พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 227

หลี่หยู่หลานเดินมาหยุดอยู่หน้าเตียงผู้ป่วย ขณะที่ชายชรากําลังนอนหลับอยู่บนเตียง

จากนั้นแววตาของหลี่ยู่หลานก็ฉายแววอาฆาตแค้นออกมา ตาแก่นี่ทำไมถึงได้ตายยากนัก ขนาดวางยาพิษแล้วยังไม่เป็นอะไรเลย

เธอหยิบเข็มฉีดยาออกมาอย่างว่องไว แล้วแทงมันเข้าไปในแขนของชายชราทันที

แต่ทันใดนั้นเธอก็สังเกตเห็นถึงความผิดปกติ เพราะแขนของชายชราทั้งเย็นเฉียบและแข็งทื่อ อย่างกับ...คนตาย !

เกิดอะไรขึ้น?

หลี่ยู่หลานยื่นนิ้วมือของเธอไปจ่อที่จมูกของชรายชรา ซึ่งเธอไม่รู้สึกถึงการหายใจอีกต่อไป

เขาเสียชีวิตนานแล้ว !

แย่แล้ว เธอหลงกลแล้ว !

ทันใดนั้นเองประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับแสงสีขาวสว่างจ้าที่สาดส่องเข้ามา กลุ่มตํารวจในชุดเครื่องแบบรีบพุ่งเข้ามาคุมตัวหลี่ยู่หลานเอาไว้ทันที และเข็มฉีดยาอันนั้นก็ถูกใส่ไว้ในถุงซิปล็อกเรียบร้อย

“คุณหลี่หยู่หลาน ตอนนี้คุณเป็นผู้ต้องสงสัยในการมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรมโดยเจตนา และตอนนี้หลักฐานก็ชัดเจนแล้ว พวกเราจะพาคุณกลับไปสอบสวน !”

หลี่ยู่หลานเบิกตากว้างเต็มสองตา ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและกระวนกระวาย เธอรีบดิ้นรนทันที “พวกคุณปล่อยฉันนะ ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่รู้เรื่อง พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว”

จากนั้นก็มีคนสองคนเดินเข้ามาในห้อง นั่นคือเซี่ยซีหว่านและเซี่ยเจิ้งกั๋ว

เมื่อเธอเห็นเซี่ยซีหว่าน หลี่ยู่หลานก็เข้าใจแจ่มแจ้งในทันทีว่า ตาแก่นั่นตายไปนานแล้ว แต่นี่เป็นเพียงฉากที่เซี่ยซีหว่านกับเซี่ยเจิ้งกั๋วร่วมมือกันสร้างขึ้นมาเท่านั้น เธอแพ้ราบคาบแล้ว

หลี่ยู่หลานตัวเย็นวาบไปทั้งตัว เธอรู้สึกเหมือนร่างกายทั้งร่างร่วงหล่นลงไปในหุบเหวลึก “เซี่ยซีหว่าน นี่แก นี่แกอีกแล้วเหรอ แกทําลายฉัน !”

ดวงตาสดใสคู่นั้นของเซี่ยซีหว่านมองหลี่ยู่หลานด้วยสายตาเย็นเยือก แล้วพูดอย่างเย็นชาด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะว่า “ใครทําร้ายใครกันแน่ ฉันเชื่อว่ากฎหมายจะต้องให้ความเป็นธรรม”

“แก !”

ทันใดนั้นเองเซี่ยเจิ้งกั๋วก็พุ่งเข้ามาแล้วยกมือขึ้นตบหน้าหลี่ยู่หลานอย่างแรง ต่อให้เขาจะร่วมมือกันเล่นละครกับเซี่ยซีหว่าน แต่เขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้ที่นอนร่วมเตียงกับเขามาหลายสิบปี จะลงมือทำเรื่องชั่วร้ายกับพ่อของเขามาเป็นเวลานานแล้ว เขาถูกเธอหลอกมาตั้งหลายปี !

