พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 249

เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของชายคนนั้น เมื่อเทียบกันแล้วเขาดูดีมากกว่าเธอหลายเท่า วันนี้ลู่หานถิงดูดีเป็นอย่างมากในเสื้อคลุมสีดำ เขาหล่อและมีสไตล์มากกว่านายแบบชาวต่างชาติเสียอีก เขากำลังมองลงมาที่เธอและพูดตำหนิด้วยท่าทางเย่อหยิ่งและวางอำนาจ

“ทั้งหมดเป็นความผิดของคุณ ฉันละอายใจจะตายอยู่แล้ว !” เซี่ยซีหว่านพูดพร้อมกับเอามือปิดบังใบหน้าแดงที่ก่ำของเธอ “เราตกลงกันแล้วว่าจะออกไปเดทและช้อปปิ้งกันตามประสาคู่รักที่มีความสัมพันธ์แบบจริงจัง แต่สุดท้ายแล้วเราก็ไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง เราอยู่กันแค่ในห้อง...”

ลู่หานถิงเลิกคิ้วรูปดาบขึ้น และพูดหยอกล้อว่า “คุณนายลู่ครับ คุณบอกผมมาสิว่าตอนที่เราอยู่ในห้องนั้นเราไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบจริงจังกันตรงไหน ตรงไหนที่เราไม่จริงจังครับ?”

“...”

เซี่ยซีหว่านทำหูทวนลม เธอไม่สนใจเขาแล้ว !

สรุปคือทริปฮันนีมูนในครั้งนี้แตกต่างไปจากสิ่งที่คิดไว้อย่างสิ้นเชิง พูดยากจริง ๆ !

ทั้งสองคนกล่าวคำอำลากับบรรดาคุณน้าจากนั้นก็เริ่มปีนขึ้นภูเขา เซี่ยซีหว่านปีนขึ้นเองไม่ได้อย่างแน่นอน ลู่หานถิงจึงแบกเธอขึ้นบนหลังและปีนขึ้นภูเขา

แม้ว่าเธอจะตัวเบามากและมีน้ำหนักประมาณ 45 กิโลกรัมเท่านั้น แต่เธอก็เป็นหญิงสาวแล้ว เขาแบกเธอขึ้นภูเขาโดยไม่เหนื่อยหอบเลยสักนิด

เขาแข็งแรงมากจริง ๆ

ขณะเดียวกันเซี่ยซีหว่านก็ได้ยินเสียงนกร้อง เธอจึงเงยหน้าขึ้นและชี้ไปที่ต้นไม้ใหญ่อย่างมีความสุข และพูดว่า “คุณชายลู่ ดูนั่นสิคะ มีรังนกอยู่บนต้นไม้ด้วยค่ะ”

ลู่หานถิงเงยหน้าขึ้นมองโดยไม่แสดงสีหน้าอารมณ์ใด ๆ ออกมา และพูดว่า “มันก็แค่รังนก น่ามองตรงไหนเหรอครับ?”

“คุณชายลู่คะ คุณไม่รู้หรอกว่าเมื่อตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันอยากปีนต้นไม้และเอารังนกเหล่านั้นลงมามาก ในรังนกต้องมีไข่อยู่แน่ ๆ ถ้าฉันสามารถฟักไข่ออกมาเป็นลูกนกตัวน้อยได้ แค่คิดก็น่าตื่นเต้นแล้วค่ะ”

ลู่หานถิงส่งเสียงหัวเราะเยาะในลำคอออกมา

เซี่ยซีหว่านดึงหูเขา และพูดว่า “อย่ามาหัวเราะเยาะฉันนะคะ !”

ตั้งแต่ลู่หานถิงเกิดมายังไม่มีใครหน้าไหนกล้ามาดึงหูเขามาก่อนจึงพูดว่า “คุณนายลู่ครับ ตอนนี้คุณเก่งและกล้าหาญขึ้นมากแล้วใช่ไหมครับ คุณกล้าดียังไงมาดึงหูของผมครับ?”

เดิมทีเซี่ยซีหว่านก็ไม่กล้าจริง ๆ ผู้ชายคนนี้เป็นท่านประธานที่เอาแต่ใจ เธอไม่กล้ากระตุกหนวดเสือ แต่ทว่าตอนนี้ไม่รู้ว่าเธอเอาความกล้ามาจากไหน เธอดึงหูเขาอีกครั้ง ขาเรียวเล็กขาวนวลคู่นั้นยังคงโอบอยู่รอบตัวเขา และพูดว่า “ฉันดึงหูของคุณแล้วจะเป็นอะไรไปคะ ฉันไม่เพียงแต่ดึงหูของคุณเท่านั้น แต่ในตอนกลางคืนฉันยัง…

...

เมื่อถึงตอนกลางคืน ลู่หานถิงก็แบกเซี่ยซีหว่านขึ้นไปจนถึงบนยอดเขา ทั้งสองคนช่วยกันกางเต็นท์ แต่พวกเขาไม่ได้นอนในนั้น แต่กลับออกมานั่งเคียงข้างกันอยู่บนยอดเขา

ลู่หานถิงคลุมผ้าห่มนุ่ม ๆ ให้กับเธอทั้งตัวเหลือไว้เพียงแต่ศีรษะเล็ก ๆ ของเธอเท่านั้น เขาพูดว่า “ตอนกลางคืนอากาศหนาวมาก อย่าเป็นหวัดนะครับ”

เซี่ยซีหว่านเอนศีรษะของเธอลงบนไหล่อันแข็งแกร่งของเขา เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “คุณชายลู่ ตอนนี้ฉันมีความสุขมากเลยค่ะ”

ลู่หานถิงโอบแขนของเธอไว้ เขาจูบลงบนแก้มของเธอ และพูดว่า “คุณสามารถเลือกที่จะมีความสุขตลอดไปได้นะครับ”

หัวใจของเซี่ยซีหว่านเต้นแรง ในช่วงสองวันที่ผ่านมาพวกเขาไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ทำให้ไม่มีความสุขเลย แต่ตอนนี้เขากลับพูดถึงเรื่องเก่า ๆ ขึ้นมาอีกครั้ง

“หว่านหว่าน ถ้าคุณมีความสุข เราอยู่ที่นี่กันตลอดไปเลยดีไหม พวกเรา...”

“คุณชายลู่คะ” เซี่ยซีหว่านพูดขัดจังหวะเขาขึ้นมาในทันทีว่า “คุณต้องปฏิบัติตามข้อตกลงนะคะ เราคุยกันแล้วว่าหลังจากทริปฮันนีมูนห้าวัน เราจะเลิกรากันเมื่อพระอาทิตย์ขึ้น”

ลู่หานถิงกำมือแน่น เขาหลับตาลงและพูดว่า “นอนพักก่อนเถอะครับ ผมจะกอดคุณไว้ และจะปลุกคุณเมื่อพระอาทิตย์ขึ้น”

“ได้ค่ะ”

เซี่ยซีหว่านวางใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอไว้ในอ้อมแขนอันอบอุ่นของเขาและนอนฟังเสียงหัวใจของเขาที่กำลังเต้น “ตึกตัก ตึกตัก” อยู่ในหู เธอรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก

ตอนนี้เธอมีความสุขมากจริง ๆ เซี่ยซีหว่านหลับตาลง และพูดว่า “คุณชายลู่คะ คุณร้องเพลงเป็นไหมคะ ร้องเพลงให้ฉันฟังหน่อยสิคะ”

“คุณอยากฟังเพลงอะไรครับ?”

“เพลงอะไรก็ได้ที่คุณร้องค่ะ”