พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 279

เช้าวันรุ่งขึ้น

ลู่หานถิงตื่นสายกว่าปกติ วันนี้สีหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีนัก เขาดูหม่นหมองเป็นอย่างมาก

เมื่อเขาตื่นแล้ว เขาก็ไปหาคุณย่าที่อยู่ห้องข้าง ๆ เป็นอันดับแรก แต่เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไปในห้อง บนเตียงกลับว่างเปล่า คุณย่าหายตัวไปแล้ว

ลู่หานถิงเบิกตากว้าง เขาเม้มริมฝีปากบางของเขาเป็นเส้นโค้งด้วยความไม่พอใจ คุณย่าของเขาหายไปไหน?

สามเดือนที่ผ่านมาคุณย่าอยู่แต่ในห้อง และท่านไม่อยากออกไปไหนเลย

“แม่บ้านอู๋หม่า คุณย่าอยู่ที่ไหนครับ?”

ลู่หานถิงรีบเดินลงมาชั้นล่างอย่างรีบร้อน จากนั้นเขาก็หยุดอยู่ที่หน้าห้องนั่งเล่นในทันที เพราะเขาเห็นคุณย่าของเขาแล้ว

ตอนนี้หญิงชราอยู่ในห้องครัว เนื่องจากท่านเจ็บป่วยมาเป็นเวลานาน หญิงชราจึงต้องนั่งรถเข็น บนขาของท่านมีผ้าห่มนุ่ม ๆ คลุมอยู่ แสงแดดที่สดใส และอบอุ่นในยามเช้าสาดส่องเข้ามาผ่านทางหน้าต่างห้องครัว ซึ่งหญิงชรากำลังนั่งอาบแดดอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางสบายใจ

ราวกับหินก้อนใหญ่ตกลงมากลางหัวใจของลู่หานถิง เมื่อครู่นี้เขาคิดว่ามีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นกับคุณย่าเสียอีก

เขารู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก คุณย่าจะเต็มใจออกมาอาบแดดแบบนี้ได้อย่างไร นี่เป็นครั้งแรกที่คุณย่าออกจากห้อง

ขณะเดียวกันหญิงชราก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “หว่านหว่าน หนูยังโกรธย่าอยู่อีกเหรอจ้ะ?”

เพียงไม่นานนักก็มีเสียงไพเราะอันนุ่มนวลตอบอย่างเสียงดังฟังชัดว่า “ฮึ หนูไม่สนใจคุณย่าอีกแล้วค่ะ !”

ลู่หานถิงได้ยินเสียงนั้น เขาก็กลืนน้ำลายลงคอหนึ่งครั้ง เสียงนี้มันคือ...เสียงของเซี่ยซีหว่าน

เมื่อคืนนี้เธอขึ้นมานอนบนเตียงของเขา แล้วยังรบกวนเขาในความฝันอีก เขาคิดว่าเธอจากไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าเธอยังอยู่ที่นี่อีก

ลู่หานถิงก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าเพียงเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็เห็นร่างเพรียวบางยืนอยู่ในห้องครัว วันนี้หญิงสาวสวมเสื้อสเวตเตอร์สีเขียวอ่อนคอตุ๊กตาตัวใหญ่ยาวคลุมเข่า ด้านล่างเป็นกางเกงทรงดินสอสีดำ เผยให้เห็นข้อเท้าที่บอบบาง และเรียวยาว เธอสวมชุดที่ดูอ่อนวัย และน่ารักสไตล์สาวน้อยวัยใส

ตอนนี้เธอสวมผ้ากันเปื้อน และยืนเตรียมอาหารเช้าอยู่หน้าเคาน์เตอร์ครัว มือเรียวเล็กกำลังถือช้อน และกวนโจ๊กลูกเดือยที่กำลังเดือดอยู่ในหม้อไปมาอย่างคล่องแคล่ว

เส้นผมสีดำบริสุทธิ์ปลิวพริ้วไสวอยู่บนไหล่ของเธอ เผยให้เห็นใบหูสีขาวราวกับหิมะ เมื่อมองจากมุมนี้ลู่หานถิงจึงเห็นเพียงใบหน้าด้านข้างของเธอ เธอกำลังขมวดคิ้ว และทำหน้าบึ้งตึง จากนั้นก็พูดด้วยความโกรธจัดว่า “แม่บ้านอู๋หม่าก็อีกคน คุณ และคุณย่าร่วมมือกันโกหกหนู !”

แม่บ้านอู๋หม่าที่กำลังล้างผลไม้อยู่ก็พูดอย่างยิ้มแย้มว่า “คุณหว่านหว่านคะ เมื่อคืนดิฉัน...ดิฉันตาพร่ามัวมากเลยพาคุณไปผิดห้องค่ะ คุณท่านไม่ได้เป็นคนสั่งให้ฉันทำแบบนั้นจริง ๆ นะคะ”

แม่บ้านอู๋หม่าพูดตามความจริง คุณท่านลู่ไม่ได้เป็นคนบอกให้เธอทำแบบนั้น แต่เธอรับใช้หญิงชรามาหลายสิบปีแล้ว ดังนั้นแค่มองตาก็รู้ใจว่าคุณท่านกำลังต้องการอะไร

เหมียว

เหมียวเหมียว

ขณะเดียวกันเสียงแมวก็ร้องเรียกหญิงชราขึ้นมา ลู่หานถิงจึงเห็นว่าหยวนหยวนตัวน้อยก็อยู่ที่นั่นด้วยเช่นเดียวกัน หยวนหยวนตัวน้อยนั่งอยู่ที่ข้างเท้าของเซี่ยซีหว่าน และร้องเรียกหญิงชรา และแม่บ้านอู๋หลายต่อหลายครั้งราวกับกำลังจะบอกว่า “พวกคุณรังแกนายหญิงของฉัน ฉันก็โกรธด้วยเช่นเดียวกัน”

บรรยากาศภายในห้องครัวเต็มไปด้วยความสุข ทุกคนยิ้มแย้ม และกลิ่นหอมของโจ๊กลูกเดือยก็หอมฟุ้งไปทั่วทั้งห้อง

ร่างสูงโปร่งของลู่หานถิงแข็งทื่ออยู่กับที่ เขาคิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นฉากนี้ ในช่วงสามเดือนที่ผ่านมาคุณย่าของเขาป่วยหนัก ทุกคนภายในบ้านรู้สึกหดหู่มาก แม้ว่าจะมีเชฟห้าดาวอยู่ในบ้าน แต่กลับไม่มีการทำอาหารเลยแม้แต่จานเดียว

อันที่จริงเขารู้สึกคุ้นชินกับมันเสียแล้ว ชีวิตเขาเป็นอย่างนั้นมาโดยตลอด

แต่ตอนนี้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ เขาคิดไม่ถึงเลยว่าอาการป่วยของคุณย่าจะดีขึ้นภายในชั่วข้ามคืน และตอนนี้ท่านกำลังนั่งอาบแดดอยู่ในห้องครัวอย่างสบายใจ ทั้งหมดที่เขาได้ยินมีแต่เสียงหัวเราะ และเสียงพูดคุยหยอกล้อกันอย่างมีความสุข และ...เสียงพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ของหญิงสาว