พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 289

แชมป์บาสเก็ตบอลในครั้งนี้คือ มหาวิทยาลัย A

ว้าว！

นักศึกษามหาวิทยาลัย A ต่างพากันพุ่งเข้ามาล้อมรอบผู้เล่นบาสเก็ตบอลในสนามทันที ทุกคนต่างส่งเสียงร้องเชียร์ และใบหน้าของทุกคนก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความสุข

นักศึกษาจากมหาวิทยาลัยอื่น ๆ ในกลุ่มผู้ชมต่างพากันลุกขึ้นยืนพร้อมกับปรบมือด้วยความชื่นชมยินดี เพื่อส่งคำอวยพรจากใจจริงของตัวเองถึงมหาวิทยาลัย A เช่นกัน

เพียงไม่นานกรรมการก็ประกาศผู้ชนะเลิศ รองชนะเลิศอันดับหนึ่ง และรองชนะเลิศอันดับสอง ของการแข่งขันกีฬาบาสเก็ตบอลครั้งนี้ กัปตันทีมบาสเก็ตบอลทั้ง 3 มหาวิทยาลัยต่างขึ้นมาบนเวทีเพื่อรับรางวัล หวังชงได้รับดอกไม้สดและถ้วยรางวัลชนะเลิศ

ผู้จัดงานจึงยื่นไมโครโฟนให้หวังชง และพูดว่า “กัปตันทีมหวางชง ทุกคนต่างก็รู้กันดีว่าหลายปีมานี้มหาวิทยาลัย A เป็นที่สองมาโดยตลอด แต่ครั้งนี้คาดไม่ถึงว่าพวกคุณจะล้างคำสาปจนสามารถคว้าแชมป์มาได้ แถมตัวคุณเองก็ลงสนามแข่งทั้งที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ขอถามว่าปีนี้กำลังใจสำคัญของพวกคุณคืออะไรกันแน่?”

หวังชงชูถ้วยรางวัลอันหนักอึ้งนั้นขึ้นและพูดว่า “เพราะว่าปีนี้มหาวิทยาลัยA ของเรามีทีมเชียร์ลีดเดอร์ที่ยอดเยี่ยม ดังนั้นครั้งนี้เราจึงได้เป็นแชมป์บาสเก็ตบอล ผมอยากจะบอกแก่ทุกคนว่า มหาวิทยาลัย A ของเรานั้นยอดเยี่ยมที่สุด และทุกคนในมหาวิทยาลัย A ของเราก็ยอดเยี่ยมที่สุดเช่นกันครับ”

ชายหนุ่มที่เหงื่อท่วมไปทั่วร่างกายพูดไม่กี่คำด้วยน้ำเสียงดังกังวาลเต็มไปด้วยพลังจนทำให้หัวใจของทุกคนรู้สึกปลาบปลื้ม ทุกคนอดไม่ได้ที่จะปรบมือให้และผู้คนทั่วทั้งสนามแข่งต่างพากันปรบมือให้ด้วยความปีติยินดีเช่นกัน

“มหาวิทยาลัย A !”

“มหาวิทยาลัย A !”

“มหาวิทยาลัย A !”

มหาวิทยาลัย T ที่เป็นแชมป์ตลอดหลายปีมานี้ทั้งหมดกลายเป็นตัวประกอบที่ทุกคนลืมไปแล้ว สีหน้าของรองอธิการบดีโจวของมหาวิทยาลัย T นั้นดูย่ำแย่จนถึงขีดสุด เขาคาดไม่ถึงว่าวันหนึ่งมหาวิทยาลัย A จะเป็นดาวที่เจิดจรัสที่สุดไปทั่วทั้งสนามและเป็นที่จับตามองของทุกคนเช่นนี้?

ไม่ ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เรื่องจริง

รองอธิการบดีโจวไม่อยากจะยอมร้บความจริงนี้แม้แต่น้อย เขาส่ายหัวพลางมองไปยังอาจารย์อู๋ที่อยู่ไม่ไกลนัก อาจารย์อู๋ยิ้มอย่างมีความสุขเต็มเปี่ยมไปตลอดทาง ซึ่งข้างกายของเขาก็มีร่างเพรียวบางอันสง่างามที่ยืนอยู่ข้างเขามานานแล้ว คือ เซี่ยซีหว่าน

