พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 27

เมื่อโดนเขาตะหวาดใส่แบบนั้น เซี่ยซีหว่านก็รู้สึกตกใจจนหลบเข้ามุมห้อง ดวงตาสีดำขลับคู่นั้นคลอไปด้วยน้ำตาขณะที่เขาจ้องมา

ลู่หานถิงหอบหายใจพยายามระงับอารมณ์แปรปรวนจนหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง “อย่ายกเรื่องที่คุณก็รู้ว่ามันผิดแต่คุณก็ยังทำขึ้นมา แต่ที่ผมดุคุณนั้นเพราะคุณกำลังมองว่าผมใช้สายตาที่ไม่ปกติกับคุณ ผมจะไม่สงสารคุณเด็ดขาด”

เซี่ยซีหว่านใช้มือเรียวเล็กทั้งสองข้างค้ำยันกับกำแพงเอาไว้แล้วพูดว่า “ลู่หานถิง ฉันขอโทษ ฉันยอมรับว่าฉันจงใจไม่รับโทรศัพท์คุณ แถมยังจงใจไม่ตอบข้อความคุณอีก ต่อจากนี้คุณ...ไม่ต้องมาทำดีกับฉันแล้ว ฉันกลัวฉันจะชดใช้ไม่หมด ฉันไม่อยากติดค้างคุณ”

ลู่หานถิงยิ้มอย่างเย็นชาออกมา “คุณว่าคุณแยกแยะชัดเจนแล้วสิ?”

เซี่ยซีหว่านพยักหน้า “ฉันก็คือฉัน คุณก็คือคุณ จากนี้ไปคุณไปตามทางที่ดีของคุณเถอะค่ะ ฉันก็จะไปตามทางที่อันตรายของฉัน”

แต่เดิมลู่หานถิงไม่เคยมีความคิดแบบนี้มาก่อนเลย เขานับถือตัวเองมาก ๆ ที่บังคับใจให้ยังเผชิญหน้ากับเธอได้อยู่

เธอทำให้เขาหลงเข้าใจผิดกับภาพเพียงภาพเดียวจนเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางไม่รู้วันรู้คืนรีบกลับมา แล้ว จู่ ๆ เธอก็ทำท่าทางเย็นชาและห่างเหินใส่นั้นทำให้ใจเขารู้สึกกลัดกลุ้มและร้อนรนจนเกือบเสียการควบคุมตัวเอง

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เธอเข้ามามีอิทธิพลต่อจิตใจของเขา?

ลู่หานถิงหัวเราะเสียงแหบต่ำออกมาจากลำคอ เป็นเสียงหัวเราะที่เยาะเย้ยแบบไร้ความปราณี “เจ้าเต่าขี้กลัว”

เซี่ยซีหว่านเกาะติดผนังแน่น ไม่ผิดเลย เธอน่ะมันเจ้าเต่าขี้กลัว เธอไม่กล้าที่จะยกใจให้กับเขา

ลู่หานถิงเลิกคิ้วคมได้รูปขึ้นแล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ตกลง ในเมื่อคุณเลือกชัดขนาดนี้ งั้นเรื่องที่ผมช่วยคุณในวันนี้ คุณควรที่จะแสดงความจริงใจในการขอบคุณออกมาหน่อยไหม?”

เซี่ยซีหว่านกระพริบแพรขนตาเรียวงามขึ้นลงไปมา “ไม่ใช่ว่าฉันขอบคุณไปแล้วเหรอ?”

“นี่คุณทำเป็นมึนงงใส่ผมเหรอ? คุณไม่เข้าใจวิธีที่ผู้หญิงใช้ขอบคุณต่อผู้ชายจริง ๆ เหรอ? นอกจากร่างกายคุณแล้วยังจะมีอะไรอีกที่ทำให้ผมสนใจก็จะมีแต่.....”

เซี่ยซีหว่านยกมือขึ้นปิดปากของเขาอย่างรวดเร็ว ไม่อนุญาตให้เขาพูดจาพล่อย ๆ ออกมา

ต่างคนต่างสบตากัน พวกเขาเห็นเงาของตัวเองผ่านนัยตาของแต่ละฝ่าย

มันเต็มไปด้วยคำว่ากันและกัน

ลู่หานถิงจุมพิตไปที่ฝ่ามืออ่อนนุ่มของเธอ

เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่าฝ่ามือที่เพิ่งถูกจุมพิตนั้นร้อนราวกับไฟที่แผดเผา เธอรีบเก็บมือน้อย ๆ ของตัวเองกลับมาอย่างรวดเร็ว

ลู่หานถิงเลื่อนสายตาลงต่ำแล้วประกบจูบ ฉับพลันดวงตาของเธอนั้นเปลี่ยนเป็นมืดสนิท

เซี่ยซีหว่านผลักหน้าอกแกร่งของเขาอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะดันเขาออกไป แต่ว่าเขาแข็งแกร่งเหมือนกำแพงเหล็กที่ไม่สะทกสะเทือนแม้แต่น้อย

ลู่หานถิงปล่อยตัวเธอแล้วแนบใบหน้าอันหล่อเหลาฝังลงไปบนกลุ่มผมนุ่มสลวยจากนั้นจึงสูดดมกลิ่นหอมจากเส้นผมของเธอเข้าไปเน้น ๆ

ผิวขาวน้ำนมของเซี่ยซีหว่านได้ถูกย้อมประดับไปด้วยสีชมพูของดอกซากุระ

ลู่หานถิงปิดดวงตาทรงเสน่ห์ลง เก็บซ่อนสีแดงก่ำที่หางตาแล้วพูดว่า “ซูซีคนนั้นเป็นอดีตว่าที่เจ้าบ่าวของคุณเหรอ?”

แสงไฟในห้องผู้ป่วยนั้นมืดสลัว เขากักตัวเธอไว้ที่มุมห้อง เซี่ยซีหว่านพยายามแนบชิดกับกำแพงไม่เขยิบไปใกล้เขา “ค่ะ”

“คุณต้องแยกแยะสถานะของตัวเองให้ชัดเจน อย่างไรก็ตามตอนนี้คุณก็คือคุณนายลู่ของผม คุณต้องรักษาระยะห่างให้ดีไม่ว่าจะกับผู้ชายหน้าไหนก็ตาม ถ้าคุณกล้าคบกับใคร ผมจะบดขยี้มันก่อนแล้วค่อยมาจัดการคุณต่อ ฟังรู้เรื่องแล้วใช่ไหม?”คำพูดของลู่หานถิงนั้นแฝงไปด้วยความหมายคุกคาม

เซี่ยซีหว่านพยักหน้า “นี่มันเป็นเรื่องปกติธรรมดา”

สายตาของลู่หานถิงค้างอยู่ที่ใบหน้าเรียวเล็กของเธอ จากนั้นเอื้อมมือต้องการที่จะเปิดผ้าคลุมหน้าของเธอขึ้น

เซี่ยซีหว่านหันหน้าหลบเลี่ยง

นิ้วของลู่หานถิงนั้นแข็งค้าง แต่ก็ไม่ได้บังคับเธอ “ซีซูเคยเห็นหน้าคุณไหม?”