พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 250

การทดสอบพิษในครั้งที่สองของเธอประสบความล้มเหลว เธอโดนพิษของดอกลำโพงเล่นงานเข้าเต็ม ๆ ตอนนี้เธอได้ทำการทดสอบพิษครั้งที่สามแล้ว และพิษทั้งสองชนิดก็กำลังลุกลามไปทั่วร่างกายของเธอ ใบหน้าอันงดงามขนาดเท่าฝ่ามือเปลี่ยนเป็นซีดขาวราวกับกระดาษ ขาของเธอรู้สึกอ่อนแรงจึงทำให้เธอล้มลงบนพื้นพรมในทันที

เธอรู้สึกเจ็บปวดมากจนเหงื่อไหลไปทั่วทั้งหน้าผาก และการมองเห็นของเธอก็เริ่มไม่ชัดเจน เซี่ยซีหว่านยืดปลายนิ้วที่สั่นเทาของเธอออกไปเปิดตำราทางการแพทย์ที่แม่ของทิ้งเอาไว้ให้เธออย่างรวดเร็ว เธอเปิดไปที่หน้าสุดท้าย

หน้าสุดท้ายเขียนไว้ว่าพิษสู้ด้วยพิษ จงใช้เลือดเป็นยา

ปกติแล้วถ้าเธอทำการทดสอบพิษครั้งที่สาม อย่าว่าแต่ช่วยชีวิตคุณชายลู่เลย เธอคงจะตายก่อนเขาเป็นแน่ แต่หน้าสุดท้ายของตำราทางการแพทย์เล่มนี้ได้เขียนถึงวิธีการฝังเข็มโบราณที่ลึกลับมากซึ่งก็คือการปิดผนึกจุดฝังเข็มด้วยเข็มทองคำ ซึ่งเป็นการนำเลือดจากหัวใจของตนเองไปช่วยชีวิตผู้อื่น

เทคนิคชีวิตแลกชีวิตเป็นเทคนิคต้องห้ามที่มีอยู่ในตำนานเท่านั้น เธอและลู่จื่อเซียนเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน แต่พวกเราไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร เธอไม่คิดว่าตำราทางการแพทย์ที่แม่ทิ้งไว้จะเขียนเทคนิคที่ท้าทายเช่นนี้ไว้ด้วย

เซี่ยซีหว่านหยิบเข็มทองคำขึ้นมาและปักลงบนจุดฝังเข็มของเธอเพื่อปกป้องชีพจรหัวใจของเธอไว้ชั่วคราว

ขณะเดียวกันนั้นเสียงทุ้มต่ำอันมีเสน่ห์น่าดึงดูดราวกับแม่เหล็กของลู่หานถิงก็ดังขึ้นมาจากด้านนอก เขากำลังเรียกเธอว่า “หว่านหว่าน ! หว่านหว่าน !”

เซี่ยซีหว่านรีบเก็บเข็มทองคำและตำราทางการแพทย์อย่างรวดเร็ว เธอมองเข้าไปในกระจก ตอนนี้ใบหน้าของเธอซีดขาวราวกับกระดาษ เธอรีบหยิบลิปสติกออกมาทาบาง ๆ ที่ริมฝีปากและแก้มของเธอในทันที แบบนี้ค่อยดูดีขึ้นมาหน่อย

เซี่ยซีหว่านเดินออกไปหาลู่หานถิง

ลู่หานถิงเพิ่งกลับมา เขาไม่เห็นเธอ ตอนนี้ร่างสูงโปร่งกำลังเดินหาเธออยู่

เธอไม่รู้ว่าเขาหายไปไหนมา แต่เขาน่าจะรีบวิ่งกลับมา เซี่ยซีหว่านเห็นว่ารองเท้าข้างหนึ่งของเขาหลุด และเขาไม่รู้ตัวเลยสักนิด

หว่านหว่าน !

หว่านหว่าน !

เขาเรียกหาเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ดวงตาของเซี่ยซีหว่านเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ถ้าเธอหายไปจริง ๆ เขาจะมองหาเธอไปทั่วแบบนี้ไหม ถ้าเขาหาเธอไม่พบ เขาจะคลั่งราวกับคนบ้าหรือเปล่า

ไม่มีทาง

เธอไม่มีวันทิ้งเขา เพราะคนที่ถูกทิ้งคือคนที่เจ็บปวดที่สุด

คุณชายลู่ของเธอถูกแม่ทิ้งไปครั้งหนึ่งแล้ว เธอจะทิ้งเขาเป็นครั้งที่สองได้อย่างไร?

เธอทำได้เพียงเลือกที่จะเป็นคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังเท่านั้น

เซี่ยซีหว่านมองไปที่เขา เธอเม้มริมฝีปากสีแดงของเธอและพูดอย่างนุ่มนวลว่า “คุณชายลู่คะ คุณหาฉันอยู่หรือเปล่าคะ ฉันอยู่ที่นี่แล้วค่ะ”

เมื่อได้ยินเสียงของเธอ ร่างสูงโปร่งของลู่หานถิงก็แข็งทื่อในทันที เขาหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เดินเข้าไปหาเธอ เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “หว่านหว่านครับ คุณไปไหนมา ผมนึกว่าคุณจากผมไปแล้ว”

เซี่ยซีหว่านยื่นมือเล็ก ๆ ของเธอออกมาลูบหลังเขาราวกับกำลังเกลี้ยกล่อมเด็ก เธอพูดว่า “คุณชายลู่ ฉันไม่ได้ไปไหนสักหน่อย เมื่อครู่นี้คุณไปไหนมาคะ?”

ลู่หานถิงปล่อยเธอให้เป็นอิสระ จากนั้นก็ยื่นสิ่งที่เขาห่อหุ้มไว้ในมุมเสื้อของเขาให้กับเธอ และพูดว่า “หว่านหว่าน คุณดูนี่สิ”

เซี่ยซีหว่านก้มลงดู ปรากฎว่าเขาใส่อะไรบางอย่างไว้ที่มุมเสื้อของเขา ตอนนี้เขาค่อย ๆ หยิบมันออกมาด้วยมือใหญ่ทั้งสองข้าง จากนั้นก็ยื่นมันให้กับเธอ ดวงตาอันเฉี่ยวคมของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจ และพูดว่า “หว่านหว่าน คุณอยากได้รังนกมาตลอดใช่ไหมครับ รังนกนี้มีไข่อยู่สามฟอง พวกเรามาฟักไข่ให้เป็นลูกนกตัวน้อยด้วยกันเถอะครับ”

เขามีรังนกอยู่ในมือ ปรากฏว่าเมื่อครู่นี้เขาเพิ่งออกไปปีนต้นไม้เพื่อเอารังนกมาให้เธอ