พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 26

ต่างคนต่างสบตากัน แววตาของลู่หานถิงนั้นเย็นยะเยือกและนิ่งสงบเสียจนทำให้ไม่มีใครกล้าขยับและทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดหวั่น

เซี่ยซีหว่านหลบสายตาของเขา “คืนนี้ ฉันต้องขอขอบคุณคุณมากนะคะ”

เมื่อเห็นอาการหลบเลี่ยงของเธอ ใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงนั้นเผยยิ้มออกมา แต่เป็นรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา “นอกจากคำว่าขอบคุณก็ไม่มีอะไรจะพูดกับผมแล้วเหรอ?”

เซี่ยซีหว่านขบกัดริมฝีปากสีแดงเบา ๆ

เมื่อลู่หานถิงยกมือขึ้น ทันใดนั้นนิ้วเรียวยาวก็แตะลงที่บนกระดุมคอเสื้อของเธอ

เซี่ยซีหว่านหรี่รูม่านตาเล็กลง รีบร้อนคว้ามือแกร่งของเขาไว้แล้วพูดด้วยความระแวงว่า “คุณคิดจะทำอะไร?”

ลู่หานถิงมองไปที่เธอแล้วยิ้มหยันออกมาหน่อยๆ จากนั้นติดกระดุมคอเสื้อสองเม็ดนั้นที่ติดไม่เรียบร้อยให้เธอ “ไหนคุณพูดซิว่าผมคิดจะทำอะไร?”

เซี่ยซีหว่านไม่เคยที่จะเถียงเขาได้เลย เห็นได้ชัดเลยว่าตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดีและมีท่าทางฉุนเฉียวกระฟัดกระเฟียดเอามาก ๆ ไม่ใช่ว่าเขาจะทำให้คนแค่คนเดียวอับอายขายขี้หน้าไม่ได้ ถ้าเขาจะฉีกหน้าใครสักคน คนคนนั้นก็คงจะเป็นทุกข์อย่างสุดขีด

เซี่ยซีหว่านถูกบีบบังคับให้ถอยไปข้างหลังและรู้สึกเขินเล็กน้อย ติ่งหูที่ขาวราวหิมะปรากฏสีแดงขึ้นจาง ๆ “ฉันอยากไปดูอาสะใภ้หลินที่โรงพยาบาล”

“ได้ รอสักครู่หนึ่งแล้วกัน”

เซี่ยซีหว่านอยากที่จะขยับร่างออกจากอ้อมกอดของเขา

แต่แขนที่โอบเอวอันแสนเพรียวบางของเธอไว้นั้นช่างแข็งแกร่งราวกับกรงเหล็ก เธอไม่สามารถหนีออกมาไม่ได้ง่ายๆ เธอรู้สึกกระวนกระวายใจและดิ้นรนอย่างอึดอัด ส่งผลให้ฝ่ายชายขมวดคิ้วไม่พอใจแล้วใช้ฝ่ามือของเขาบีบรัดรอบเอวเธอให้แน่นขึ้น

เซี่ยซีหว่านขมวดคิ้ว ไม่กล้าที่จะขยับตัวมั่วซั่ว

ขณะเดียวกันรถตู้สุดหรูขับด้วยความเร็วสูง แสงไฟด้านนอกที่สว่างไสวสะท้อนผ่านกระจกรถที่แวววาวเข้ามาและผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทำให้รายละเอียดบนใบหน้าอันหล่อเหลาอย่างหาเปรียบไม่ได้ของลู่หานถิงนั้นดูดีและน่าหลงใหล

เขารู้สึกกลัดกลุ้มอยู่ภายในใจและหายใจติดขัด เขายกมือขึ้นดึงเน็คไทบริเวณคอนิดหน่อย “ยังจำได้ไหมว่าผมเคยบอกอะไรกับคุณไว้”

อะไร?

ใช่ที่เขาบอกว่าถ้ามีปัญหาอะไรที่จัดการไม่ได้ให้โทรหาเขาหรือเปล่า?

เซี่ยซีหว่านกำลังดึงเสื้อของตัวเอง เธอออกแรงดึงจนกระทั่งมันขึ้นรอยยับ มีบางคำที่ต้องพูดให้ชัดเจน เธอไม่อยากล้อเล่นกับความคลุมเครืออีกแล้ว “คุณชายลู่ ฉันจำคำพูดของคุณได้ ฉันยอมรับว่าคืนนี้ฉันประมาทเลินเล่อไปบ้าง ถ้าหากคุณมาไม่ทันล่ะก็ สิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปนั้นมันคาดการณ์อะไรไม่ได้เลยจริง ๆ แต่ว่าฉันไม่อยากทำให้คุณต้องลำบาก อันที่จริงแล้วพวกเราก็แค่ทำสัญญาสงบศึกกันแค่นั้นเอง”

ก็แค่ตกลงสงบศึกกันแค่นั้นเอง.....

ดวงตาของลู่หานถิงเคร่งขรึมขึ้น “คุณคิดแบบนี้จริง ๆ เหรอ?”

เซ่ยซีหว่านพยักหน้า “ค่ะ”

ลู่หานถิงเก็บแขนของตัวเองกลับมา “ไม่มีอะไรให้ต้องสำนึกผิดอีก ตอนนี้ลงไปจากตักผมซะ!”

เซี่ยซีหว่านไม่เคยเห็นเขาโกรธถึงเพียงนี้ แต่ว่าตอนนี้เขาน่ากลัวมากจริง ๆ เซี่ยซีหว่านค่อย ๆปีนออกจากตัวเขาแล้วนั่งลงอีกฝั่งและพยายามไม่เขยิบไปฝั่งนั้น

ลู่หานถิงเห็นท่าทางสงบเสงี่ยมเชื่อฟังของเธอแล้วก็แทบจะหลุดขำออกมา เขาให้เธอขยับลงไปเธอก็ขยับลงไป นี่เธอเชื่อฟังคำพูดของเขาขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

......

ทั้งสองคนไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก ครึ่งชั่วโมงผ่านไปก็มาถึงโรงพยาบาล

อาสะใภ้หลินได้เข้าพักในห้องผู้ป้วย VIPเรียบร้อยแล้ว ได้มีการให้น้ำเกลือและเพิ่มอุปกรณ์การวัดคลื่นหัวใจแล้วยังมีพยาบาลมืออาชีพคอยดูแล

เซี่ยซีหว่านรู้แล้วว่าทั้งหมดนี้ลู่หานถิงเป็นคนจัดการ เขาเป็นผู้ชายที่ใส่ใจผู้คนรอบตัว เป็นผู้ใหญ่ที่ฉลาดและมีวิสัยทัศน์ ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะวางใจและอยากพึ่งพาเขา

อาสะใภ้หลินยังคงหลับใหลอย่างไม่ได้สติ อาการป่วยนั้นก็ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

เซี่ยซีหว่านนั่งลงที่ขอบเตียงแล้วกอบกุมมือของคนมีอายุและเย็นเฉียบของอาสะใภ้หลินเอาไว้ ภายในใจรู้สึกโศกเศร้าเป็นอย่างมาก