พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 277

แม่บ้านอู๋หม่าพาเซี่ยซีหว่านไปที่ห้องนอนห้องข้าง ๆ ห้องนอนของหญิงชรา ซึ่งห้องนอนห้องนี้มีลักษณะที่ใหญ่มาก ภายในห้องนอนตกแต่งอย่างเรียบง่าย และหรูหรา

การออกแบบ และการตกแต่งภายในห้องนอนใช้โทนสีเย็น ส่วนใหญ่เป็นสีดำ สีเทา และสีน้ำเงินให้ความรู้สึกสงบนิ่ง และลึกลับตามสไตล์ของลู่หานถิง

“แม่บ้านอู๋คะ พวกเรามาผิดห้องหรือเปล่าคะ ฉันคิดว่าห้องนี้ดูเหมือนห้องของคุณชายลู่นะคะ” เซี่ยซีหว่านเอ่ยถามด้วยความสงสัย

แม่บ้านอู๋รู้สึกตกใจและรีบหัวเราะกลบเกลื่อนในทันทีว่า “เราไม่ได้เข้าห้องผิดค่ะคุณนาย นี่คือห้องรับแขกของที่นี่ คฤหาสน์ซีหยวนแห่งนี้เป็นทรัพย์สินส่วนบุคคลภายใต้ชื่อคุณชาย ดังนั้นการออกแบบของแต่ละห้องจึงคล้ายคลึงกันตามรสนิยมของคุณชายค่ะ”

“อ๋อ แบบนี้นี่เอง” เซี่ยซีหว่านพยายามกำจัดความสงสัยของเธอ และพยักหน้าเพื่อที่จะสื่อว่าเธอเข้าใจแล้ว

แม่บ้านอู๋แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอรู้สึกว่าเมื่อเธอเลือกที่จะรับใช้หญิงชราแล้ว เธอก็ควรที่จะโกหกตามน้ำไปด้วย

“อ้อ อีกเรื่องหนึ่งค่ะแม่บ้านอู๋ คราวหลังอย่าเรียกหนูว่าคุณนายอีกนะคะ เพราะตอนนี้สถานะของหนูเปลี่ยนไปแล้วค่ะ ต่อจากนี้ให้เรียกชื่อหนูแทนนะคะ เรียกหนูว่าหว่านหว่านเถอะค่ะ”

“ได้ค่ะคุณหว่านหว่าน คุณรีบพักผ่อนเถอะ ถ้าคุณมีธุระอะไรก็เรียกฉันได้ตลอดเวลานะคะ”

“ได้ค่ะ แม่บ้านอู๋ก็ไปพักผ่อนเถอะค่ะ”

เมื่อแม่บ้านอู๋ออกไปแล้ว เซี่ยซีหว่านจึงเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ เธอต้องการจะเข้านอนให้ไวที่สุด และวันพรุ่งนี้เธอจะตื่นมาเตรียมอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการให้กับคุณย่า

หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว เซี่ยซีหว่านก็ต้องพบเจอกับปัญหา นั่นคือเธอไม่มีชุดนอน

มันช่างน่าอายยิ่งนัก

เซี่ยซีหว่านกำลังจะคลุมตัวด้วยผ้าขนหนู แต่แล้วเธอก็เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวของผู้ชายแขวนอยู่บนไม้แขวนเสื้อ

เสื้อเชิ้ตตัวนี้น่าจะเป็นของลู่หานถิง

เขาเป็นเจ้าของบ้าน และแน่นอนว่าสิ่งของเหล่านี้ล้วนเป็นของเขา

หากเธอยืมมันมาสักหนึ่งคืน เขาคงจะไม่รู้ใช่ไหม?

เขาคงไม่มีทางรู้อย่างแน่นอน นี่มันห้องของเธอ และวันพรุ่งนี้เช้าเธอจะถอดมันออก จากนั้นก็บอกให้แม่บ้านอู๋ช่วยจัดการมันอย่างลับ ๆ

เซี่ยซีหว่านยื่นมือเรียวเล็กของเธอออกมาหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา และสวมมันไว้บนตัวของเธอ จากนั้นเธอก็เป่าผมที่กำลังเปียกของเธอให้แห้งสนิท เมื่อเธอทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็ขึ้นไปบนเตียงพร้อมกับยกผ้าห่มขึ้นคลุมตัว และเข้านอนในทันที

ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกว่าผ้าห่มบนตัวของเธอนั้นกลับเต็มไปด้วยกลิ่นของลู่หานถิง มันเป็นกลิ่นหอมที่ติดตัวเขาอยู่ตลอดเวลา ซึ่งมันหอมมาก

ที่บาร์นั้นเธอล้มและเซตัวลงในอ้อมแขนของเขา

เซี่ยซีหว่านซุกใบหน้าเรียวเล็กของเธอไว้ใต้ผ้าห่ม เธอสูดดมกลิ่นหอมบนผ้าห่ม และหลับตาลงอย่างช้า ๆ

เพียงไม่นานนักเธอก็ผล็อยหลับไป

...

ลู่หานถิงมาส่งลี่เหยียนหลานที่บ้าน เขาจอดรถที่บริเวณสนามหญ้าของคฤหาสน์ ลี่เหยียนหลานปลดเข็มขัดนิรภัย จากนั้นเธอก็มองชายหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ และพูดว่า “พี่หานถิงคะ เข้าไปนั่งพักข้างในก่อนไหมคะ? พ่อของฉันยังอยู่ที่ต่างประเทศ ท่านยังไม่กลับมาค่ะ ส่วนคุณย่าท่านไปสักการะพระที่วัดบนภูเขา ตอนนี้จึงไม่มีใครอยู่บ้านค่ะ”

โคมไฟบนถนนสาดส่องลงมาบนใบหน้าที่หล่อเหลาของลู่หานถิง ทำให้รูปลักษณ์ที่หล่อเหลาของเขาดูมีเสน่ห์ และน่าเกรงขามมากยิ่งขึ้น จากนั้นเขาจึงหันมองลี่เหยียนหลานด้วยดวงตาอันเฉี่ยวคม

เมื่อลี่เหยียนหลานสบตากับเขา เธอก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังเต้นแรง ใบหน้าเรียวเล็กที่น่ารักและน่าเอ็นดูของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เธอพูดอย่างเขินอายว่า “ฉัน...ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะคะ...”

ไม่มีใครอยู่บ้าน และเธอเชิญเขาเข้าไปข้างใน ซึ่งเป็นเรื่องที่จะทำให้ผู้อื่นเข้าใจผิดได้ง่าย

“ผมไม่เข้าไปหรอก คุณรีบเข้าบ้านเถอะ” ลู่หานถิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำในทันใด

ใบหน้าที่แดงก่ำของลี่เหยียนหลานแข็งทื่อในทันที เขาปฏิเสธโดยไม่ลังเลเลยสักนิด