พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 224

เซี่ยซีหว่านค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ยกมือขึ้นถอดสร้อยที่คอออก บนสร้อยมีแหวนวงเดียวในโลกที่เขามอบให้เธอห้อยอยู่

แหวนเพชรแวววาวที่ส่องแสงระยิบระยับภายใต้แสงไฟสลัว เธอแบมือเล็กออก แล้วยื่นสร้อยคอกับแหวนเพชรทั้งหมดไปตรงหน้าเขา

นัยน์ตาสีแดงเข้มของลู่หานถิงหรี่เล็กลงอย่างรุนแรง ภายในตาของเขารู้สึกเจ็บจนอยากจะระเบิดออกมา แม้แต่เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาก็เริ่มเต้นอย่างเดือดพล่าน หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เอ่ยปากพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า “ของที่ผมมอบให้ ไม่ต้องคืนผม แต่ถ้าคุณไม่ชอบก็ทิ้งถังขยะซะ”

“ค่ะ”

เมื่อเซี่ยซีหว่านพูดจบก็โยนสร้อยคอและแหวนเพชรทั้งหมดลงในถังขยะที่อยู่ข้าง ๆ ทันที

ลู่หานถิงรู้สึกพะอืดพะอมในลำคอเล็กน้อย สายตาของเขามองไปที่สร้อยคอและแหวนวงเดียวในโลกที่ถูกทิ้งลงในถังขยะ

“ของที่นี่คุณเป็นคนซื้อมาทั้งหมด ฉันก็ไม่ต้องการเหมือนกัน วันพรุ่งนี้ตอนเก้าโมงเช้า เราไปเจอกันที่สํานักงานเขตเพื่อเซ็นใบหย่า และอีกอย่างฉันจะไม่ปล่อยเซี่ยเหยียนเหยียนกับหลี่ยู่หลานสองแม่ลูกนั้นไปแน่ ถ้าคุณอยากปกป้องพวกเธอ เราก็จะได้เห็นดีกัน”

เมื่อเซี่ยซีหว่านพูดจบเธอก็ก้าวเท้าเดินออกไปทันที

ลู่หานถิงตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม เขาได้ยินเสียงฝีเท้าของหญิงสาวที่ค่อย ๆ ห่างไกลออกไป จากนั้นก็หายลับไปจากการได้ยินของเขา เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรจากเธออีกเลย

เธอไปแล้ว

คืนนี้เขาถูกทำให้เจ็บปวดทรมานอย่างแสนสาหัส ในที่สุดเธอก็ทิ้งเขา และจากไปแล้ว

นิ้วมือของลู่หานถิงสั่นเทา เขาชนะแล้ว ในที่สุดเขาก็ผลักผู้หญิงที่เขารักที่สุดออกไปจนสุดแรงได้แล้ว และในวินาทีนี้เขาได้เสียเธอไปแล้ว

เขาค่อย ๆ ก้มตัวลงมาหยิบสร้อยคอและแหวนวงนั้นในถังขยะขึ้นมา บนสร้อยคอและแหวนนั้นยังมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ และอุณหภูมิบนร่างกายเธอหลงเหลืออยู่ เดิมทีมันเป็นของที่เธอพกติดตัวเอาไว้ไม่เคยห่างจากตัวเธอเลย

ลู่หานถิงขอบตาแดงก่ำ เขากำแหวนวงนั้นเอาไว้ในฝ่ามือตัวเองจนแน่น เขาเคยบอกเธอมาก่อนหรือเปล่าว่าแหวนวงเดียวบนโลกวงนี้เป็นแหวนที่แม่เขาทิ้งไว้ให้เขา

แม่ของเขาเป็นผู้ก่อตั้งเครื่องประดับคลาสสิกแบรนด์ Fly ตลอดชีวิตของท่านได้ออกแบบแหวนเพชรออกมาเพียงแค่หนึ่งวง ซึ่งเป็นแหวนวงเดียวในโลกที่อยู่บนฝ่ามือของเขาตอนนี้

แม่บอกเขาว่า อาถิง แหวนหนึ่งเดียวในโลกวงนี้เอาไว้มอบให้ผู้หญิงที่ลูกรักนะ

แต่ว่า เขาได้สูญเสียเธอไปแล้ว

ลู่หานถิงขอบตาแดงก่ำจนแทบจะไหลออกมาเป็นสายเลือด กล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งเกร็งไปทั่วร่างกาย เขาแผ่รังสีอํามหิตแห่งความสิ้นหวังที่กำลังหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างออกมา ทําให้ผู้คนที่พบเห็นตกใจและหวาดกลัว

เพียงไม่นานเขาก็ผลักประตูห้องให้เปิดออก จากนั้นเขาก็กำแหวนวงนั้นเอาไว้ในมือ แล้ววิ่งออกไปอย่างร้อนรน

...

ลู่หานถิงวิ่งออกจากบ้านไปจนถึงถนนใหญ่ ดวงตาเฉี่ยวอันคมคายสีแดงฉานของเขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ท่ามกลางผู้คนมากมายจนสุดลูกหูลูกตา เขากำลังมองหาร่างบางที่ตราตรึงอยู่ในหัวใจของเขา

เพียงไม่นานเขาก็พบเธอ เซี่ยซีหว่านยืนอยู่ริมถนนและเรียกแท็กซี่คันหนึ่งเอาไว้แล้ว

เธอไม่ได้เอาข้าวของอะไรในสวนโหย่วหลานมาด้วยจริง ๆ เธอจากไปมือเปล่า

เธอไม่ต้องการแม้แต่คนของเขา และของที่เขาซื้อให้เธอก็ยิ่งไม่ต้องการ

ประตูเบาะหลังรถแท็กซี่ถูกเปิดออก เธอขึ้นรถไปแล้ว จากนั้นรถแท็กซี่ก็ขับพาเธอออกไปอย่างรวดเร็ว

“หว่านหว่าน !”

ลู่หานถิงเรียกชื่อเธอ แล้ววิ่งตามรถแท็กซี่ออกไป

เขาอยากให้รถแท็กซี่หยุดลง เขาไม่อยากให้เธอจากไป เขามีเรื่องมากมายที่อยากจะบอกกับเธอ เขาอยากจะบอกเธอว่าเขาไม่เคยอยากอยู่ห่างจากเธอเลย อยากบอกเธอว่าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเขากับเซี่ยเหยียนเหยียนที่บ้านตระกูลเซี่ยทั้งนั้น...

ไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เธอก็ได้เข้ามาแทรกซึมอยู่ในชีวิตและเลือดเนื้อของเขาแล้ว เขาคิดว่าตัวเองจะทนกับการจากไปของเธอได้ อย่างไรก็ตามหลายปีที่ผ่านมานี้เขาก็ทนกับความทุกข์ทรมานมาแล้วจนรู้สึกชินชากับความเจ็บปวด เพราะความมืดและความโดดเดี่ยวก็เหมือนกับส่วนหนึ่งในชีวิตของเขาราวกับเงาตามตัว