พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 32

หลังจากที่ทุกคนหายไปแล้ว เซี่ยเจิ้งกั๋วจึงประคองข่งเจินเอ่อร์ขึ้นมาและพูดว่า “หนูไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

ข่งเจินเอ่อร์ส่ายหัว “หนูไม่เป็นอะไรค่ะ”

“เอ่อ เอาแบบนี้แล้วกัน ฉันจองห้องไว้ห้องหนึ่ง หนูเข้าไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวฉันจะให้คนซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ไปให้ หลังจากทำอะไรเสร็จแล้วก็ไปให้หมอที่โรงพยาบาลตรวจสักหน่อยนะ รอยแผลบนร่างกายคุณเยอะแยะเต็มไปหมดเลย”

ข่งเจินเอ่อร์จ้องไปที่คุณลุงเซี่ยเจิ้งกั๋วอย่างเลื่อยลอย แม้ว่าเธอจะคอยติดตามเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยมาโดยตลอด แต่เธอก็ไม่ได้พูดคุยกับคุณลุงเซี่ยเจิ้งกั๋วมากนัก ตอนนี้ดูเหมือนว่าคุณลุงจะเป็นคนช่างพูด อ่อนโยนและสุภาพมาก

ข่งเจินเอ่อร์ยิ้ม และพูดอย่างรู้สึกขอบคุณเขาว่า “ค่ะ”

...

เซี่ยเจิ้งกั๋วมอบคีย์การ์ดห้องพักให้กับข่งเจินเอ่อร์ และเดินออกไปเพื่อไปพบปะสังสรรค์ ข่งเจินเอ่อร์เดินเข้าไปในห้องซึ่งเป็นห้องชุดเพรสซิเดนเชียลสวีท

ข่งเจินเอ่อร์ไม่เคยพักห้องชุดเพรสซิเดนเชียลสวีทแบบนี้มาก่อน ความหรูหราของที่นี่ทำให้เธอรู้สึกถึงชีวิตของชนชั้นสูงอย่างแท้จริง ต่อมาเลขานุการของเซี่ยเจิ้งกั๋วก็เข้ามาส่งชุดให้กับเธอ

ข่งเจินเอ่อร์มองไปที่แบรนด์ของเสื้อผ้า มันคือแบรนด์ระดับสากล

เธอเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ชำระล้างความอัปยศที่เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยทิ้งไว้บนร่างกายของเธอออกไป จากนั้นจึงยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้า

เธอมองดูตัวเองในกระจก ใบหน้าที่ถูกตบด้วยฝ่ามือนั้นได้ทิ้งรอยที่บวมแดงเอาไว้ แต่มันก็ไม่สามารถปกปิดความสวยอ่อนเยาว์ของเธอในวัยนี้ได้

เมื่อนึกถึงความอัปยศอดสูในวันนี้ เธอกำหมัดแน่น เพราะเธอเกิดมาตระกูลยากจน ดังนั้นทุกคนจึงสามารถทุบตีและดุด่าเธอได้

เธอไม่อยากมีชีวิตแบบนี้อีกต่อไป ตอนนี้มีโอกาสที่สมบูรณ์แบบอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว และชีวิตของชนชั้นสูงก็อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม

เธอต้องการที่จะอยู่กับเซี่ยเจิ้งกั๋ว!

แค่เพียงคิดว่าตนเองจะกลายเป็นคุณนายเซี่ยในอนาคต และเป็นแม่เลี้ยงของเซี่ยเสี่ยวเตี๋ย กับ เซี่ยซีหว่าน ข่งเจินเอ่อร์ก็ตื่นเต้นจนเนื้อสั่นแล้ว

...

หลังจากที่เซี่ยเจิ้งกั๋วพบปะสังสรรค์เสร็จ เขาจึงกลับมายังห้องชุดเพรสซิเดนเชียลสวีท เขาทิ้งตัวนอนลงบนเตียง เขาเมามากทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า

ในเวลานี้เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น หลี่ยู่หลานเป็นคนโทรมา

เซี่ยเจิ้งกั๋วไม่รับสาย ตั้งแต่ที่เขาตบหลี่ยู่หลานหน้าโรงแรมดอร์เซตต์ หลี่ยู่หลานทะเลาะกับเขาหนักมากเมื่อกลับมาถึงบ้าน

หลี่ยู่หลานเป็นคนมีทรัพย์สมบัติ ไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้เธอใช้เส้นสายในมือช่วยเหลือธุรกิจของเขามาไม่น้อย แต่ภายในใจของเขายังคงคิดถึงอดีตภรรยาอยู่เสมอ และหลี่ยู่หลานก็ไม่พอใจเช่นกัน

แต่งงานกันมานานขนาดนี้แล้ว แต่หลี่ยู่หลานยังคงเข้มงวดกับเขา เธอไม่ปล่อยให้พวกจิ้งจอกข้างนอกมาคาบเขาไป

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังมากจนน่ารำคาญ เซี่ยเจิ้งกั๋วจึงปิดเครื่อง และไม่สนใจหลี่ยู่หลาน

เขาหยิบกระเป๋าสตางค์หนังออกมา และดูรูปถ่ายอย่างหลงใหล

ในภาพคือหลินสุ่ยเหยาแม่ของเซี่ยซีหว่าน

ช่วงบ่ายของฤดูร้อนหลินสุ่ยเหยานั่งอยู่บนเก้าอี้หวายในสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้ เธอถือหนังสือทางการแพทย์ไว้ในมือ ท่าทางที่กำลังก้มอ่านหนังสือในมือของเธอช่างใสซื่อและงดงาม

เซี่ยซีหว่านดูเหมือนกับแม่ของเธอไม่มีผิด

นิ้วของเซี่ยเจิ้งกั๋วลูบคิ้วสวยของหลินสุ่ยเหยาอย่างชื่นชม เครียดอะไรขนาดนั้น “เหยาเหยา...เหยาเหยา…”

ข่งเจินเอ่อร์ออกมา เธอเดินไปยังข้างเตียง คุณลุงเซี่ยเจิ้งกั๋วหลับไปแล้ว แต่เขายังคงพึมพำเรียกชื่อหลินสุ่ยเหยา

ข่งเจินเอ่อร์ยื่นมือออกมาเพื่อถอดเสื้อผ้าบนตัวคุณลุงเซี่ยเจิ้งกั๋ว

คุณลุงเซี่ยเจิ้งกั๋วในวัยสี่สิบกว่าปี เขาได้ออกกำลังกายมาโดยตลอด กล้ามเนื้อของเขาไม่หย่อนยานเลยสักนิด เขาดูเป็นผู้ใหญ่ที่แข็งแกร่ง

ขณะเดียวกันเซี่ยเจิ้งกั๋วก็คว้ามือเธอไว้ “ใครนะ?”