พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 28

เช้าวันรุ่งขึ้น

เซี่ยซีหว่านสะลึมสะลือลืมตาขึ้น,kอย่างงัวเงีย เมื่อคืนเธอหลับสนิทมาก เธออดไม่ได้ที่จะฝังตัวเข้าไปในผ้าห่มอันแสนอบอุ่นแถมยังถูใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มของตัวเองไปที่ด้านข้าง

แต่ว่าไม่มีใครอยู่ข้างกายเขาแล้ว

ลู่หานถิงตื่นนอนแล้ว

เซี่ยซีหว่านกระพริบตาถี่ ๆ เมื่อคืนเธอไม่ได้ตื่นขึ้นมาแต่เหมือนจะรู้สึกได้ว่ามีคนนอนอยู่ข้างกาย

คนคนนั้นจะเป็นใครไปได้อีกนอกจากลู่หานถิง?

หรือเธอเข้าใจผิดไปเอง

เซี่ยซีหว่านฝังใบหน้าจิ้มลิ้มเข้ากับหมอน สูดดมกลิ่นสะอาดอันหอมสดชื่นที่มาจากร่างกายเขาอย่างรวดเร็ว แม้แต่ผ้าห่มก็ยังเปื้อนไปด้วยความอบอุ่นที่หลงเหลือจากอุณหภูมิของร่างกายเขา

เมื่อคืน เขานอนหลับไปกับเธอจริง ๆ ด้วย ทั้งคู่นอนกอดกันหลับไป

เซี่ยซีหว่านหลับตาลงอย่างเชื่องช้า เห็นได้ชัดว่าระบุเส้นแบ่งเขตไว้แล้วแท้ ๆ แต่เขาก็ยังทั้งจูบทั้งมานอนหลับเตียงเดียวกัน นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันเนี่ย?

เซี่ยซีหว่านลุกออกจากเตียง อาสะใภ้หลินยังคงไม่ได้สติ เธอฝังเข็มให้อาสะใภ้หลินเสร็จแล้วจึงไปหาคุณหมอที่เป็นคนรักษาเพื่อพูดปรึกษาหารือเกี่ยวกับอาการป่วย จากนั้นจึงกลับสวนโหย่วหลาน

......

ณ สวนโหย่วหลาน

คุณท่านลู่จูงมือเล็ก ๆ ของเซี่ยซีหว่านแล้วพูดว่า “หว่านหว่าน อาสะใภ้หลินดีขึ้นบ้างหรือยัง ย่าเห็นเธอไป ๆ มา ๆ กับโรงพยาบาลตลอดจนขอบตาดำคล้ำหมดแล้วเนี่ย เธอคงจะลำบากน่าดู ทำไมไม่ย้ายอาสะใภ้หลินมารักษาที่สวนโหย่วหลานแล้วขอให้หมอผู้เชี่ยวชาญด้านการรักษามาดูแลอีกแรงล่ะ แบบนี้จะได้ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกอบอุ่นและซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก คุณท่านมีน้ำใจกับเธอมากและรักใคร่เอ็นดูเธอที่สุด แต่ว่าเธอก็ไม่อยากจะสร้างความลำบากเพิ่มอีก ดังนั้นเธอจึงตอบปฏิเสธอย่างนุ่มนวลว่า “คุณย่าคะ คุณหมอบอกว่าอาหลินยังต้องสังเกตอาการที่โรงพยาบาลเพิ่มเติมอีกสักสองถึงสามวันค่ะ รอท่านฟื้นสติขึ้นมาถึงจะยืนยันสถานการณ์ได้ ตอนนี้ไม่สามารถทำการย้ายที่รักษาได้ค่ะ ขอบคุณคุณย่ามาก ๆ นะคะ”

คุณท่านลู่ลูบศีรษะเล็กของเซี่ยซีหว่านไปมาแล้วจึงตอบว่า “หว่านหว่าน เธอยังจะต้องเกรงใจอะไรย่าอีก พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ”

