พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 242

ร่างสูงโปร่งของลู่หานถิงแข็งทื่อ หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า “คุณชายลู่พวกเราไปทริปฮันนีมูนกันสักห้าวันเถอะค่ะ”

ราวกับขนนกปลิวว่อนไปทั่วก้นบึงของทะเลสาบหัวใจและทำให้เกิดระลอกคลื่นขึ้น ข้อมือเรียวของเธอยังคงอยู่ในมือของเขา ผิวของหญิงสาวเนียนราวกับผ้าไหมนั้นช่างอ่อนนุ่มราวกับไร้ซึ่งกระดูก กลิ่นของเธอเหมือนกับชุดนอนสายเดี่ยวสีแชมเปญที่เขาซ่อนไว้บนเตียงทุกประการ เขาพึมพำว่า “คุณรู้แล้วเหรอว่าต้องทำอย่างไร?”

เขาตื่นตัวโดยธรรมชาติ และได้ค้นพบความผิดปกติของเธอแล้ว

เซี่ยซีหว่านพยักหน้า และพูดว่า “ค่ะ ฉันรู้ทุกอย่างที่ฉันควรรู้ค่ะ”

ดวงตาคมคายของลู่หานถิงฉายแววหงุดหงิดราวกับว่ามีพายุลูกเล็ก ๆ สะสมอยู่ในนั้น มันดูคาดเดาไม่ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ไม่นานนักเขาก็กัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงไร้ความปรานีว่า “ใครเป็นคนบอกคุณ ผมจะไปจัดการกับพวกเขา !”

เขาปล่อยเธอไป

“ลู่หานถิง !” เซี่ยซีหว่านเรียกเขาจากทางด้านหลัง และพูดว่า “คุณไปสิ แต่ถ้าคุณไป หลังจากนี้คุณจะไม่เห็นฉันอีก !”

ลู่หานถิงหยุดชะงัก เขาหันกลับมา จากนั้นก็สบตากับดวงตาสีแดงก่ำของหญิงสาว ภายในดวงตาที่สดใสของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

เธอกำลังจะร้องไห้

ลู่หานถิงก้าวเข้ามาและดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาซุกลงบนผมยาวของเธอ เขาสูดดมกลิ่นจากร่างกายของเธออย่างหื่นกระหาย จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “หว่านหว่าน ผมหวังว่าคุณจะไม่ต้องรับรู้อะไรทั้งนั้น ผมใช้แรงทั้งหมดที่ผมมีผลักคุณออกไป และตอนนี้คุณควรอยู่ในมหานครเอมพีเรียล คุณควรไปถอนพิษออกซะ”

เซี่ยซีหว่านโน้มร่างเพรียวบางของเธอเข้าหาเขา จากนั้นก็ซุกใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาของเธอไว้ที่คอของเขา เธอกอดเอวบางของเขาไว้ด้วยมือเรียวเล็กของเธอ และพูดว่า “ฉันก็อยากไปเหมือนกัน แต่คุณชายลู่ค่ะ ฉันอยู่โดยไม่มีคุณไม่ได้จริง ๆ ค่ะ”

ลู่หานถิงกระชับอ้อมกอดของเขาให้แนบแน่นมากยิ่งขึ้นราวกับว่าจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว “หว่านหว่าน ได้โปรดอย่าคิดถึงผม อย่าทำให้ผมเห็นว่าคุณยังรักผมอยู่ ไม่เช่นนั้น ผมคงจะทรมานจนแทบจะเป็นบ้าอย่างแน่นอนครับ”

ลู่หานถิงบังคับตัวเองให้ปล่อยเธอออกไป เขาจับมือเรียวเล็กของเธอไว้แล้วจูงมือเธอเดินไปข้างหน้า “ไปกันเถอะครับ พวกเรากลับไปที่เมืองไห่เฉิง ไปที่สนามบิน ผมจะไปส่งคุณขึ้นเครื่องบิน และปล่อยคุณไป”

เขาเดินเร็วมากจนทำให้เซี่ยซีหว่านที่ถูกจูงมือเดินสะดุดล้มลงข้างหลังเขา เธอมองดูเขาที่มีท่าทีเย็นชาและไม่สนใจใยดีเธอเลยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “ถ้าฉันจากไป คุณจะเป็นยังไงคะ คราวนี้คุณจะกินยานอนหลับกี่เม็ดคะ?”

ลู่หานถิงเม้มริมฝีปากบางของเขา และพูดว่า “ผมป่วยมาตั้งนานแล้ว มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ อย่ามาเสียเวลากับอยู่กับผมเลยครับ”

“ค่ะ” เซี่ยซีหว่านพยักหน้าตอบรับ จมูกอันบอบบางของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นว่า “ฉันขอเวลาอีกห้าวันค่ะ แค่ห้าวันเท่านั้นได้ไหมคะ ฉันสัญญาว่าหลังจากผ่านห้าวันนี้ไปแล้ว ฉันจะบินไปมหานครเอมพีเรียล หลังจากนั้นชีวิตของคุณจะไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกับฉันอีกต่อไป ฉันจะไม่มาหาคุณอีก และคุณจะไม่ได้พบฉันอีกตลอดไป ขอแค่ห้าวันเท่านั้นค่ะ คุณชายลู่คะ ทริปฮันนีมูนในครั้งนี้คุณอยากจะไปกับฉันไหมคะ?”

ลู่หานถิงหยุดชะงัก เขาก้าวขาไม่ออก จากนั้นเขาก็หันไปมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของหญิงสาว

เขาใช้แรงทั้งหมดที่เขามีพยายามควบคุมตนเอง และผลักเธอออกไป แต่เมื่อเขาได้ยินเธอพูดถึงเรื่องทริปฮันนีมูนกับเขา กำแพงทั้งหมดภายในใจของเขาก็พังทลายลงอย่างรวดเร็ว

เขาแพ้ให้เธอทุกทาง

เขายอมรับว่าการที่เธอออดอ้อนเขาเช่นนี้ได้จุดประกายความเห็นแก่ตัวและความอยากครอบครองในตัวเธอของเขาอีกครั้ง ต่อให้ห้าวันหลังจากนี้เป็นเพียงแค่ความฝัน เขาก็ยอม !

เขาจะปฏิเสธเธอได้อย่างไร?

เขาไม่เคยปฏิเสธเธอลง

เมื่อเวลาผ่านไปสักพักหนึ่ง ลู่หานถิงจึงพูดอย่างโง่เขลาว่า “ได้สิครับ”

...

เซี่ยซีหว่านกำลังยืนเตรียมอาหารเช้าอยู่ในครัว เธอพูดว่า “คุณชายลู่คะ เรามากินบะหมี่เป็นอาหารเช้ากันไหมคะ คุณเพิ่งตื่น ดังนั้นคุณควรทานอาหารเบา ๆ ค่ะ”

ลู่หานถิงยืนพิงกรอบประตู เขามองดูร่างเพรียวบางที่กำลังยุ่งวุ่นวายกับการเตรียมอาหารของเธอในครัว เขายังคงรู้สึกเหมือนว่ากำลังฝันอยู่ จากนั้นเขาก็พูดว่า “ได้สิครับ”

“คุณชายลู่คะ คุณช่วยหยิบชามให้ฉันหน่อยสิคะ”