าน เธออย่าได้โทษประธานลู่เด็ดขาดเลยนะ ถ้าเธอจะกล่าวโทษก็โทษฉันเถอะ เมื่ออยู่กับประธานลู่ฉันไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจเอง ฉันรู้ตัวว่าฉันผิด ฉันขอโทษเธอด้วยนะ แต่เธอให้อภัยเราเถอะนะ”

หลี่ยู่หลานหางชี้ขึ้นฟ้าไปแล้ว เพราะในที่สุดลูกสาวของเธอก็ปีนขึ้นเตียงมังกรได้แล้ว “เซี่ยซีหว่าน การแต่งงานระหว่างเธอกับประธานลู่ครั้งนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันอยู่แล้ว ตอนนี้เธอก็ควรทำให้มันถูกต้องจะดีกว่า เพราะเดิมทีประธานลู่ก็เป็นผู้ชายของเหยียนเหยียนอยู่แล้ว เธอคืนประธานลู่ให้เหยียนเหยียนเถอะ !”

เซี่ยซีหว่านเหลือบมองสองแม่ลูกคู่นี้อย่างเย็นชา จากนั้นเธอก็ดึงมือเล็กของตัวเองกลับมา แล้วยกมือขึ้นตบหน้าเซี่ยเหยียนเหยียนอย่างแรง “เพี๊ยะ” เสียงตบดังกึกก้องไปทั่วโถงทางเดินทันที

เซี่ยเจิ้งกั๋วตกใจสะดุ้งเฮือก ไฟโทสะของเซี่ยซีหว่านนั้นรุนแรงมาก ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะตบหน้าเซี่ยเหยียนเหยียน

เซี่ยเหยียนเหยียนถูกตบจนหน้าชาไปทั้งหน้า ภายในใจของเธอรู้สึกโกรธจัด แต่ภายนอกกลับดูอ่อนแอ “หว่านหว่าน เธอตบฉันทำไม?”

ใบหน้าของเซี่ยซีหว่านซีดเผือด ขอบตาที่ร้องไห้จนแดงก่ำเต็มไปด้วยร่องรอยของคราบน้ำตา แต่แววตาของเธอเย็นชามาก มันแฝงไว้ด้วยความฉุนเฉียวที่ดุดันและความเย้ยหยัน “เซี่ยเหยียนเหยียน ที่ฉันตบเธอเพราะเธอมันต่ำทราม ลู่หานถิงเป็นผู้ชายของฉัน เธอกล้าแม้กระทั่งปีนขึ้นเตียงผู้ชายของฉัน ในเมื่อเป็นเมียน้อยแล้ว เธอก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อมถูกตบได้ทุกเวลา ต่อไปก็ระวังฉันเอาไว้ให้ดี เพราะถ้าฉันเจอเธอเมื่อไหร่ฉันก็จะตบเธอเมื่อนั้น !”

ใบหน้าเรียวเล็กอันงดงามของเซี่ยเหยียนเหยียนทั้งแดงเถือกและซีดเผือดในเวลาเดียวกัน เพราะเธอถูกเซี่ยซีหว่านทําให้อับอายซึ่ง ๆ หน้า “หว่านหว่าน ยังไงพวกเราก็เป็นพี่น้องกันนะ ทําไมเธอถึงใจร้าย…”

เซี่ยเหยียนเหยียนพูดยังไม่ทันจบ ก็มีเสียง “เพี๊ยะ” ดังขึ้น เซี่ยซีหว่านใช้หลังมือตบเธออีกครั้ง

คราวนี้เซี่ยเหยียนเหยียนตกใจกลัวจนตัวสั่น

“ใครเป็นพี่น้องกับเธอเหรอ ถ้าฉันจําไม่ผิด จนถึงตอนนี้คุณปู่ยังไม่ให้เธอเข้าไปในตระกูลเซี่ยเลย เซี่ยเหยียนเหยียน ครั้งนี้ฉันตบเธอแทนตระกูลเซี่ย ก่อนหน้านี้ตอนที่คุณปู่ปกครองตระกูลเซี่ยอยู่ อย่างไรก็ตามตระกูลเซี่ยเป็นตระกูลมั่งคั่งที่มีหน้ามีตาในเมืองไห่เฉิง แต่ตั้งแต่ที่เธอกับแม่ของเธอก้าวเข้ามาในบ้าน ตระกูลเซี่ยก็ไล่เมียน้อยออกมา แล้วตระกูลเซี่ยจะเลี้ยงดูสิ่งที่เลวทรามต่ำช้าแบบพวกเธอได้ยังไงกัน !”

“...”

เสียงอันไพเราะของเซี่ยซีหว่านดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ ทุกคนต่างรู้สึกตกใจสุดขีด เซี่ยซีหว่านในสายตาของพวกเธอตอนนี้ทั้งเกรี้ยวกราดและเด็ดเดี่ยวมาก !

เซี่ยเจิ้งกั๋วเองก็รู้สึกตกใจเช่นกัน เขารู้สึกว่าเซี่ยซีหว่านได้สอนบทเรียนที่น่าตื่นตาตื่นใจให้กับเขา เธอฉีกเมียน้อยเหมือนกับฉีกตําราเรียน เขาอดที่จะปรบมือให้ไม่ได้

เซี่ยเหยียนเหยียนถูกตบจนหูทั้งสองข้างเกิดเสียงวิ้งวิ้งดังขึ้นในหูของเธอ เธอถูกกระชากหน้ากากแล้ว เธอมองเซี่ยซีหว่านอย่างอาฆาตแค้น แต่เธอก็ปะทะเข้ากับดวงตาเฉี่ยวอันดุดันและเคร่งขรึมของลู่หานถิงในทันที ถึงแม้ว่าตลอดเวลาเขาจะไม่ปริปากพูดอะไรสักคํา แต่เขาที่กำลังยืนอยู่ด้านหลังเซี่ยซีหว่านนั้นกลับมีท่าทีปกป้องเซี่ยซีหว่านอย่างหวงแหน

เซี่ยเหยียนเหยียนขบกรามแน่นจนแทบจะแหลกละเอียด แต่เธอก็รู้สึกหวาดกลัวลู่หานถิงอยู่ เธอจึงทําอะไรไม่ได้เลย

ทันใดนั้นเองเซี่ยซีหว่านก็ถอนสายตากลับมา เธอไม่มีอารมณ์ที่จะมองหน้าเซี่ยเหยียนเหยียนอีก เธอหันหน้าไปมองลู่หานถิงที่อยู่ด้านหลัง จากนั้นเธอจึงค่อย ๆ ยื่นมือเล็กออกมาแล้วจับมือใหญ่ของเขาไว้ “คุณลู่คะ เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ”

มือเล็กของเธอที่อยู่ใจกลางฝ่ามือของเขานั้นเย็นเฉียบจนไม่มีอุณหภูมิใด ๆ

แม้ว่ากลิ่นอายของเธอจะสามารถควบคุมได้ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ลู่หานถิงก็รู้สึกว่าปลายนิ้วของเธอกําลังสั่นระริก