พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 291

เวลาผ่านไปเพียงไม่นานแม่บ้านอู๋หม่าก็นำชามเกี๊ยวน้ำมาวางบนโต๊ะอาหาร “นายน้อยคะ เกี๊ยวน้ำพร้อมรับประทานแล้วค่ะ”

ลู่หานถิงจึงหยิบตะเกียบคีบเกี๊ยวน้ำขึ้นมาแล้วกัดลงไปหนึ่งคำ รสชาติของเกี๊ยวน้ำนั้น...ไม่อร่อยเลย

ครั้งก่อนที่เซี่ยซีหว่านห่อเกี๊ยวน้ำกุ้งนั้น เมื่อกัดเกี๊ยวน้ำก็เต็มไปด้วยรสชาติที่สดและหวาน ซึ่งเกี๊ยวน้ำนี้กลืนยากจริง ๆ

ลู่หานถิงขมวดคิ้วรูปดาบอันองอาจของเขา และวางตะเกียบลงอย่างไม่พอใจ “เก็บออกไปเถอะ ผมไม่อยากกินแล้ว”

แม่บ้านอู๋หม่ามองนายน้อยของเธออย่างเงียบ ๆ ในตอนแรกเขาคิดว่าเกี๊ยวน้ำรสชาติเหมือนกันหมด ราวกับถูกตบหน้าเข้าอย่างจัง

ทันใดนั้นหญิงชราที่อยู่ในห้องรับแขกก็หัวเราะออกมาสองครั้ง และพูดว่า “แม่อู๋หม่า เธอไปทำหน้าที่ของเธอเถอะ ไม่ต้องสนใจเขาแล้ว ฉันคิดว่าคืนนี้หว่านหว่านน่าจะไม่กลับมา และจะมีใครบางคนรู้สึกทรมาน”

ช่วงสองวันที่ผ่านมานั้นหญิงชราหายจากอาการป่วยแล้ว ปริมาณความอยากในการรับประทานอาหารเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนี้เธอก็มีกำลังวังชามาก และตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่บนโซฟาดูละครไอดอลอย่างสบายอกสบายใจ

ลู่หานถิงเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นและนั่งข้าง ๆ หญิงชรา “คุณย่าครับ ทำไมเซี่ยซีหว่านยังไม่กลับมาสักทีครับ เธอเป็นแม่ครัวที่คุณย่าจ้างมานะครับ เธอทำแบบนี้ เธอลืมหน้าที่ของตัวเองแล้วหรือเปล่าครับ ทำไมเธอไม่นึกถึงคนที่อยู่ข้างหลังบ้างครับ?”

หญิงชรายกมือขึ้นหยุดอย่างรวดเร็ว และพูดว่า “อาถิง หนูหว่านหว่านโทรมาขอลาหยุดล่วงหน้าแล้ว ย่าอนุญาตให้เธอออกไปฉลองกับเพื่อนนักศึกษาด้วยกันในคืนนี้ หลานอย่ามายุแยงย่าแบบนี้และอย่าใช้ประโยชน์จากย่าแบบนี้เลย ย่าไม่ชอบนะ”

“...” ลู่หานถิงมองไปที่คุณย่าของเขา เขาพบว่าหลังจากที่เซี่ยซีหว่านปรากฏตัว คุณย่าก็ไม่สนิทกับเขาเลย !

“อาถิง หลานชอบหว่านหว่านใช่ไหม?” หญิงชราถามด้วยรอยยิ้มตาหยี

ชอบเธอ...

สองคำนี้ทำให้หัวใจของลู่หานถิงรู้สึกตึงเครียดในทันที เขาไม่เคยคิดเกี่ยวกับปัญหานี้มาก่อนเลย เขาและเซี่ยซีหว่านเพิ่งจะรู้จักกันเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ เท่านั้น

“ไม่ชอบรครับ” ลู่หานถิงปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาอย่างรวดเร็ว

หญิงชรามองดูความปากไม่ตรงกับใจของเขา ตัวเองชอบใครกลับไม่รู้ตัว “ย่าแค่ถามเฉย ๆ ผู้หญิงอย่างเซี่ยซีหว่านดีขนาดนี้ รอบตัว ๆ เธอคงมีคนมาตามจีบเธอก็ไม่ขาดสายเลยล่ะ อาถิง ถ้าหลานชอบหว่านหว่านก็รีบ ๆ เข้าล่ะ ไม่งั้นอีกไม่นานหว่านหว่านจะถูกคนอื่นแย่งไปแน่นอน”

รอบตัวเธอมีคนตามจีบเธอไม่ขาดสาย ในฐานะที่เป็นดาวมหาลัยของมหาวิทยาลัย A วันนี้เธอกลับมามีชื่อเสียงอีกครั้ง และก็ไม่รู้ว่ามีผู้ชายกี่คนที่หลงใหลในตัวเธอ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ลู่หานถิงก็รู้สึกกลัดกลุ้มภายในอกราวกับว่าหายใจไม่ออก เขาจึงลุกขึ้นทันที และพูดว่า “คุณย่าครับ ผมขอขึ้นไปข้างบนก่อนนะครับ”

ร่างสูงโปร่งของลู่หานถิงหายลับไปจากสายตาอย่างรวดเร็ว

…

ลู่หานถิงกลับมาที่ห้องนอน อาบน้ำเย็นแล้วเข้านอนอย่างรวดเร็ว แต่เขานอนไม่หลับและพลิกตัวไปมาทั้งคืน

เขาหยิบมือถือออกมาแล้วส่งข้อความหากู้เยี่ยจิ่นเพื่อนสนิทของเขาว่า “เยี่ยหลิงออกไปสังสรรค์ แต่นายนอนหลับเหรอ?”

เสียง “ติ๊ง” ดังขึ้น กู้เยี่ยจิ่นส่งข้อความตอบกลับมาว่า “เธอไม่จำเป็นต้องสังสรรค์ เธอมีฉันคนเดียวก็เพียงพอแล้ว”

ถ้าตอนนี้กู้เยี่ยจิ่นอยู่ข้าง ๆ เขา ลู่หานถิงคงเตะเขาไปแล้ว “ฉันบอกว่า เยี่ยหลิงไปคาราโอเกะและไปดื่มเหล้าที่บาร์”

กู้เยี่ยจิ่น “นอนไม่หลับ กังวลว่ากระโปรงที่เธอใส่จะสั้นเกินไป กังวลว่าเธอจะทำให้ใครชอบเข้า กังวลว่าเธอจะถูกเอาเปรียบ กังวลว่าเธอจะเที่ยวจนบ้าแล้วจะไม่กลับบ้าน”

ลู่หานถิงรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย “ที่แท้นายก็คิดแบบนี้เหมือนกัน”

กู้เยี่ยจิ่น “อ้อ ที่แท้นายก็คิดอย่างนั้นจริง ๆ สินะ”

เปลือกตาของลู่หานถิงกระตุกขึ้นเล็กน้อย เขารู้สึกว่าเขาควรจะเตะกู้เยี่ยจิ่นสักสองที สามที หรือหลาย ๆ ที “นายไปให้พ้นเลยนะ”

ลู่หานถิงส่งข้อความสุดท้ายแล้วโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงทันที เขาหลับตาลงอย่างหงุดหงิด การเลือกคุยกับกู้เยี่ยจิ่นเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดมาก

เขาพลิกตัวไปมาเท่าไหร่เขาก็นอนไม่หลับเสียที

ทันใดนั้นลู่หานถิงก็ยกผ้าห่มออกพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียง เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าและหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากประตูคฤหาสน์ซีหยวน แล้วขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว