พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 287

ลู่หานถิงมองดวงตาที่เป็นประกายของเธอ และพูดว่า “คุณยังต้องการให้ผมช่วยหวังชงอยู่ไหม?”

“ไม่ใช่ช่วยเพียงแค่หวังชงนะคะ นี่คือการแข่งขันที่เลวร้ายมากค่ะ มีคนทำร้ายหวังชง หวังชงเป็นกัปตันทีมของพวกเรา ฉันต้องการตรวจดูภาพจากกล้องวงจรปิดค่ะ…”

“แล้วยังไงครับ?” ลู่หานถิงพูดตัดบทสนทนาของเธอ

เซี่ยซีหว่านมองเขา และพูดว่า “อะไรนะคะ?”

ลู่หานถิงนอนเอนหลังอย่างเกียจคร้านบนเบาะหลัง คิ้วอันองอาจของเขาเต็มไปด้วยความไม่แยแสตามแบบฉบับนักธุรกิจ และพูดว่า “ทั้งหมดที่คุณพูดมามันเกี่ยวอะไรกับผมเหรอ?”

“...”

“นั่นเป็นปัญหาของคุณ ทำไมผมถึงต้องช่วยคุณแก้ปัญหานี้ด้วยล่ะ เซี่ยซีหว่าน ผมไม่สนใจคำพูดที่คุณเพิ่งพูดออกมาเลยสักนิด ถ้าคุณฉลาดพอ คุณควรให้เวลาของคุณกับผมในขณะที่ผมกำลังมีความอดทน ควรพูดอะไรสักอย่าง...ในสิ่งที่ควรจะพูดสิ”

เซี่ยซีหว่านนิ่งชะงักในทันที สิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมดก็เป็นความจริง เขาจะมาช่วยเหลือเธอทำไม ตอนนี้เขาก็เป็นเพียงแค่นักธุรกิจคนหนึ่ง เขาไม่ใช่คุณชายลู่ของเธออีกแล้ว

เซี่ยซีหว่านดึงมือเรียวเล็กของเธอกลับมา ดวงตาสดใสเป็นประกายของเธอประสานเข้ากับดวงตาอันเฉี่ยวคมของเขา และพูดว่า “คุณต้องการอะไรคะ ฉันต้องทำยังไงคุณถึงจะยอมช่วยฉันเหรอคะ ในเมื่อคุณชายลู่หยุดรถแล้ว ฉันก็น่าจะมีประโยชน์ทำให้คุณหาวิธีช่วยเหลือได้สินะ”

ลู่หานถิงขมวดคิ้วรูปดาบอันองอาจผึ่งผายนั้นพลางใช้มือใหญ่บีบลงที่เอวนุ่มของเธออีกครั้ง เอวของเธอพอดีมือของเขามากจนเขาแทบจะอดทนไม่ไหวที่จะบีบมันอย่างแรง

“นี่คือท่าทีที่คุณเข้ามาขอความช่วยเหลือจากคนอื่นเหรอ? คุณรู้ได้ยังไงว่าผมชอบวิธีการนี้? มีผู้คนมากมายที่ต้องการให้ผมช่วยเหลือ ผู้หญิงอย่างคุณแค่คลานขึ้นเตียงของผม ผมก็แทบจะอดทนรอไม่ไหวจนอยากจะใช้อำนาจของผมย่ำยีคุณเลย ประธานลู่ ประธานลู่ คุณพูดเพียงแต่คำว่าประธานลู่ คุณอยากให้ผมเป็นทุกอย่างของคุณแล้วจริง ๆ ใช่ไหม?”

เซี่ยซีหว่านหน้าซีดเผือด การพูดจาของเขานั้นเธอรู้ดีมาโดยตลอด ถ้าหากเขาอยากจะทำให้ผู้คนรู้สึกอับอายขายหน้า แค่คำพูดเพียงไม่กี่คำของเขาก็สามารถทำให้ผู้คนอับอายขายหน้าได้

เขาคิดเสมอว่าเธอต้องการใช้เขาเพื่อก้าวไปสูงตำแหน่งที่สูงขึ้น และเขาคิดเสมอว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง

การที่เธออยู่ตรงนี้ก็จะทำให้เธอเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์เท่านั้น สู้ให้เธอกลับไปที่สนามแข่งบาสเก็ตบอลจะดีกว่า การแข่งขันในรอบครึ่งหลังกำลังจะเริ่มแล้ว

“งั้นช่างเถอะค่ะ ฉันจะคิดวิธีการเองค่ะ ประธานลู่คะ ฉันไม่รบกวนคุณแล้วค่ะ” จากนั้นเซี่ยซีหว่านก็คลานลงมาจากหน้าตักของขาอันแข็งแรงของเขาทันที

ดวงตาของลู่หานถิงมืดมนและใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูเย็นเยือกขึ้นในทันที สิ่งที่เขาภูมิใจมากที่สุดคือการควบคุมอารมณ์ของเขา ไม่มีใครสามารถส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของเขาได้

แต่ว่า เธอสามารถทำได้ เธอสามารถยั่วยุให้เขาโมโหได้

ลู่หานถิงจึงดึงเธอกลับเข้ามาด้วยท่อนแขนอันแข็งแกร่งของเขา จากนั้นเขาก็โอบรอบเอวบางอันอ่อนนุ่มของเธอไว้ และพูดว่า “เซี่ยซีหว่าน คุณคิดจะล้อเล่นกับผมเหรอ คุณเป็นใครกันที่พอบอกให้มาก็มา พอบอกให้ไปก็ไปอย่างนั้นเหรอ?”

