พ่ายรักคุณสามี นิยาย บท 327

เมื่อพูดถึงเซี่ยซีหว่าน ใบหน้าของหลิวจ้าวตี้ก็เย็นชาทันที เดิมทีเธอกับเซี่ยซีหว่านเคยขัดแย้งกันมาก่อน ช่วงสองวันนี้เธอก็ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องเซี่ยซีหว่านที่ถูกผู้ชายสามสี่คนผลัดกันทำ ผู้หญิงคนนี้เป็นจุดด่างพร้อยของจื่อเซียนจริง ๆ

“จื่อเซียนของฉันกับเซี่ยซีหว่านไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน เหยียนหลานเธออย่าพูดมั่ว จื่อเซียนของฉัน มีการหมั้นอยู่กับตัว ถ้าเราพบคู่หมั้นของจื่อเซียน เราจะให้จื่อเซียนแต่งงานทันที” หลิวจ้าวตี้พูดอย่างยิ้มแย้ม

ลี่เหยียนหลานรู้ว่าหลิวจ้าวตี้มีวิสัยทัศน์สูงในการเลือกลูกสะใภ้ เยี่ยหมิงจูก็ไม่สามารถเอาชนะลู่จื่อเซียนได้เลย ก็ต้องการเริ่มลงมือจากหลิวจ้าวตี้ แต่เธอรู้ที่ไหนว่าหลิวจ้าวตี้ปิดกั้นกลับมา และเห็นได้ชัดว่าเธอไม่พอใจกับการเลือกลูกสะใภ้อย่างเยี่ยหมิงจู

ตอนนี้ดูแล้วหลิวจ้าวตี้พูดอย่างภาคภูมิใจเกี่ยวกับการหมั้นของลู่จื่อเซียนและคู่หมั้นคนนั้น ลี่เหยียนหลานก็ตกตะลึงเลย

“คุณป้าลู่คะ คู่หมั้นของคุณชายรองสรุปเป็นลูกสาวของตระกูลไหนคะ หนูเห็นคุณป้าแล้วพอใจขนาดนี้เลย เราไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน”

หลิวจ้าวตี้กระพริบตาอย่างลึกลับ “อันนี้เหรอ...ต่อไปเธอก็รู้เอง”

เธออุบไว้ ลี่เหยียนหลานก็ยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น

ในเวลานี้ ลู่ซือเจี๋ยพาลู่หานถิงลงมาที่ชั้นล่าง และลู่ซือเจี๋ยก็พูดว่า “กินข้าวกันเถอะ”

“ค่ะ อาหารเย็นพร้อมแล้ว เริ่มทานกันเลย” หลิวจ้าวตี้มีรอยยิ้มที่สง่างามและสุภาพบนใบหน้า

ทุกคนเดินเข้าไปในห้องรับประทานอาหาร สาวใช้ก็เริ่มเสิร์ฟอาหาร ลี่เหยียนหลานนั่งข้าง ๆ ลู่หานถิง “พี่หานถิงคะ มือขวาของพี่ได้รับบาดเจ็บ ฉันป้อนพี่เอง”

ลี่เหยียนหลานจับช้อนขึ้นมาเตรียมจะป้อนอาหารให้ลู่หานถิง

ลู่หานถิงหลบเลี่ยง ใช้มือขวาจับตะเกียบขึ้น “พี่กินเองได้”

แขนขวาของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส ต่อไปไม่สามารถใช้กำลังได้อีก แต่มือของเขาไม่ได้เสีย จับตะเกียบกินข้าวไม่มีปัญหา

ลี่เหยียนหลานที่ถูกปฏิเสธนั้นมือแข็งค้างอยู่ในอากาศ พวกเขาเป็นคู่หมั้นกัน ถึงเขาจะจับตะเกียบได้ แต่ถ้าเธอจะป้อนเขาก็ถือว่าไม่มากเกินไปมั้ง แต่เขาปฏิเสธหมดเลย

ต่อหน้าลู่ซือเจี๋ยและหลิวจ้าวตี้ และยังมีคนรับใช้ใช้จำนวนมากเฝ้าดูอยู่ ลี่เหยียนหลานรู้สึกขายหน้ามาก

ในเวลานี้ หลิวจ้าวตี้ยิ้มและพูดว่า “ซือเจี๋ย คุณดูพวกเขาสิ อารมณ์ความรู้สึกของคู่หนุ่มสาวดีจังเลย เราก็ได้แค่อิจฉา”

หลิวจ้าวตี้พูดไปตามน้ำอย่างชาญฉลาด และลี่เหยียนหลานก็ตามน้ำไป

ทุกคนเริ่มทานอาหารเย็น ลู่หานถิงเงียบตลอดเวลา ไม่พูดสักคำ ในขณะนี้ เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้น มาคนโทรหาหลิวจ้าวตี้

หลิวจ้าวตี้หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูเป็นสายของลู่จื่อเซียน

“ซือเจี๋ย เป็นจื่อเซียนโทรมา” หลิวจ้าวตี้แสดงรอยยิ้มที่มีความสุขเป็นครั้งแรกในคืนนี้ เธอลุกขึ้นยืน “พวกคุณตามสบาย ฉันไปรับโทรศัพท์ก่อน”

ลู่ซือเจี๋ยพยักหน้า “ไปเถอะ”

หลิวจ้าวตี้เดินไปที่ห้องรับแขกและกดรับสาย “จื่อเซียน ลูกยังนึกว่าต้องโทรหาแม่เหรอ ช่วงนี้ยุ่งกับการทำอะไรบ้าง ?”

“แม่” เสียงเยือกเย็นของลู่จื่อเซียนส่งผ่านมาจากปลายสายอย่างชัดเจน “ผมพบของหมั้นแล้ว ผมเจอคู่หมั้นของผมแล้ว !”

“อะไรนะ ?” หลิวจ้าวตี้ฝีเท้าหยุดชะงัก แม้กระทั่งขึ้นเสียง “จื่อเซียน ลูกพูดว่าอะไรนะ ลูกบอกว่าลูกหา…คู่หมั้นเจอแล้วเหรอ ?”

หลิวจ้าวตี้หันกลับมาอย่างรวดเร็วและมองไปที่ลู่ซือเจี่ยในห้องรับประทานอาหาร

ลู่ซือเจี๋ยเงยหน้าขึ้น จ้องมองโทรศัพท์ในมือของหลิวจ้าวตี้ที่ซ่อนอยู่ ยี่สิบปีแล้ว ในที่สุดลูกสาวของหลินสุ่ยเหยาก็ปรากฏตัว !

อีกคนก็ตัวแข็งเช่นกัน ลู่หานถิงตัวแข็งทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของหลิวจ้าวตี้ ดวงตาที่หล่อเหลาเงยมองขึ้น และเขาก็มองไปที่หลินจ้าวตี้