พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 230

“หว่านหว่าน ผมพาอาหลินไปก่อนนะ ผมจะรอคุณอยู่ที่มหานครเอมพีเรียล”

เมื่อซูซีพูดจบ เขาก็หันหลังเดินจากไปในทันที

เขาจะรอเธอที่มหานครเอมพีเรียลเหรอ?

เขาเป็นถึงชายหนุ่มหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่มั่งคั่งของเมืองไห่เฉิง เขาจะไปรอเธอที่มหานครเอมพีเรียลอย่างนั้นเหรอ?

มหานครเอมพีเรียลอีกแล้วเหรอ

ดูเหมือนว่าใครหลายคนต่างกําลังรอเธออยู่ที่มหานครเอมพีเรียลราวกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังเรียกหาเธอจากที่แห่งนั้น

เริ่มแรกเซี่ยซีหว่านก็มีความรู้สึกแบบนี้อยู่แล้ว ยิ่งการปรากฏตัวของซูซีในตอนนี้ก็ทําให้ความรู้สึกนี้ชัดเจนมากขึ้นไปอีก

เซี่ยซีหว่านหันมองแผ่นหลังของซูซีที่เดินจากไป ท่ามกลางหยาดฝนที่โปรยปรายลงมา ชายหนุ่มที่สวมชุดสีดําดูหล่อเหลาและเย็นชาเป็นพิเศษ เมื่อหยาดฝนตกลงมากระทบกับร่มสีดำของเขาและไม่สาดกระเซ็นใส่ตัวเขาแม้แต่น้อยนั้นยิ่งช่วยทำให้บุคลิกของเขาดูลึกลับมากยิ่งขึ้น

ซูซีคนนี้เป็นคนแบบไหนกันแน่?

เขาเชื่อฟังแม่เธอทั้งหมดเลยเหรอ?

เซี่ยซีหว่านรู้ว่าแม่ของเธอชอบซูซีมาก ในตอนนั้นมือข้างหนึ่งของแม่มักจะจูงมือเธอและอีกมือหนึ่งก็จะจูงมือซูซีด้วย เมื่อหลายปีก่อนนั้นแม่เป็นคนพาซูซีออกมาด้วยตัวเอง

ดูเหมือนเธอจะไม่ทันสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

เซี่ยซีหว่านกําลังใช้ความคิดอย่างหนัก เธอจึงไม่ทันสังเกตเห็นว่ามีรถยนต์สุดหรูคันยาวสำหรับนักธุรกิจคันหนึ่งที่กำลังจอดอยู่ด้านหน้าสุสาน ลู่หานถิงก็มาที่นี่เช่นกัน

ลู่หานถิงกำลังนั่งอยู่บนเบาะหลัง เขาออกจากโรงพยาบาลแล้ว และวันนี้เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวผูกเนคไทและสวมทับด้วยเสื้อกั๊กธุรกิจ ด้านนอกสุดเขาสวมเสื้อโค้ทสีดําคลุมทับไว้อีกชั้นหนึ่ง เขาเพิ่งออกมาจากการประชุมระดับสูงของบริษัท รูปร่างของเขาช่างดูดีใบหน้าหล่อเหลาและดูสูงส่ง ทุกท่วงท่าล้วนเต็มไปด้วยความภูมิฐานและสง่างาม

ตอนนี้ดวงตาเฉี่ยวอันคมเข้มของเขากำลังมองไปที่หญิงสาวผ่านหน้าต่างรถ เขาเห็นเธอกําลังจ้องมองตามแผ่นหลังของซูซีไป จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วคมเข้าหากัน บนหว่างคิ้วราวกับมีชั้นน้ำแข็งอันหนาทึบปกคลุมไปทั่ว

เหยียนอี้ที่นั่งอยู่บนเบาะคนขับรู้สึกได้ถึงความเย็นชาที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวของชายหนุ่มในทันใด ช่วงนี้ท่านประธานของเขาไม่ได้มีอารมณ์แปรปรวนแต่อย่างใด แต่สีหน้าไร้อารมณ์ที่มากเกินไปของเขานั้นมักจะแสดงความเย็นชาและหมางเมินออกมาจนทำให้ทั้งบริษัทรู้สึกกดดัน และไม่กล้าระบายออกมา

จากนั้นด้านนอกก็ปรากฏร่างอันสูงโปร่งและหล่อเหลาขึ้น เขาคือลู่จื่อเซียนที่กําลังเดินมาพร้อมกับร่มสีดํา

เหยียนอี้รู้สึกขนลุกซู่เล็กน้อย เขามองผ่านกระจกมองหลังไปยังชายหนุ่มที่นั่งอยู่เบาะหลัง และพูดว่า “ท่านประธาน คุณ...คุณภรรยาของคุณคนนี้เป็นที่หมายปองจริง ๆ เพิ่งจะหย่ากับคุณไปได้ไม่นานเอง คนพวกนี้ก็อดทนรอไม่ไหวแล้ว”

ลู่หานถิงมาถึงที่นี่นานแล้ว เขามองดูเซี่ยซีหว่านอยู่ในรถตลอด เขารู้ว่าเธอกำลังรู้สึกเสียใจมาก แต่เขาไม่สามารถเข้าไปใกล้เธอและปลอบใจเธอได้

หลังจากที่เขาเห็นซูซีมาที่นี่ และตอนนี้ลู่จื่อเซียนเองก็มาที่นี่ด้วย...

ลู่หานถิงเงยหน้าขึ้นจากนั้นดวงตาคมกริบดุจเหยี่ยวก็ตวัดมองใบหน้าของเหยียนอี้อย่างดุดัน

เสียง “เฮือก” ของเหยียนอี้ติดอยู่ในลําคอ เขาไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้ เขารู้สึกเสียวสันหลังวาบ สายตาหึงหวงของท่านประธานน่ากลัวจริง ๆ

“กลับเถอะ” ลู่หานถิงเอ่ยขึ้น เขาไม่รู้ว่าจะอยู่ที่นี่ต่อไปอีกได้อย่างไร เขากลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้

“รับทราบครับ ท่านประธาน”

จากนั้นรถยนต์สุดหรูคันยาวสำหรับนักธุรกิจก็แล่นออกไปอย่างรวดเร็ว

...

ณ หน้าป้ายหลุมศพ ลู่จื่อเซียนนําดอกไม้ในมือมาเคารพที่หน้าป้ายหลุมศพด้วย จากนั้นเขาก็หันไปมองเซี่ยซีหว่าน และพูดว่า “ซีหว่าน ต่อจากนี้คุณวางแผนจะทำอะไรครับ อีกสองวันผมจะไปจากที่นี่ แล้วกลับมหานครเอมพีเรียล”

“คุณจะไปแล้วเหรอคะ?”

“ครับ ผมมีเวลาแค่ปีเดียว และตอนนี้เวลาของผมก็หมดลงแล้ว ผมจากบ้านมานานเกินไปไม่ได้ อีกอย่างแม่ของผมก็เร่งให้ผมกลับไปอยู่ตลอดเวลา ซีหว่าน คุณกลับไปกับผมเถอะ”