พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 25

ซูซีมาที่นี่พร้อมกับบอดี้การ์ดชุดดำอีกจำนวนหนึ่ง เขามองไปที่เซี่ยซีหว่าน “หว่านหว่าน คุณจะพาอาหลินไปไหนเหรอ?”

เซี่ยซีหว่านหยุดชะงักฝีเท้าลง “ซูซี คุณรู้เหรอว่าฉันจะมาที่นี่?”

“หว่านหว่าน ผมไม่รู้จริง ๆ นะว่าคุณตามมาเจออาหลินที่นี่ได้ยังไง แต่เราสองคนโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ดังนั้นผมรู้จักคุณดีว่าคุณเป็นคนฉลาดทำให้คนใกล้ตัวต้องคอยระวังเสมอ เมื่อเย็นนี้ผมเลยให้คนพวกนี้มารอคุณที่นี่ แล้วคุณก็ไม่ทำให้ผมผิดหวังจริง ๆ”

เซี่ยซีหว่านมองหน้าซูซีแล้วพูดว่า “เมื่อครู่นี้อาหลินไอออกมาเป็นเลือด ต่อให้ฉันรักษาโดยการใช้เข็มแล้วแต่ยังไงก็ต้องพาอาหลินไปโรงพยาบาลอยู่ดี ฉะนั้นเรื่องของเราเอาไว้ค่อยคุยกันวันหลังจะได้ไหม?”

ซูซีมองเข้าไปยังนัยน์ตาสว่างเป็นประกายนั่น รัศมีที่เต็มไปด้วยความฉลาด มันช่างสวยงามเหลือเกิน แต่เมื่อได้ยินประโยคนั้นของเธอกลับทำให้เขาส่ายหัวไปมา

“หว่านหว่าน ผมไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้คุณมีแผนอะไรอยู่ในหัว แต่ค่ำคืนนี้ยังไม่จบง่าย ๆ แน่ ผมจะให้คนไปส่งอาหลินที่โรงพยาบาลเอง แต่คุณต้องอยู่ที่นี่เพื่อทำเรื่องที่ยังค้างคาของเราให้เสร็จก่อน”

เซี่ยซีหว่านขมวดคิ้วเป็นปม เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เธอไม่มีสิทธ์ที่จะพูดอะไรทั้งนั้น

หลังจากนั้นบอดี้การ์ดชุดดำสองคนข้างหน้าก็พาตัวอาสะใภ้หลินไปขึ้นรถ ซูซีล็อกแขนเล็กของเธอไว้แล้วดึงเข้าไปภายในห้อง

เมื่อปิดประตูแล้ว ซูซีก็ผลักเซี่ยซีหว่านลงไปบนเตียงทันที เธอหลับตาปี๋พยายามไม่ขัดขืนเขา

“ซูซี ฉันหนีไปไหนไม่ได้หรอก ปล่อยฉันก่อนเถอะค่ะ คุณทำฉันเจ็บอยู่นะ”

หญิงสาวพยายามร้องขอเขาด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะและอ่อนหวาน ซูซีปล่อยมือจากเธอแล้วเลื่อนไปถอดเสื้อโค้ทของเขาออก

“หว่านหว่าน ไม่ต้องมาเล่นแง่กับผมหรอก ผมไม่ทำให้คุณเจ็บแน่”

เซี่ยซีหว่านเลื่อนมือเล็กขึ้นไปช่วยเขาถอดเสื้อโค้ทออก

ขอบตาของซูซีแดงขึ้นเล็กน้อย เขาเข้าใจมาตลอดว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้จริง ๆ แล้วเธอต้องมาเป็นเจ้าสาวของเขา เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขา หลายปีที่ผ่านมาเขามีผู้หญิงมาไม่น้อยและหนึ่งในนั้นก็มีเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยอยู่ด้วย แต่ทุกครั้งที่จิตใจของเขาวุ่นวายหรือหลงทาง สิ่งที่เขาคิดถึงตลอดก็คือเธอ

ซูซีเอื้อมมือออกไปแล้วเลิกผ้าคลุมบนใบหน้าของเธอขึ้น

ในขณะที่เขาใจร้อนกำลังจะเปิดผ้าคลุมเธอออก ทันใดนั้นดวงตาของเซี่ยซีหว่านก็ฉายแววเย็นชา เธอใช้เข็มในมือจิ้มไปที่ท้ายทอยของซูซี แต่ทว่าซูซีจับมือเธอเอาไว้ทัน

“หว่านหว่าน ผมรู้จักคุณดี แผนเดิม ๆ ของคุณไม่รอดสายตาผมไปได้หรอก”

เซี่ยซีหว่านแสยะยิ้ม “อ๋อ อย่างนั้นเหรอ?”

ชั่วพริบตาเซี่ยซีหว่านใช้เข่ากระทุ้งซูซีอย่างแรง เขาร้องด้วยความเจ็บปวด เหงื่อผุดออกมาเต็มหน้าผาก

เซี่ยซีหว่านผลักเขาล้มลงไปบนพื้นก่อนที่เธอจะอาศัยจังหวะนี้รีบวิ่งหนี

ใบหน้าหล่อเหลาตอนนี้ฉายแววความโกรธสุดขีด เขาเกลียดเวลาที่ถูกเธอแทงข้างหลังที่สุด ขายาวรีบวิ่งออกไปดึงตัวเซี่ยซีหว่านที่กำลังจะวิ่งหนีให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดก่อนจะก้มหน้าหล่อเข้าไปประกบจูบ

“หว่านหว่าน อย่ามายั่วโมโหผมนะ ผมบอกแล้วไงว่าคุณเป็นของผม ทั้งหัวใจและร่างกายของคุณเป็นของผม!”

เซี่ยซีหว่านพยายามดิ้นและผลักเขาออกอย่างสุดแรงเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เขาจูบเธอ ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พี่ซูซีของเธออีกต่อไป เขาเพิ่งนอนกับเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยมาไม่ทันไรก็แอบมาหาเธอที่นี่แล้ว

ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งขยะแขยงเขา

“ซูซี ไปให้พ้น อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”

ขณะนั้นก็มีเสียงดังแปลก ๆ มาจากข้างนอก ต่อมาประตูบานใหญ่ก็ถูกถีบเข้ามาเสียงดัง “ปัง!”

เสียงพังประตูมาพร้อมกับรังสีอำมหิตที่น่าขนลุก ลมหนาวจากภายนอกพัดโหมกระหน่ำเข้ามาอย่างแรง จากนั้นเสียงทุ้มต่ำอันน่าหลงไหลก็ดังก้องผ่านหูเข้ามา

“เอามือสกปรกของคุณออกไปจากตัวเธอเดี๋ยวนี้”

เซี่ยซีหว่านลืมตามองตามเสียงนั้นอย่างรวดเร็ว เธอเห็นร่างสูงโปร่งสง่างามยืนอยู่หน้าประตู ลู่หานถิงมาช่วยเธอแล้ว

ลู่หานถิงเพิ่งกลับมาถึง เขายังอยู่ในชุดสูทสีดำพอดีตัวที่ดูทันสมัย เน็กไทยังถูกผูกไว้บนเสื้อเชิ้ตตัวในสีขาว สวมทับด้วยเสื้อโค้ทสีดำตัวใหญ่ ไม่ว่าจะมองดูมุมไหนก็ดูดีและสง่างาม อีกทั้งยังดูมีความดุดันและทรงพลัง