พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 276

เซี่ยซีหว่านปฏิบัติต่อหญิงชราราวกับว่าท่านเป็นคุณย่าแท้ ๆ ของเธอ ไม่เหมือนกับลี่เหยียนหลานที่มาเอาใจหญิงชราเพื่อให้ลู่หานถิงเห็นเท่านั้น

ลี่เหยียนหลานที่เห็นว่าหญิงชราทานอาหารอะไรไม่ได้เลย ทั้งไอ และอาเจียนออกมา แต่เมื่อเธอเห็นหญิงชราเป็เช่นนั้นเธอกลับรู้สึกผิดหวัง แต่ไม่ได้รู้สึกทุกข์ใจ

แม่บ้านอู๋รู้ดีว่าถ้าคุณนายยังอยู่ตรงนั้น เมื่อเธอเห็นหญิงชราเป็นเช่นนี้เธอจะต้องรู้สึกเจ็บปวดอย่างแน่นอน

คุณนายจากไปสามเดือนแล้ว แต่เธอยังคงอยู่ในใจของทุกคน

คุณท่านลู่พูดทั้งน้ำตาว่า “นี่มันไม่ยุติธรรมต่อหว่านหว่าน เธอยังเด็กมาก และชีวิตของเธอเพิ่งเริ่มต้นขึ้น...เพื่อช่วยชีวิตอาถิงทำให้เธอต้องตาย แต่ถึงอย่างไรอาถิงก็ลืมความทรงจำเรื่องของเธอไปหมดแล้ว อีกทั้งข้างกายของเขาก็ยังมีลี่เหยียนหลาน และอาจจะมีผู้หญิงคนอื่นอีกในอนาคต...”

คุณท่านลู่ร้องไห้พลางกำมือแน่นพร้อมกับทุบลงบนหน้าอกของเธอ และพูดว่า “อีกอย่างต่อหน้าอาถิงฉันไม่สามารถพูดถึงหว่านหว่านได้เลย...แม่บ้านอู๋ เธอก็รู้ว่าหัวใจของฉันรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหน...ฉันรู้สึกเจ็บปวดมากจริง ๆ ...”

แม่บ้านอู๋เอื้อมมือไปกอดหญิงชราที่มีรูปร่างผอมบางดูอ่อนแอ แล้วพูดว่า “ฉันรู้ค่ะคุณท่าน ฉันรู้ดีค่ะ คุณท่านอย่ากระวนกระวายใจไปเลยค่ะ ร่างกายของคุณท่านจะรับไม่ไหวเอาได้นะคะ…”

ใบหน้าของหญิงชราลู่เต็มไปด้วยน้ำตา เธอรู้สึกว่าเธอเป็นคนทำร้ายหว่านหว่านเอง ทุกครั้งที่คิดถึงหว่านหว่าน เธอจะรู้สึกหายใจไม่ออก

ดวงตาของแม่บ้านอู๋เป็นสีแดง เธอกอดคุณท่านลู่เอาไว้แน่น บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความโศกเศร้าที่ไม่สามารถอธิบายได้

ทันใดนั้นก็มีน้ำเสียงไพเราะอันสดใสดังขึ้นมาอย่างนุ่มนวลว่า “มีใครอยู่ไหมคะ?”

คุณท่านลู่ยังคงสะอื้น แต่ร่างกายของท่านกลับแข็งทื่อเมื่อได้ยินเสียงนี้

แม่บ้านอู๋ก็ร่างกายแข็งทื่อเช่นเดียวกัน พวกเธอรู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนี้มาก หรือว่า...หูฝาด?

ขณะเดียวกันก็มีเสียงฝีเท้ากำลังเดินเข้ามาอย่างเงียบ ๆ อยู่ข้างนอก และน้ำเสียงไพเราะอันสดใสดูนุ่มนวลก็ดังชัดเจนมาแต่ไกลว่า “ขอโทษนะคะ มีใครอยู่ไหมคะ?”

จากนั้นมือเรียวเล็กก็เอื้อมมาเปิดประตู

ใครคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาภายในห้อง

ขณะเดียวกันคุณท่านลู่ และแม่บ้านอู๋ก็มองไปที่ประตูพร้อมกัน สายตาของทั้งคู่จึงพบกับร่างผอมเพรียวและงดงามของเซี่ยซีหว่านซึ่งกำลังปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าพวกเขา

เซี่ยซีหว่านมาแล้ว !

ประตูคฤหาสน์ไม่ได้ล็อค เธอจึงเดินเข้ามา และเมื่อเธอได้ยินเสียงร้องไห้ที่ชั้นบน เธอก็ค่อย ๆ เดินขึ้นมาตามเสียงนั้น

ทันใดนั้นแม่บ้านอู๋ก็ลุกขึ้นจากข้างเตียง เธอมองดูหญิงสาวที่ประตูด้วยความตกใจ จากนั้นก็พูดว่า “คุณ...คุณนาย !”

คุณท่านลู่หยุดร้องไห้ในทันที แล้วพูดว่า “หว่าน...หว่านหว่าน...เป็นหนูจริง ๆ ใช่ไหม?”

ดวงตาของเซี่ยซีหว่านกลายเป็นสีแดงเมื่อเห็นหญิงชรา และแม่บ้านอู๋ เธอรีบวิ่งมาที่ด้านข้างของหญิงชรา หญิงชราดูอ่อนแรง และซูบผอม ดวงตาอันสดใสและเปล่งประกายของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาอย่างรวดเร็ว และพูดว่า “คุณย่าคะ ทำไมคุณย่า...ถึงซูบผอมแบบนี้ล่ะคะ?”

เซี่ยซีหว่านจับมือของหญิงชราไว้แน่น และพูดว่า “คุณย่าคะ ทำไมคุณย่าถึงดื้อแบบนี้คะ ทำไมคุณย่าถึงไม่ยอมทานอาหาร และพักผ่อนอย่างเพียงพอคะ?”

หญิงชราสะบัดมือน้อย ๆ ของ เซี่ยซีหว่านออกอย่างรวดเร็ว มือของหญิงสาวไม่ได้เย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง แต่มือของหญิงสาวกลับอ่อนนุ่ม และอบอุ่น ท่านจึงพูดว่า “หว่าน...หว่านหว่าน ฉันฝันไปหรือเปล่า หนู...กลับมาแล้วจริง ๆ เหรอ?”

“นี่ไม่ใช่ความฝันและหนูก็ไม่ใช่ผี หนูเป็นมนุษย์ที่ยังมีชีวิตค่ะ” เซี่ยซีหว่านดึงมือของหญิงชรามาจับที่ใบหน้าเรียวเล็กของเธอ และพูดว่า “คุณย่าดูสิคะ แม่บ้านอู๋ดูสิคะ ร่างกายของหนูอบอุ่น หนูกลับมาแล้วค่ะ !”

พุทโธ่ !