พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 257

ตอนนี้ดูเหมือนว่า คนที่อยู่ปลายสายจะน่าสนใจเอามาก ๆ

ลู่หานถิงยกริมฝีปากบางขึ้นเล็กน้อยเหมือนมีอะไรบางอย่าง จากนั้นก็หันหลังเดินจากไปพร้อมกับเจ้าหยวนหยวน

ณ โถงทางเดิน ฉงเหวินและซ่างอู่กำลังรอนายน้อยลู่หานถิงอยู่นานแล้ว เมื่อพวกเขาเห็นลู่หานถิงออกมา ทั้งสองคนก็รีบเดินตามไปอย่างนอบน้อม

ฉงเหวินพยามสะกิดซ่างอู่ที่มีสีหน้าไร้อารมณ์ว่า “ดูเหมือนว่าฉันจะเห็นนายน้อยยิ้มเลย”

ซ่างอู่พูดตอบอย่างไร้อารมณ์ว่า “หรอ”

จากนั้นฉงเหวินก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า “นายน้อยยิ้มแล้ว ตั้งแต่กลับมาที่มหานครเอมพีเรียล ฉันยังไม่เคยเห็นนายน้อยหัวเราะเลย !”

ซ่างอู่ก็ยังคงพูดด้วยความไร้อารมณ์ว่า “หรอ”

ฉงเหวินเงียบ “...” เขาไม่รู้ว่าจะพูดคุยอย่างไรแล้ว ไม่เคยมีใครพูดเรื่องซุบซิบนินทากับเขาได้เลย

ฉงเหวินคิดอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อครู่นี้นายน้อยยิ้มเพราะลูกสาวคนเล็กของตระกูลเซี่ยที่เพิ่งเรียกตัวกลับมาเหรอ?

“นายน้อยครับ ตระกูลซุนกับตระกูลเซี่ยได้กำหนดวันหมั้นหมายกันแล้ว ก่อนหน้านี้ตระกูลเซี่ยมีลูกสาวคนเล็กที่ถูกทอดทิ้งไปเมื่อตอนเด็ก ๆ และเพิ่งจะตามกลับมา ลูกสาวคนเล็กคนนี้ก็คือคู่หมั้นของซุนจินครับ” ฉงเหวินรายงานเสียงทุ้มต่ำอย่างแผ่วเบา

ใบหน้าหล่อเหลาของลู่หานถิงไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เขามองฉงเหวินด้วยความเฉยเมยแวบหนึ่ง “ฉันถามนายเรื่องพวกนี้แล้วเหรอ?”

“เปล่าครับ” ฉงเหวินส่ายหัว “แต่ถ้านายน้อยชอบ ผมจะให้ซ่างอู่แอบย่องเข้าไปที่ตระกูลเซี่ยตอนกลางคืน แล้วขโมยลูกสาวคนเล็กของตระกูลเซี่ยมาล้างน้ำให้สะอาด แล้วจับโยนลงบนเตียงของนายน้อยเลยครับ ผมจะให้เธอปรนนิบัตินายน้อยบนเตียงคืนนี้เลยครับ”

แต่ละคนในตระกูลเซี่ยต่างก็มีฝีมือการต่อสู้ที่ไม่ธรรมดา แม้แต่คนรับใช้ก็ยังสามารถชกต่อยได้ แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ได้คณามือซ่างอู่แต่อย่างใด แม้ว่าซ่างอู่จะเป็นคนสีหน้าไร้อารมณ์ แต่ฝีมือของเขานั้นยอดเยี่ยมมาก

ฉงเหวินชําเลืองมองซ่างอู่แวบหนึ่ง จากนั้นซ่างอู่จึงพยักหน้าแล้วพูดออกมาราวกับดอกพิกุลจะร่วงว่า “ได้ครับ”

ดวงตาเฉี่ยวคมของลู่หานถิงตวัดมองไปที่พวกเขา แล้วริมฝีปากบางก็พูดขึ้นว่า “ไสหัวไป !”

ร่างของซ่างอู่หายวับไปในพริบตา

ฉงเหวินยังยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม ใจร้ายกันเกินไปแล้ว เขาไม่มีฝีมือต่อสู้อะไรเลย จะให้ไสหัวไปไหนล่ะ?

...

ณ คฤหาสน์ตระกูลลู่

ลู่หานถิงกลับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลลู่แล้ว ร่างสูงโปร่งรับกับขาเรียวยาวของเขากำลังยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น นิ้วเรียวยาวปลดกระดุมชุดสูทสีดําออก แล้วส่งเสื้อสูทให้แม่บ้าน “แล้วคุณท่านล่ะ?”

“เรียนคุณชาย คุณท่านอยู่ในห้องชั้นบนค่ะ” แม่บ้านตอบด้วยความเคารพ

“วันนี้การกินอาหารของท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

“เรียนคุณชาย คุณท่านทานโจ๊กไปน้อยกว่าครึ่งชามเท่านั้นเองค่ะ ความอยากอาหารของท่านยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ค่ะ”

คิ้วรูปดาบของลู่หานถิงขมวดเข้าหากันอย่างรวดเร็ว ทุกคนรู้ว่า หากคุณท่านยังเป็นแบบนี้ต่อไปอีกก็จะถึงขีดจํากัดแล้ว ท่านคงอยู่ได้อีกไม่นาน

ลู่หานถิงก้าวขายาวขึ้นบันไดไปหาคุณท่าน แต่เมื่อเขาเดินไปถึงหน้าประตูห้องหนังสือซึ่งบานประตูห้องหนังสือนั้นปิดไม่สนิท ทำให้เสียงจากด้านในจึงดังผ่านเข้าหูเขาอย่างรวดเร็ว ซึ่งเป็นเสียงของลู่จื่อเซียน

วันนี้ลู่จื่อเซียนกลับมาบ้านแล้ว

“พ่อครับ ผมขอถามพ่ออีกครั้ง พ่อเอาเธอไปไว้ที่ไหนกันแน่ ทําไมผมหาเธอเท่าไหร่ก็หาไม่เจอครับ? พ่อและคุณย่า พวกท่านได้รับสิ่งที่พวกท่านต้องการแล้วยังคืนเธอให้ผมไม่ได้อีกเหรอครับ ผมช่วยเธอได้นะครับ พวกท่านต้องกำจัดทุกคนให้หมดเลยเหรอครับ พวกท่านจะโหดร้ายและเห็นแก่ตัวแบบนี้เหรอครับ?”

“พอได้แล้ว !”เสียงของหลิวจ้าวตี้พูดขึ้น “จื่อเซียน นี่ลูกบ้าไปแล้วเหรอ ลูกพูดกับพ่อตัวเองแบบนี้ได้ยังไง ผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดี เธอเอายาเสน่ห์ให้ลูกกินใช่ไหม ถึงได้ทำให้ลูกหลงจนหน้ามืดตามัวแบบนี้ !”

จากนั้นประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว ลู่จื่อเซียนออกมาแล้ว

เมื่อลู่จื่อเซียนออกมาจากห้องก็มองเห็นลู่หานถิงที่อยู่ด้านนอก พวกเขาสบตากันในทันที