พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 231

คุณท่านถามอย่างตรงไปตรงมาเกินไป และลู่หานถิงหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามนี้ “อะไรเหรอครับคุณย่า ผมไม่เข้าใจครับ”

“โถ่หานถิง ต่อหน้าย่าหลานยังทำเป็นไร้เดียงสาอยู่อีกเหรอ พอเถอะ อย่าแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลย บอกย่ามาเร็วเข้าว่าตอนนี้ท่อนล่างของหลานยังปกติดีอยู่ไหม?” หญิงชราพูดคำนั้นออกมาโดยสีหน้าไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย

ลู่หานถิงขมวดคิ้วเข้าหากัน สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมขึ้นในทันทีทำให้บรรยากาศรอบตัวของเขาดูมืดมน เขาไม่เต็มใจที่จะตอบคำถามนี้

“หานถิง !” หญิงชรารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก เธอพูดกับลู่หานถิงด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยจนน้ำมูกน้ำตาไหล “ตอนนี้หลานอายุยังน้อย ภรรยาก็หนีไปแล้ว ลูกก็ไม่มีสักคน หัวเดียวกระเทียมลีบ ชีวิตความเป็นอยู่ต่อไปนี้หลานจะทำยังไงล่ะ แล้วเหลนของย่าล่ะ นี่ย่าจะไม่มีทายาทแล้วเหรอ”

ลู่หานถิงรู้ว่าหญิงชรากำลังรู้สึกเสียใจจริง ๆ แต่...สุขภาพของเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว และมีความเป็นไปได้ว่าร่างกายของเขาจะไม่ฟื้นคืนกลับสู่สภาพเดิม หรือเป็นเพราะว่าสาวใช้คนนั้นไม่ใช่เซี่ยซีหว่าน

บนโลกนี้มีผู้หญิงอีกตั้งหลายหมื่นคน แม้ว่าจะมีรูปลักษณ์เหมือนเธอแค่ไหนแต่ก็ไม่ใช่เธออยู่ดี เมื่อครู่นี้สาวใช้คนนั้นมีดวงตาสีดำขลับคล้ายกับเธอมาก แต่ดวงตาของหล่อนนั้นกลับไม่มีความเปล่งประกายและงดงามเหมือนกับเซี่ยซีหว่านเลยแม้แต่น้อย

ดวงตาทั้งสองข้างที่สดใสของเซี่ยซีหว่านนั้นสะอาดและปราดเปรียวราวกับมีกระแสน้ำไหลเชี่ยวระหว่างที่เธอมองซ้ายมองขวาซึ่งไม่มีใครสามารถเลียนแบบดวงตาอันงดงามของเธอได้เลย

สาวใช้คนนั้นก็เป็นแค่ของปลอมชิ้นหนึ่ง

ลู่หานถิงพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลประมาณสองสามวัน เมื่อเขาออกจากโรงพยาบาล เขาก็รีบจัดการเอกสารในบริษัททันที เขาไม่ค่อยดูแลเอาใจใส่ร่างกายของตัวเองเท่าที่ควรจึงทำให้คุณท่านยังคงรู้สึกกังวลด้วยความห่วงใยในสุขภาพของเขาอย่างมาก

“คุณย่าครับ คุณย่าไม่ต้องรู้สึกเสียใจไปหรอกครับ คุณย่าออกไปก่อนเถอะครับ ผมจะไปอาบน้ำ”

“อาบน้ำอะไรอีกล่ะ ศาสตราจารย์สมิธมาถึงแล้ว ศาสตราจารย์สมิธมีความชำนาญด้านบุรุษเวชวิทยาเป็นอย่างมาก เขากำลังรอหลานอยู่นะ หานถิง หลานต้องไปเข้ารับการรักษาเดี๋ยวนี้”

“…” ลู่หานถิงรู้สึกกลุ้มใจจนบนหน้าผากของเขาปรากฏเส้นตรงสามเส้นขึ้น จากนั้นเขาก็พูดปฏิเสธในทันทีว่า “คุณย่าครับ อีกสักพักผมจะต้องจัดการกับเอกสารของบริษัทต่อครับ อีกสองสามวันเราค่อยมาทำการรักษากันเถอะนะครับ”

“หานถิง ที่โรงพยาบาลหลานไม่ได้พูดแบบนี้นะ หลานรับปากย่าแล้วว่าหลานจะร่วมมือเข้ารับการรักษาอย่างจริงจัง”

“คุณย่าครับ ไม่ใช่ว่าผมไม่ให้ความร่วมมือในการรักษานะครับ ผมแค่เปลี่ยนเป็นวันอื่นเท่านั้นเอง”

น้ำเสียงของลู่หานถิงนั้นแสดงถึงความเผด็จการอย่างรุนแรงเพื่อไม่ให้คนอื่นพูดแทรกขึ้นมาอีก

คุณท่านลู่พูดพลางยิ้มอย่างโกรธเคืองว่า “หานถิง หลานจะทำตัวกะล่อนปลิ้นปล้อนแบบนี้ใช่ไหม งั้นก็ได้ ย่าจะออกไปโทรหาหว่านหว่านเดี๋ยวนี้เลย”

เมื่อหญิงชราพูดจบ ก็หันหลังเดินออกไปจากห้องในทันที

“คุณย่าครับ !” ลู่หานถิงรีบคว้าตัวหญิงชราไว้อย่างรวดเร็ว “คุณย่าจะโทรหาเธอทำไมครับ ที่โรงพยาบาล คุณย่าบอกผมว่าคุณย่าจะไม่ติดต่อกับเธออีกแล้วนะครับ”

หญิงชราส่งเสียงเฮอะดังออกมาในลำคอและพูดว่า “ย่าเคยรับปากว่าจะไม่ไปหาหว่านหว่าน ย่าก็ไม่ได้หาเธอนะ ย่าแค่จะโทรไปหาเท่านั้นเอง ย่าจะบอกกับหว่านหว่านเรื่องที่หลานทำไม่ได้ หว่านหว่านจะมาหาหลานแน่นอน ไม่แน่นะถ้าหว่านหว่านกลับมาปุ๊บ หลานอาจจะอาการดีขึ้นเลยก็ได้ แต่ถ้าไม่ดีขึ้นก็ไม่เป็นอะไร หว่านหว่านจะต้องหาวิธีรักษาหลานได้อย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้นหลานก็ไม่จำเป็นต้องมีศาสตราจารย์สมิธแล้ว”

ลู่หานถิงหลุบตาลง เรื่องสุขภาพร่างกายของเขาจะบอกให้เซี่ยซีหว่านรู้ไม่ได้อย่างเด็ดขาด ถ้าเธอรู้ว่าเขาอาการไม่สู้ดีแล้ว เธอจะมองเขาด้วยสายตาอย่างไรล่ะ?

ลู่หานถิงมีความคิดที่ว่าผู้ชายเป็นใหญ่ เขามีความเย่อหยิ่งและความสุขุมของเขาเอง และเขาไม่อยากบอกสิ่งที่ทำลายศักดิ์ศรีของเขากับเธอเด็ดขาด

“คุณย่าครับ อย่าโทรหาเธอเลยครับ ผมจะไปรับการรักษาเดี๋ยวนี้ ตกลงไหมครับ” เมื่อลู่หานถิงพูดจบก็หันหลังและเดินออกจากประตูห้องนอนไปในทันที

หญิงชราเหลือบมองแผ่นหลังของหลานชายตัวเองแล้วพูดว่า “เจ้าหลานชาย ถ้าคิดจะสู้กับย่า หลานยังอ่อนหัดอยู่นิดหน่อยนะจ้ะ !”

หญิงชราถอนหายใจออกมาอย่างแรงพลางคิดว่าถ้าหากหว่านหว่านอยู่ก็คงจะดี

...

ลู่หานถิงมาถึงห้องตรวจที่อยู่ข้าง ๆ ห้องของเขา เมื่อศาสตราจารย์สมิธเห็นลู่หานถิง เขาก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “ประธานลู่ครับ ผมทราบเกี่ยวกับสถานการณ์โดยทั่วไปตอนนี้ของคุณและเข้าใจอาการป่วยของคุณแล้ว ตอนนี้ได้โปรดนอนลง ผมจะทำการตรวจร่างกายของคุณก่อนนะครับ”