พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 238

สายตาของลู่จื่อเซียนจ้องมองไปที่เซี่ยซีหว่านอีกครั้ง เธอรู้จักคนเหล่านั้นหรือไม่ หรือว่า มีคนของเธออยู่กับคนเหล่านั้นหรือไม่

ลู่จื่อเซียนรู้สึกว่าตัวเองแทบไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้เลย

ทันใดนั้นเสียงหวานของแอร์โฮสเตสก็ดังขึ้นมาจากการเครื่องกระจายเสียงว่า “ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ เครื่องบินเที่ยวบินที่ C81 พร้อมที่จะออกเดินทางไปนครเอมพีเรียลแล้วค่ะ ขอเชิญผู้โดยสารทุกท่านขึ้นเครื่องบินได้ที่…”

เริ่มขึ้นเครื่องบินกันแล้ว

“คุณชายรอง เราจะผ่านการสแกนก่อนขึ้นเครื่องจากจุด VIP ตรงนี้ก่อนเหรอครับ?”

เดิมทีลู่จื่อเซียนต้องการโดยสารเที่ยวบินพิเศษไป แต่เขากลัวว่าจะเกิดเหตุร้ายกับเซี่ยซีหว่าน ดังนั้นเขาจึงจองเที่ยวบินเดียวกันกับเซี่ยซีหว่าน

ลู่จื่อเซียนไม่ได้พูดอะไร ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของเขาก็ดังขึ้น มีสายเรียกเข้า และหมายเลขผู้โทรแสดงขึ้น “แม่”

หลิวจ้าวตี้โทรมา

ลู่จื่อเซียนเงยขึ้นมองเซี่ยซีหว่าน จากนั้นก็หันหลังกลับและเดินไปที่มุมเงียบสงบมุมหนึ่งเพื่อรับโทรศัพท์ “สวัสดีครับ แม่”

“จื่อเซียน ลูกจะขึ้นเครื่องแล้วใช่ไหม คุณป้าอินอินของลูกบอกกับแม่ทางโทรศัพท์ว่าลูกพบผู้หญิงที่ลูกชอบแล้วและกำลังจะพาเธอกลับมาที่นครเอมพีเรียลด้วยกัน แม่จะไปรับลูกที่สนามบิน เมื่อถึงเวลานั้นลูกต้องพาเธอมาหาแม่นะ ผู้หญิงที่ทำให้ลูกและคุณป้าของลูกชอบไปพร้อม ๆ กันได้เธอต้องมีอุบายอะไรดี ๆ แน่เลย”

ลู่จื่อเซียนเม้มริมฝีปากบาง ร่างกายของเขาแผ่รังสีเย็นเยือกและตอบกลับอย่างไม่แยแสว่า “เธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่แม่จินตนาการไว้หรอกครับ”

“จริงเหรอ?” น้ำเสียงของหลิวจ้าวตี้เย็นชาขึ้นมาในทันทีและดูเหมือนว่าเธอจะไม่สนใจเรื่องนี้มากนัก “จื่อเซียน แม่รู้ว่าลูกมีสายตาสูงส่ง มีผู้หญิงที่จะสามารถเข้าไปอยู่ในสายตาลูกได้น้อยมาก อันที่จริงแล้วบรรดาผู้หญิงชั้นสูงที่ร่ำรวยทั้งผู้ใหญ่และเด็กแห่งมหานครเอมพีเรียลแม่ก็ไม่ชอบเหมือนกัน สิ่งที่แม่ถูกใจคือเธอต้องเป็นผู้หญิงจากการหมายหมั้นตอนเด็กในตอนนั้นที่พ่อของลูกจองไว้ให้ แม่อยากได้ลูกสาวของเพื่อนเก่าคนนั้น”

ลู่จื่อเซียนยิ้มเยาะเย้ยออกมาเพียงเล็กน้อยและพูดว่า “คนที่สามารถทำให้แม่ชอบ ผมก็อยากจะเห็นสักหน่อยเหมือนกันครับ ตอนนี้แม่ต้องการอะไรก็มีหมดไม่ขาดแคลนอะไรสักอย่าง และก็ไม่รู้ว่าเพื่อนเก่าคนนั้นที่ทำให้แม่โหยหามาหลายปีขนาดนี้ แท้จริงแล้วซ่อนความลับอะไรอยู่ และยังต้องเลือกลูกสาวเขาให้เป็นลูกสะใภ้แม่อีก”