ร่างเพรียวบางของเซี่ยซีหว่านกระแทกเข้ากับหน้าอกที่แข็งแกร่งของเขาราวกับชนเข้ากับกำแพงอย่างแรง เธอหน้านิ่วคิ้วขมวดในทันทีด้วยความเจ็บปวดพลางใช้มือเรียวเล็กทั้งสองข้างของเธอพยายามผลักเขาออกไป และพูดว่า “คุณทำอะไรคะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคะ !”

ลู่หานถิงไม่เคลื่อนไหวใด ๆ สายตาเย็นชาของเขามองดูเธอที่กำลังดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของเขาราวกับลูกแมวน้อย เขาใช้มือบีบกรามเล็กของเธอและบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา และพูดว่า “ในสายตาของคุณ ผมเป็นตัวอะไรงั้นเหรอ? เวลาอารมณ์ดีก็ยั่วยวนผมและรอให้ผมติดกับดักจากนั้นก็สะบัดหน้าหนีใส่ผม ไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับผมมาก่อน วันนี้ผมจะสอนบทเรียนให้กับคุณเอง !”

เมื่อลู่หานถิงพูดจบ เขาก็ก้มลงจูบริมฝีปากสีแดงอันอวบอิ่มของเธออย่างดุเดือด

ดวงตาอันสดใสของเซี่ยซีหว่านเบิกตากว้างด้วยความตกใจในทันที เธอไม่คิดว่าเขาจะก้มลงมาจูบเธออย่างดุเดือดเช่นนี้

เซี่ยซีหว่านกำมือเข้าหากันแน่นและใช้แรงทั้งหมดผลักเขาออกไป เธอกัดฟันแนนไม่ยอมเปิดปากและพยายามอย่างหนักเพื่อไม่ให้เขาจูบเธอ

ดวงตาสีดำขลับของเซี่ยซีหว่านจ้องมองไปที่เขาด้วยความโกรธจัด

ลู่หานถิงก็ไม่ได้หลับตาลงเช่นกัน เขามองดูดวงตาสีดำขลับของหญิงสาวที่เปล่งประกายสดใสน่าดึงดูดใจเป็นพิเศษของเธอ เห็นได้ชัดว่าความโกรธเกรี้ยวของเธอไม่สามารถยับยั้งความสวยงามของดวงตาคู่นั้นได้เลย เธอเหมือนแมวป่าตัวน้อยที่ดุร้ายกลับกลายเป็นว่าเธอทำให้เขายิ่งอยากจะแกล้งเธอเข้าไปอีก

ลู่หานถิงปิดเปลือกตาอันหล่อเหลาของเขาลง และพูดว่า “ไม่ต้องแล้วครับ ผมหายดีแล้วครับ”

“หายดีแล้วเหรอครับ?”

“ตอนนี้ผมเจอผู้หญิงคนหนึ่ง ครั้งแรกที่ผมเห็นเธอผมก็ฝันถึงเธอ แต่ในตอนนี้ทุกครั้งที่ผมเห็นเธอ ผมรู้สึกราวกับได้รับยากระตุ้น สมองของผมคิดแต่จะไล่ตามเธอ คุณคิดว่าผมหายดีหรือยัง?”

ด็อกเตอร์ชวนยังไม่ได้พูดอะไร ลู่หานถิงก็ตัดสายเขาไปแล้ว

...

เซี่ยซีหว่านรีบจัดการกับอารมณ์ของเธอและกลับไปที่สนามบาสเก็ตบอล ผู้คนของมหาวิทยาลัย T และ มหาวิทยาลัย A ต่างกำลังรอเธออยู่

ฟ่านเถียนรีบวิ่งเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว และพูดว่า “หว่านหว่าน เป็นยังไงบ้าง เธอตามหาประธานลู่เจอไหม เธอได้วิดีโอจากกล้องวงจรปิดมาไหม?”

ลี่เหยียนหลานมองเซี่ยซีหว่านพลางเม้มริมฝีปากแดงของเธอ และพูดว่า “ถ้าให้ฉันเดานะ...เธอไม่ได้มันมาใช่ไหมล่ะ พี่หานถิงไม่ให้วิดีโอจากกล้องวงจรปิดกับเธอหรอก”

จ้าวเหว่ยและคนอื่น ๆ ต่างก็รู้สึกเห็นด้วยและคล้อยตามอย่างรวดเร็ว

“เซี่ยซีหว่าน เธอคิดว่าเธอเป็นใคร เธอเข้าไปหาท่านประธานลู่ แล้วท่านประธานลู่จะให้ภาพจากกล้องวงจรปิดกับเธอเหรอ เธอสำคัญตัวเองเกินไปหน่อยนะ”

“เซี่ยซีหว่าน เธอกลับมามือเปล่าแน่นอน ไม่เป็นไร นี่ไม่ใช่เรื่องที่ต้องรู้สึกอับอายขายหน้าหรอก พวกเราไม่หัวเราะเยาะเธอหรอก ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“มหาวิทยาลัย A ของพวกเธอรีบออกจากการแข่งขันสักทีเถอะ แบบนี้จะได้พ่ายแพ้อย่างมีเกียติหน่อย และแชมป์ก็จะเป็นของมหาวิทยาลัย T ต่อไป !”