พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 306

เซี่ยซีหว่านรีบออกมาจากโรงกลั่นไวน์ส่วนตัวอย่างรวดเร็ว จากนั้นเธอก็เห็นเซี่ยปังและหลานเหยียนกำลังรออยู่ข้างนอกแล้ว ทั้งสองคนกำลังนั่งอยู่ในรถหรู พวกเขาเชื่อฟังเธอมาก ไม่มีใครลงจากรถเลยสักคน แต่พวกเขาก็รอเธออย่างใจจดใจจ่อ และเห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังเป็นห่วงเธอมาก

“คุณพ่อเซี่ยคะ คุณแม่หลานคะ” เซี่ยซีหว่านรีบวิ่งไปหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว

เซี่ยปังและหลานเหยียนรีบเปิดประตูรถและลงจากรถในทันที ทั้งสองคนจับมือเธอและพูดด้วยความรู้สึกกังวลและห่วงใยว่า “หว่านหว่าน ลูกไม่เป็นอะไรใช่ไหม ลูกเข้าไปในโรงกลั่นไวน์ส่วนตัวนี้แห่งนี้ใช่ไหม ที่แห่งนี้ไม่ใช่สถานที่ที่ดีอะไร ลูกเข้าไปที่นั่นคนเดียวได้ยังไง ถ้าไม่ใช่เพราะลูกห้ามไม่ให้พวกเราลงไป พวกเราคงรีบเข้าไปในนั้นแล้ว”

เซี่ยซีหว่านรู้ว่าพวกเขารู้สึกกังวลและเป็นห่วงเธอมาก ดังนั้นเธอจึงออกคำสั่งอย่างชัดเจนผ่านทางโทรศัพท์ว่าไม่ให้พวกเขาลงจากรถเด็ดขาด ทั้งสองคนจึงทำได้เพียงรออยู่ในรถอย่างใจจดใจจ่อเท่านั้น

“คุณพ่อเซี่ยคะ คุณแม่หลานคะ หนูไม่เป็นอะไรค่ะ หลิงหลิงอยู่ที่ไหนคะ พวกคุณได้รับเธอมาหรือเปล่าคะ?”

“พวกเรารับเธอมาสักพักแล้ว หลังจากนั้นกู้เยี่ยจิ่นก็มารับเยี่ยหลิงกลับไป เยี่ยหลิงปฏิเสธที่จะกลับไปกับเขา แต่กู้เยี่ยจิ่นบังคับเธอ เธอจึงต้องไปกับเขาน่ะ”

เซี่ยซีหว่านรู้สึกคลายกังวลในทันที เยี่ยหลิงจะปลอดภัยที่สุดเมื่ออยู่กับกู้เยี่ยจิ่น

“หว่านหว่าน ถ้ามีใครรังแกลูก ลูกต้องบอกพวกเรานะ พวกเราจะแก้แค้นให้กับลูกเอง” เซี่ยปังกล่าว

เซี่ยซีหว่านส่ายหัว และพูดว่า “คุณพ่อเซี่ยค่ะ แม้ว่าจะมีใครมารังแกหนู หนูก็ไม่ต้องการให้พ่อมาแก้แค้นแทนหนูหรอกค่ะ หนูสามารถแก้แค้นพวกมันได้ด้วยตัวเองค่ะ อย่างไรก็ตามหนูก็เป็นถึงลูกสาวของตระกูลเซี่ยนะคะ”

เมื่อได้ยินเซี่ยซีหว่านพูดเช่นนี้ ทั้งเซี่ยปังและหลานเหยียนก็รู้สึกภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก ทั้งคู่เข้าใจดีว่าคนหนุ่มสาวสมัยนี้ล้วนต้องการอิสระและพื้นที่ส่วนตัว และพวกเขาต้องเคารพในคำพูดของเซี่ยซีหว่าน

“หว่านหว่าน ถ้าลูกมีอะไรที่ไม่สามารถจัดการได้ด้วยตัวเอง ลูกต้องบอกพวกเราในทันทีนะ พวกเราจะคอยเป็นผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่งที่สุดของลูกเสมอ”

“ได้ค่ะ !”

“หว่านหว่าน ถ้างั้นพวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

“คุณพ่อเซี่ยคะ คุณแม่หลานคะ” ​​เซี่ยซีหว่านหยุดเรียกพวกเขาทั้งสองคน จากนั้นก็พูดว่า “หนูจะกลับบ้านในภายหลังค่ะ พวกคุณช่วยไปส่งหนูที่อื่นก่อนนะคะ”

“ที่ไหนล่ะ?”

“ตระกูลลู่ค่ะ !”

...

ณ ตระกูลลู่

ลู่ซือเจี๋ยกำลังจัดการกับเอกสารอยู่ในห้องหนังสือและมีซ่งหมิงพ่อบ้านส่วนตัวของเขาอยู่ภายในห้องเช่นเดียวกัน โดยปกติแล้วจะไม่มีใครสามารถเข้าไปรบกวนเขาได้ในเวลาเช่นนี้

หลิวจ้าวตี้ตั้งใจชงกาแฟเอามาให้เขาที่ห้องหนังสือด้วยตัวของเธอเอง จากนั้นเธอจึงยกมือขึ้นเคาะประตูห้องหนังสือ

หลังจากนั้นเพียงไม่นานก็มีเสียงทุ้มต่ำอันมีเสน่ห์น่าดึงดูราวกับแม่เหล็กของลู่ซือเจี๋ยดังขึ้นว่า

“เข้ามา”

จากนั้นหลิวจ้าวตี้ก็ผลักประตูเข้าไป

ลู่ซือเจี๋ยสวมเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงขายาวสีดำ เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน ส่วนซ่งหมิงถือเอกสารอยู่ในมือและกำลังยื่นมันให้เขาด้วยท่าทางเคารพ เขากำลังพูดกระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูของซ่งหมิง ไม่นานนักซ่งหมิงก็ตอบกลับเพียงสองสามประโยคด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา