พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 237

หน้าอกอันแข็งแรงราวกับกำแพงของลู่หานถิง ไม่ว่าเธอจะผลักหรือดันเท่าไหร่ก็ไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย เขาหรี่ตาลงมองดวงตาสดใสของเธอที่ฉายแววโกรธจัด เขาพูดพลางยิ้มเย้ยหยันเธอว่า “ผมน่ารังเกียจตรงไหน คุณพูดให้ชัดเจนนะ”

แค่...น่ารังเกียจไปทั้งตัว !

เซี่ยซีหว่านกำมือของแน่นจนกลายเป็นสีแดงแล้วทุบเขาสองทีอย่างแรงและพูดว่า “ปล่อยฉันนะ ฉันไม่อยากคุยกับคุณแล้ว !”

เธอไม่เคยเมินเฉยกับเขาขนาดนี้มาก่อน ลู่หานถิงคิดว่าเธอคงไม่ชอบเขาอีกต่อไปแล้ว เขาจับข้อมือเรียวเล็กของเธอแล้วกดลงไปที่ผนัง จากนั้นก็เลื่อนริมฝีปากบางมาแนบชิดกับติ่งหูขาวราวกับหิมะของเธอแล้วพูดว่า “ผมก็แค่ถามคุณเท่านั้นเอง คุณได้อยู่กับลู่จื่อเซียนหรือเปล่าล่ะ เมื่อก่อนผมตัดใจทำคุณไม่ลง ผมจึงอยากรู้ว่าคุณมอบตัวเองให้กับคนอื่นแล้วหรือยัง?”

เซี่ยซีหว่านได้กลิ่นลมหายใจที่สะอาดและเย็นชาของบนตัวของเขา เธอถูกขังอยู่ในอ้อมอกของเขาโดยที่เธอไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้เลย

“ลู่หานถิง เราหย่ากันแล้ว คุณนอกใจฉันก่อน คุณไม่ต้องการฉันก่อน ถ้าตอนนี้ฉันจะทำอะไรกับผู้ชายคนอื่นก็ไม่เกี่ยวกับคุณ ของที่คุณไม่ต้องการแต่ก็ไม่อนุญาตให้คนอื่นครอบครองด้วย ทำไมคุณถึงได้ทำตัวต่ำช้าแบบนี้นะ...เฮ้อ !”

ลู่หานถิงก้มลงมาใช้ริมฝีปากของเขาประกบริมฝีปากแดงของเธออย่างรุนแรง

ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการเธอ

เขาไม่ได้นอกใจเธอด้วย

เธอก็คือดวงตะวันอันอบอุ่นและสวยงามที่สุดสำหรับเขา รอสักสองสามปีเธอคงจะเติบโตอย่างเปล่งประกายจริง ๆ และคงถูกครอบมงกุฎอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ทั้งเมืองนี้จะถูกเธอครอบครองทั้งหมด

เขาไม่สามารถให้อะไรเธอได้เลย เขาทำได้เพียงดูเธอทดสอบพิษให้เขา เอาใจเขาและตามใจเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เขารู้สึกกลัว เขากลัวว่าเขาจะให้พรุ่งนี้และอนาคตกับเธอไม่ได้

เซี่ยซีหว่านรูสึกโกรธจนแทบบ้าแล้ว เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีเหตุผลจริง ๆ ตอนนั้นเขาขับไสไล่ส่งเธออย่างไร้น้ำใจ หลังจากหย่ากันแล้ว เขาก็ยังมากวนใจเธออีก

เธอได้ตัดสินใจไปที่นครเอมพีเรียลเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ เขาไม่ควรจะมาทำลายชีวิตที่สงบสุขในตอนนี้ของเธอและยั่วเย้าการเต้นของหัวใจของเธอ

เซี่ยซีหว่านจึงกัดลิ้นของเขาอย่างรุนแรง

เลือดแพร่กระจายไปที่ช่องปากของพวกเขาทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว ลู่หานถิงขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด แต่เขาไม่อยากปล่อยเธอไป ความคิดในการใช้ชีวิตทุกวันนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ทำไมเขาถึงจะต้องยอมปล่อยด้วยล่ะ?

เพียงไม่นาน เขาก็จูบเธออย่างขมขื่น จากนั้นเซี่ยซีหว่านก็ร้องไห้ออกมา

ร่างสูงโปร่งของลู่หานถิงสั่นไหวเล็กน้อย เขาลืมตาขึ้น ริมฝีปากเป็นกระจับของหญิงสาวนั้นถูกเขาจูบจนบวมและแดงก่ำ ตอนนี้เธอกำลังจ้องมองเขาอย่างดุเดือดด้วยดวงตาสดใสที่เปื้อนน้ำตาของเขา

เขาจึงค่อย ๆ ปล่อยมือจากเธอและผละออกมา

เซี่ยซีหว่านยกมือขึ้นปาดน้ำตาของเธอออกอย่างลวก ๆ เธอทำได้เพียงปาดน้ำตาออกมาเท่านั้น และพูดว่า “ลู่หานถิง คุณรังแกฉัน คุณรังแกฉันแบบนี้ไม่ได้หมายความว่าฉันจะชอบคุณ ฉันขอบอกคุณเอาไว้เลยว่า จากนี้ไปฉันไม่ชอบคุณแล้ว ฉันจะไม่ปล่อยให้ตัวเองถูกคุณรังแกอีก วันนี้ฉันก็จะไปจากเมืองไห่เฉิง และจะไม่กลับมาอีก ฉันเกลียดคุณ !”

เซี่ยซีหว่านเข้าไปในลิฟต์และหายตัวไปอย่างรวดเร็วต่อหน้าต่อตาเขา

ลู่หานถิงยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น สายตาของเขามองไปที่ประตูลิฟต์ที่ปิดอยู่เป็นเวลานานไม่มีทางที่จะเปิดออก ในหัวใจของเขาราวกับมีมีดคมกริบแทงเข้าไป มีดคมแทงทะลุทะลวงซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนทำให้หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ

ทันใดนั้น เขารู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวหวานทะลักออกมาจากลำคอและเลือดก็พุ่งออกมาในวินาทีถัดมา

ลู่หานถิงยื่นมือออกไปค้ำบนผนัง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาขาวซีดราวกับกระดาษ ทุกครั้งที่เขากินยานอนหลับ เขาจะรู้สึกปวดหัวมาก และตอนนี้เขารู้สึกว่าหัวของเขากำลังจะระเบิด

“คุณผู้ชายครับ คุณเป็นอะไรไหมครับ ผมเรียกรถพยาบาลให้ไหม ?” ทันใดนั้นพนักงานโรงแรมก็รีบวิ่งเข้าไปช่วยเขาอย่างรวดเร็ว

ลู่หานถิงส่ายหัวและตอบว่า “ไม่ต้องครับ”

เมื่อลู่หานถิงพูดจบก็หันหลังเดินออกไปทันที

...

ลู่หานถิงกลับมาถึงห้องเพรสซิเดนท์สวีทของโรงแรม เขายืนอยู่ข้างอ่างล้างหน้าและใช้น้ำเย็นตบหน้าตัวเองเบา ๆ หยดน้ำเย็นเฉียบหยดลงมาตามใบหน้าที่ขาวซีดของเขา