พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 244

หลังจากตากเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เซี่ยซีหว่านก็เงยหน้าขึ้น เมื่อเธอเห็นกางเกงในของทั้งสองคนตากติดกันเธอก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขราวกับคนบ้า เธอรู้สึกว่าช่วงเวลานี้ช่างมีความสุขเหลือเกิน

ขณะที่เธอถือกะละมังแล้วหันกลับมา เซี่ยซีหว่านก็สบตากับลู่หานถิง เขาเข้ามาในห้องนานแล้ว ตอนนี้ร่างสูงโปร่งกำลังยืนพิงกำแพงด้วยท่าทางสบาย ๆ เขามองมาที่เธอด้วยแววตาอ่อนโยนจนเธอแทบจะละลาย

ทันใดนั้นติ่งหูสีขาวของเซี่ยซีหว่านก็กลายเป็นสีแดง เธอพูดว่า “คุณชายลู่คะ ทำไมคุณถึงไม่มีมารยาทแบบนี้คะ เข้าห้องหญิงสาวทำไมถึงไม่เคาะประตูคะ?”

ลู่หานถิงเลิกคิ้วรูปดาบขึ้น ดวงตาอันเฉี่ยวคมของเขามองมาที่เธอ และพูดว่า “ตอนนี้คุณพูดเรื่องมารยาทกับผมอย่างนั้นเหรอครับ เมื่อครู่นี้คุณยืนมองเสื้อผ้าของผมแล้วยิ้มราวกับคนบ้า แบบนั้นเรียกว่ามีมารยาทเหรอครับ?”

“...”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกว่าเธอไม่เคยเถียงแพ้ใคร แต่ทว่าตั้งแต่ได้พบกับชายคนนี้เธอก็ไม่เคยเถียงชนะเขาเลย

เธอวางกะละมังกลับที่เดิม เซี่ยซีหว่านยืนมองเขาด้วยแววตาสดใสอยู่ข้างเตียง เธอเอื้อมมือเรียวเล็กของเธอออกมาสะกิดเขาเบา ๆ และพูดว่า “มานี่สิคะ”

นี่คือห้องส่วนตัวที่แท้จริงของเธอ ทั่วทั้งห้องส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ สไตล์หญิงสาว ตอนนี้เธอยืนอยู่ข้างเตียง และมองไปที่เขาด้วยดวงตาเปล่งประกาย จากนั้นก็เรียกเขาเข้ามาภายในห้อง

ลู่หานถิงเดินเข้ามา ร่างสูงโปร่งเดินเข้าไปใกล้เธอ จากนั้นก็พูดว่า “คุณสะกิดผมแบบนี้ คุณคิดว่ากำลังเรียกลูกสุนัขอยู่อย่างนั้นเหรอครับ?”

เซี่ยซีหว่านกัดริมฝีปากสีแดงของเธอ จากนั้นก็กระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของเขา และพูดว่า “คุณชายลู่คะ คุณอยากจะเป็นลูกหมาป่าตัวน้อย...ของฉันไหมคะ?”

ลู่หานถิงจ้องมองใบหน้าเรียวเล็กที่เป็นสีแดงระเรื่อของเธอ เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำที่เย้ายวนว่า “คุณนายลู่ ผมว่าคุณกำลังยั่วยวนผมอยู่นะครับ แม้ว่าผมจะไม่มีหลักฐานก็ตาม”

“แล้วคุณชอบที่ฉันเป็นแบบนี้ไหมคะ?”

“คุณมองอะไรครับ?”

“แผลบนตัวของคุณค่ะ คุณย่าบอกว่าคุณ...”

ลู่หานถิงรู้ว่าเธอมาที่นี่เพื่อสิ่งนี้ ไม่อย่างนั้นเธอก็คงจะไม่รุกเร้าเขาถึงเพียงนี้ เขาเม้มริมฝีปากบางของเขา และพูดว่า “คุณอย่าไปฟังเรื่องไร้สาระจากคุณย่าสิครับ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็เปิดให้ฉันดูสิคะ”

“คุณไม่ละอายใจบ้างเหรอครับคุณนายลู่?”

เมื่อเขาถามเช่นนั้นใบหน้าเรียวเล็กขนาดเท่าฝ่ามือของเซี่ยซีหว่านก็กลายเป็นสีแดงก่ำ เธออยากจะมุดดินหนีจริง ๆ

ลู่หานถิงปล่อยเธอ และพูดว่า “ผมจะออกไปก่อนนะครับ”

เมื่อเขาพูดจบก็หันหลังและเดินออกไป

“คุณชายลู่คะ อย่าเลยไปนะคะ !” เซี่ยซีหว่านรีบวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่ทันระวังเธอจึงชนเขากับเข้าอย่างแรง

ลู่หานถิงเห็นร่างเพรียวบางอันอ่อนนุ่มของเธอกำลังวิ่งเข้ามา เขาจึงเอื้อมมืออันแข็งแรงออกมาโอบตัวของเธอไว้อย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเข่าของเขาก็กระแทกเข้ากับขอบเตียง ทำให้ทั้งสองล้มลงบนเตียงอันอ่อนนุ่มในห้องของหญิงสาวทันที