การโทรศัพท์ระหว่างแม่และลูกชายเริ่มตึงเครียดอย่างรวดเร็ว หลิวจ้าวตี้พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า “จื่อเซียน ลูกจำเป็นต้องใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับแม่เหรอ ลูกเป็นลูกชายคนเดียวของแม่ ทุกสิ่งที่แม่ทำก็เพื่อประโยชน์ของลูกเอง”

“แม่ครับ ผมต้องขึ้นเครื่องแล้ว แค่นี้นะครับ” ลู่จื่อเซียนพูดจบก็กดวางสายในทันที

“จื่อเซียน !” หลิวจ้าวตี้เรียกเขาไว้อย่างรวดเร็ว “แม่ก็เพิ่งรู้ว่าพ่อของลูกไปที่เมืองไห่เฉิง !”

ลู่จื่อเซียนหยุดชะงัก เขายังไม่รู้เรื่องนี้เลย

เซี่ยซีหว่านในอีกฝั่งหนึ่งกำลังผละออกจากโอบกอดของเยี่ยหลิง “หลิงหลิง ฉันต้องขึ้นเครื่องแล้วนะ ฉันไปก่อนนะ”

เยี่ยหลิงเบ้าตาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำและโบกมือเล็ก ๆ ให้เธอ “หว่านหว่าน บ๊ายบาย ไว้เจอกันนะ”

เซี่ยซีหว่านหันหลังพร้อมกับถือกระเป๋าเดินทางพร้อมที่จะไปสแกนตัวก่อนขึ้นเครื่อง แต่เพียงไม่นานเธอก็ได้ยินเสียง “อื้ออื้อ” ของเยี่ยหลิงดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ เธอรีบหันกลับมาอย่างรวดเร็วและเห็นชายสองคนในชุดสีดำที่มีความเร็วราวกับปีศาจเดินไปเดินมาในล็อบบี้สนามบิน จากนั้นเยี่ยหลิงก็ถูกจับตัวไป

หลิงหลิง !

เซี่ยซีหว่านทิ้งกระเป๋าเดินทางและวิ่งออกตามหาเยี่ยหลิงในทันที

เมื่อเธอออกจากล็อบบี้สนามบิน เสียงฝีเท้าของเซี่ยซีหว่านก็หยุดลง เพราะมีรถตู้สีดำคันหนึ่งจอดอยู่ด้านนอก และมีชายคนหนึ่งกำลังยืนรอเธออยู่ด้านข้างรถ

ชายคนนั้นสวมสูทที่เรียบร้อย ผิวขาวผ่อง และสวมแว่นตา เขาดูสุภาพเรียบร้อยมากคล้ายกับนิสัยของเหยียนอี้เลขาส่วนตัวของลู่หานถิง

ดวงตาสดใสของเซี่ยซีหว่านเปล่งประกายด้วยความเยือกเย็น “คุณเป็นใคร เพื่อนของฉันล่ะคะ?”

ชายคนนั้นพยักหน้าตอบรับและยิ้มออกมาเล็กน้อย “คุณเซี่ยครับ สวัสดีครับ ผมชื่อ ซ่งหมิง เป็นพ่อบ้านส่วนตัวของอาณาจักรตระกูลลู่ เพื่อนของคุณถูกพวกเราส่งกลับไปที่จุ้ยหยูฮวนโดยปลอดภัยแล้ว คุณเซี่ยครับ คุณท่านของผมต้องการเห็นหน้าคุณสักครั้งครับ”

เมื่อได้ยินว่าเยี่ยหลิงถูกส่งกลับไปที่จุ้ยหยูฮวนแล้ว หินก้อนใหญ่ภายในใจของเซี่ยซีหว่านก็ร่วงหล่นลงมาด้วยความโล่งอก แต่เธอก็ยังคงระวังตัวมากขึ้น “คุณคุ้นเคยกับเรื่องของฉันมากขนาดนี้ คุณต้องเคยสืบเรื่องของฉันแน่นอน คุณท่านของคุณคือ...ลู่ซือเจี๋ยเหรอคะ?”

ซ่งหมิงประทับใจเซี่ยซีหว่านมาก เขาชอบคบค้าสมาคมกับคนฉลาด และไม่ต้องการคำพูดไร้สาระใด ๆ “ใช่ครับ คุณเซี่ยเชิญขึ้นรถครับ คุณท่านของผมกำลังรอคุณอยู่”