สายตาของรองอธิการบดีโจวถูกดึงดูดโดยเซี่ยซีหว่านในทันที นี่เป็นครั้งแรกที่เขามองเซี่ยซีหว่านอย่างตรงไปตรงมา ใบหน้าเรียวเล็กที่งดงามของหญิงสาวนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน เธอกำลังปรบมือเช่นกัน เธอมีนิสัยรักสงบและสุขุม ไม่หยิ่งผยอง บุคลิกของเธอนั้น…เป็นบุคลิกที่ทุกคนต่างรู้สึกนับถือ เธอดูไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิดราวกับว่าการที่มหาวิทยาลัย A สามารถคว้าแชมป์มาได้นั้นเป็นไปตามความคาดหมายของเธอ

ทันใดนั้นรองอธิการบดีโจวก็ตกอยู่ในภวังค์

ในขณะเดียวกันนั้นราวกับว่าหญิงสาวรับรู้ได้ถึงสายตาของเขา เธอจึงกลับมามองเขาเช่นกัน

รองอธิการบดีโจวถูกดวงตาสีดำขลับเป็นประกายสวยงามคู่นั้นของเซี่ยซิหว่านดึงดูดไว้ในทันที เด็กสาวมองดูเขาและยิ้มให้เขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เธอดูสงบและสุภาพ ขณะเดียวกันเธอก็ดูสง่างาม

รองอธิการบีโจวรู้สึกว่าใจของเขากำลังเต้นระรัว เด็กสาวคนนี้ทำให้เขารู้สึก…คุ้นเคยเป็นอย่างมาก เหมือนกับว่าเขาเคยเจอเธอที่ไหนสักแห่ง แต่เขากลับคิดไม่ออก

รองอธิการบดีโจวรู้สึกว่าตัวเองพลาดช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดไป หรือว่าการที่หญิงสาวถูกเขาปฏิเสธจึงอยากแก้แค้นและทำให้เขาเสียใจ

ทันใดนั้นอาจารย์อู๋ก็มองมาที่รองอธิการบดีโจว อาจารย์อู๋ดูมีความสุขเป็นอย่างมาก ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขามักจะโดนรองอธิการบดีโจวเย้ยหยันและกดขี่ข่มเหงมาตลอด แต่ตอนนี้รองอธิการบดีโจวกลับพ่ายแพ้ให้แก่เขาแล้ว ความรู้สึกนี้มันช่าง…ยอดเยี่ยมมาก! ยอดเยี่ยมจนยากจะพรรณนา !

“คุณโจว ผมพูดอะไรออกมานะ อ้อ ผมพูดว่าเรามาคอยดูกันว่า ใครจะหัวเราะเป็นคนสุดท้าย คนนั้นถึงเป็นผู้ชนะ ปีนี้ได้รับการออมมือแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า” อาจารย์อู๋หัวเราะด้วยความดีใจ

รองอธิการบดีโจวโกรธจนตัวสั่น แต่เขาก็ทำได้เพียงแค่ส่งเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ แล้วเดินกลับไป เท่านั้น ไม่มองสีหน้าที่ “กำเริบเสิบสาน” ของอาจารย์อู๋อีกต่อไป

เขากลัวว่าถ้ามองดูอีกครั้งอาจถึงคราวที่เขาจะหัวล้าน !

…

การแข่งขันบาสเก็ตบอลสิ้นสุดลงแล้ว มหาวิทยาลัย A ได้รับผลชัยชนพที่ยิ่งใหญ่ ทว่ามหาวิทยาลัย T กลับเต็มไปด้วยความวิตกกังวลและบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจยิ่งนัก จ้าวเหว่ยและคนอื่น ๆ ยังคงรู้สึกกังวลอยู่

จ้าวเหว่ยตามหาเซี่ยซีหว่านจนเจอ และพูดว่า “เซี่ยซีหว่าน มหาวิทยาลัย A ของพวกเธอได้แชมป์แล้ว การแข่งขันเสร็จเรียบร้อยตามที่ต้องการแล้ว ตอนนี้เธอให้ USB กับเรามาซะ !”

หวังชง ฟ่านเถียน และคนอื่น ๆ ต่างพากันเข้ามาล้อมรอบเซี่ยซีหว่านในทันที ฟ่านเถียนรีบดึงแขนอันเรียวยาวของเซี่ยซีหว่านไว้ และพูดอย่างไม่พอใจว่า “ทำไมเราต้องเอา USB ให้นายด้วย ทำไมนายถึงกังวลขนาดนี้ล่ะ ทำไมนายไม่รับสารภาพและยอมรับว่าตัวเองเป็นผู้ร้ายทุบตีกัปตันทีมหวังชงของพวกเราล่ะ?”

สีหน้าจ้าวเหว่ยเปลี่ยนไปเป็นตื่นตระหนกในทันที และพูดว่า “เธอ...เธอพูดไร้สาระอะไร ฉันไม่ได้ทุบตีคน…”