พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 29

เขาจับหางเล็ก ๆ ของเธอขึ้นมา

เซี่ยซีหว่านหน้าแดงก่ำแล้วรีบขัดขืน “คุณจะทำอะไรน่ะ รีบปล่อยมือเลยนะ”

ลู่หานถิงไม่ยอมปล่อยมือ แถมยังจับหางเล็ก ๆ นั่นแกว่งไปมา “รสนิยมแบบใหม่เหรอ?”

เซี่ยซีหว่านมึนงงและรู้สึกว่านี่มันผิดปกติ

เซี่ยซีหว่านเอื้อมมือผลักเขาออกไป “คุณชายลู่ คุณนี่น่าไม่อายจริง ๆ!”

ลู่หานถิงถือหางเล็ก ๆ ของเธอไว้ไม่ยอมปล่อย คิ้วงามได้รูปขมวดเข้าหากัน “ผมไร้ยางอายตรงไหนกัน?”

“ชุดนอนชุดนี้กับชุดนอนกระโปรงที่อยู่ในห้องเสื้อผ้าทั้งหมดคุณเป็นคนเตรียมมันทั้งนั้น ทีนี้คุณจะสามารถน่าไม่อายได้หรือยังคะ?”

ลู่หานถิงมองไปยังห้องเสื้อผ้า “เสื้อผ้าข้างในนั้นผมไม่ได้เป็นคนเตรียม คุณย่าต่างหากเป็นคนจัดการให้คุณ”

คุณย่า?

“......”

เซี่ยซีหว่านอ้าปากค้าง จริง ๆ แล้วคุณท่าน...รู้เรื่องขนาดนั้นชียว?

ที่แท้ ขิงแก่ก็ยังคงเผ็ดร้อนอยู่

ลู่หานถิงมองไปยังหยวนหยวนตัวน้อย “มันเป็นเด็กดีหรือเปล่า?”

เซี่ยซีหว่านพยายามยื้อดึงหางเล็ก ๆ ของตัวเองกลับมาแล้วพูดว่า “หยวนหยวนน่ะเป็นเด็กดีมากเลยค่ะ”

“ถ้างั้นทำไมเธอถึงไม่เป็นเด็กดี?”

“...”

คำพูดของเขานั้นหมายความว่าอะไร หมายความว่าเธอก็เป็นลูกแมวอีกตัวงั้นเหรอ?

ตอนนี้หางของเธอก็ยังคงถูกดึงอยู่ในกำมือของเขา ท่าทางหยาบกระด้างไม่อยู่กับร่องกับรอยของเขานั้นเหมือนอยากที่จะแกล้งคนอื่น ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นลูกแมวตัวน้อยให้เขาหยอกในกำมือจริง ๆ เสียแล้ว

ขณะนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น “ก๊อก ๆ” แม้บ้านอู๋ถามอยู่นอกประตูว่า “คุณชายคะ นายท่านให้ดิฉันตุ๋นซุปมาหนึ่งถ้วย คุณรีบทานตอนที่มันยังร้อน ๆ เถอะค่ะ”

มีคนมาแล้ว!

เซี่ยซีหว่านผลักลู่หานถิงออกไปได้สำเร็จ เธอกลัวคนอื่นจะเข้ามาเห็นฉากนี้มาก

ลู่หานถิงอาศัยจังหวะนี้คลายมือออก เขาเห็นลักษณะท่าทางเขินอายและระแวดระวังตัวของเธอแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาจาง ๆ

ลู่หานถิงเดินออกไปเปิดประตูห้องแล้วมองซุปตุ๋นในมือของแม่บ้านอู๋ ปกติตอนที่คุณท่านไม่มีอะไรทำมักจะชอบตุ๋นสารพัดซุปให้กับเขา เขาก็จะดื่มมันอย่างว่านอนสอนง่าย ตอบรับน้ำใจของคนแก่

ครั้งนี้ลู่หานถิงก็ไม่ปฎิเสธแล้วดื่มซุปจนหมด

......

ลู่หานถิงเข้าไปชำระล้างร่างกายด้วยน้ำเย็นในห้องอาบน้ำ จากนั้นจึงออกมาเปิดอ่านเอกสารฉบับหนึ่งที่โซฟา

ในตอนนั้นเองที่อุณหภูมิในร่างกายเขานั้นค่อย ๆ เพิ่มขึ้น ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยสบายตัว

ลู่หานถิงเงยหน้าขึ้นเห็นเซี่ยซีหว่านนั่งอยู่บนเตียงกำลังอ่านหนังสือทางการแพทย์ที่อยู่ในมือนั้นดูสง่างามและสงบเสงี่ยมเรียบร้อย

เขาถอนสายตากลับมา เพ่งสมาธิทั้งหมดไปที่เอกสารบนมือ แต่ทว่ากลับอ่านไม่รู้เรื่องเลยสักตัวอักษร

ลู่หานถิงลุกขึ้นและพาร่างตัวเองมาหยุดที่ข้างเตียง คว้าหนังสือทางการแพทย์ในมือของเซี่ยซีหว่านแล้วโยนมันทิ้งไปสักที่

“คุณชายลู่ คุณทำอะไรน่ะ ฉันอ่านหนังสืออยู่นะ” เซี่ยซีหว่านพูดประท้วงขึ้น

ลู่หานถิงนั่งลงที่ริมขอบเตียง กุมมือเล็ก ๆ ที่นุ่มนิ่มของเธอขึ้นมาแล้วเอาไปวางไว้ที่ตรงหน้าผากของตัวเอง “ช่วยผมดูหน่อยว่าผมเป็นไข้หรือเปล่า?”

เมื่อมือของเซี่ยซีหว่านสัมผัสไปโดนก็ตกใจอย่างมาก หน้าผากของเขาร้อนมาก