พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 246

เซี่ยซีหว่านยืนอยู่ตรงโถงทางเดิน เธอมองไปรอบ ๆ แต่เธอก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา

ทันใดนั้นฝนฤดูใบไม้ผลิก็เริ่มโปรยปรายลงมา จู่ ๆ ฝนก็ตกลงมาอย่างกะทันหัน

เขาหายไปไหน?

เซี่ยซีหว่านกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

ขณะเดียวกันก็มีเงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้น ลู่หานถิงวิ่งมาหาเธอเพื่อหลบฝน เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงขายาวสีดำผ้าพริ้วไหวที่ตัดเย็บด้วยมือ เขาไม่ได้ดูเหมือนนักธุรกิจหมื่นล้านที่เข้าถึงยาก แต่กลับดูสบาย ๆ และอ่อนเยาว์ในชุดที่เรียบง่าย

ร่างเพรียวบางของเซี่ยซีหว่านยืนอยู่บนขั้นบันได เธอกำลังยืนมองดูเขาที่กำลังวิ่งหนีจากสายฝนมาทางเธอ และเขาพูดว่า “คุณนายลู่ คุณกำลังตามหาผมอยู่เหรอครับ?”

เซี่ยซีหว่านยังคงรู้สึกโกรธและไม่อยากสนใจเขามากนัก แต่ผมหน้าม้าที่อ่อนนุ่มบนหน้าผากของเขากำลังเปียกโชกไปด้วยสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่ตกลงมา เขาดูอ่อนเยาว์และหล่อเหลามากจนทำให้ผู้คนรู้สึกหลงใหล เธอพูดว่า “คุณไปไหนมาคะ?”

ขณะเดียวกันเซี่ยซีหว่านก็เห็นเขาซ่อนมือข้างหนึ่งไว้ข้างหลังราวกับว่ากำลังซ่อนอะไรบางอย่างจากเธออยู่ เธอจึงถามด้วยความสงสัยว่า “คุณซ่อนอะไรไว้ในมือเหรอคะ คุณมีของอะไรจะให้ฉันเหรอคะ?”

เมื่อเธอพูดจบก็แบฝ่ามือขาวอันอ่อนนุ่มของเธอออกมา จากนั้นก็พูดข่มขู่เขาว่า “ส่งมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะคะ ให้ฉันดูว่ามันคืออะไร แล้วฉันจะเป็นคนตัดสินใจเองว่าจะยกโทษให้คุณดีหรือไม่”

ลู่หานถิงจึงยื่นของในมือของเขาให้กับเธอ และพูดว่า “คุณนายลู่ ผมให้คุณครับ”

ในมือของเขามีดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่

ดอกกุหลาบสีแดงที่เพิ่งผลิบานนั้นดูสดใหม่และสวยงาม อีกทั้งยังส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว บนกลีบของมันยังมีหยาดน้ำฝนฤดูใบไม้ผลิเกาะอยู่อีกด้วย

ดวงตาของเซี่ยซีหว่านเป็นประกาย เธอรีบหยิบช่อกุหลาบขึ้นมาและกอดมันไว้ในอ้อมแขนของเธอ เธอยืดนิ้วเรียวออกมานับจำนวนดอกกุหลายภายในช่อ หนึ่ง สอง สาม...สิบเอ็ด

สิบเอ็ดดอกพอดีเลย

กุหลาบแดงสิบเอ็ดดอกหมายความว่ารักนิรันดร์

เซี่ยซีหว่านเม้มริมฝีปากสีแดงของเธออย่างเงียบงัน เธอก้มศีรษะลงดมกลิ่นหอมของดอกกุหลาบสีแดงภายในมือ เธอมีความสุขมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาให้ดอกกุหลาบแก่เธอ

ลู่หานถิงมองไปที่หญิงสาว และพูดว่า “คุณชอบไหมครับ?”

เซี่ยซีหว่านพยักหน้าตอบรับว่า “ฉันชอบค่ะ เห็นแก่ดอกกุหลาบช่อนี้ ฉันจะยกโทษให้คุณสักครั้งก็แล้วกันนะคะ”

ลู่หานถิงกำลังจะจูบลงบนหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน

แต่ก่อนที่เขาจะได้บรรจงจูบลงไปนั้นกลับมีเสียงกรีดร้องที่บีบหัวใจของคุณน้าท่านหนึ่งดังขึ้นมาจากไกล ๆ ท่านตะโกนว่า “โธ่ ดอกกุหลาบของฉันหายไปไหนนะ ใครช่างกล้าขโมยดอกกุหลาบของฉันไป !”

ลู่หานถิงหยุดชะงักในทันที เซี่ยซีหว่านจึงเงยหน้าขึ้นมองเขา และพูดว่า “คุณ...ขโมยดอกกุหลาบมาเหรอคะ?”

“ดูเหมือนว่า...จะเป็นเช่นนั้นครับ”

คุณน้าท่านนั้นทุบหน้าอก และพูดด้วยท่าทีน่าสงสารว่า “นี่คือกุหลาบที่ปลูกขึ้นมาอย่างยากลำบากและมีราคาแพงมากด้วย มันเพิ่งจะผลิบานวันนี้ แต่ตอนนี้มันก็หายไปแล้ว มันหายไปทั้งสิบเอ็ดดอกไม่เหลือไว้ให้ฉันเลยสักดอก ช่างเป็นโจรที่ใจร้ายจริง ๆ !”

เซี่ยซีหว่านมองดูดอกกุหลาบสีแดงสิบเอ็ดดอกในมือของเธอ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองชายคนนั้น

ใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงแสดงความเขินอายแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน เขาพูดว่า “ผมควรทำยังไงดีครับ?”

คุณจะทำอะไรได้อีกล่ะ วิ่งสิคะ ถ้าไม่วิ่งคุณน้าท่านนั้นได้ตามมาฆ่าคุณแน่ !

เซี่ยซีหว่านคว้ามือใหญ่ของเขา และวิ่งออกไปในทันที

ฝนฤดูใบไม้ผลิหยุดลงแล้ว อากาศภายในหมู่บ้านบนภูเขาแห่งนี้สดชื่นขึ้นมากเป็นพิเศษ เซี่ยซีหว่านจับมือเขาวิ่งไปตลอดทาง พวกเขาหยุดวิ่งเมื่อถึงชายหาด เธอพูดขึ้นมาว่า “คุณชายลู่คะ ขอบคุณนะคะสำหรับดอกไม้ช่อนี้ มันน่าลุ้นระทึกมาก ตอนนี้ฉันกับคุณกลายเป็นหัวขโมยแล้วสินะคะ”

นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่หานถิงได้ทำเรื่องที่น่าอับอายขายหน้าเช่นนี้ “ถูกเรียกว่าเป็นขโมย” ชีวิตของเขาถือว่าสมบูรณ์แบบ ถ้าไม่นับเรื่องความทรงจำที่มืดมน เขาก็ไม่เคยต้องอับอายขนาดนี้มาก่อน เขาเกิดในตระกูลที่ร่ำรวย และเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรงที่น่าภาคภูมิใจในวงการธุรกิจ

เขายืนหอบด้วยความเหนื่อยและหันไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ของเขา เธอกำลังถือดอกกุหลาบสีแดงไว้ในมือและยิ้มให้เขาอย่างสดใส