“หลี่ยู่หลาน คุณมันเป็นนางอสรพิษ ตอนแรกผมไม่เชื่อว่าคุณจะฆ่าพ่อผมได้ ผมยังดีกับคุณไม่พอเหรอ หรือคุณมีเรื่องไม่พอใจอะไร ทําไมคุณถึงต้องฆ่าพ่อผมด้วย?” เซี่ยเจิ้งกั๋วจ้องหลี่ยู่หลานด้วยดวงตาแดงก่ำ

ใบหน้าของหลี่ยู่หลานมีรอยฝ่ามือสีแดงเข้มปรากฎขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอรู้ว่าตัวเองจบสิ้นแล้ว ตอนนี้เธอถูกจับได้ในที่เกิดเหตุ เธอไม่มีทางปฏิเสธอะไรได้ทั้งสิ้น และไม่สามารถปกปิดอะไรได้อีกแล้ว

“เซี่ยเจิ้งกั๋ว ทําไมคุณยังกล้ามาพูดว่าตัวเองดีกับฉันอยู่อีก ตอนนั้นฉันเป็นเมียเก็บของคุณ และมีเหยียนเหยียนให้กับคุณแล้ว แต่ตาแก่บ้านี่กลับไม่ยอมให้ฉันเข้าไปในบ้านและไม่ยอมรับสถานะของเหยียนเหยียน แม้การคัดค้านขึ้นมาสักหน่อยคุณยังไม่กล้าเลย ดังนั้นตาแก่นี่ก็คือขวากหนามของฉัน และแน่นอนว่าฉันต้องกําจัดมันให้สิ้นซาก !”

“เซี่ยเจิ้งกั๋ว คุณไม่ต้องไปโทษใครหรอก ทั้งหมดนี่เป็นเพราะว่าคุณมันโง่ คุณไม่ชอบเซี่ยซีหว่าน และฉันเองก็ไม่ชอบเซี่ยซีหว่าน ฉันก็เลยวางแผนผลักตาแก่เพื่อก่อเรื่องใส่ร้ายหล่อน แต่การส่งหล่อนไปชนบทเป็นสิ่งที่คุณเลือกเอง และคุณก็ทําให้ฉันกลายมาเป็นคุณนายเซี่ยเพื่อเปิดโอกาสให้ฉันได้วางยาฆ่าตาแก่บ้านี่อีกครั้ง ทั้งหมดนี้คุณเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวทั้งนั้น !”

เซี่ยเจิ้งกั๋วรู้สึกโกรธจนตัวสั่นเทา เขาอยากจะตบหน้าหลี่ยู่หลานอีกสักครั้ง แต่สิ่งที่เธอพูดนั้นก็เป็นความจริง ทุกคําพูดเสียดแทงลงไปในหัวใจเขา และทําให้เขารู้สึกอับอาย

มันเป็นความอับอายที่ไม่เคยมีมาก่อน

“พาตัวเธอไป !”

จากนั้นหลี่ยู่หลานก็ถูกพาตัวไป

เธอมองเซี่ยเจิ้งกั๋วและมองผ่านไปยังเซี่ยซีหว่านด้วยสายตาเคียดแค้น “เซี่ยซีหว่าน ฉันพลาดเอง ตอนนั้นฉันไม่น่าส่งแกไปอยู่ต่างจังหวัดเลย ฉันน่าจะกําจัดแกทิ้งซะ ฉันน่าจะส่งแกไปอยู่กับแม่ของแกในยมโลกซะ !”

ดวงตาสดใสของเซี่ยซีหว่านเปล่องประกาย ภายในดวงตานั้นใสสะอาดสะอ้านไร้สิ่งเจือปน เธอค่อย ๆ ยกยิ้มที่ริมฝีปากขึ้น และพูดว่า “คุณป้าหลี่ยู่หลานคะ หนูจะช่วยป้าให้สมหวังดั่งใจเองค่ะ ป้าไม่ต้องเป็นห่วงนะ ป้าจะไม่เหงาหรอกค่ะ เพราะอีกไม่นานหนูจะพาเซี่ยเหยียนเหยียนลูกสาวของป้าไปอยู่กับป้าด้วยค่ะ”