“ทราบแล้วค่ะคุณย่า” เซี่ยซีหว่านยิ้มตอบอย่างคนว่านอนสอนง่าย

เมี๊ยว

เมี๊ยว

ขณะนั้นเองก็มีเสียงร้องของลูกแมวดังขึ้นข้างหู เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรมาถูไถอยู่ที่บริเวณขาของเธอ เธอก้มลงมองและพบเข้ากับที่ขาของเธอนั้นมีลูกแมวเหมียวตัวน้อยโผล่มาหนึ่งตัว

ทั้งตัวของเจ้าแมวเหมียวตัวน้อยเป็นสีขาวเหมือนหิมะ มองเพียงแวบเดียวก็รู้แล้วว่ามันเป็นสายพันธุ์ชั้นยอดที่เพิ่งเกิดมาได้ไม่นาน ดวงตานั้นกลมโตสุกสกาว ทำให้คนที่มาเห็นต้องใจละลาย

ดวงตาคู่งามของเซี่ยซีหว่านนั้นเป็นประกายโน้มตัวลงแล้วอุ้มเจ้าลูกแมวสีขาวตัวน้อยขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดและถามอย่างประหลาดใจว่า “คุณย่าคะ แมวตัวนี้มาได้ยังไงคะ”

“หว่านหว่าน เธอชอบแมวตัวนี้ไหม นี่เป็นของขวัญที่หานถิงเอากลับมาระหว่างที่เดินทางไปทำงาน” คุณท่านยิ้มตอบ

ลู่หานถิงมอบมันให้เธอเหรอ?

เขาไปไปทำงานตั้งไกลแถมยังเอาของขวัญกลับมาให้เธออีก?

เซี่ยซีหว่านลูบกลุ่มขนนุ่มฟูของแมวสีขาวตัวน้อย แล้วริมฝีปากของเธอก็ปรากฎรอยยิ้มขึ้น

ขณะนี้ในอ้อมกอดของคุณท่านลู่ก็มีตุ๊กตาแสนงดงามที่ถูกทำด้วยความละเอียดลออตัวหนึ่ง ท่านถามอย่างอวด ๆ ว่า “หว่านหว่าน นี่คือของขวัญที่หานถิงเอากลับมาให้ย่า เป็นอย่างไรบ้าง สวยไหม?”

คุณท่านลู่เป็นคนที่ชอบตุ๊กตามาก ๆ บนเตียงของท่านนั้นเต็มไปด้วยตุ๊กตาหลากหลายชนิด มันช่างน่าดูขบขันนักที่หญิงชราคนหนึ่งจะชอบตุ๊กตาของเด็กผู้หญิง

คุณท่านลู่ยังพูดออกมาอย่างร่าเริงว่า “อย่ารู้สึกว่าการที่ย่าชอบตุ๊กตานั้นประหลาดนะ หว่านหว่านเธอน่ะเป็นเด็กผู้หญิง ส่วนย่าก็เคยเป็นเด็กผู้หญิงมาก่อน ผู้หญิงทุกคนไม่ว่าใครก็เป็นเจ้าหญิงไม่ใช่หรือไง?”

เซี่ยซีหว่านหัวเราะออกมาแล้วจริง ๆ เธอลืมเรื่องราวต่าง ๆ ตอนเธอเป็นเด็กไปแทบจะหมดแล้ว เด็กหญิงวัยเก้าขวบนั้นมีความทรงจำที่น้อยมาก ในความประทับใจของเธอนั้นมีแค่ความอบอุ่นของแม่ที่รักเธอมากแถมยังตัวหอมที่สุด แต่ว่านิสัยของแม่นั้นเป็นคนที่เงียบ ๆ และยังชอบเก็บเนื้อเก็บตัว น้อยคนมากที่จะเคยพบเจอแม่ของเธอ

ในความประทับใจนั้นพ่อรักแม่มาก ตอนที่พ่อคุยด้วยแม่จะยิ้มหัวเราะเสมอ ดวงตาทั้งคู่ดูเป็นประกายและให้เกียรติซึ่งกันและกันในฐานะสามีภรรยา

แต่ว่า เธอกลับรู้สึกว่าครอบครัวนั้นยังขาดอะไรไปบางอย่าง ทั้งหมดนั่นมันก็แค่แสดงออกไปตามสถานการณ์