พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 24

ผู้ชายที่เธอช่วยชีวิตในตอนนั้น?

เซี่ยซีหว่านจำได้ว่าตอนนั้นเธออายุได้ 12 ปี และช่วยชีวิตผู้ชายคนหนึ่งที่นอนหมดสติอยู่ท่ามกลางหิมะที่หนาวเย็น เธอมั่นใจเลยว่าถ้าเธอไปช้ากว่านั้นผู้ชายคนนั้นคงตายอยู่ท่ามกลางหิมะเป็นแน่

ตอนนั้นมีหิมะหนาขวางถนนอยู่ ฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อย ๆ อากาศก็หนาวจนสั่นไปทั้งตัว เธอจึงพาเขาไปในถ้ำที่อยู่ใกล้ ๆ แถวนั้นด้วยความทุลักทุเล เธอนำกิ่งไม้มาจุดไฟเพื่อทำให้ตัวอุ่นขึ้น แต่เนื่องจากอากาศหนาวมากจึงทำให้แขนขาของเขาแข็งทื่อไปหมด

เซี่ยซีหว่านจึงถอดเสื้อของเธอออกแล้วกอดผู้ชายคนนั้นไว้แน่น ใช้อุณหภูมิในร่างกายของเขาและเธอทำให้ตัวอุ่นขึ้น

เพราะแบบนี้ ผู้ชายคนนั้นถึงรอดมาได้

เซี่ยซีหว่านพยายามคิดทบทวน ตอนนั้นเธอเพิ่งจะอายุแค่ 12 ปี และในใจก็เพียงอยากจะช่วยคนก็เท่านั้น แต่ในสายตาของคนอื่นมันกลับเป็นภาพที่ดูหวานซึ้งจากการยุยงใส่ร้ายของเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยและทำให้ซูซีเข้าใจว่าเธอเป็นผู้หญิงสกปรก

เยี่ยหลิงพูดถูกแล้ว คนพวกนี้น่ะสกปรกที่สุด

แต่เรื่องผู้ชายคนนั้น...

เซี่ยซีหว่านพิมพ์กลับไปว่า “เวลา 8 ปีนั้นผ่านไปไวมาก ฉันจำผู้ชายคนนั้นไม่ค่อยได้แล้ว ต่อให้เขามายืนอยู่ตรงหน้าฉันก็คงจำเขาไม่ได้อยู่ดี แต่ว่าหลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมา เขาได้ให้จี้หยกฉันมาอันหนึ่งและเขาบอกว่าจะกลับมาหาฉัน”

เยี่ยหลิง “แล้วจี้หยกอยู่ที่ไหน?”

เซี่ยซีหว่าน “หายไปแล้ว”

เยี่ยหลิงกดส่งอีโมติคอนรูปก้อนหินทุบหัวตัวเองส่งมาให้พร้อมข้อความว่า “เธอเคยอ่านนิยายรักโรแมนติกไหม ตามเนื้อเรื่องแล้วผู้ชายที่เธอช่วยไว้จะต้องเป็นเจ้าชายตระกูลสูงส่งที่รวยล้นฟ้าแน่ ๆ เธอช่วยเขาไว้ เขาต้องมอบกายถวายชีวิตให้เธอแน่นอน”

เซี่ยซีหว่าน “...”

เธอนึกไม่ออกจริง ๆ ว่าจี้หยกอันนั้นหายไปไหน ตอนนั้นเธอจำได้ขึ้นใจว่าตัวเองเป็นคนล็อกจี้หยกอันนั้นไว้ในลิ้นชักเอง แต่เมื่อเธอเปิดลิ้นชักออกมาดู จี้หยกอันนั้นก็หายไปแล้ว

ตอนนี้เธออยากจะย้อนกลับไปในปีนั้นที่เธอช่วยเขาตอนหิมะตกหนัก ซึ่งเหตุการณ์ในวันนั้นไม่ได้มีแค่เธอกับผู้ชายคนนั้น แต่ยังมีทั้งซูซีและเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยอีก

ทำไมมีหลายคนจัง

ต่อมาเยี่ยหลิงก็ส่งข้อความเข้ามาอีกครั้งว่า “หว่านหว่าน ฉันตามเบาะแสจากโทรศัพท์ของซูซีดูแล้ว เขาโทรหาเบอร์หนึ่งในบ้านพักที่อยู่ในเขตชานเมืองของเมืองไห่เฉิง อาสะใภ้หลินต้องอยู่ที่นั่นแน่”

เซี่ยซีหว่านมองไปที่ที่อยู่ที่เยี่ยหลิงส่งมาให้เธอ ความจริงแล้วที่เธอไปตามนัดที่ห้อง 8206 นั้นก็คือแผนที่เอาตัวเองเป็นเหยื่อล่อเพื่อให้ซูซีโทรศัพท์ไปหาอาสะใภ้หลิน แล้วให้เยี่ยหลิงสะกดรอยเพื่อหาตำแหน่งของอาสะใภ้หลินอีกที

ซูซีพาอาสะใภ้หลินไปซ่อนที่บ้านพักแถวชานเมือง

เยี่ยมไปเลย ในที่สุดเธอก็เจอ!

เซี่ยซีหว่านส่งข้อความกลับไปเพื่อจบการสนทนา ตอนนี้ก็เป็นเวลากลางคืนแล้วซึ่งสะดวกต่อการลงมือ เธออยากจะรีบไปหาอาสะใภ้หลินในทันที

ส่วนเรื่องที่เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยใส่ร้ายเธอนั้นค่อยหาโอกาสจัดชุดใหญ่ให้ทีหลัง

สิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้ก็คือต้องรีบช่วยอาสะใภ้หลินออกมาให้เร็วที่สุด

ขณะที่เซี่ยซีหว่านกำลังเตรียมตัวจะออกจากบ้าน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นและมีสายโทรเข้ามา

เธอมองไปบนชื่อที่อยู่บนหน้าจอ “คุณลู่” สองคำนี้

เป็นสายเรียกเข้าจากลู่หานถิง

ร่างเพรียวบางตัวสั่นขึ้นมาทันที เธอไม่รับสายเขา ทั้งยังปล่อยให้เสียงโทรศัพท์ดังอยู่แบบนั้นซ้ำไปซ้ำมา

ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีเสียงข้อความ “ติ้ง” จากวีแชทดังขึ้น

เซี่ยซีหว่านจึงกดเปิดดู และก็เป็นข้อความของลู่หานถิงที่ส่งเข้ามาว่า “นอนแล้วเหรอ?”

เธอมองไปบนข้อความสามคำนั้นที่เขาส่งมาซึ่งเป็นข้อความที่ห้วน ๆ ทื่อ ๆ แบบที่เขาชอบส่งมาอยู่เสมอ และเมื่อมองไปบนข้อความล่าสุดของเขาและเธอก็ยังคงเป็นประโยค “ว่าผมเหรอ? กลับไปเมื่อไรผมจะจัดการคุณ!” ประโยคนี้อยู่เลย