พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 228

เมื่อเซี่ยซีหว่านพูดจบ นัยน์ตาของเซี่ยเหยียนเหยียนก็เบิกกว้างขึ้นทันทีเผยให้เห็นถึงความร้อนรนและความตื่นตระหนกอยู่ภายใน

เปลือกตาขวาของเธอกระตุกตลอดเวลา ภายในใจของเธอมีลางสังหรณ์ไม่ดี ที่แท้ ทั้งหมดนี้คือแผนการของเซี่ยซีหว่าน เธอหลงกลแล้ว และแม่ของเธอก็ถูกจับได้ในที่เกิดเหตุแล้วด้วย

เซี่ยเหยียนเหยียนเอามือปิดปาก เธอพูดอะไรไม่ออกเลย เธอใช้เวลานานมากกว่าจะเรียกเสียงตัวเองกลับมาได้ “แล้ว...แล้วยังไง ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทั้งหมดนี้แม่ฉันเป็นคนทำ ฉันไม่รู้อะไรเลยสักนิด และฉันก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอทําอะไรลงไปบ้าง”

เซี่ยซีหว่านมองท่าทีที่แสร้งทําเป็นใจเย็นอย่างเฉยเมยของเซี่ยเหยียนเหยียน แล้วพูดว่า “เซี่ยเหยียนเหยียน เธอนี่ปากแข็งจังเลยนะ แต่แม่ของเธอสารภาพแล้ว หล่อนบอกว่าทั้งหมดนี้เธอเป็นคนชักนำ”

“เป็นไปไม่ได้ !” เซี่ยเหยียนเหยียนส่ายหน้าทันที “แม่ฉันไม่มีทางพูดแบบนี้หรอก ฉันรู้แล้ว เซี่ยซีหว่าน เธอกําลังโกหกฉัน !”

เซี่ยซีหว่านยื่นมือออกมาคว้าคอเสื้อของเซี่ยเหยียนเหยียนเอาไว้เพื่อให้เธอมองตํารวจที่อยู่บนสนามหญ้าเหล่านั้น “ฉันโกหกเธอเหรอ แล้วตํารวจเหล่านี้ยังจะโกหกเธอได้อยู่อีกไหม? เซี่ยเหยียนเหยียน สิ่งที่แม่เธอสารภาพออกมาบวกกับกล้องวงจรปิดในมือฉัน ทั้งหมดนี้สามารถเอาผิดเธอได้แล้ว จากนั้นเธอก็จะต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในคุก !”

ไม่ !

เธอไม่ยอม !

เธอไม่อยากติดคุก !

เซี่ยเหยียนเหยียนคิดจะผลักเซี่ยซีหว่านออกไป “ฉันไม่เชื่อที่เธอพูดหรอก ไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว ให้พวกเขาพาฉันออกไปสิ ฉันจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น ฉันต้องการตามทนายของฉัน !”

เซี่ยซีหว่านแสยะยิ้ม จากนั้นเธอก็ดึงคอเสื้อของเซี่ยเหยียนเหยียนแล้วลากเธอเข้าไปภายในคฤหาสน์ตลอดทาง ท่าทางของเธอเกือบจะดูป่าเถื่อนและหยาบคาย เธอดึงเซี่ยเหยียนเหยียนตรงขึ้นด้านบนทันที

เซี่ยเหยี่ยนเหยียนดิ้นรนขัดขืน แต่เธอไม่รู้ว่าเซี่ยซีหว่านไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนทำให้เธอไม่สามารถขัดขืนได้เลย เธอถูกลากจนเดินสะดุดไปตลอดทาง เมื่อเธอทรงตัวยืนได้นั้นเธอก็มาหยุดอยู่บนบันไดแล้ว

“เซี่ยเหยียนเหยียน เธอยังจำตําแหน่งนี้ได้ไหม เมื่อสิบเอ็ดปีก่อนเธอนัดให้ฉันมาที่นี่ และหลังจากทําให้ฉันสลบแล้ว เธอก็ผลักคุณปู่ตกบันไดลงไปกับมือ มองดูให้ดีสิ คุณปู่นอนอยู่ตรงนัั้น ตกลงไปจนเลือดท่วมตัว ท่านกําลังมองเธออยู่นะ คุณปู่กําลังมองเธออยู่ !”

เซี่ยเหยียนเหยียนมองลงไปด้านล่าง บันไดที่นี่สูงมาก ขณะที่เธอยืนอยู่บนนี้ก็มีความรู้สึกหวาดหวั่นว่าจะตกลงไปได้ทุกเมื่อ

ย้อนความทรงจํากลับไปเมื่อสิบเอ็ดปีก่อน ตอนนั้นเธอยื่นมือออกมาเพื่อผลักคุณปู่ตกลงไป แต่คุณปู่กลับดึงเธอเอาไว้จนเธอเกือบจะตกลงไปด้วย

จากนั้นคุณปู่ก็ตกลงไปนอนจมกองเลือดอยู่ด้านล่าง ตอนนั้นท่านยังลืมตาอยู่ ดวงตาขุ่นมัวคู่นั้นจ้องมองเธออย่างเย็นชาและอำมหิต ท่านจ้องเธอจนรู้สึกขนหัวลุก

ตอนนั้นเธออายุแค่สิบกว่าขวบ เธอยังเป็นแค่เด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้น เธอทรุดตัวลงกับพื้นทันที แล้วสูดหายใจเข้าออกด้วยความหวาดกลัว

“ปล่อยฉัน เซี่ยซีหว่าน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ !” เซี่ยเหยียนเหยียนกรีดร้องออกมาอย่างใจสลาย ราวกับว่าเธอได้เห็นดวงตาคู่นั้นของคุณปู่อีกครั้ง ดวงตาคู่นั้นเหมือนกับงูพิษที่คอยเลื้อยรัดรอบคอของเธออย่างเงียบงันมันทําให้เธอรู้สึกเย็นเฉียบจนเข้าไปถึงกระดูก