พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 243

ลู่หานถิงนึกถึงซูซีคนนั้น เขาไม่ค่อยรู้จักซูซีมากนัก ในฐานะที่เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลมั่งคั่งแห่ง เมืองไห่เฉิง ในสี่ตระกูลนี้ตระกูลซูเป็นตระกูลที่มีสถานะต่ำต้อยที่สุด และการปรากฏตัวของซูซีคนนี้ก็มีน้อยมาก เขาปรากฏตัวตอนที่เซี่ยซีหว่านกลับมายังเมืองไห่เฉิงเท่านั้น ตอนนี้เมื่อได้คิดไปคิดมาแล้ว คน ๆ นี้ก็มีความลึกลับมากมายเช่นเดียวกัน

ลู่หานถิงรู้สึกว่าเขาได้ละเลยบุคคลนี้อย่างจริงจัง อันที่จริงบุคคลนี้อยู่ที่นี่เสมอ และมีบทบาทสำคัญในเหตุการณ์ทั้งหมด

ลู่หานถิงยื่นชามลายครามในมือของเขาให้กับเซี่ยซีหว่านและพูดว่า “ผมเคยได้ยินมาว่าคุณและซูซีโตมาด้วยกัน พวกคุณเป็นคู่รักในวัยเด็กกันอย่างนั้นเหรอครับ?”

“ใช่แล้วค่ะ แม่ของฉันชอบซูซีมาก และซูซีก็เป็นหนุ่มน้อยคนโปรดของแม่ฉันค่ะ”

“แม่ของคุณเหรอครับ” ดวงตาอันเฉี่ยวคมของลู่หานถิงฉายแววสงสัย ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยถามถึงเรื่องแม่ของเธอเลย และเธอก็ไม่เคยพูดถึงท่านด้วย

เซี่ยซีหว่านอยากจะพูดบางอย่างต่อ แต่ในขณะเดียวกันน้าจ้าวก็เดินเข้ามา ท่านพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณหนูหว่านหว่านคะ น้าได้ยินมาว่าวันนี้คุณหนูอยากกินบะหมี่ เมื่อครู่นี้น้าเพิ่งไปบดแป้งมาและตอนนี้ป้าจะทำเส้นบะหมี่ให้คุณหนูนะคะ”

“น้าจ้าวคะ” เซี่ยซีหว่านรีบคว้าแขนของป้าจ้าวไว้แล้วกระพริบตาปริบ ๆ พลางพูดอย่างเกรงใจว่า “ไม่เป็นไรค่ะน้าจ้าว หนูซื้อบะหมี่สำเร็จรูปมาแล้วค่ะ”

น้าจ้าวถอนหายใจด้วยความเอ็นดูและพูดว่า “บะหมี่พวกนั้นไม่อร่อยหรอกค่ะ น้าจะทำเส้นบะหมี่กับมือให้คุณหนูเองค่ะ”

หลังจากพูดจบน้าจ้าวก็เทแป้งที่บดละเอียดลงในชาม จากนั้นก็ใส่นม ไข่ และน้ำลงไปเล็กน้อยและเริ่มทำเส้นบะหมี่

เพียงไม่นานนักน้าจ้าวก็วางมีดลง บะหมี่ทำมือถูกจัดใส่ชามอย่างสมบูรณ์แบบ

ลู่หานถิงเหลือบมองน้าจ้าวเพียงเล็กน้อย ถ้าเขาคิดไม่ผิดน้าจ้าวคนนี้คงไม่ใช่แค่เชฟระดับห้าดาว ท่านน่าจะเป็นเชฟประเภทที่ครอบครัวเศรษฐีจ้างงานด้วยเงินเดือนจำนวนมากเป็นแน่

“ว้าวน้าจ้าวคะ เราไม่ได้เจอกันนาน ฝีมือการทำอาหารของน้าจ้าวดีขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะคะ น้ามาช่วยหนูทำอาหารตลอดเลย หนูแทบจะไม่ได้ทำอะไรแล้วค่ะ”

น้าจ้าวทำบะหมี่เสร็จก็รีบปรุงน้ำซอสสำหรับราดบะหมี่อย่างรวดเร็ว น้ำซอสอันเข้มข้นนั้นผสมผสานรสชาติจากเครื่องปรุงรสทั้งสี่ได้อย่างลงตัว

“คุณหนูหว่านหว่านคะ น้าไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ บะหมี่พวกนี้คุณหนูเป็นคนทำมันเองนะคะ”

เซี่ยซีหว่านกำลังคิดว่าเมื่อสักครู่นี้เธอทำอะไรไปบ้าง เธอเพียงแค่ต้มน้ำให้เดือดจากนั้นก็ใส่เส้นบะหมี่ลงไป น้าจ้าวเป็นคนนวดเส้น สรุปว่าเธอเป็นคนทำบะหมี่ชามนี้เองอย่างนั้นเหรอ?

“น้าจ้าวคะ…” เซี่ยซีหว่านพูดอย่างเกรงใจ

ใบหน้าของน้าจ้าวเต็มไปด้วยความน่าสงสาร และพูดว่า “คุณหนูหว่านหว่านคะ อย่าสุภาพกับพวกเรานักเลยค่ะ คุณหนูเป็นเจ้าของสวนขนาดใหญ่ข้างนอก พวกเราเองก็กินอาหารของคุณหนูมาตลอดทั้งปี คุณหนูจะไม่ให้พวกเราช่วยคุณหนูทำงานเพราะคิดว่าพวกเรามาวุ่นวายเรื่องของคุณหนูมากจนเกินไปนั้น คุฯหนูไม่ต้องการที่จะแบ่งอาหารให้กับพวกเราแล้วใช่ไหมคะ?”

เซี่ยซีหว่านรีบโบกมือส่ายไปมาและพูดว่า “ไม่ใช่นะคะ หนูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ…”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรจ้ะ คุณหนูหว่านหว่านคะ น้าไปก่อนนะคะ”

หลังจากทำงานเสร็จแล้ว น้าจ้าวก็รีบถอยออกมา นี่เป็นมารยาทขั้นพื้นฐานของเชฟ

เมื่อน้าจ้าวเดินไปทางลู่หานถิง ท่านก็หยุดอยู่ข้าง ๆ เขา และเอ่ยถามว่า “คุณหนูหว่านหว่านจ้ะ ท่านนี้คือใครเหรอจ้ะ?”

เซี่ยซีหว่านมองไปที่ชายคนนั้นด้วยดวงตาอันสดใส เธอพูดด้วยดวงตาเปล่งประกายและน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “เขาคือสามีของฉันเองค่ะ”

เขาคือสามีของฉัน

ดวงตาอันเฉี่ยวคมของลู่หานถิงเต็มไปด้วยรอยยิ้มฉายแววมีความสุขเพียงเล็กน้อย

“ที่แท้ก็เป็นลูกเขยนี่เอง คุณลูกเขย คุณหนูหว่านหว่าน น้ากลับก่อนนะคะ” เมื่อน้าจ้าวพูดจบก็หันหลังและเดินจากไปในทันที

ลูกเขยอย่างนั้นเหรอ?

ลู่หานถิงเอื้อมมือของเขาออกมาโอบรอบเอวบางของเซี่ยซีหว่านเอาไว้และเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเอ่ยถามว่า “ลูกเขยเหรอ? คุณหนูใหญ่หว่านหว่านครับ ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนกับว่าผมถูกแต่งงานเข้ามาในบ้านของคุณแบบนี้ล่ะครับ?”